Woede, verdriet en onmacht: ze streden om poleposition en uiteindelijk won de woede, zij het met een neuslengte voorsprong. Natuurlijk, het was al vervelend dat hij haar verliet, maar dan ook nog voor die vuile opgedirkte sloerie van dertig kilometer verderop. Die trut die ze haar hele leven al haat. Met haar dikke tieten en haar ordinaire make-up. Van alle wijven waarvoor hij haar kon verlaten koos hij de allerergste uit, die lul. Ze wil dat hij oprot uit haar appartement, en wel nu. Niet morgen of overmorgen. Praten heeft geen zin meer en zijn spullen flikkert ze wel uit het raam achter hem aan. Niks in haar appartement mag nog aan die griezel doen denken. En dat terwijl het tot vorige week nog zo’n mooi stel leek. Gelukkig met elkaar, niets aan het handje. Dat is in één doffe klap weggevaagd. Ze haat hem, tot in het diepst van haar vezels. En dus ging hij maar, hij wachtte niet tot ze hem er met kop en kont uitsmeet… Hij had nog snel wat persoonlijke spulletjes bij elkaar gegrist en in een tas gegooid en daar ging hij dan. Weg. Door de achterdeur. Hij had als goede vrienden uit elkaar willen gaan, maar dat bleek onmogelijk.

Bovenstaande klinkt als een goedkope Bouquetreeksroman, maar het was wat in mij opkwam toen ik zag welke volkswoede het vertrek van Cambuurtrainer Dwight Lodeweges naar aartsrivaal Heerenveen losmaakte. Verlaten worden voor een contract bij de rivaal doet voetbalsupporters lijken op iemand die verlaten is door zijn of haar geliefde. Dan wint rancune het altijd van ratio en is de derde  ‘R’, die van redelijkheid in geen velden of wegen meer te bekennen. Lees verder