Rodweek #21 Doperwtjes met worteltjes uit blik

Gisteren, op weg naar het Bickerseiland, fietste ik door de Vinkenstraat, achter de Haarlemmerdijk, aan de rand van de Jordaan. Het was een tijd geleden dat ik in de Vinkenstraat was geweest. Vroeger at ik er wel eens, op nummer 119, bij Moeders Pot. Niet te verwarren met het oud-Hollandsche restaurant Moeders op de Rozengracht. Dé plek in Amsterdam waar je ook midden in de zomer met dertig graden gewoon boerenkool met worst kunt eten, mocht je daar toevallig net trek in hebben.
Die dus niet. Terug naar de Vinkenstraat, daar zat Moeders Pot. Een piepklein restaurantje met een interieur waar sinds de jaren zestig maar bar weinig aan was gedaan, met vier kleine tafeltjes met lullige tafelkleedjes. Vergeeld behang met ouwe kromgetrokken posters en asbakken op tafel. Het etablissement werd uitgebaat door Ome Cor.

Ome Cor zat daar al decennia lang en de formule was eenvoudig. Cor kookte, bediende en zeek, waar hij dat nodig achtte, zijn clientèle af. Het menu was eveneens eenvoudig. Een lapje vlees (daar was keuze in), gebakken aardappeltjes, appelmoes en maar liefst drie soorten groenten. Dat laatste klinkt gezonder dan het was want hij draaide letterlijk al die groenten uit conservenblikjes. Doperwtjes met worteltjes en rode kool uit blik, dat werk. Aan sla, laat staan salades, deed ome Cor niet. Hooguit aan slavinken. Voor een guldentje of twaalf bakte ome Cor een prima biefstuk en een flesje bier koste één gulden vijftig. Het vegetarische menu was hetzelfde, maar dan zonder lapje vlees. Dat kostte zeven gulden. Als toetje een vlavlip of een bolletje ijs met vruchten. Blikvruchtjes op sap uiteraard.

Reserveren kon niet. ‘Je moet gewoon langskommen en dan sien ik wel of ik plek heb.’ Mensen die na het genoten diner de vraag ‘Kan ik betalen?’ stelden kregen steevast hetzelfde norse antwoord: ‘Dat mag ik wel hopen, ja!’  

Toch draaide de tent altijd en dat ging lang niet voor ieder restaurant op. In die tijd bestond de term ‘hipster’ nog niet, maar aan de overkant van Cor’s restaurant zat ook een horecapand, waar het ene na het andere hippe liflafjesrestaurant gierend over de kop ging. En Cor draaide ondertussen al veertig jaar onverstoorbaar en nurks mopperend z’n conservenblikjes open.

Langzaam maar zeker begonnen we te merken dat Cor, laten we zeggen, wat excentrieker begon te worden. Ik zat daar eens met mijn toenmalige vriendin te eten toen ze ineens zachtjes zei: ‘Psst. Niet te opvallend kijken, maar zou het wel helemaal goed gaan met Cor?’ Zo onopvallend mogelijk keek ik om en daar zag ik die ouwe Cor in zijn keuken. Met in elke hand een melkpak. Hij voerde er een soort poppenkast mee op en praatte daarbij: ‘Hallo Meneer Melk, hallo Mevrouw Melk, hoe gaat met u?’ En zo ging dat een tijdje door. Volledig in zichzelf gekeerd. Het was absoluut niet bedoeld voor ons vermaak. Een wonderlijk schouwspel.

Met onze verhuizing vanuit de Staatsliedenbuurt naar West verdwenen onze bezoekjes aan Cor ook langzaam maar zeker. Maar gisteren fietste ik er dus weer eens langs. Tot mijn stomme verbazing stond Moeders Pot er nog! Oud en vervallen. En al jaren niet meer in gebruik, zo te zien. Ome Cor moet ook minstens tachtig zijn als hij nog leeft. Ik keek naar binnen. Alle ouwe troep lag gewoon kriskras door het restaurantje. Sommige dingen opgestapeld, het meeste niet. Er hing nog een menukaart op het raam. In guldens! Op de bar stond een (hopelijk) leeg pak melk! Of het Meneer of Mevrouw Melk was weet ik niet. Maar hier werden al een hele tijd geen blikjes meer opengedraaid door die gekke ome Cor, zoveel was me duidelijk. Aan de overkant zit inmiddels, hoe verrassend, in het Amsterdam van 2017, een hippe koffietent.

