Rodweek 162 Jij mag zijn wie jij bent.

‘Ik ben wie ik ben en jij mag zijn wie jij bent.’ Een prima en niet onredelijk antwoord van de toen 14-jarige Frederique uit Amstelveen op de vraag van een jongeheer of Frederique een jongen of een meisje is. Frederique heeft dat antwoord met een paar rake klappen moeten bekopen. We leven dan weliswaar in een moderne tijd, maar het is verbijsterend om te zien aan hoeveel mensen de evolutie geruisloos voorbij lijkt te zijn gegaan, aangezien sommige mensen zich nog steeds als primaten gedragen. De zaak Frederique werd landelijk nieuws en afgelopen week was er dan een uitspraak. De dader werd veroordeeld tot een voorwaardelijke taakstraf en het betalen van een schadevergoeding. Hij bood (al dan niet voor de bühne) zijn excuses aan, Frederique aanvaardde die en schudde zelfs nog de hand van de belager. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik zo groot zou zijn, ik zou misschien wraaklustig zijn en iets naars zeggen of doen, maar Frederique was het wel. En de schadevergoeding wordt geschonken aan een goed doel, dus geld is niet waar het Frederique om te doen is. Frederique sprak de hoop uit dat de dader er van geleerd heeft. Die hele houding maakt dit kind nu al zo groot en tot iemand waar veel mensen veel van kunnen leren.

En er is nog een boel te leren voor veel mensen. Bij Ajax staat Kian Fitz-Jim op het punt van doorbreken. Een talentvolle middenvelder van negentien lentes jong die zich al een paar keer heeft mogen laten zien in het eerste elftal. Hij heeft een tenger postuur, zachte gelaatstrekken en draagt zijn lange haar in een staart. De voorspelbare flauwe grapjes over ‘sinds wanneer meisjes ook mee mogen doen in Ajax 1’ waren niet van de lucht. Op de tribune, in mijn voetbalkroegen en op zeker internet voelen alle toetsenbordhelden zich vrij om alles maar uit te braken. Allemaal van die schijtlollige foute ooms, zoals die in elke familie voorkomen, met grapjes die zo ver over de datum zijn dat zelfs een verlepte bos prei van de markt nog beter te pruimen is. Eikels die zelf het hardst om hun eigen treurige grappen lachen. En diezelfde mannen staan dan over twee jaar keihard te juichen als Kian de winnende scoort in de kampioenswedstrijd. Dan hebben ze het altijd al in hem gezien! En waar blijven dat soort zogenaamde alfamannetjes dan met hun ‘boomer-grapjes’ over voetballende meisjes? Fitz-Jim zelf reageerde trouwens mannelijker en Amsterdamser dan al die zogenaamde mannen bij elkaar: ‘Ik hoor dit soort dingen mijn hele leven al en het maakt me niet uit. Ik zie er uit zoals ik eruit zie. En als iemand dat stom vindt mag diegene het me in mijn gezicht zeggen. En dan zal ik antwoorden dat ik diegene kinderachtig vind.’ Dan ben je voor mij honderd keer meer een echte vent dan de foute ooms met hun grapjes waar een dikke laag stof op ligt.

Verder kwam de Tjechische international Jakub Jankto afgelopen week uit de kast. Dus geen onbekende voetballer uit de zesde divisie of zo, maar een gerespecteerde speler van een grote club in zijn land. Dat het uberhaupt nog nieuws moet zijn is al treurig genoeg, maar het zegt alles over de conservatieve machowereld van het voetbal. Het moet geen flikker uitmaken met wie die jongen het bed deelt en in wie hij een stukje van zichzelf kwijt kan. Iedereen mag zelf uitmaken wat er in zijn of haar slaapkamer gebeurt en hoe men de sponde laat knetteren. Dat deze jongen homo is moet niet eens nieuwswaardig zijn, naar die tijd moeten we toe. Dat zal nog een tijd duren vrees ik, maar deze Tjech baant hiermee wel een pad voor zijn collega’s, want natuurlijk zijn er ook in de voetbalwereld veel meer homo’s dan wij weten. En laat die homofoben op de tribune maar hun domme dingen roepen en er dan achter komen hoe achterlijk ze zijn. Het is 2023, geen 1923. En toen was het trouwens ook al achterlijk om mensen zo te veroordelen, maar laten we het er op houden dat zaken als religie (en vooral de interpretatie daarvan) en onbekendheid nog een veel grotere rol speelden in hoe mensen over dingen dachten. Achter onbekendheid kunnen we ons in deze tijd niet niet meer verschuilen. Dan is het dus gewoon simpele dommigheid of, en dat is misschien nog erger, want aan domheid kan je niet zoveel doen, pure lompheid. Aan lomp gedrag kan je werken.

Frederique, Kian en Jakub: jullie mogen zijn wie jullie zijn. Graag zelfs.

Lieve menson! Mijn nieuwe boek ‘Lockdownsyndroom is uit! Columns over de lockdownperiode waarin veel deuren dichtgingen, maar er voor mij ook weer nieuwe deuren opengingen. Een boek over een periode waarin ik veel over mezelf heb geleerd. Humor en (zelf)reflectie vloeien naadloos in elkaar over. Ook een boekie kopen? Laat een reactie achter of stuur een bericht via Facebook of [email protected] . Quanta costa: 15 euro als we in Amsterdam afspreken, verzenden 19,50 euroVan elk boek gaat er een euro naar de Amsterdamse Voedselbank.

Rodweek 149 Overwinningscontroleurs

Mijn Brabantse vriend Gert-Jan, hartstochtelijk supporter van NAC Breda, moest er gisteravond smakelijk om lachen toen bij een 0-3 tussenstand bij Ajax-Liverpool de eerste rijen supporters de Johan Cruijff Arena verlieten. Als fan van NAC is Gert-Jan in zijn leven niet met al te veel successen verwend, laat staan met mooi voetbal.
‘’Als ik telkens dat NAC slecht speelt voortijdig het stadion uit zou lopen dan zit ik elke wedstrijd na een half uur alweer in Café de Pint.‘’

Die opmerking raakt de kern van het verschil tussen een supporter van een grote club of van een kleinere club zijn. Als Ajacied ben ik een supportersleven lang al gewend om mijn favorieten veel vaker te zien winnen dan verliezen. Een gelijkspel doet bij een Ajacied al pijn. Bij NAC is dat doorgaans geen slecht resultaat als ze in de Eredivisie spelen. Een Ajacied heeft een baalseizoen als Ajax tweede wordt. Alles daaronder valt per definitie in de categorie ‘regelrecht rampseizoen’. In Breda stroomt de Grote Markt al vol als NAC er in blijft. Ik ben een aantal keren met Gert-Jan en zijn makkers mee geweest naar NAC. Het is altijd bloedgezellig daar. Maar hij en zijn vrienden beleven een wedstrijd totaal anders dan dat ik bij Ajax gewend ben. Als het bij Ajax na een uur nog 0-0 staat wordt het publiek nerveus en dan begint het gemor. Is dat dat een kwartier later nog steeds zo dan slaat de stemming al gauw om naar paniek. Dat is niet de wereld van NAC. Bij NAC slaat de paniek pas toe als de bierpomp leeg is. De paniek zal in elk geval zeker nooit komen door het resultaat van de wedstrijd.

