Rodweek 64 Het laatste grapje van Jules Deelder

Vorige week was ik met mijn gabber in Folkestone. Folkestone is een wat suffig Engels kustplaatsje vlakbij Dover. Daar ga je niet zomaar heen, maar de familie van mijn gap resideert daar tegenwoordig en aangezien ik zijn familie ook al wat jaren ken vanuit Amsterdam vonden ze het leuk als ik ook eens mee kwam met hun zoon om hun nieuwe woonplek te zien. Het was gezellig om ze weer eens te zien. Lekker eten, drankje erbij en een beetje door het stadje lopen. Er is niet gek veel te doen, om niet te zeggen: geen reet. Het leven is er zo bruisend als een glas Spa Blauw en dan denk ik dat het Spaatje Blauw nog meer bruist, maar dat mocht de pret niet drukken. Prima dagen gehad daar.

Maar goed, aan alles komt een einde en dus gingen we weer Dover-waarts om daar op de boot naar Calais te stappen en vanaf daar met de bus weer naar Amsterdam te gaan. Kost niet zo veel geld, maar je bent wel een tijdje onderweg. Hadden we ingecalculeerd. Dat tijdje werd nog wat langer. Vertraging in Dover. OK, kan gebeuren. Drankjes gekocht en genoeg te roken: wat kon ons gebeuren?

Eindelijk, we konden de boot op. Door Het Nauw van Calais. Eenmaal in de buurt van Calais riep de kapitein om dat het allemaal wat langer ging duren voor we de haven in mochten. De Fransozen waren namelijk weer bezig met hun favoriete nationale hobby: staken. En dus  mochten we nog even een paar uur ronddobberen voor de Franse kust. De taxfree shop besloot binnen een uur ook maar om het werk neer te leggen, maar wij zijn niet voor één gat te vangen dus we kochten nog snel maar wat flessen wijn om onszelf te verdoven.  Filmpie kijken op de laptop. Prima.

Na een paar uur dobberen op die boot voor de Franse kust mochten we dan eindelijk de haven in, maar toen moesten we nog een koleretijd wachten tot de bus mocht vertrekken. Het was midden in de nacht en ik wilde niets liever dan in m’n nest liggen. Lekker naast poes Eva.

Ik ben dol op reizen. Dol op andere landen en culturen zien. Anders eten. Nieuwe mensen ontmoeten. Het enige is alleen dat het kutte aan reizen, reizen is. Slapen zonder een bed onder mijn derrière is voor mij niet weggelegd. Het lukt me gewoon niet. Ik ben wel eens jaloers op een vriend van mij die op Schiphol in het vliegtuig stapt, zijn luiken sluit en 10 uur later in Brazilië wakker wordt. Ik krijg het niet voor elkaar.  

Maar uiteindelijk waren we dus op weg naar Amsterdam. Ik dommelde zowaar hier en daar een beetje weg. Nog twee tussenstops te gaan. Rotterdam en Den Haag. In Rotterdam moest onze buschauffeur verplicht een uur rust pakken in verband met de rijtijdenwet. Onze chauffeur was een ouwe Rus met een stem als een kraakpand en die minstens drie pakjes Camel  per dag verried. De buschauffeur greep zijn verplichte pauze dan ook aan om veel te roken. Ik rookte een sigaretje met hem mee. Daarna ging ik weer naar binnen. Mijn gabber lag te pitten. Ik ging zitten. Klaarwakker, dus ik nam nog maar een wijntje. En toen gebeurde het.

Ik was af.

Onze buschauffeur had gezellig de radio aangezet. En dan ineens die melodie. ‘’Ta-da-da-da da-da-da-da-da-da.’’ Mijn hoofd zeeg in mijn gevouwen handen. Ik kreunde: ‘’Nooooooooo….’’ Mijn buurvrouw keek verschrikt. Fuck. Whammageddon verloren.  Last Christmas van Wham was op de radio. Als je die tussen 1 en 24 december waar dan ook hoort dan heb je Whammegeddon verloren. Gappie lag te ronken, dus die heeft ‘m niet gehoord. We waren dus in Rotterdam. Het was op de ochtend dat Jules Deelder in zijn door hem zo geliefde stad zijn laatste adem uitblies. Nou ben ik niet snel van de complottheorieën, maar misschien dat dit het laatste geintje van Deelder is geweest om zo’n pestpleuris-Amsterdammer te zieken en dat hij met zijn laatste krachten het liedje heeft aangevraagd. Gelukkig bleek ik, later toen ik thuis kwam, dat ik niet de enige was die af was gegaan. Dat scheelt dan weer. Gedeelder smart is halve smart.  

Rodweek 41 Oneerlijkheid duurt het langst

België er uit tegen Frankrijk. De zoveelste mooie ploeg met wie het slecht afliep op een WK. De Belgen mogen zich scharen in het rijtje Nederland 1974, Brazilië 1982, Denemarken 1986, Nederland 1998. Allemaal ploegen die de schoonheidsprijs wonnen, maar niet de enige prijs waar het op een WK echt om gaat: de wereldcup. Het WK wordt zelden door echt mooie ploegen gewonnen en dat zal dit jaar ook niet gebeuren. Ik denk dat het Frankrijk wordt. Frankrijk komt niet om te imponeren. Frankrijk komt gewoon die cup ophalen. Niet op een mooie manier. Gewoon zakelijk. Maar hey, met alleen maar zesjes ga je ook elk jaar over.

