In het deze serie weegt de gedateerde auteur dezes de ‘goeie ouwe tijd’ af tegen de zegeningen van deze tijd. Was het vroeger allemaal beter? Of heeft deze tijd ook wel z’n voordelen?
In de lente van 1986 boekten mijn ouders voor het eerst een vakantie naar het buitenland voor het hele gezin. Voor mijn zusje (zes lentes) en ondergetekende (negen) zou het onze eerste vakantie naar het buitenland worden. Onze ouwelui hadden een leuk hotelletje geboekt in Lloret de Mar. Helemaal in Spanje. Charmant hotel met zwembad, ook geschikt voor gezinnen, op een kindvriendelijke locatie en inclusief busreis met luxe touringcar.
Onderweg haalden we door heel Nederland mensen op en daar gingen we voor het eerst de grens over. De eerste buitenlandse stad die ik in mijn leven zag was het foeilelijke Luik, dus ik hoopte maar dat de rest van dat buitenland wat mooier zou zijn. En dat was gelukkig zo. We aten in Luxemburg onderweg en een paar uur later voelde ik me als Rod in Frankrijk.
Na een slopende rit van 28 uur reden we Lloret binnen. Dat had eigenlijk korter moeten duren maar de luxe touringcar kreeg panne in Frankrijk en dus moesten we met een hele zooi Nederlandse gezinnen inclusief jengelende koters urenlang rondhangen in een wegrestaurant bij Dijon.
Eindelijk kwamen we dan aan in Lloret. Er was ons zon beloofd en zon was er! Dat was precies de laatste belofte die werd nagekomen. Terwijl alle gezinnen uit onze bus bij de meest prachtige resorts werden afgezet werden wij toch ook wel steeds benieuwder naar die van ons. En daar was ie dan: “Hotel Mimosa!”, riep de buschauffeur om. Wij waren het enige gezin dat uitstapte. De overgebleven mensen in de bus wensten ons, bij de aanblik van het hotel, met ietwat plaatsvervangend medelijden een fijne vakantie. Het woord ‘charmant’ uit de beschrijving van Hotel Mimosa bleek namelijk te betekenen dat het een ouwe verwaarloosde achenebbesj gribushut was, waar sinds Alfa zijn bril verloor nooit meer iets aan was gedaan. Afgebladderde verf. In het zwembad, dat er op plaatje nog zo leuk uitzag, dreven sinaasappelschillen en ander afval. De kamer was niet heel erg schoon, al pasten er inderdaad wel vier personen in. Behalve uit ons gezin bestond de populatie in het hotel uit dronken Engelsen die ’s nachts schreeuwend door de gangen liepen te zingen, of wat daar voor door moest gaan. De afstand naar het strand zou honderd meter moeten zijn,maar we vroegen ons af wie dat opgemeten of dat dit via een speciale Spaanse rekenmethode was gegaan, want dat was best nog een flinke tippel. Met de ‘vriendelijke en behulpzame’ medewerkers van het hotel, zoals ze werden omschreven, was het lastig communiceren, want wij spraken geen Spaans en zij geen Engels. Alles bij elkaar was het veredeld kamperen.
Een memorabele eerste buitenlandse vakantie. Dat zou mijn ouders in deze tijd niet meer gebeuren. Over zo ongeveer elk hotel staan tegenwoordig uitgebreide recensies te lezen op internet en je kunt er over alles tot aan de menukaart aan toe lezen. Zijn de beoordelingen slecht, matig of zelfs nog redelijk dan kijk je verder. Want we gaan alleen voor iets echt goeds. En je boekt er eventueel zelf een passende vlucht bij. Je kunt alles op maat boeken. Dat kun je thuis allemaal doen, dus je hoeft niet meer fysiek naar het reisbureau. Een absolute zegening van deze tijd.
Hotel Mimosa bestaat overigens nog steeds, zo leerde een kleine speurtocht op Google. Geen denderende recensies. Het is tegenwoordig een hotelletje waar pas geslaagde scholieren van zestien na tien grote bier en vijftien shotjes hun maagdelijkheid en de rest van hun onschuld achterlaten. Kindvriendelijk is het dus in elk geval nog steeds. Ik denk dat ik ‘m toch maar oversla.