Eerlijk is eerlijk: we zijn als Ajax-supporters gewoon verwende klerelijers. En dat kan, want het verwachtingspatroon is gewoon anders, maar er is wat mij betreft één gouden regel: je verlaat nooit voortijdig het stadion. Of je moet er een verdomd goede reden voor hebben, maar niet omdat Ajax achterstaat of omdat, want dat gebeurt ook, dat Ajax al met 6-0 voorstaat en omdat mensen het dan wel geloven. Driewerf neen! Dat doe je niet. Je blijft je ploeg tot het laatste fluitsignaal steunen! Mensen die, omdat het resultaat ze niet aanstaat, eerder vertrekken hoeven wat mij betreft ook helemaal niet meer terug te komen. Laat die kaartjes dan maar aan mensen die Ajax echt willen supporten. Laat die successupporters die bij een kampioenschap het hoogste woord hebben lekker thuisblijven. Onnodige stadionvulling.

Bij kleinere clubs, die vaak ook meer een achterban uit de eigen regio hebben, vind ik de ‘echtheid’ onder de supporters vaak groter. Voor hen gaat het ook om de eer van de stad of de regio. Ajax, waar amper 10 procent van de seizoenkaarthouders in Amsterdam woont, trekt als club met landelijke uitstraling naast echte supporters ook veel meer dagjesmensen en successupporters. Dat is een gegeven bij alle top 3-clubs. Alleen bij ons misschien nog iets meer omdat Ajax de meeste successen heeft, maar bij Feyenoord en PSV zitten ze ook.

Zo dacht mijn ome Rob, een Feyenoorder, dat hij mij wel even kon tackelen met de eeuwige dooddoener over dat zogenaamde ‘hondstrouwe legioen’ van zijn Feyenoord. Mijn oom is kennelijk al een tijdje niet in de Kuip geweest dus als hij daarover leest gelooft hij dat. Heel schattig dat hij daarin gelooft zoals een kind in Sinterklaas gelooft, maar het is onzin van de bovenste en onderste plank. Ik heb hem vriendelijk uitgelegd dat het een mythe, een sprookje oftewel compleet gelul is. En die mythe wordt in stand gehouden door mensen die zelden tot nooit in De Kuip zitten.

Ik heb zeventien klassiekers bezocht in De Kuip, een stadion dat me zeer dierbaar is. De Kuip kan echt trillen als het spannend wordt, dat maakt het zo tof daar. Als het daar loopt kan het spoken als in geen ander stadion in Nederland, eerlijk waar. En wat ik ook zo tof aan die oude mecanodoos vind: ik heb Ajax er nog nooit zien verliezen. Het slechtste resultaat dat Ajax in mijn bijzijn uit de Kuip heeft meegenomen is een gelijkspel. Maar dit terzijde. Mijn oom trok dus die belachelijke ‘hondstrouwe legioen’-kaart. Hij was er bijvoorbeeld in 2006 dus niet bij toen Ajax daar met 0-4 won. Ik wel, want ik stond in het uitvak op GG. Die 0-4 stond na een dik uur al op het bord, daarna miste Ajax nog ongelooflijk veel kansen. 0-10 in Rotterdam was mogelijk geweest die wedstrijd.

Ik heb die oude roestbak aan de Maas nooit meer sneller leeg zien stromen als op die dag. Als er bij het eindsignaal nog 15.000 mensen op de tribune zaten is het veel. De rest zat z’n verdriet al bij Café Bennie Beer, vlakbij De Kuip, weg te zuipen of met een zak over de kop in de tram. Hou toch op je ‘hondstrouwe legioen.’ Dat legioen is al heel lang met pensioen. Ook bij Feyenoord lopen er veel mensen weg als het bagger gaat. Dus mijn ome Rob heeft ook weer wat geleerd.

Mijn ergste moment in de Arena was Ajax-PSV in 2005. Ajax werd overhoop gespeeld. Ook hier stond het na een dik uur 0-4. Drie goals van die vreselijke Mark van Bommel waar we toen allemaal een hekel aan hadden. Een wedstrijd die voelde als een wortelkanaalbehandeling. Om ons heen allemaal mensen die weggingen. Ik heb dat geen seconde overwogen en had me als Ajacied kapot geschaamd als ik dat wel had gedaan. Het bleef gelukkig bij 0-4. Ajax was rijp voor de slacht, PSV was genadig. En onlangs, ik zat niet in het stadion, Ajax-Napoli. Natuurlijk is dat een hel als je daar dan zit. Maar je laat je ploeg niet vallen. Nooit.

Als er bij NAC 18.000 mensen zitten dan nadert het aantal echte NAC-fans een dichtheid van 100%. Wat er gisteren bij Ajax op de tribunes aan echte fans zat? Ik durf het niet exact te zeggen, maar ik denk dat die 100% in elk geval ver uit zicht was. Successupporters kleven nou eenmaal aan elke grote club.

Michael van Praag, de eminente Ajax-voorzitter in de jaren negentig zei het ooit mooi: ‘Bij Ajax zitten ook veel supporters die komen controleren of Ajax wel wint.’ En die overwinningscontroleurs lieten zich dus gisteren weer eens heel duidelijk zien. Het stond 0-3 na een uur. De overwinningscontroleurs hadden genoeg gezien. ‘Kom. We gaan maar eens op huus an.’


Rodweek 145 Natte Krant

Kolere. Daar zaten we dan. In het stadion, de kroeg of voor de TV. Elke Ajacied was in totale shock. Ons Ajax met 1-6 aan stukken gescheurd door dodelijk effectieve moordenaars uit Napels. En het had nog erger kunnen zijn.

Een maand geleden was ik in Napels. Ik heb altijd een fascinatie voor de stad en de club Napoli gehad en ik vond het geweldig om er samen met mijn gabber Remi een paar dagen heen te gaan. Napels was alles en meer wat ik er van had verwacht. Mooi, maar ook vuig en ruig. Heerlijk eten. En een stad die voetbal ademt: Napoli in het algemeen en Diego Maradona in het bijzonder. De beeltenis van de man is letterlijk overal in de stad te zien. Probeer in heel Amsterdam maar eens 10 afbeeldingen van Johan Cruijff te vinden. Gaat je niet lukken. In Napels hangen er minstens 10 afbeeldingen van Maradona in een gemiddelde steeg. De man is groter dan welke god ook daar.