België is die lieve gozer die het meisje waar hij verliefd op is alles zou willen geven. Frankrijk is die stoere patjepeeër die er uiteindelijk met dat meisje vandoor gaat. Voor België rest de strijd om de 3e en 4e plaats, de troostfinale. De meest overbodige wedstrijd van het WK. Achter het mooie meisje aanzitten en dan op einde maar uit armoede en tegen je zin in met haar lelijke vriendin tongworstelen. Eigenlijk had je liever allang alweer thuis in je bedje willen liggen om jezelf zachtjes snikkend in slaap te masturberen. Maar nee, je moest zo nodig de troostprijs nog ophalen. Lees verder

Beste Viktor Fischer,

viktor-fischer-middlesbroughAfgelopen zondag, kijkend naar de enige echte klassieker die Nederland rijk is, Feyenoord-Ajax, moest ik ineens aan je denken. Dat ik ineens aan je moest denken komt omdat ik je de week ervoor nog bij Middlesbrough-Watford zag. Jawel, ik was in Middlesbrough, in het Riverside Stadium. Ik was eerlijk gezegd vergeten waar je ook al weer heen was gegaan na Ajax en ineens zag ik het. Viktor Fischer die zijn carrière als een komeet begon bij Ajax, die alles in zich had om binnen een paar jaar aan de Europese top te staan, die Viktor Fischer was in de tweede helft aan het warmlopen en stond een beetje rek- en strekoefeningen te doen tegen de cornervlag. En dan mocht je nog niet eens invallen terwijl jullie achter stonden. Ik kon het allemaal goed zien, want ik zat laag op de tribune precies achter de goal bij die cornervlag.

Het is dat ik zo’n viriele jongeman ben, maar anders was ik in snikken uitgebarsten bij het beeld van jou, rekkend aan een cornervlag bij een club die qua prestatie en locatie één op één vergelijkbaar is met een club als Roda JC. Een team vol matig getalenteerde houthakkers die in de onderste regionen van de competitie voetbalt en dan ook nog eens in een weinig inspirerende omgeving. Daar slijt het voormalige raspaardje van Ajax nu zijn dagen, op de bank. Jij hebt meer talent in je kleine teen dan je ploeggenoten in hun hele lijf. Een Porsche met een deukje in een garage vol roestige Ford Taunussen. Lees verder

Beste Josep Guardiola,

pond-tekenHet was mijn grote voetbalheld, Marco van Basten, die zich ergens begin jaren negentig in een interview liet ontvallen dat een bijstandsuitkering ‘een tonnetje’ was. San Marco dacht echt dat mensen met een uitkering 100.000 gulden kregen. Een held op het veld dus, maar de realiteit van wat zich buiten het stadion afspeelde was hem volkomen vreemd. Dat hij een behoorlijk scheve kijk op de samenleving had (hopelijk is hij nu iets wereldwijzer) is natuurlijk ook niet zo vreemd. Een voetballer als hij verdiende buitensporig veel geld bij AC Milan en werd omringd door andere jetsetvoetballers die ook belachelijk veel geld verdienden. En in Lires leek het  nog veel  meer, dus onze Marco was het overzicht wellicht een beetje kwijt. Met de ‘gewone’ Italiaan kwam hij slechts in aanraking als hij daar een handtekening aan moest uitdelen. Lees verder

Beste Maikel Kieftenbeld,

maikel-kieftenbeld-birminghamAllereerst een gelukkig nieuwjaar. Geluk, gezondheid en hopelijk gaat het je sportief ook allemaal voor de wind. Je speelt in de Engelse Tweede Divisie, een competitie die om de een of andere duistere reden het ‘Championship’ heet. Dat doe je bij Birmingham City. ‘There ain’t no place like Birmingham’, zong Randy Newman ooit. En al zong Randy dan over Birmingham, Alabama: ik kan die woorden volledig onderschrijven. Ik heb namelijk nergens op de wereld zo verbijsterend veel lelijke mensen bij elkaar gezien als in Birmingham, Engeland. Lees verder

Beste Louis van Gaal

louis paniniMet stijgende verbazing luisterde ik naar uw persconferentie van afgelopen weekend. Dit keer betrof mijn verbazing eens niet uw grappige manier van Engels spreken, maar iets anders: u vindt dat het in Engeland maar eens afgelopen moet zijn met die rare traditie van voetballen op de feestdagen. U, uw staf en uw spelers hebben tenslotte ook familie en die wilt u graag zien tijdens de feestdagen…

Welnu, Mijnheer van Gaal, ik ben zelf werkzaam in de Amsterdamse horeca en mijn salaris bedraagt een fractie van dat van u, uw stafleden of zelfs maar de slechtst betaalde wisselspeler van Manchester United. En dat is zeker geen klacht hoor, zo werkt de markt. Ik kan helaas niet voetballen en ik heb er ooit heel erg voor gekozen om in de horeca te werken omdat ik dat leuk vind om te doen. En zo heeft u er heel erg voor gekozen om in de Premier League te werken, waar men al sinds de Industriële Revolutie met de feestdagen tegen een bal aan trapt. En nou weet ik ook wel dat tradities vaak niet voor eeuwig zijn,maar als er dan toch eentje mag blijven dan graag die. En daar worden u en uw collegae in de voetbalwereld dan ook bovengemiddeld goed voor betaald. Lees verder