Mijn vroegere tandarts had zijn praktijk aan de Willem de Zwijgerlaan in Amsterdam-West. Nou, zweeg hij maar eens als Stille Willem. De smoelensmit was geen onaardige vent, maar ik ergerde me in die griezelige tandartsstoel altijd aan hem door twee dingen: hij sprak de hele tijd in verkleinwoorden en hij noemde mijn naam achter letterlijk elke zin. Stel je dit voor terwijl hij in mijn bek stond te poeren: ‘Ja doe je mondje maar goed open, Rodney. Goed de tandjes gepoetst, Rodney? Hey, daar achter zie ik nog wat plakrestjes, Rodney. Jaaahaaa, daar wonen ook beestjes he, Rodney? Beter poetsen, Rodney. En wel goed flossen en tandenstokertjes gebruiken he, Rodney, anders krijg je nooit een vriendinnetje, Rodney.’ En zo ging het maar door. Na twee minuten wilde ik hem bij wijze van spreken zelf al een afspraak bij de kaakchirurg bezorgen, maar hij was in m’n smoel bezig en daar ben ik bovendien ook te lief voor. Maar die man werkte danig op mijn zenuwensnaar.
Mijn tandarts deed me een beetje denken aan die scene met die ietwat verwijfde dokter uit Jiskefet, vertolkt door Michiel Romeijn. De patiënt werd achter elke zin consequent met ‘Meneer de Vriessssssssss’ aangesproken en mijnheer De Vriesssssss moest ‘een drukje doen.’ Hilarische scene, kijk ‘m hier maar, verplaats het één op één naar mijn tandarts en je weet hoe opgelucht en vermoeid ik was als ik daar de deur uitliep.
Als ik aan de naam De Vries denk moet ik sinds een jaar of tien altijd denken aan die keer dat ik met wat vrienden bij een wedstrijd van Sparta was. Sparta-NAC op Het Kasteel, zoals het stadion van Sparta heet. Aan de kant van Sparta zagen wij de koning van Het Kasteel spelen, een jonge gozer. Geen handige spits of een geniale middenvelder, maar een rechtsback die de hele rechterkant leek te bestrijken. Vroeger zette je jongens die er niet veel van konden op een backpositie, maar hij viel ons echt op. We zaten op de Bok de Korver-tribune en vroegen aan een oer-Spartaan op hoge leeftijd voor ons die Bok de Korver (1883-1957) misschien nog wel had zien spelen wie dat geweldige rechtsbackie was. Het was nog een jonge gozer, nog niet bekend. De oude kasteelheer antwoordde in prachtig sappig Rotterdams dat ‘die gozert’ volgens hem De Vries heette en dat we nog veel van dat jong gingen horen. En oh ja, hij was niet te koop voegde hij er aan toe, want gezien mijn accent en mijn buitengewone interesse in de back vermoedde de man dat ik weleens een scout uit Amsterdam kon zijn.
De Vries speelde dus een dijk van een wedstrijd en beter had ik deze tip inderdaad maar aan de scouting van Ajax doorgegeven, want die ‘De Vries’ bleek Denzel Dumfries te zijn en na Sparta en Heerenveen ging PSV er met hem vandoor. Tegenwoordig speelt hij al een jaar of vier in Italië bij Internazionale in Milaan en ook daar hangt er waarschijnlijk sinds afgelopen week een ‘niet te koop’-bordje om zijn nek. Wat was die gozer ongelooflijk goed in die twee wedstrijden tegen Barcelona deze week! Twee keer scoren op de berg Montjuïc in Barcelona en een assist geven: dan heb je letterlijk en figuurlijk de top bereikt. En ook in de terugwedstrijd was hij weer ongelooflijk belangrijk.
Het zou natuurlijk te veel eer zijn om te zeggen dat hij ‘onze’ ontdekking was, maar de mannen en ik hadden dit tien jaar geleden toch uitstekend gezien!
Mijnheer Dumfriessssss legde de afgelopen week iedereen die ooit ook maar enigszins aan hem heeft getwijfeld het zwijgen op. Zelfs mijn oude tandarts op de Willem de Zwijgerlaan was er een heel klein ietsje pietsje beetje stil van.