Was ome Cor echt gek? Niet direct volgens mij. Niet gekker dan veel mensen die ik ken, althans. Een karaktertje. Misschien begon hij langzaam last te krijgen van dementie, maar dat maakt hem natuurlijk niet gek. Het zou hem hoogstens maken tot een van de bijna vier miljoen Nederlanders die een hersenaandoening heeft.

Vier miljoen.

Dat is dus gewoon een kwart van de bevolking. Het grootste gedeelte bestaat uit mensen met persoonlijkheidsstoornissen. Dat laatste verbaast me dan weer niet echt. In twintig jaar horecawerk heb ik hele troggen met voer voor psychiaters voor en achter de bar voorbij zien komen. Of kijk naar het nieuws. Kijk naar onze politici. Kijk naar onze maatschappelijke ruzies vermomd als debatten. Luister naar nare spreekkoren in de stadions. Lees alle halvies die op sociale media de meest haatdragende en racistische bagger uitbraken en dat ‘vrijheid van meningsuiting’ noemen. Het heeft er soms alle schijn van dat we als samenleving collectief gek zijn geworden.

Of kijk de Rijdende Rechter. Dat vind ik dan wel weer leuk. Bij de Rijdende Rechter heb ik bijna altijd het idee dat de aanklagers en de verweerders of ontzettend goed gecaste acteurs zijn of dat de heren Van Kooten en De Bie en de mannen van Jiskefet en Koefnoen even de gezamenlijke trukendoos met een daverende knal hebben opengegooid. Ik weet niet of het programma zo bedoeld is, maar ik vermaak me er altijd kostelijk mee. Al jaren. Flesje wijn en een kaasje erbij en dan even gekkies kijken. Ik ben ooit gaan schrijven uit verbazing om wat ik allemaal zie en ik verbaas me dus ook gewoon oprecht over al dat kleuterachtige gekissebis over al dan niet verkeerd geplaatste schuttinkjes, vermeende erfgrenzen en andere futiliteiten. Maar die mensen bestaan dus echt en ze laten zich zien op TV. Briljant en elke keer weer goed voor het zelfvertrouwen.

Na de aflevering van gisteren weet ik het weer zeker: zo gek was ome Cor niet. En ik ook niet, gelukkig. Om ome Cor te eren bak ik binnenkort een biefstuk en dan neem ik er een blik doperwtjes met worteltjes bij.

1 reactie

  1. Hallo Rodney, mijn vriendin en ik vroegen ons vanmiddag ineens af of Moeder’s Pot nog zou bestaan en kwamen uiteindelijk bij dit heerlijke stukje uit! Lang leve ome Cor en zijn blikjes! Mvg Merlijn Verboom

    Reply
  2. Ha Rodney,
    Ik heb diverse keren bij Moeders Pot gegeten, was altijd een belevenis.
    Mooi stuk heb je over Cor geschreven.
    Ik was vrienden aan t uitleggen wat voor uniek restaurant (?) Moeders Pot was zodoende kwam ik bij jouw blig uit.
    Ik fuets er nig af en toe langs, het is dicht en oogt triest. Zal binnenkort weer langsgaan om te kijken of het dr nog is en of het nelkpak er nog staat.
    Groet René

    Reply
  3. Leuk om dit te lezen. Heel herkenbaar. In de jaren 70 heb ik met mijn vriendin heel vaak gegeten bij Moeders Pot. We woonden aan de De Wittenkade in een halve woning en werkten allebei fulltime. Vaak geen zin om te koken. We woonden aan de kant van het Nassauplein, dus een klein stukje lopen. En je kon er goed en goedkoop eten. Ik herinner me dat er maar een paar tafels waren. Een soort huiskamer restaurant. Veel ruimte hadden ze niet, want het toilet diende ook als voorraadruimte(.) Goede herinneringen aan. Eind jaren 70 verhuisden we naar Zuid en raakte het eethuisje uit zicht. Jammer, dat het met de beheerder is afgelopen. Ik herinner me geen naam meer.

    Reply
  4. Leuk stukje. Mijn broer en ik kwamen halverwege de jaren 70 om de hoek van de Vinkenstraat wonen en gingen zeer regelmatig bij Cor eten. Een geweldige vent met een zeer apart gevoel voor humor. Hij deed toen al van die toneelstukjes waarbij zijn klanten de indruk moesten krijgen dat hij niet helemaal jofel meer was. Hij genoot er van mensen op het verkeerde been te zetten. Hij heeft ons in die jaren in leven gehouden en dwong ons wel om bij hem te komen eten als het eind van de maand naderde en wij geen geld meer hadden. Hij wilde dan van geen betaling weten. Ik zocht hem vorig jaar nog eens op, maar er deed niemand meer open. Ik hoop dat het hem goed gaat.

