Bijgaande foto zal in 2005 of 2006 genomen zijn, dus ik was een jaar of 28, misschien 29. We kwamen van Ajax terug en we hadden nog wel trek in een afzakkertje op de Nieuwmarkt bij Café ‘t Loosje. We waren, zoals wel vaker na een wedstrijd, in een jolige stemming toen we een rollator voor het café zagen staan. Daar moest ik natuurlijk even mee op de foto. Kon ik vast oefenen voor als ik echt een oud opaatje zou zijn. Dat zal ongetwijfeld de gedachtegang zijn geweest. Gut gut gut, wat vonden we onszelf leuk. De foto blijkt nu profetische waarde te hebben. Daar kom ik zo op.
Mijn liefste schat heeft een vakantie voor ons geboekt. Over een paar weken gaan we naar Benidorm. Mo kwam daar vroeger vaak met haar ouders en tegenwoordig ook nog wel met vrienden. Ik ben een keer of vijftien in Spanje geweest maar nooit in Benidorm. Ik ben gek op Barcelona en Madrid, werd ooit spontaan verliefd op Sevilla, was lang geleden voor een figurantenklusje op Mallorca en kwam met mijn ouders vroeger aan de Costa Brava. Met mijn ouders was het onze eerste verre reis als gezin naar een plek waar ze geen Nederlands spraken. Hoewel, dat klopt niet helemaal, want in het Llorett de Mar van de jaren tachtig kon je je met Nederlands uitstekend redden bij ‘Friet van Piet’, ‘Wat een pret met Fred Eikelkaas achter het Vet’ en andere Nederlandse uitspanningen waar het vol stond met Nederlanders. En zo zal het daar nog wel zijn.
Maar ik ben nog nooit in Benidorm geweest. Beniyork of Manhattan aan de Costa Blanca, volgens de ronkende advertenties en volgens Mo ook. En als Mo het zegt is het meestal waar.
‘’Maar Ome Rod, Benidorm is toch die badplaats waar de gemiddelde leeftijd van de toeristen 103 is? Zo’n pensionadoparadijs waar meer grijze duiven rondscharrelen dan op De Dam? Zo’n plek waar het meest gebruikte vervoersmiddel een rollator is? Dat is toch voor ouwe opaatjes en omaatjes? Wat doet zo’n jonge, nou ja, middelbare gozer als jij daar?’’ Ik hoor het je denken.
Maar, en nu komt het: Mo en ik gaan vast oefenen voor als we zelf oma en opa zijn. En dat is al over een maand of vier! Het wordt Oma Mo en Ome Rod wordt Opa Rod!
“Wat lul je nou gap, jij hebt niet eens kinderen, Rod. Of hebben we wat gemist?’’
Inderdaad dat klopt, ik heb wat dat betreft geen aandeel in mijn aanstaand (bonus-)opaschap maar mijn meisie heeft wel een dochter. Toen ik verkering met Mo kreeg was haar dochter al volwassen en inmiddels is ze ook getrouwd. En nu dus ook al een maand of vijf in blijde verwachting.
Ik heb zelf nooit kinderen gehad en heb ook nooit de brandende ambitie gehad om vader te worden. Het proces van kindjes maken had altijd wel mijn verregaande interesse, en daar heb ik ook flink mijn best op gedaan, maar om nou zelf co-producent van een kind te zijn en er eentje op te voeden: nee, dat hoefde van mij niet per se. Als het wel was gebeurd had ik mijn verantwoordelijkheid absoluut genomen, maar er zijn voor zover ik weet nooit zeurende, huilende, puberende, geldverslindende en koelkast leegrovende kinderen uit mijn testikels ontsproten. Ik heb zelfs nog nooit een luier verschoond. Veel van mijn vrienden hebben wel kinderen. En al lang ook. Als die dan eens een dagje uit de tentakels van het gezin waren ontsnapt voor avondje ouderwets stappen met mij (ik was altijd die vluchtstrookvriend voor als ze even een pitstop nodig hadden) en met een vermoeide doffe blik in hun ogen weer eens over hun jengelende kinderen zaten te klagen zei ik vaak zuigend en met toegeknepen oogjes: ‘’Je krijgt er zoooo veeeeel voor terug!’’ Volgende dag maakte ik een ontbijtje, konden ze even uitbrakken en dan moesten ze weer terug naar de verplichtingen van het gezin. En ik fladderde weer lekker verder door de stad.
Nee, ik heb absoluut niet het gevoel dat ik iets gemist heb. Ik had het veel te druk met feesten. Dus kinderen zouden alleen maar in de weg lopen. ‘Kinderen zijn hinderen’, was ook altijd een van mijn gevleugelde uitspraken. Ik vond het prima om af en toe op te passen of om met kinderen van vrienden door de stad te lopen en patat en ijssies met ze te eten of zo. Ik ben ook echt leuk en gezellig met kinderen. Het is me altijd een eer en een genoegen geweest, maar het genoegen om het kind aan het einde van de gezellige dag weer verpest en verwend aan de rechtmatige ouders terug te geven was minstens zo groot.
Nooit vader geweest en dan toch als een van de eerste van mijn vrienden opa worden. Doe dat me maar na! En Mo en ik hebben er zo onwijs veel zin in! Mo natuurlijk omdat het het kind van haar kind is en ik omdat ik daarbij mag horen als bonus-opa. Wij willen samen de tofste oma en opa van Amsterdam worden: we kunnen niet wachten!
Dus eigenlijk is onze keuze voor Benidorm dit jaar wel een goeie! Even samen de enorm Benidorm Bastards uithangen. Rock ‘n Rollator!