We bezochten er dus ook een wedstrijd in het machtige Diego Maradona Stadion. Napoli- Lecce. Vergelijkbaar met een wedstrijd als Ajax – Go Ahead Eagles. Napoli als fiere koploper van de Serie A, Lecce als degradatiekandidaat. In Italië heb je de Gazetta Dello Sport, de beroemde roze sportkrant. Nou, Napoli voetbalde die avond als een natgeregende versie van die krant. Niet om aan te gluren. Uitslag 1-1. En daarmee kreeg Napoli eigenlijk nog iets te veel.

Ofschoon ik veel sympathie voor Napoli heb, ligt mijn liefde natuurlijk bij Ajax. En Napoli en Ajax hebben tegen elkaar geloot voor de Champions League. Een prachtig affiche. Na de wanvertoning der Napolitanen die ik daar in dat prachtige stadion zag was mijn analyse helder. Ik zei tegen mijn gabber dat Ajax niks van dit Napoli te vrezen had. Die konden er maar weinig van. Flets ploegje. En daarbij: wij zijn Ajax. Is dit nou de koploper van de Serie A? Kom op man, die vreten we op. Rauw, bij een kopje lauwe thee.

Een paar dagen later knalde Napoli ineens Liverpool aan flarden met 4-0 en sindsdien wervelen ze door de Serie A. Napoli strooide tijdens mijn bezoek een Sahara aan zand in mijn ogen met hun slechtste wedstrijd van het jaar. Een maand later weten we dus weer waar we staan. Ajax verloor terecht met 2-1 van Liverpool waar het ook 5-1 had kunnen zijn, speelde thuis 1-1 tegen Go Ahead Eagles en kreeg thuis na een vroege voorsprong als een een brutaal kind een ongenadig pak op de flikker van Napoli. 1-6, waar erger ook nog had gekund. Rodstradamus zat er naast en niet zo’n beetje ook. Napoli voetbalde fantastisch. Ajax speelde als een natte krant.

Goddank ben ik 45 en geen 20 of 25 meer. Op die leeftijd had zo’n avond als deze mijn humeur minstens een week beïnvloed. Dat lange proces van rouwverwerking heb ik niet meer zo. De teleurstelling maakt na zo’n wedstrijd plaats voor berusting. ‘Hunnie waren beter’. En niet zo’n beetje ook.

De volgende ochtend dreef er buiten een natte krant in een Amsterdamse plas. Het Parool. Ik zag nog net Ajax op de voorpagina staan. Dat beeld was de complete samenvatting van de wedstrijd.

Rodweek 137 (B)Ruud uit het leven gerukt

Er gaan hele dagen voorbij dat ik niet aan Zuid-Scharwoude denk. Hele jaren zelfs. Ik weet nog net dat het in West-Friesland ligt. Ik was er ook nog nooit geweest. Dus wie mij vorige week had gezegd dat ik de volgende zaterdag met een fakkel in mijn klauwen in een nieuwbouwwijk van Zuid-Scharwoude zou staan had ik met spoed laten opnemen in het dolhuis.

Maar ja, zo zie je maar: het leven kan vreemde wendingen nemen. Daar stond ik dus gisteren in Zuid-Scharwoude met een fakkel in mijn rechterjat. Tussen allemaal Ajacieden als eerbetoon aan mijn vriend Ruud. Ik kende Ruud meer dan tien jaar. Onze bindende factoren: onze liefde voor Ajax, muziek, pubquizzen, een vergelijkbaar gevoel voor humor en bier. In willekeurige volgorde. Allebei levensgenieters.

Toen ik Ruud leerde kennen woonde hij in Betondorp, Amsterdam-Oost, om de hoek bij het vroegere Ajax-stadion De Meer. Ruud was een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en in de hoofdstedelijke poppodia. Een gozer die veel ondernam, vaak samen met z’n meisie Do. Die twee waren onafscheidelijk.

Hoewel Ruud op het oog ontzettend genoot van zijn Mokumse leven bleef hij altijd een echte West-Fries en hij maakte er ook nooit een geheim van dat hij graag weer terug wilde naar zijn geboortestreek. Een jaar of vijf geleden was het dan zover: Ruud liet Amsterdam achter zich en ging in Zuid-Scharwoude wonen. Op de voor hem vertrouwde grond, vlakbij zijn familie. Dat Ruud daar ging wonen weerhield hem er overigens niet van om nog met regelmaat de Amsterdamse horeca te frequenteren. Pubquizje spelen, Ajax kijken, een avond mosselen eten, op tweede kerstdag Engels voetbal kijken in de Ierse pub of een boekpresentatie van mij of andere schrijvers die hij kende? Voor dat soort gelegenheden kwam Ruud graag naar Amsterdam. Om dan ‘s avonds weer lekker in West-Friesland onder de wol te kruipen. Amsterdam voelde als een vertrouwd huis waarvan hij wist waar de koelkast met koud bier staat, maar zijn echte thuis was West-Friesland.

Ruud was een 24-karaats West-Fries. Hartelijk en gezegend met een mooi gevoel voor humor, maar ook stijfkoppig, stellig of ronduit lomp. We hebben ook best weleens woorden gehad. Je moest van hele goede huize komen om Ruud van mening te doen veranderen of om hem zelfs maar een beetje te laten nuanceren. Maar boven alles een lieve, intelligente jongen die letterlijk en figuurlijk met volle teugen van het leven genoot met z’n meisie. Biertje en een sigaartje erbij en dan was Ruud een tevreden mens.

Aan dat levensgeluk kwam een bruut einde vorige week zaterdag. Ruud was met Do en wat vrienden in Alkmaar geweest en aan het begin van de avond besloten ze terug te fietsen. Ruud was wat onrustig in zijn hoofd en wilde gewoon lekker naar huis. Even wat eten halen en dan, zoals het echte Noord-Hollanders betaamt, terug naar het dorp fietsen. Bij Sint Pancras ging het gruwelijk mis. Verkeerde tijd en verkeerde plaats kwamen op tragische wijze samen. Een auto kwam slingerend en met hoge snelheid door een bocht, vloog uit die bocht en schepte Ruud en Do. Do overleefde het ongeval, Ruud niet. De dader: een 31-jarige man die dronken en zonder rijbewijs reed.

Een levensgenieter die zo uit het leven is geplukt door een onverantwoordelijke randdebiel: dat voelt heel erg oneerlijk en wrang. Als die gozer zichzelf nou aan gort had gereden hadden we in elk geval een domme klootzak minder op de wereld gehad. Nu is een mooi mens er niet meer en zijn de levens van zijn vrouw en familie verwoest. Ik ga niet over de strafmaat, daar gaat de rechterlijke macht over, maar voor een ongeval onder deze omstandigheden mag een dader van mij heel lang met zijn stinkreet op de blaren zitten. En call me Onderbuik, maar wat dat betreft mag die moordenaar blij zijn dat ik de rechter niet ben.