    Reply
  5. Ben ondertussen een 50 plusser, maar als twintiger zat ik minimaal een maal per week bij Moeders,……
    Man, wat kom je daar lekker eten voor bijna niets, mis het zo enorm
    Jammer dat sommige concepten niet kunnen blijven bestaan.
    Als je daar naar de WC moest stond je via een smal trappertje gewoon in zijn woon gedeelte,………
    Mag hij in vrede rusten, ik hield van die man!!!!!
    Jeroen v Asperen

    Reply
  6. Ik als brabander weet dat hij tijdens de week van Hazes uitvaart al dicht was ,kwam wekelijls in Amsterdam, Cor was een top vent,mooi, niet schoon eethuis,met veel historie.
    Op you tube staat nog een docu over hem,op de hoek van de straat of iets dergelijks

    Reply
  7. First of all I appreciated your post on the place and Uncle Cor! We recently moved to the neighborhood and Moeder’s Pot immediately caught our attention and was able to trace it all down, even watched the documentary on YouTube. Such a character we missed, literally feeling sorry for moving here too late to know him and his food.

    We’ve been so interested in this local legend that I even went to the place which is now on the opposite side of the former Moeder’s Pot.

    They told me Cor is still alive, living on the second floor of the building and doesn’t wanna sell it, not really going outside either and doesn’t open his door to people really.

    I hope I gave answer to lots of you out there who happened to have the fortune to know him and his place but lost sight of Cor for long and was wondering what is going on with him.

    Reply
  8. Ha wat leuk om te lezen dit allemaal!

    Ik werk al 4 jaar aan de overkant van Moeder’s Pot.

    Onze Cor die is gelukkig nog onder ons, helaas kampt hij sinds kort wel met Alzheimer. Hij heeft dan ook een aantal maanden terug besloten de hele boel te verkopen!

    Afgelopen maand is hij verhuisd naar een gloednieuw appartement bij Waterlooplein. Laten we het erop houden dat Cor er een aardig zakcentje aan over heeft gehouden.

    Het hele pand is verkocht aan een investeringsgroep die het weer in ere gaan herstellen!

    Ik hoop jullie een beetje te hebben kunnen informeren. Mochten jullie vragen hebben laat het mij weten. Ik heb voordat de nieuwe eigenaren het pand leegruimde, mogen rondneuzen en het een en ander kunnen lezen en opvangen over bepaalde periodes op de Vinkenstraat van Ome Cor. Mogelijk kan ik wat onbeantwoorde vragen invullen voor jullie!

    Reply
    • Dag,

      Leuk nog iets van Cor te horen, ik als Brabander kwam maandelijks bij hem, wat een top tent, laatste x was op de uitvaart van Hazes, later was hij dicht, liep 2.weken geleden in de Vinkenstr. zag ik dat het pand in de steigers stond.Kijk nog regelmatig op youtube voor zijn docu, als je nog wat anekdotes ,verhalen hebt over deze gouden tent, hou ik mij aanbevolen.

      Mvgr bert kamp

      Reply
  9. Heb goede herinneringen aan Moeder’s Pot. Ik had er eens kipfilet besteld en toen Cor mijn bord op tafel zette, zei hij: “Asjeblief. Dooie kip”. Zijn wijn was als azijn, maar gezellig was het wel.

    Reply
  10. Het toetje was Vienetta ijs en vanille OF- en niet -met chocoladevla,viel niet aan te tornen.Zo hard dat hij heeft gewerkt al die jaren,en alles een jaar of veertig helemaal in zijn eentje geflikt.Ik sprak hem onlangs op straat en alles was o.k.Gelukkig.Zulke moeders bestaan niet meer.

