Rodweek 48 Mimosa

Het was zo’n dag dat ik zin in had om iets heel erg lekkers te drinken, maar ook in iets gezonds. Daar is de ‘Mimosa’ voor uitgevonden. Ooit in 1925 bedacht in het Ritz Hotel in Parijs. Voor wie niet weet wat het is: men neme een groot glas met veel ijs en vult dat voor de helft met bubbels (Cava , Prosecco of als je echt rijk bent Champagne). En dat top je dan af met versgeperste jus d’orange. Het liefst nog een drupje Cointreau erbij en eventueel garneren met een schijfje sinaasappel, maar dat is geen must. Het is hoe dan ook een makkelijke en uitermate sfeerverhogende cocktail waar je erg van in de zomerse stemming raakt. Mimosa, onthoudt die naam.

Ik onthoud de naam Mimosa al sinds 1986, maar dan om een geheel andere reden dan om dat lekkere drankje. In de lente van 1986 boekten mijn ouders voor het eerst een gezinsvakantie naar het buitenland. Voor mijn zusje (toen bijna 6 jaar jong) en ondergetekende (9 lentes jong) werd het onze eerste buitenlandse vakantie. De reis ging helemaal naar Spanje, naar Lloret de Mar. Mijn ouwelui hadden daar een, volgens de vakantiegids, charmant en kindvriendelijk hotel op 100 meter van het strand en  met zwembad uitgezocht. Vervoer per luxe touringcar. En dat voor een prima prijs. Het kon niet op.

We haalden door heel westelijk en zuidelijk Nederland mensen op, maar op een gegeven moment was het dan eindelijk zover: we gingen de grens over. De eerste buitenlandse stad die ik in mijn leven zag was het foeilelijke en deprimerende Luik. Ik hoopte maar dat de rest van dat buitenland wat mooier zou zijn. Dat was gelukkig zo. We aten onderweg in Luxemburg en even later voelde ik me als Rod in Frankrijk.

Na een slopende rit van zo’n 28 uur reden we Lloret binnen. Dat had een paar uur minder kunnen zijn, maar de luxe touringcar kreeg ‘s nachts panne bij Dijon (je weet wel, daar waar Abraham de mosterd haalt) en dus moesten we met een hele troep Nederlandse gezinnen, inclusief jengelende koters, een paar uur rondhangen in een wegrestaurant.

Maar daar waren we dan dus eindelijk, in het beloofde land. De zon scheen uitbundig. Dat was ons ook beloofd en dat was ook gelijk de laatste belofte die er werd nagekomen. Terwijl alle gezinnen bij de meest prachtige resorts werden afgezet begonnen wij toch ook wel nieuwsgierig te raken naar die van ons. En toen was daar ineens de buschauffeur die de verlossende woorden: ‘’Hotel Mimosa’’ omriep.  Wij waren het enige gezin dat uitstapte. De overige mensen in de bus wensten ons, bij de aanblik van het hotel, met zichtbaar medelijden, een fijne vakantie toe.

Het woord ‘charmant’, dat voor Hotel Mimosa werd gebruikt omdat dat nou eenmaal wat leuker in een reisbrochure staat dan ‘verwaarloosde ouwe achenebbisj gribusbende’ was ietwat misplaatst. Sinds Alfa zijn bril verloor was er nooit meer iets aan deze hut gedaan. Als ik sindsdien ook iets lees over ‘charmante’ appartementen, huizen of hotels ben ik gelijk wantrouwig. In het zwembad, dat er op het plaatje nog zo leuk uitzag, dreven sinaasappelschillen en andere troep. Ik zou m’n kinderen er niet in laten duiken. Mijn ouders gelukkig ook niet. Gelukkig was het strand dichtbij volgens de brochure, maar we kwamen er al snel achter dat het honderd Spaanse meters lopen was en die meters zijn aanzienlijk langer.

De kamer was niet erg schoon, maar er pasten inderdaad wel vier personen in, dat dan weer wel. Behalve uit ons gezin bestond de bevolking van het hotel uit chronisch dronken Britten die ‘s nachts lallend en brallend door de gangen zwalkten. Het lied ‘What have you done for me lately’ van Janet Jackson, een hit in die tijd, kan ik nog steeds niet horen zonder aan die lallende Britten te denken die heel hard ‘’OOOOOOOOOHOOOOOOHOOOOOYEEEEAAAAH!’’ ten vocale brachten. Maar ze spraken tenminste Engels. Dat konden we helaas niet zeggen van  de vriendelijke medewerkers van het hotel die alleen Spaans en geen Engels spraken. Manuel uit Fawlty Towers moet welhaast gemodelleerd zijn naar het personeel uit Hotel Mimosa.

Het was al met al een memorabele eerste buitenlandse vakantie. Dit zou mijn ouders of wie dan ook in deze tijd niet meer zo snel gebeuren. Althans, dat zou niet hoeven. Over vrijwel elk hotel in de wereld staan tegenwoordig uitgebreide recensies te lezen en kun je er alles, tot aan de menukaart, over lezen. Zijn de recensies matig dan klik je gelijk verder. Mijn ouwelui moesten het doen met een brochure waarin één en ander net even iets mooier werd voorgespiegeld dan de werkelijkheid. Reviewsites en Tripadvisor bestonden niet. Tegenwoordig is alles op maat te boeken en dat kun je lekker thuis doen, zonder dat je naar het reisbureau hoeft, dat is een absolute zegening van deze tijd.

Hotel Mimosa bestaat nog steeds, zo leerde een kleine speurtocht op Google. Geen denderende recensies. Weliswaar gemoderniseerd, maar gewoon een budgethotelletje waar zomers roedels hitsige scholieren na hun eindexamen heengaan en die dan na veel te veel bier en shotjes daar hun maagdelijkheid en de rest van hun onschuld achterlaten. Kindvriendelijk is het in elk geval dus nog steeds. Ik sla ‘m toch maar even over.

Laat ik het maar bij zo’n overheerlijke en uitermate sfeerverhogende Mimosa-cocktail houden.

Leave a Comment.