Mokum-funk van de Amsterdelics

De Melkweg, 9 mei 2018. De legendarische grond aan de Lijnbaansgracht, om de hoek bij het Leidseplein. Ik heb er negentien jaar gewerkt. Negentien doldwaze jaren waarin gezelligheid nooit een klokkie droeg. Het was, zeker in de tijd dat ik er werkte, het verlengstuk van mijn huiskamer. Ik kom er niet vaak meer, maar als ik er ben voelt het als een warm bad. Zogezegd is de Melkweg niet alleen mijn tweede huiskamer maar dus ook mijn tweede badkamer. Ik ken de mensen bij de deur, de bar, de garderobe en de techniek. En ik ken veel vaste en minder vaste bezoekers. Wat minder vaak voorkomt is dat ik ook de band ken die op het podium staat. Maar op deze mooie meidag staan de Amsterdelics op het podium. Een veelkoppige funkband. Met sommige bandleden heb ik geschiedenis. Melkweg-geschiedenis. En soms daarbuiten ook.   Lees verder

Rodweek #1: Kwijtschelding

Amsterdam nam afgelopen week afscheid van twee fenomenen waarvan ik er in eentje in het bijzonder betreurde: mijn favoriete sigarenwinkel in de Leidsestraat is sinds zaterdag gesloten. Dik twintig jaar lang haalde ik hier mijn sigaretten en tijdschriften en met de meiden die er werkten had ik een leuke band. Ik was er afgelopen donderdag even met mijn vader en op een paar pakjes Marlboro Light na waren alle schappen al leeg. Welnu, die meuk roken wij niet, dus onverrichter zake en met een melancholiek gevoel liepen we weer verder. Voor het eerst dat ik daar met lege handen wegliep. En voor het laatst. Over een tijdje kan ik op dezelfde plek weer mijn sigaretten kopen, dan zit er zo’n onpersoonlijke AH to Go en koop ik mijn sigaretten bij een puisterige puber die zelf nog niet eens mag roken.

Het tweede fenomeen waar Amsterdam het voortaan waarschijnlijk zonder moet stellen is het scheldende omaatje. Die leerde ik een paar jaar geleden kennen toen ik met de fiets aan mijn hand over de stoep liep in de Utrechtsestraat. Lees verder

Een rondje om het hondje

Toen ik in het jaar 2000 in de woning kwam wonen waar ik nu nog steeds woon, woonde er een bejaard echtpaar onder mij, op de begane grond. Joop en Sonja heetten ze, crematorium Westgaarde hebbe inmiddels hun zielen. Joop en Sonja hadden behalve elkaar ook een valse klerelijer van een herdershond. Ik was, om het met een mooi Amsterdams woord te zeggen, pages voor dat beest. Elke keer als ik voor hun raam langs liep vloog die etter hard blaffend, grommend en klaar om mij te verscheuren tegen het raam. Ik schrok me elke keer weer een rolberoerte en ging zelfs bijhouden op welke tijden Joop met dat monster naar buiten ging. Dit om het risico te verkleinen dat we tegelijk naar buiten zouden gaan en elkaar dan zouden tegenkomen, want dat gebeurde ook wel eens. Dan wilde dat gemene kreng me gelijk aanvliegen en trok die ouwe Joop dan zowat met kunstbeen en al omver. Ik had bijna twee jaar lang echt dagelijks angst. Lees verder

In de voetsporen van Berry

berry-van-aerle-postbodeVoor wie zich de laatste dagen afvraagt waarom het internet overdag ineens een stuk sneller is: ik heb een nieuwe dagbesteding. Daar was ik naar op zoek aangezien mijn horecawerk meestal pas in de avond is en mijn dagen overdag soms al F5-end voorbij dreven als bootjes op een Amsterdamse gracht. Ik ben die buurman die altijd iedereen z’n pakketjes aanneemt omdat ik overdag toch altijd maar thuis zit te lummelen. Ik wilde mijn dagen iets zinvoller gaan invullen. Iets doen. Iets met activiteit en zo.

Ik ging eens denken.

Mijn nieuwe dagbesteding moest voldoen aan de volgende criteria: het moet overdag zijn, ik moet er bij bewegen, het moet me geen geld kosten en bij voorkeur is het buiten. Hardlopen vind ik niks. Het is doodvermoeiend, je gaat er veel te veel van zweten en dan is het ook nog eens niet de bedoeling om er een sigaret bij op te steken als je daar plotsklaps zin in hebt. Het moet natuurlijk wel leuk blijven. Ineens bedacht ik me dat twee vrienden van mij sinds de zomer als extra bijverdienste post rondlopen in de Jordaan.

En daar was mijn eureka-moment! Lees verder

Samba

DSCF0061Nee, laat ik daar vooral eerlijk in wezen: mijn makker Pieter en ik hebben wel eens betere ideeën gehad. Twee katten die allebei  niet al te veel op hebben met andere katten drie weken bij elkaar zetten was een slecht idee. Misschien wel het slechtste idee sinds een kennis van mij ooit in een dronken bui op een feestje besloot om WC-papier op te eten in de hoop dat hij de volgende dag zijn hol niet hoefde af te vegen. Toen Samba binnenkwam legde mijn Eva gelijk even haar huisregels  uit en vloog onze gast in de haren. De meiden zijn beiden getooid met dezelfde zwart-witte kleurcombi, dus ineens rolde er een zwart-witte krijsende kluwen door mijn huiskamer.