Ruud, zo’n (b)ruud einde had jij niet verdiend! Het laatste wat we voor je konden doen was op een passende manier afscheid van je nemen in jouw geliefde Zuid-Scharwoude. Rust zacht, lieve vriend. En Ajax gaat vanmiddag 3 punten voor je pakken!

Rodweek 130 Broez’n met Henk

Enkele weken geleden kreeg ik ineens een bericht van Henk de Haan. Henk is een icoon in de Groningse voetbalwereld. Heeft, als rasechte Groninger in de jaren 80 en 90 als noeste middenvelder betaald voetbal gespeeld voor FC Groningen en later voor Veendam. Toen Veendam een aantal jaren geleden failliet dreigde te gaan (en dat ook uiteindelijk ging) maakte Nederland kennis met het mediafenomeen Henk de Haan.

Henk schoof aan bij Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door. En waar Matthijs nogal eens de de gewoonte heeft om door zijn gasten heen te gaan tetteren kreeg hij daar bij Henk niet de kans voor. In rap en sappig Gronings legde Henk uit dat hij bezig was om een reddingsplan voor Veendam te organiseren. Allemaal een tientje storten en dan zou het moeten lukken. Ik ook een tientje gestort. Ik had gelijk een zwak voor die ratelende Groninger met zijn aanstekelijke enthousiasme en zijn teksten waarin de termen ‘’Broez’n’’ en ‘’Pom Pom Pom Pom!’’ veelvuldig in voorkwamen.
‘’Broez’n’’ betekent in het Gronings van Henk zoiets als: ‘’Kom op, de beuk er in!’’ en ‘’Pom pom pom pom’’, wat er meestal op volgt zoiets als ‘’ Ja toch!’’

Ofschoon best wel wat mensen na Henks’ betoog een tientje doneerden om de zieltogende club uit de veenkoloniën te redden bleek het toch niet te lukken. Alle donateurs kregen, na het uitgesproken faillissement hun tientje weer teruggestort.

In de jaren daarna raakte ik via Facebook bevriend met Henk. Henk maakt voor de lokale TV daar leuke filmpjes, organiseert evenementen, staat altijd vrolijk op zijn foto’s en heeft zelfs zijn eigen kledinglijn die, het zal je verbazen, ‘’Broez’n’’ heet.

Maar terug naar het berichtje van Henk: hij nam dus een tijdje terug contact met me op. Wat ik op zaterdag 2 april te doen had. Want FC Groningen-Ajax! Nou ja, ik ben een horecajongen en mijn belangrijkste collega is op vakantie, dus ik zei op goed geluk ‘’Ja leuk!’’ , maar ik hoopte maar dat het goed zou komen. We hebben in onze kroeg een dun team, dus vrij zijn op zaterdag lukt vaak niet. Maar het lot was me dit keer gunstig gezind en dus kon ik op uitnodiging van Henk naar Groningen.

Een bloedeind reizen (maar mensen uit Amsterdam vinden alles buiten de ring A10 al snel ver), maar ik had er vreselijk veel zin in. Toch leuk als zo’n clubman je uitnodigt. Ik moest de nacht daarvoor nog tot 4.00 werken, daar kwam ik niet onderuit, maar ik wilde vroeg in de trein zitten. De wedstrijd zou 16.30 beginnen. Dus rond 12.00 in de trein en dan op naar Grunn! Helaas was ik er door allerlei gekloot met de treinen iets minder op tijd dan ik had gehoopt, maar er was gelukkig nog tijd voor een paar biertjes op weg weg naar het stadion.

Henk kwam me bij het station tegemoet lopen, met z’n ‘’Broez’n’’-muts op zijn vrolijke kop. We hadden elkaar nog nooit eerder in het echte leven ontmoet. Henk voldoet in niks aan het standaardbeeld van ‘’de stugge Groninger’’. Een gezellige ouwehoer. En aangezien ik, in het juiste gezelschap, ook lekker kan ouwehoeren werd het al snel gezellig.

Ik kreeg de Broez’n-muts en een sjaaltje van ‘De FC’ cadeau van Henk. Zo kon ik als undercover Ajacied en onder begeleiding van de lokale held, hij wordt overal herkend, moeiteloos mee het stadion in.

De wedstrijd? Ach, Ajax was niet best maar, gelukkig kon ik behalve mijn cadeautjes toch ook nog drie punten mee terug in de tas nemen naar Amsterdam.

Henk, bedankt voor een superdag! Volgend seizoen bij ons. En blijf lekker broez’n! Pom Pom Pom Pom!

Rodweek 125 Dickpic

Het is nu, op het moment van schrijven, maandag 7 februari 2022. En het tijdstip is 20.25. Een dikke twintig uur geleden wist ik nog niet wat ik nu wist. Tot ik, vlak voor ik met mijn enigszins benevelde hoofd, vlak voor het slapen gaan, nog even het nieuws keek. En in één klap weer nuchter was. Ik dacht eerst serieus even dat ik De Speld of een soort gelijke grappenmakerssite las of dat 1 april dit jaar vroeg viel. Dit is nu gewoon de column die ik nooit wilde schrijven, maar toch voel ik me geroepen om er iets over te zeggen: de kwestie Marc Overmars.

Toen dat hele gebeuren rond seksueel overschrijdende toestanden bij ‘The Voice’ zich afspeelde vroeg mijn vriendin mij of ik ooit in mijn leven weleens een dickpic naar iemand had verstuurd. En of ik daar alsjeblieft in alle eerlijkheid ‘nee’ op kon antwoorden. En ja, dat kon ik naar eer en geweten en op het hoofd van mijn kat met een volmondig ‘nee’ beantwoorden. De enige dickpick die ik eventueel weleens zou kunnen hebben gestuurd was een foto waar Dick Advocaat een beetje lullig opstond. En ik hou van flauwe piemelgrappen en moet altijd lachen als iemand een balzak onder een waterkraantje heeft getekend. En mijn gabber James en ik tekenden, toen we in de Melkweggarderobe werkten altijd piemels op kassaformulieren of in het gevonden voorwerpenboek. Voor de rest kan ik niks bedenken.

Een vrouwelijke collega vroeg mij laatst ook of ik mannen kende die dickpics hebben gestuurd. Zij heeft er al zoveel gehad dat ze er mee kan kwartetten. Alweer kon ik in alle eerlijkheid ‘nee’ zeggen, maar ik weet niet of het waar is. Ik denk namelijk dat ik ze wel ken. Ik ken nogal veel mensen, dus de kans dat er hier en daar wat mannen in mijn entourage zijn die zoiets hebben gedaan is levensgroot.

Maar ik zou nu, met een mes op mijn keel, werkelijk en oprecht niemand van mijn mannelijke vrienden of kennissen durven aanwijzen die ik van zoiets zou betichten. Maar, dat dan ook weer: ik zou ook voor niemand meer mijn handen in het vuur steken na alle drek die er de laatste tijd als een oud lijk in de gracht komt bovendrijven.

