Woede, verdriet en onmacht: ze streden om poleposition en uiteindelijk won de woede, zij het met een neuslengte voorsprong. Natuurlijk, het was al vervelend dat hij haar verliet, maar dan ook nog voor die vuile opgedirkte sloerie van dertig kilometer verderop. Die trut die ze haar hele leven al haat. Met haar dikke tieten en haar ordinaire make-up. Van alle wijven waarvoor hij haar kon verlaten koos hij de allerergste uit, die lul. Ze wil dat hij oprot uit haar appartement, en wel nu. Niet morgen of overmorgen. Praten heeft geen zin meer en zijn spullen flikkert ze wel uit het raam achter hem aan. Niks in haar appartement mag nog aan die griezel doen denken. En dat terwijl het tot vorige week nog zo’n mooi stel leek. Gelukkig met elkaar, niets aan het handje. Dat is in één doffe klap weggevaagd. Ze haat hem, tot in het diepst van haar vezels. En dus ging hij maar, hij wachtte niet tot ze hem er met kop en kont uitsmeet… Hij had nog snel wat persoonlijke spulletjes bij elkaar gegrist en in een tas gegooid en daar ging hij dan. Weg. Door de achterdeur. Hij had als goede vrienden uit elkaar willen gaan, maar dat bleek onmogelijk.
Bovenstaande klinkt als een goedkope Bouquetreeksroman, maar het was wat in mij opkwam toen ik zag welke volkswoede het vertrek van Cambuurtrainer Dwight Lodeweges naar aartsrivaal Heerenveen losmaakte. Verlaten worden voor een contract bij de rivaal doet voetbalsupporters lijken op iemand die verlaten is door zijn of haar geliefde. Dan wint rancune het altijd van ratio en is de derde ‘R’, die van redelijkheid in geen velden of wegen meer te bekennen.
Lodeweges begreep de ophef niet helemaal. Hij voelt die rivaliteit niet want hij komt niet uit de streek, zo luidde zijn verweer. Supportersempathie is hem dus vreemd. Clubliefde ook. Lodeweges is als trainer wat hij ook was als voetballer: een broodspeler. Wie het salarisstrookje betaalde was van secundair belang, als het maar betaald werd. Clubliefde dat is dat ding waar de supporters op de tribune door gehinderd worden. Daar heeft Lodeweges geen last van. Hij heeft de clubkleuren van geen enkele club door zijn aderen stromen. Hij weet niet hoe het is om maandagochtend bij de koffieautomaat op zijn werk te staan na een verliespartij en dan die ene collega van de rivaliserende club zuigend te horen zeggen: ‘En, hoe was jouw weekend?’ Dergelijke sentimenten zijn de man volkomen vreemd.
Hij is geen Frank de Boer. De Boer zal nooit naar Feyenoord gaan. Volgens de Italiaanse filosoof Graziano Pellè heeft hij natuurlijk een Ajaxhoofd en daarbij zal De Boer Ajax alleen verlaten voor de echte top. De Boer zal zijn liefje nooit zomaar verruilen, maar De Boer is ook nooit een broodspeler geweest. De Boer wacht op de buitencategorie en anders blijft hij trouw aan zijn schatje.
Dit in tegenstelling tot de man die ik vorige week nog vrolijk zag babbelen op het geweldige literaire voetbalfestival Bier en Ballen in Breda: Leo Beenhakker. Mijn Rotterdamse vrienden noemen hem ook wel ‘Don Kameleon’. Beenhakker kwam eind jaren negentig ‘eindelijk weer thuis bij ‘zijn Faienort’, in ‘zijn Rotterdam’, zo sprak hij destijds nog vol emotie. Feyenoordsjaaltje om zijn nek. Twee jaar later zat hij alweer doodleuk op zijn post bij Ajax en stond hij eens in een Ajaxshirt in het uitvak. Ome Leo is niet eenkennig. En Dwight Lodeweges ook niet. Overigens houdt hier verder elke vergelijking tussen Leo Beenhakker en Dwight Lodeweges op.
Heerenveen wordt door Cambuursupporters DKV genoemd: Dertig Kilometer Verderop. Maar DKV heeft gisteren dus een nieuwe betekenis gekregen: ‘Dwight Kan Vertrekken’.
Dwight Lodeweges, de enige man bij Cambuur die in een historisch goed seizoen gedegradeerd is. Gedegradeerd tot persona non grata. Hij weet in elk geval wat komend seizoen zijn zwaarste uitwedstrijd wordt: Cambuur.
Gekwetste vrouwen kunnen gemeen pijn doen.
Gekwetste vrouwen ….. de wijn was niet zoet genoeg….smaakte bovenal naar mèèr.
Wat is er mis met een semi-Clooney op de maandagochtend … in alle kleuren … lost de boel daarna lekker op.
Ik leer 3 nieuwe R ’s kennen, mooi !
Walgelijk, columnisten die supportersgeweld goed praten.
Dan heb je me verkeerd begrepen, Steven. Ook ik ben tegen de macht van de capuchonnetjesbrigade. Ik beschrijf slechts hun gevoel.