Pieter en ik zagen het aan met een biertje in de hand.
‘Ach, als je over drie weken terug bent zijn het vast goede vriendinnen’, zei ik tegen beter weten in, voornamelijk om mezelf moed in te spreken. Eva is namelijk nogal territoriaal. Haar territorium strekt zich ongeveer uit van waar zij op dat moment staat, zit of ligt tot alles wat binnen haar gezichtsveld ligt. Dus als er aan de overkant van ons huis iemand de was staat op te hangen dan kan dat zomaar Eva’s toorn wekken. Naar de glazenwasser gromt ze altijd, maar ik heb dan ook een heel erg lelijke glazenwasser. De buurtkatten durven ons dakterras nog amper te passeren, want Eva heeft ze allemaal al eens een niet mis te verstaan pak rammel gegeven. Zo af en toe passeert er een nieuwe kat die Eva’s regels nog niet kent, maar die leert het doorgaans snel af om ons dak nog eens te betreden. Lees verder

Al het goede komt in drieën

drie

Als ik een top 10 zou maken van de meest geslaagde dagen ooit in mijn leven dan staat 23 november 1998 op de voorlopige koppositie. Als ik die nog eens kan toppen… Het was zo’n dag dat werkelijk alles lukte. Het eerste succes was dat ik werd aangenomen bij de Melkweg en nog dezelfde avond kon beginnen. Ik moest eerst wel nog even zaalvoetballen in Buitenveldert, maar dat was ruimschoots voor het aanvangstijdstip van mijn dienst.

Een heel erg sierlijke voetballer ben ik nooit geweest. Eigenlijk staat alleen het woord ‘voetballer’ al in schril contrast met mijn bedroevende kwaliteiten. Ik kan er, zeer tot mijn verdriet, geen kut van. Lees verder

Pakhuis Wilhelmina

wilhelmina 08Pakhuis Wilhelmina bestaat niet meer en dat is jammer. Nee, een vaste bezoeker was ik er niet. Pakhuis Wilhelmina bevond zich tenslotte helemaal in Oost en ik woon in West. En wie mij kent weet dat ik veel te lui ben om vijfentwintig minuten voor een biertje te fietsen. Maar de paar keren dat ik er geweest ben heb ik er geweldige tijden beleefd. De beroemde hardrock-karaoke, vrienden die er speelden met hun bandjes en uiteraard de drie legendarische verjaardagsfeesten die ik er met mijn gabber en overbuurman Sam heb mogen organiseren in 2007, 2008 en 2010. Lees verder

Tienermeisjeshysterica on Tour

gillende meisjes 3Ze maken meer lawaai dan een gros slijptollen, een cordon opstijgende straaljagers of een leger krolse poezen, hoewel die laatste vergelijking nog wel enigszins opgaat. Mijn oren suizen nog na van gisteren toen we in de Melkweg vereerd werden met een optreden van The Janoskians…. Wie? Nou, je weet wel… Kijk Youtube maar. Of doe jezelf een lol en doe het niet. Tienermeisjes die naar boybands gaan kijken…. Vanuit antropologisch oogpunt vind ik het een van de meest wonderlijke fenomenen in de popmuziek. Hysterische gedragingen bij popconcerten zijn het exclusieve domein van het vrouwelijk geslacht. Ik heb in mijn tamelijk lange en uitgebreide carrière als concertganger nochtans nooit 1500 jongens de longen uit hun lijf zin gillen, oprecht keihard zien grienen en elk gevoel voor rede kwijt zien raken bij het aanschouwen van een damesband als, pak ‘m beet, The Bangles. En dat terwijl Susanna Hoffs nog steeds een bijzonder appetijtelijke verschijning is.

Ik heb het merkwaardige fenomeen voor het eerst live mogen aanschouwen bij het concert van de Backstreet Boys in de ArenA. Lees verder

Zaterdagavond 5 juli, Café Bern, Nieuwe Hoogstraat

  1. bernJaren geleden, het zal ergens in de jaren negentig geweest zijn, nam mijn maatje John mij mee naar zijn favoriete restaurant. Of althans, wat dan voor restaurant door moest gaan. We kwamen binnen in een rokerige bruine kroeg met vergeelde en gekrulde posters aan de muur. De kans dat we hier lekker zouden eten leek me ongeveer even groot als mijn kans op een date met Cameron Diaz. Ik verwachte er dus niet al te veel van, maar John zei dat hij hier al tien jaar kwam en dat deze tent echt fantastisch was. John’s grenzeloze enthousiasme over deze hut had volgens mij ook wel te maken met de allejezus lekkere serveerster die een van zijn vaste neukertjes was. Maar goed, ik moest nog overtuigd worden.

Lees verder

Sloterdijkerweg 20, zondagmiddag, Toos en Koos…

fete de la musiqueWie mij afgelopen zondagochtend had verteld dat ik op die zelfde zondagmiddag op een volkstuinencomplex vlakbij Station Amsterdam Sloterdijk naar een op een of andere fluit spelend duo genaamd ‘Toos en Koos’ zou kijken die had ik laten opsluiten.

Er is uiteindelijk niemand opgesloten, maar zo zat ik dus afgelopen zondagmiddag op een volkstuinencomplex nabij Station Amsterdam Sloterdijk naar Toos en Koos te kijken. Twee mensen van middelbare leeftijd die allebei op een of andere fluit speelden. Vraag me niet welke. Ik waande me in een slechte aflevering van Jiskefet. Het oeuvre van Toos en Koos was niet bepaald mijn kopje thee, maar het zonnetje scheen weldadig over het lommerrijke volkstuinencomplex, dus ik hield het wel even vol. De stad raast links en rechts om de volkstuinen heen in al zijn vaart door, maar daar is hier niets van te merken. Lees verder