Marco Borsato, zo’n brave Hollandse hitjes-zanger, het lievelingetje van alle vrouwen die naar de Huishoudbeurs gaan. Ali B, die gezellige knuffelmocro. De man van Linda de Mol. En godverdomme zo’n Bible-belt-jongen als Marc Overmars! En al die andere types die dit soort dingen doen. Van die ogenschijnlijk brave mannen die gewoon gore viespeuken blijken te zijn.

Wie of wat moet of kan ik nog geloven? Ik durf niet meer te beweren dat ik niemand ken die een ongewenste dickpic heeft gestuurd naar een dame. Het kan niet anders. Er is er maar eentje waar ik het zeker van weet dat ie dat nooit heeft gedaan en dat ben ik zelf.

Ik zie me mezelf ook godbetert al staan, met m’n broek op mijn enkels een selfie van mijn kroonjuwelen maken. Alsof iemand ook maar een nanoseconde geil zou worden van een foto van een man van middelbare leeftijd met een buikje, met z’n broek op z’n enkels en met z’n lul bengelend tussen z’n benen. Hoe dan? Net als straatjongetjes die naar meisjes en vrouwen sissen of haar voor hoer uitmaken. Neeeeeeeee! Wat denk je daar ooit mee te bereiken? En waarom zou je het überhaupt doen? Nee, nee, nee! Ik kan er echt met mijn volle verstand niet bij.

En dan zie ik ineens zo’n treurig beeld van Marc Overmars voor me. Kijk ‘m dan staan, Mighty Mouse. De kleine grote man. Staat daar een multimiljonair van middelbare leeftijd met z’n broek op z’n enkels een foto van z’n pielemuis maken en die door te sturen naar een medewerkster van Ajax, een collega van hem. Een man die alles heeft bereikt in zijn leven: een prachtige vrouw (voormalig Miss Holland) en koters, een glansrijke carrière als voetballer en als bestuurder bij Ajax. Financieel is hij waarschijnlijk tot in z’n tiende nageslacht onafhankelijk. De man heeft fucking alles! Maar Google nu zijn naam nu maar eens, ik heb het zojuist gedaan: het gaat alleen maar over zijn seksueel overschrijdende gedrag. Alles waarvoor hij heeft gewerkt, zijn hele reputatie en goede naam weggevaagd door zijn eigen domme gedrag. Daar kunnen al zijn miljoenen niet tegenop.

En vergis je niet, ik heb absoluut geen medelijden met hem. Ik heb medelijden met zijn slachtoffers. Ik heb medelijden met zijn gezin. En ik baal persoonlijk godverdomme dat Ajax een fantastische bestuurder kwijt is. Maar ik vind dat Ajax goed gehandeld heeft. Geconfronteerd met zijn gedragingen, hoor en wederhoor toegepast en hem zelf laten opstappen.

De klap zal, logischerwijs, nog lang nadreunen. Goed dat de vrouwen nu tegen dit soort machtige perverse mannen opstaan. Macht perverteert, maar hoelang nog? Er wordt momenteel flink aan de boom gerammeld en de rotte appels pleuren nu naar beneden. En dat is maar goed ook. Weg met dat soort ellende.

Natuurlijk baal ik dat Overmars het heeft verkloot. Overmars als één van de beste bestuurders die Ajax ooit heeft gehad kwijtraken: dat is heftig. Maar zeer terecht in dezen. Hij was een droom.

Maar de meeste dromen zijn bedrog.

Van wie was dat liedje ook alweer?

Rodweek 121 Kart Vader

Als ik in het café ben en ik hoor mannen praten over auto’s, motoren, welke handige klussen ze allemaal thuis hebben gedaan, techniek, Star Wars, de Tour de France, de Moto GP of de Formule 1 dan denk ik wel eens: ergens in mijn ontwikkeling als ‘echte’ man zal ik dan wel wat afslagen gemist hebben want dat zijn dus precies de dingen waar ik nooit ook maar enige vorm van interesse in heb gehad.  

Terwijl nagenoeg mijn hele Facebook-schare aan hondsdolheid grenzend euforisch was over de gewonnen Formule 1-wedstrijd van Max Verstappen zat ik met mijn meisie een potje triktrak te spelen. Het nieuws van de overwinning nam ik ter kennisgeving aan. Ik heb nooit iets met Formule 1 gehad, dus ik ga ook niet nu ineens doen alsof ik er wel wat mee heb, laat staan dat ik ga doen alsof ik er iets van af weet. Ik zie wat mensen rondjes rijden en daar vind ik nou eenmaal weinig aan.

En terwijl ik die laatste zin net opschreef weet ik dat een echte Formule 1-liefhebber nu van mij gruwt. Zoals ik slecht tegen mensen kan die niks van voetbal weten maar er toch wat over willen zeggen: ‘’Nou, dat zijn toch ook maar gewoon 22 mannetjes die achter een bal aan rennen en als ze ‘m hebben dan schoppen ze ‘m weer weg.’’ Of die wat vinden van voetbalsupporters terwijl ze nog nooit in een stadion hebben gezeten. Dat soort figuren.
Nee, hou op! Ga weg. Kssssst! Je weet er niks van, ome Hannes en tante Gerda, dus bemoei je met je eigen sport. Ik hou er niet van om met mensen over voetbal te praten die niet eens weten of er lucht of zand in een bal zit, maar die daar dan wel hun scherpe ondeskundige meningen en analyses over uit braken. Dus daarom bemoei ik me ook niet met Formule 1. Het is totaal niet mijn expertise en ik ga ook niet meelullen om interessant te doen.  

Wat niet wegneemt dat ik de vreugde-explosie van de racefans natuurlijk wél compleet snapte toen Verstappen zich in die laatste ronde de geschiedenisboeken inreed. Het was dezelfde hysterische blijdschap die ik in 1995 ervoer toen Patrick Kluivert Ajax vlak voor tijd naar de Champions League-zege punterde. Of de dag dat Ajax in 2011 op de laatste dag in een heroïsche wedstrijd kampioen werd. Dat zijn gewoon waanzinnig mooie sportmomenten en ik snap sportbeleving en de vreugde (of de intense teleurstelling) die je als fan kunt hebben. Ongeacht welke sport het is.
Dus hieperpepiep voor onze Max. Een in Monaco woonachtige Belg die om belastingtechnische redenen *kuch, fiscale ontvluchting* nooit ook maar een dag in Nederland heeft gewoond, maar die dan uiteraard ineens wel een Nederlander is. Alles voor een oranje gekleurd feestje! We duwen Max’ geboortedorp, dat Belgische Hasselt, hoe groot kan het zijn, gewoon een paar kilometer verderop de grens over bij Maastricht, we noemen hem een Nederlander en dan is het gewoon ‘onze Max’. Klaar. Zo zijn we dan ook wel weer in ons kikkerlandje. Als Max op een domme manier verloren had was ie gewoon ‘die Belg’ geweest.  