    Reply
  11. Jarenlang at ik paar een keer per week bij Cor. Meestal dubbel … biefstukkie vooraf en als toetje nog een keer biefstuk. Pilsies mocht ik niet betalen. Als kok wassie geniaal. Alle groenten had hij Au bain marie in een vierkanten bak warm water met allemaal bakkies erin. De sla werd vers gewassen met een amsterdams zuur. Aardappel schijfjes in de frituur en hatseflats. Even goochelen met het vlees en perfect eten (met de groenten van Hak). Afstoffen deed hij niet als je okay was mocht je blijven en dan at je aan de bar .. kon je zijn kookkunsten bewonderen, altijd had hij een peukie in de mondhoek haha … en altijd jaar in jaar uit dezelfde plastieken bak voor de sla en plank voor het vlees. Hygiene was een moeilijk woord, meer niet, toch heb ik altijd heerlijk gegeten. Afwas gooide hij op een bult in de gootsteen en deed dat tussendoor snel ff … LOL.Je mocht ook je visitekaartje ophangen. Bij drukte moesten mensen beneden in de kelder eten … dat was een hol, niet te filmen. Op de trap en in de WC had hij zijn opslag. Tot voor kort kwam ik hem nog vaak tegen in de buurt (op zijn fietsie)of bij de Dirk in de Staatsliedenbuurt. Altijd even een praatje maken en flauwe gein vooral. Daar blinken wij in uit hier in de Jordaan. Hij wist alles nog van mij en mijn zoon. Moeders stond al lang ongebruikt. Hij had geen vergunning om drank te schenken namelijk en hij verdomde het toen om nog iets te koken. Was er klaar mee, die regeltjes. Vaak heb ik hem gevraagd of ik het niet kon huren voor mijn winkeltje, maar hij wilde geen gedonder meer. Simpel … Anderen boden stevig geld maar dat interesseerde hem niets, hij deed rustig aan. Fietste beetje rond en zag er op zijn Jordanees piekfijn uit met zijn krulletjes. Vanmiddag kwam ik langs … ze zijn stevig aan het verbouwen. De hele boel is leeggehaald. Het “Museum Moeders” is niet meer. Want zo noemden mensen hem ook. Alles is foetsie en het kapitale pand zal wel piekfijn superduur worden. Ik vroeg een buurmeisje waar Corrie was, ze wist het niet. Misschien wel overleden zei ze … Ik mag de Heere vragen dat dat ajb niet zo is …. Weet iemand iets ? Als hij is verhuisd ga ik hem ff opzoeken, ik hoop het maar ….

    Reply
  12. Wat mooi om te lezen over mijn ome Cor! Kwam vroeger vaak met mijn Oma (moeder van Cor) eten bij hem, mooie herinneringen aan. Heeft iemand toevallig zijn adres? Zijn nichtje Esmeralda

    Reply
  13. Zoekende of restaurant Moeders Pot nog bestaat stuitte ik op Moeders, een ander restaurant. En dan lees ik dit artikel. Nostalgische gevoelens komen op. Begin jaren 80 woonde ik in de Vinkenstraat, een meter of 40 van Moeders Pot vandaan (de woning is inmiddels vervangen door nieuwbouw). Wat Rodney beschrijft is mij zo herkenbaar. Ik ben er over decennia met regelmaat geweest. Ik nam dan altijd het duurste gerecht (18,50 gulden) en kreeg dan een 3 gangen maal met soep uit een blikje, Een overvol bord me de rose gebakken bief met verschillende soorten groeten uit blik, salade, jus en friet, waarna ijs. Daarbij een biertje. Soms zat het vol maar kon in een kamer in het souterain gegeten worden. Een paar treden hoger een toilet, dat je kon sluiten met een te lange haak, waardoor er inkijk bleef en mijn toenmalige vriendin niet naar het toilet durfde. De communicatie met ‘Moeders’ (zoals Ome Cor dan genoemd werd) was echt Amsterdams. Zo zag ik eens een klant, duidelijk geen Amsterdammer, zoekende naar een kapstok en uiteindelijk vroeg waar die was. Cor reageerde met “Waar is die bij je thuis?” waarop de klant antwoorde “Achter de deur”. Cor: “Nou dan”. Ik woon al jaren niet meer in Amsterdam maar kom er nog wel nu en dan. Enige jaren geleden wilde ik weer bij Moeders eten. Ik zag toen hetgeen Rodney 4 jaar geleden beschreef. Aan alles komt natuurlijk een einde maar toch echt JAMMER.

    Reply
        • Yep ook ik heb in het vorige millenium een aantal keren bij Moeders Pot gegeten. Heel herkenbaar het artikel hierboven. Net zelf stamppot gemaakt en gegeten met mijn zoon en zo kwam het gesprek op dit unieke restaurant in de Jordaan. Ik herinner mij perzische tapijtjes op tafel, en ome Cor in een afgeleefd keukentje.. das war einmal.. bedankt ome Cor!

          Reply
          • Ook leuke herinneringen aan.In de jaren 70 vanaf de De Wittenkade na het werk vaak gegeten met vriendin. Huiskamer met een stuk of 5 tafeltjes.Toilet was boven in hun eigen appartement…

Leave a Comment.