Rodweek 235 De Zesde Backstreet Boy

Er zijn twee momenten op de dag dat ik mij even een idool waan en dat is als de katten Ouwe en Dibbes hun eten geserveerd krijgen. Met name Dibbes, het lieve meisje waar je de hele dag geen last van hebt, kan op die momenten hysterisch luid miauwend tekeer gaan. Alsof ze in jaren geen eten meer heeft gehad en Mo of ik een levensreddende actie moeten verrichten of ze zal een wisse dood sterven. Ouwe is een echte gozer die weinig slijtage aan z’n stembanden zal krijgen. Die miauwt amper. Zet z’n vreten neer en hij eet het op.

Bij Dibbes voel ik me op microniveau dan even zoals de zanger van en boyband zich moet voelen. Ik heb in mijn lange loopbaan bij de Melkweg de meest lieve jonge meisjes zien veranderen in hysterisch gillende wezens. Ik heb dat als antropoloog van de koude grond altijd met fascinatie bekeken. Soms waren het meisjes die ik in het echte leven als stabiele jongedames kende maar die bij zo’n concert compleet van de evenwichtsbalk lazerden. Gillen, schreeuwen, krijsen, huilen en compleet ontoerekeningsvatbaar. Het was een parallel universum waarvan ik ineens wist dat het dus echt bestaat.

Bijna alle vrouwen, op een enkeling na, die nu op een zekere leeftijd zijn en die ik ken zeggen ‘dat zij niet zo waren’ toen ze jong waren. Of ze durven het niet toe te geven. Maar ik heb de meest normale lieve meisjes in een seconde zien transformeren in gillende monsters. De surrealistische gedachte dat je lieve ouwe buurvrouw van 80 misschien ooit wel als een hysterische bakvis voor The Beatles heeft staan gillen. Of dat je moeder als een gek voor Doe Maar heeft staan krijsen.

Ik bedenk dan hoe het zou zijn als mannen bij bijvoorbeeld Shakira, Beyoncé of The Bangles woest zouden gaan gillen, schreeuwen, krijsen en huilen en in een complete staat van ontoerekeningsvatbaarheid zouden geraken. Onbestaanbaar toch? Veel mannen gooien hun oerkreten er dan weer uit in het voetbalstadion. Maar nou ben ik in bijna alle grote stadions in Europa geweest. Ik kan per land herkennen hoe het publiek juicht. Ik weet hoe een luid juichend Camp Nou in Barcelona met honderdduizend voetbalfans klinkt en hoe het stadion in Napels harder uitbarst dan de nabijgelegen vulkaan Vesuvius bij een doelpunt. Dat is best een overdonderend geluid. En in mijn eigen Arena heb ik ook de nodige geluidsexplosies meegemaakt bij Ajax. De mooiste geluidseruptie: toen Ajax de derde ster binnensleepte.

Maar het hardste geluid wat ik ooit in de Arena heb gehoord toept elke voetbalwedstrijd waar ik ooit ben geweest achteloos, moeiteloos en lachend over.

Het concert van de Backstreet Boys. Zeventigduizend gillende tienermeisjes: tegen dat snerpende geluid kan geen vol Zuid Europees stadion met passionele voetbalfans tegenop. Zelfs drie stadions tegelijk niet. Het was op 5 juni 1999 (OK, die datum moest ik even nazoeken). Ik werkte in het stadion als suppoost. Meestal bij het voetballen, maar ook als er concerten waren werkte ik vaak.

Ik stond op het veld. Ik had een makkelijk taakje die dag. Althans dat dacht ik.
‘Hey Rod, luister, jij staat hier bij ‘The golden circle’ dat is zo’n cirkel rond het podium waar al die gillende meisjes veel te veel geld voor hebben betaald om dichtbij te staan. Jouw taakje: als er eentje flauw valt moet je even je hand opsteken en dan komt er meteen EHBO bij.’

Nou, dat leek me makkelijk verdiend. De zon scheen, zonnetje op m’n knar, daar houdt ome Rod wel van, af en toe m’n klauw opsteken. Dikke prima. De werkelijkheid bleek iets weerbarstiger.

Veel van die meisjes, vaak nog kinderen, hadden overnacht voor het stadion. Weinig, niet of slecht gegeten en het was warm weer. Een beetje stiekeme alcohol en een clandestien gebietst sigaretje doen dan de rest.

Het stadion ging open en daar kwam de tsunami aan gillend prinsesjesvolk binnengestormd. Er waren twee voorprogramma’s. De stemming zat er goed in, maar al snel begonnen de stadionovernachtingen van de meisjes hun tol te eisen. Ik bleef die hand maar opsteken. Ik heb er nog een tennisarm van. De EHBO draaide overuren.

Maar het geluid van 70.000 gillende tienermeisjes: dat geluid is echt met niks te vergelijken. Als er nu naast mij nu twee straaljagers zouden vertrekken, aan de andere kant duizend mannen met een slijptol aan het werk zouden zijn en er een asiel aan krolse katten achter me zouden staan zou ik geen spier vertrekken. Ik heb het ergste al meegemaakt qua geluid.

De achterstraatjongens maakten ook reclame voor een colamerk. Toen die reclame op het grote scherm werd uitgezonden steeg er een collectief orgastisch gegil op. Ik wist ook toen al hoe een luidkeels vrouwelijk orgasme kan klinken, maar sindsdien weet ik ook hoe het klinkt met de vermenigvuldigingsfactor 70.000.

En toen kwamen de vijf jongens dus zelf op. Toen werd de vermenigvuldigingsfactor 140.000. Ik had een lamme arm van het hand opsteken voor de flauwvallers en moest ook een paar keer ingrijpen toen meisjes elkaar letterlijk uit de cirkel gooiden. Ik heb bij voetbalwedstrijden minder moeten ingrijpen.

Later in de Melkweg kreeg ik ook met het fenomeen hysterische tienermeisjes te maken, maar dat waren dan ‘maar’ 1000 of 1500 meisjes. Ook een geluidsexplosie waar je je oren niet dagelijks mee moet teisteren, maar ik had de Arena al meegemaakt.

De poezen liggen nog lief te slapen terwijl ik dit typ, het is 20.00. Mooi zo, over een uurtje krijgen ze eten. Straks maak ik het bekende geluidje en dan voel ik me heel even de zesde Backstreetboy.