Maar voor nu dus ‘onze Max.’ Het succes van ‘onze Max’ zal natuurlijk tot een explosie aan aanmeldingen leiden bij de lokale kartclubs. Waar Kartbaan De Roestige Bougievonk in Koog aan de Greppel al jaren een zieltogend bestaan leidt mag deze zich nu gaan verheugen op een invasie aan dolenthousiaste  kinderen die allemaal in de voetsporen van ‘onze Max’ willen treden. En dat is op zich niet zo erg, maar dan krijgt zo’n kartcentrum de vaders van die kinderen er ook gratis bij.

Die mannen worden de opvolgers van de ouderwetse voetbalvaders. Voetbalvaders zijn proleterige mannen (remember Michiel Romeijn als de voetbalvader uit Jiskefet of Martin van Waardenberg) die de voetbalwedstrijd van hun kind verpesten door als een wildeman te staan schreeuwen langs de kant. Vaders die allemaal de nieuwe Van Basten (mijn tijd) of de nieuwe Messi (tegenwoordige tijd) in hun koter zien. Goddank dat mijn vader nooit zo was. Die stond gewoon zwijgzaam langs de kant een sjekkie te roken en naar mijn onbeholpen geklootviool te kijken. Daarna kreeg ik een patatje en een colaatje in de kantine en gingen we weer naar huis. En dat was prima. Nou hoefde je trouwens ook geen kennersoog te hebben om te zien dat ik nou niet bepaald de nieuwe Van Basten was, dus schreeuwen langs de kant was per definitie zinloos. Met schreeuwen injecteer je geen talent.

Maar deze nieuwe generatie vaders gaat dus en masse schreeuwend langs de kant van de kartbaan staan omdat ze allemaal een nieuwe Max Verstappen in hun koter zien. Van die vaders die het coureurtalent van het kind natuurlijk al gelijk zagen toen het kind op 2-jarige leeftijd zijn debiele buurjongetje inhaalde op zijn driewieler. En die dan met half dichtknepen oogjes wijsneuzerig tegen de trainer van het kind orakelen: ‘’Toen kon je het eigenlijk al zien, he!’’ Het zullen doodvermoeiende taferelen worden langs de kartbaan. Ik heb nu al met die trainers te doen.

En hoewel ik dus ook niks met Starwars heb, laat ik mezelf in dezen dan toch maar een Starwarsje permitteren: wij gaan in Nederland snel kennismaken met Kart Vader.

Hey psssst, ouwe! Boekie kopen? Voor de feestdagen, voor een verjaardag of gewoon voor jezelluf? Ik heb nog wel wat exemplaren van mijn columnbundel ”Het nut van een gebreide condoom” liggen. 15,- per stuk bij afhalen in Amsterdam-Centrum of voor 19,50 per stuk als ik de postduif stuur. Desgewenst persoonlijk gesigneerd en wel. Bestellen kan via [email protected] of via Facebook Rodney Rijsdijk.

   

Rodweek 114 Doood! Dood moet je!


Afgelopen maandag nam ik mijn vriendin voor haar verjaardag mee naar Antwerpen. Lekker hotel in het centrum, copieus eten en drinken en lekker genieten van de stad en elkaar. Geloof mij maar, zo romantisch als deze jongen worden ze niet meer gemaakt. Al denkt mijn lief soms wat anders over mijn definitie van romantiek. Maar laten we het er maar op houden dat ik zo mijn momenten heb.

Op de terugweg richting Amsterdam bleven we nog een nachtje bij een vriend van ons in Breda logeren. Ook hier weer copieus lekker eten en drinken en gelukkig kon ik ook nog de galavoorstelling van Ajax tegen Borussia Dortmund op TV zien in een nabijgelegen kroeg. Allemaal top.

De volgende ochtend keken we met z’n drieën naar afleveringen van ‘’José en Oboema’’. Voor wie dit illustere duo niet kent: het waren in de jaren 90 personages uit mijn favoriete programma Jiskefet. Het programma heette ‘Achter de wolken. Liefdeslessen van José en Oboema’’. Oboema is een lompe plat Amsterdams pratende, zelfverklaarde witte neger met een imposante bos haar uit Amsterdam-Oost en José is het wat tuttige huisvrouwtje die de boel wanhopig in het gareel probeert te houden. Ze krijgen rond het avondeten om de meest onnozele dingen knallende ruzies die er dan steevast mee eindigen dat José Oboema een daverende soejang voor z’n harses geeft en dan keihard dingen als ‘’Dooooood! Dood moet je! Sterf nou toch eens eindelijk! Donder toch op, engerd!’’ roept naar haar eega. En vervolgens sluit ze zich dan op in de slaapkamer.

Aan het eind van de aflevering, vaak na wat lieve Afrikaanse woordjes van Oboema, is het dan altijd weer goed gekomen en legt Oboema in zijn eigen onnavolgbare vocabulaire uit hoe de ruzie heeft kunnen ontstaan en hoe je dat weer goed kunt maken. Samengevat: het is haar schuld en misschien ook een heel piepklein beetje die van hem. Eindigend: ‘En zo komt alles toch weer goed.’

Mijn dame was niet echt bekend met de serie, dus die kreeg snel een spoedcursus liefdeslessen mee.

Ik heb een zelfde soort haatliefde-verhouding als José en Oboema, maar dan met technische apparaten zoals telefoons en laptops. Aan de ene kant zie ik het gemak en het comfort dat ze bieden en heb ik daar liefde voor, maar aan de andere kant heb ik het technisch vernuft van een amoebe en is geduld bij mij eerder een vuile dan een schone zaak. Dingen moeten bij mij makkelijk en praktisch gaan en ik houd niet van onzin en ingewikkeld gedoe. Ik kan die apparaten intens vervloeken als ze niet doen wat ik verwacht en heb er meer dan eens aan gedacht om die zooi van 5 hoog naar beneden te flikkeren. Gelukkig zorgt een bovenmenselijke kracht er voor dat ik me toch steeds nog net weet in te houden.

Want op diezelfde ochtend in Breda mocht ik, met mijn voorrang EU-seizoenkaart, ook een kaartje kopen voor Borussia Dortmund-Ajax! Er waren ruim voldoende kaarten, dus zeker met mijn voorrangkaart moest het geen enkel probleem zijn. Dat was het ook voor niemand, Behalve weer voor deze piemelepoges natuurlijk. Om stipt 10.00 klikte ik mijn telefoon aan en ik kwam meteen in de wachtrij van een kwartier. No worries. Daar heb ik geen invloed op, dus daar wachtte ik nog geduldig op. Ik lag ook nog wel lekker in bed. Het kwartier was om en ja hoor! Ome Rod mocht ook een kaartje kopen. Dat leek soepel te gaan. Betalen met Ideal? Prima. Doen we dat. Word ik bij het betalen godverdomme uit Ideal geflikkerd!

