Op een koude dag, meer dan 20 jaar geleden stapte ik een pub in Oost-Londen binnen. De kroeg heette ‘The Boleyn’ en bleek het domein van de harde kern van West Ham United, de club waar ik die dag een wedstrijd van zou bezoeken. Omdat het zo koud was had ik mijn muts op met daarop het stadswapen van Amsterdam. Dat leidde aanvankelijk tot wat animositeit en geklier mijn kant op, maar gaandeweg werd de sfeer toch nog gezellig, vloeiden de pints met Engels uilenpis rijkelijk en mocht ik ineens zomaar met de grote bolbuikige West Ham-fans mee naar hun vak. Ik was hun nieuwe vriend. Daar moest overigens wel even een steward voor worden omsingeld die heel bijgoochem opmerkte dat ik niet naar het goede vak liep. ‘Choose your battles’, bedacht de steward wijselijk toen er vijf grote dikbuikige en nog amper tanden hebbende Hammers grommend om hem heen kwamen staan. In niet mis te verstaan Cockney Londens werd de plichtsgetrouwe lieverd te verstaan gegeven dat ik bij hen hoorde en dat ie zich er niet mee moest bemoeien. En zo mocht ik met mijn nieuwe vrienden mee het vak op.

Ik heb een werelddag gehad met die mafkezen. Het maakte dat ik vanaf die dag naast Ajacied ook een ‘Hammer’ werd en ben dan ook nog een aantal keren terug geweest. We hebben in Amsterdam ook een clubje, ‘The Amsterhammers.’ Goeie kans dat ik die dag ook ‘Knollsy’ heb ontmoet. Chriss Knoll was tot vorige week gewoon een anonieme 58-jarige elektricien uit Oost-Londen. En diehard Hammer. Maar vorige week werd hij onbedoeld en ongewild ineens een beroemdheid toen hij bij de uitwedstrijd in de Conference League tegen AZ in Alkmaar eigenhandig een paar middelbare school klassen uit oorden als Castricum, Heiloo en Heerhugowaard wegsloeg om de families en vrienden van de spelers te beschermen. Het was aandoenlijk om te zien hoe Knollsy die vinexwijkpubers met hun capuchonnetjes een voor een weghamerde. Het aangeharkte Hoorn Kerssenboogerd is ‘whole different cookie’ dan het rauwe Oost-Londen, jochies. Pick your battles, boys. Straatvechters als Knollsy eten dat soort ventjes voor ontbijt, als een crackertje bij een kopje lauwe thee. Ik was al trots op West Ham, maar nu ook specifiek op ‘Knollsy’. Wat een held.

West Ham beloonde de heldhaftigheid van Knollsy op de enige juiste wijze: door hem tickets te geven voor de zojuist bereikte finale. Knollsy vocht tegen zijn tranen toen hij dat hoorde, maar die tranen waren een stuk sterker dan die hele zooi polderhooligans die hij van zich afmepte.

Ik ben zelf absoluut geen vechter. Nooit geweest ook. Het zit gewoon niet in mijn aard. Als ik drie keer heb geknokt in mijn leven en daarbij heb geslagen of geschopt is het veel. Ik heb in elk geval nog nooit de eerste klap of schop uitgedeeld. De keren dat ik iemand heb geslagen was het uit noodweer.

Ik zal geweld dan ook niet snel goedpraten maar in sommige gevallen wel. Zoals het geval van ‘Knollsy’ (noodweer), maar ook de situatie van Steven Berghuis gisteren, namelijk opkomen voor je teamgenoot. Als het zo is, zoals het verhaal ging, en een of andere lamlul het normaal vindt om Brian Brobbey voor ‘Kankerzwarte’ uit te maken dan geeft dat Berghuis wat mij betreft het volste recht om zo’n idioot even het licht uit de ogen te slaan. Dan ziet zo’n mafkees in elk geval even geen kleurverschil meer. Ik zou exact hetzelfde doen als iemand een van mijn donkere vrienden zo zou uitschelden. Het zou de eerste keer in mijn leven zijn dat ik de eerste beuker uitdeel. Het scheen een jonge jongen geweest te zijn: I don’t give a fuck. Of die racist nou 15 of 45 is maakt me niet uit. Als je grote mannendingen wilt roepen moet je ook grote mannenklappen incasseren. En datzelfde geldt voor die kleuterhoolies uit Alkmaar en omgeving: even een paar corrigerende tikjes van ome Knollsy. En nou weer terug naar school. En ouders: geef je kinderen niet alleen voeding maar ook opvoeding. Als ik in mijn puberjaren zoiets had geflikt dan had ik behalve van Knollsy ook van mijn ouweheer nog een tikkie na gekregen.

En natuurlijk moest Berghuis van Ajax zeggen dat hij dat niet had moeten doen en dat hij een voorbeeldfunctie heeft en dat soort blabla. En een boete en zo. Yeah right. Als Ajax die boete echt geeft dan zou ik die lachend betalen als ik Berghuis was. ‘Hier, sukkels, koop er een ijssie van. Koop een leuke jurk voor je vrouw. Die loopt er de laatste tijd wat armoedig bij, viel me laatst op. Nou, alsjeblieft. En trouwens, bedankt voor jullie steun aan mij.’ Ajax zou, net als West Ham juist moeten opkomen voor Berghuis zoals hij dat deed voor zijn teamgenoot. Hollandse schijterigheid. In een dramatisch Ajax-seizoen zorgde Berghuis na het laatste fluitsignaal toch nog voor de beste Ajax-aanval van het seizoen. Ik begreep alleen wel dat hij jammer genoeg net missloeg. Wat ook wel weer exemplarisch is voor dit seizoen.

Volgende week ga ik West Ham hartstochtelijk toejuichen in de Conference League Finale. Go Hammers! Pak die cup! Vecht als Knollsy!

Yoooo, wil jij ook nog een exemplaar van mijn columnbundel Lockdownsyndroom kopen? Stuur me dan een bericht of laat een reactie achter. 15 piekies ophalen in Amsterdam en voor 19,50 verzend ik ‘m.