Kwaaier kun je me niet krijgen, als zooi die gewoon moet werken niet werkt. Dus dan schiet ik al lichtelijk in de José-stand inwendig. Doooood, dood moet je! Met de Ajax-app in de rol van Oboema. De volgende 2 dagen zat ik nog steeds te kutten. Ik moest dingen verifiëren en ik begreep natuurlijk weer niet hoe dat moest op een telefoon. Het ‘dooood, dood moet je!’ schalde inmiddels ook al op luid volume door de huiskamer (vriendin gelukkig niet thuis) en ik begon de hoop op een kaartje al redelijk op te geven. Treinreis al wel geboekt. Dan maar in de kroeg kijken daar. Of lekker stiekem in een thuisvak tussen de Duitse fans? Ik dacht al over alles na. Mijmerend dacht ik terug aan de tijd dat mijn sigarenboer Max in de Jordaan altijd gewoon op de dag en precies het goede tijdstip van de voorverkoop onze seizoenkaarten door de scanner heen trok. En dan haalden we later onze wedstrijdkaartjes op en dan betaalden we. En dan kregen we er nog gratis een gezellig ouwehoerpraatje met Max bij ook. Mooie tijd. Geen enkele vorm van stress. Max heeft ons nooit teleurgesteld. De techniek daarentegen wel meer dan eens. Op zulke momenten denk ik met vochtige ogen aan die fijne sigarenwinkel van ome Max in de Tweede Goudsbloemdwarsstraat. Waarom moest dat veranderen? Iets met nieuwe tijd en zo. Het zal wel, maar ik mis het wel eens.

Ik had vanmorgen nog tot 10.00 de tijd om van  mijn voorrangsrecht gebruik te maken en de kaartjes gingen hard. Ik lag laat in bed en zette 8.00 de wekker. In 2 uur tijd moest zelfs zo’n digibetische staatsmongool als ik dit klusje toch kunnen klaren? Ik was al voorbereid dat er, na het zoveelste misverstand tussen mij en de hedendaagse techniek weer een ‘’Doooood! Dood moet je!’’ uit mijn mond zou vliegen, maar niets bleek minder waar vandaag. Gewoon op de laptop had ik binnen de tien minuten alles voor elkaar en betaald! Nul moeite! Twee dagen stress aan m’n kanis gehad voor dat kutkaartje en nu in één keer binnen een paar minuten de hele shizzle geregeld. En zo gaan de boys en ik gezellig naar Dortmund om de door Europa voortdenderende Ajax-trein te ondersteunen.    

Om met Oboema te spreken: ‘’En zo komt alles toch weer goed.’’   

Rodweek 112 Appie

Vanavond speelt Ajax tegen Fortuna Sittard. Uit, dus ik ga niet mee. Gewoon lekker thuis kijken met m’n gappie Ramses. In mijn jonge jaren heb ik gans het land doorkruist met Ajax. Er is bijna geen stadion waar ik niet geweest ben, maar dit soort trips laat ik tegenwoordig aan me voorbijgaan.

Vandaag, precies 5 jaar geleden speelde Ajax ook. Thuis tegen Willem II voor de beker, Als seizoenkaarthouders mochten we daar gratis heen. En dat lieten, een andere vriend van mij, Marcel, en ik ons geen twee keer zeggen. Daar waren een aantal plausibele redenen voor:

1. Als Ajax iets gratis weggeeft moet je dat altijd aanpakken
2. Samen bier drinken.
3. De eerste officiële wedstrijd met videoscheids, tegenwoordig bekend als de VAR, dus die wereldprimeur mochten we niet laten schieten.
4. Het gonsde in de wandelgangen dat Abdelhak Nouri (maar in zijn bewoordingen gewoon ‘Appie’), het grote talent uit de Ajax-opleiding wel eens zijn debuut kon maken vandaag, dus daar moesten we ook bij zijn.

De wedstrijd verliep als gehoopt. Ajax liep soepeltjes over de Tilburgers heen en naar naarmate de tweede helft vorderde begon het publiek zich te roeren:

’’Wij willen Nouri zien! Wij willen Nouri zien!’’ , zo klonk het van de tribunes.

Peter Bosz gaf ons onze zin. Nouri mocht in de 73e minuut invallen. Hij had er zin in, dribbelde door de defensie, dolde zijn tegenstanders en liet zien dat hij niet bang was. Lef, flair, bluf, bijdehand zijn en meer van dat soort eigenschappen zijn leuk, maar dan moet je het ook laten zien. Daar houden we van in Amsterdam.

 En dat deed Appie, zoals zie zichzelf altijd liet noemen. Eén minuut voor tijd eiste de jongeling uit Geuzenveld een vrije trap op. Mooie plek, net buiten de 16. Eigenlijk stond routinier Lasse Schöne al klaar om de klus te klaren maar de kleine Nouri uit Amsterdam-Geuzenveld smeekte de Deense aanvoerder of hij het mocht doen. De Deen gaf een vaderlijk knikje, het stond immers al 4-0. maar de oude Pater Familias van het team stelde één keiharde voorwaarde: ‘Als je ‘m mist krijg ik een tientje’. Meer hoef je jongens uit West niet te motiveren, zo weet ik uit eigen ervaring.  

Abdelhak, Appie dus, mocht zijn joetje houden. Hij schoot de bal prachtig in de lange hoek. Een heerlijke goal, En het leverde mooie TV op. Appie vloggend na zijn succesvolle debuut. Appie bij Tikkie-takkie-Touzani, Appie leuk in interviews: iedereen hield van Appie. We waren getuige van de geboorte van een publiekslieveling. Wat een heerlijke voetballer en wat een leuk joch in zijn interviews. Niet de eerste de beste chagrijnige zeikvoetballer die meteen in de gordijnen hangt bij een kritische vraag.

Nog geen jaar later werd Appie op het veld, in de voorbereiding getroffen door een hartstilstand. Hij leeft nog, maar daar is alles mee gezegd. Nou ben ik geen dokter, maar het gaat waarschijnlijk nooit meer goed met hem komen. Dat is een afschuwelijke tragedie voor hem en zijn familie en vrienden.  

Hoe goed had onze nieuwe publiekslieveling geworden? Zou hij zo goed zijn geworden als een paar van zijn maatjes uit Jong Ajax waar hij toen in speelde? Jongens als Frenkie de Jong of Mathijs de Ligt? Zou hij nu ook bij Barcelona of Juventus hebben gespeeld? Of nog bij Ajax. Of zou hij vanavond met Fortuna Sittard meespelen tegen Ajax omdat hij niet goed genoeg bleek voor de top? Het zijn vragen die nooit beantwoord zullen worden.

Exact vijf jaar na dato dus na zijn debuut, ik denk nog regelmatig aan Appie en de vragen die nooit meer beantwoord zullen worden.

https://www.youtube.com/watch?v=Aainr80TUsQ&ab_channel=ESPNNL

Rodweek 103 De Toppers

Mijn lieve moeder heeft helemaal niks met voetbal. Het enige dat ze met voetbal heeft is dat ze het leuk vindt dat ik het zo leuk vind. Ze weet nog net dat er lucht en geen zand in een bal zit, maar daarmee houdt haar voetbalkennis- en liefde wel zo’n beetje op.

Maar daarmee heeft mijn moeder nog altijd meer liefde voor de edele voetbalsport dan het schorem dat met een onsmakelijk staaltje eigenpijperij de ‘’Superleague’’ probeerde op te richten. Twaalf rijke Europese topclubs die zich los wilden maken om in een eliteclubje hun eigen competitietje te vormen om zo nog rijker te worden. Hoewel? Rijk? FC Barcelona en Real Madrid staan samen voor bijna 2 miljard op de pof. Ik heb voetbalclubs voor minder failliet verklaard zien worden.

En topclubs? Arsenal en Tottenham wilden ineens ook met de grote jongens mee doen. Tottenham is in 1961 voor het laatst kampioen geworden en ook bij Arsenal is de prijzenkast al zolang niet meer bijgevuld dat het sleuteltje inmiddels verroest is. Qua statuur zijn ze in Engeland niet meer dan pak ‘m beet Vitesse en FC Utrecht in Nederland: leuke subtoppers, maar ze winnen zelden een prijs, laat staan een belangrijke.

En dan Italiaanse clubs als Milan en Inter: ook al jaren niks gepresteerd, al gaat Inter dit seizoen dan wel voor het eerst sinds de 80 jarige oorlog kampioen worden. Het zou eens tijd worden.

Het gaat natuurlijk gewoon om ordinair geld. Een sport van het volk? Dat is voetbal al lang niet meer, zeker in de ‘’grote’’ voetballanden. De goedkoopste seizoenkaart voor een club in de Premier League kost minimaal 800 pond. En zelfs in Schotland is het voetbal al lang niet meer van het volk. In Schotland zijn er maar twee clubs belangrijk: Celtic en Rangers eten de kip. De rest vecht om de kliekjes die aan de kippenbotjes hangen.

Ik werd er ooit, in 2002, in Glasgow, Celtic-park  rondgeleid door een heel aardige mijnheer. Als die man zich stootte en een wondje kreeg dan kwam er groen-wit bloed uit ‘m stromen. Hij praatte prachtig plat Glaswegian en hij vertelde vol passie over ‘zijn’ club. De club waar hij al van kleins af aan fan van is. Hij had uiteraard ook seizoenskaarten. Voor het hele gezin: hij, zijn vrouw en z’n twee kinderen. 1200 pond per stuk. Maar dan mochten ze ook naar de Europese wedstrijden en de beker, zo vertelde hij trots. En dan zat hij met zijn gezin in een hoekvak, niet eens een superplek. Die man kreeg zowat een appelflauwte toen ik vertelde dat ik bij Ajax voor onder de 300 euro een seizoenkaart had.

Maar die man ademde Celtic. Zijn halve jaarinkomen ging naar die club. En hij deed het graag. Voetbal bestaat bij de gratie van supporters. Dankzij mensen zoals die mijnheer hebben clubs bestaansrecht. De fans die jaarlijks veel geld uitgeven voor hun seizoenkaart en die voor belachelijk veel geld elk jaar maar weer het nieuwste shirt voor hun koters kopen. Voor het eerst aan de hand van je vader, je oom, of je voetbalgekke buurman naar het stadion. Dat is geen sentimenteel gelul, dat is wat voetbal is. De magie van de eerste keer een stadion binnenlopen is onbetaalbaar: dat kan geen Amerikaanse miljardair of Arabische oliesjeik betalen. Nooit.

Er gaat al veel te veel geld in die sport om. Supporters draaien nog maar een extra dienstje of twee  omdat ze anders hun seizoenkaart niet kunnen betalen. Een voetballer van Manchester City kan elke week gewoon een nieuwe Porsche kopen als ie geen zin heeft om z’n auto te wassen. De grote jongens in voetballand staan al een tijdje lichtjaren ver weg van de fans die sappelen voor hun geld. Ene Marco van Basten dacht eind jaren 80 al dat een bijstandsuitkering ”een tonnetje” was. Ja, in Italiaanse lire’s misschien. In dat geval geef ik San Marco met terugwerkende kracht gelijk.

En daarom was ik zo blij met de opstand van de supporters in Engeland: ‘’We say fuck off!’’ scandeerden de Chelsea-fans bij het stadion. Woedende menigte. Fok niet met de arbeidersklasse. De rest van Engeland volgde snel. De stront had de ventilator geraakt en dat geeft een boel troep. Resultaat: de Engelse clubs trokken zich terug en kwamen met kruiperige statements. Tja, dat hadden ze niet voorzien. We deden het om de toekomst van de club te garanderen. En het was niet de bedoeling om de supporters te kwetsen en meer van dat soort tralalala.

Welnu, voorzitters van die zogenaamde superclubs: kus m’n harige bolle reet! Klootzakken die een misdaad hebben gepleegd zeggen voor de rechter ook altijd ineens dat ze heel veel spijt hebben. Ja: omdat ze gepakt zijn! En omdat hun kutgedrag consequenties gaat hebben. Maar als ze niet waren gepakt zaten ze lachend hun geld te tellen. En zo is het ook met deze dieven. Dieven die het voetbal nog meer van de gewone mensen af willen pakken. Ze zijn alleen gelijk in de kraag gepakt door het volk en nu biggelen de krokodillentranen langs hun volgevreten spekwangen, murmelen ze dat ze het allemaal niet zo bedoeld hadden en meer van dat soort gejankepoot. Alles om het volk dat met brandende fakkels en rieken klaarstaat ver van zich te houden. De hoge heren hebben de kardinale fout gemaakt om te denken dat voetbalsupporters achterlijk zijn en dachten er mee weg te komen .

Was mijn Ajax hiervoor uitgenodigd en hadden ze ook maar overwogen om mee te doen? Ik had gelijk mijn seizoenkaart doormidden geknipt. Wat dat betreft alle respect voor Bayern München die wel zijn gevraagd voor dit perverse inteelt-rijkeluis-feestje, maar die dat gewoon geweigerd hebben. Dan heb je klasse.

De Super League, de zelfbenoemde Toppers. Hey, hadden we daar niet een of ander groepje artiesten van die zichzelf zo noemen in Nederland?  Waar mensen met een slechte muzieksmaak met een cowboyhoed op hun hoofd en gekleed in een glitterpak heengaan? Inderdaad, en zelfs De Toppers en hun fans zijn minder smakeloos.