Rodweek 232 Koos Werkeloos

Het is vandaag 1 mei, ook wel bekend als de Dag van de Arbeid. Ik ben ook een kind van de arbeidersklasse en heb nooit een gouden lepel in m’n snuit gehad, of je moet die nepgouden lepels van de Albert Heijn-spaaractie van tien jaar geleden meerekenen. Sinds ik met mijn onhandige handen geld kon verdienen heb ik dat gedaan.

Hard werken en je best doen loont, vind ik. Werken heeft mij een hoop gebracht. Vooral omdat ik voornamelijk werk deed waar mijn interesse lag en daardoor veel mooie mensen om mij heen verzamelde die net zo in het leven staan.

Ik had al jong te veel voorbeelden gezien van mensen die alleen maar werk deden wat ze niet leuk vonden dus dat besloot ik anders aan te pakken. Ik werkte bij Ajax omdat ik voetballen leuk vind, ik werkte bij een platenwinkel omdat ik van muziek houd, ik kreeg hier en daar wat modellen- en castingbureauwerk in mijn schoot geworpen, deed mee aan marktonderzoeken, werkte bij drie jaar bij de Universiteit van Amsterdam, werkte bijna twintig jaar in de Melkweg omdat ik van concerten houd, ben ook bijna twintig jaar een bekend gezicht geweest achter diverse togen in de Amsterdamse horeca, ben copywriter geweest, verdien hier en daar wat met allerlei schrijverij, bedenk en lul af en toe een popquiz aan elkaar voor een paar roestige stuivers en heb binnenkort als het goed is ook een eigen kledinglijn! En over dat laatste, later meer!

Ik doe mijn al mijn hele leven maar wat. En daar ben ik verdomd goed in.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het bijna overal waar ik mijn pecunia verdiende goed naar mijn zin heb gehad. Ik ben bij veel werkgevers lang blijven hangen. Bij sommigen net iets te te lang, maar ik ben nou eenmaal een wandelende comfortzone. Maar het kan ook de andere kant op gaan. Want daar ben ik ook heel makkelijk in: zodra ik het ergens niet leuk vind dan merk je dat snel aan me en dan ben ik de eerste die zegt dat het beter is dat onze wegen elkaar beter kunnen scheiden. Dat is ook weleens gebeurd. Acteur zou wat dat betreft geen goed beroep voor me zijn. Ik val nogal snel uit mijn rol als ik iets niet meen. Dat zie je direct.

Geld heeft me nooit veel geïnteresseerd, al vind ik het wel fijn als ik het heb. Maar ik heb gewoon altijd gedaan wat ik leuk vind, dan is de poet voor mij secundair. Anders had ik wel meer met mijn afgeronde HBO-studie gedaan.

Iedereen heeft een carrièrepad. Bij de meeste mensen gaat dat op een normale wijze. Die kiezen een vak en daar worden ze dan goed in, worden ze oud mee en dat is prima. Maar ja, ik heb gewoon andere keuzes in het leven gemaakt en daar heb ik nul spijt van. Het leven is gelopen zoals het is gelopen en ik heb nou eenmaal meer leuke anekdotes dan geld. Dat is ook wat waard.
‘In je laatste jas zitte geen zakke’, zei Johan Cruijff ooit over de allerlaatste jas die wij allen ooit zullen dragen: dat is die houten jas die op je begrafenis draagt.

Ik heb ooit een goede baan waar ik 4000 euro per maand kon verdienen laten lopen omdat ik mijn lange haar daarvoor af moest knippen. Ze meende het nog echt ook, die malle. Die onderhandelingen waren dus binnen een halve minuut klaar: dan doe ik het lekker niet. En ik ga mezelf al helemaal niet veranderen voor een backoffice-functie waarbij ik alleen maar achter de telefoon moest opnemen en mailtjes moest beantwoorden: flikker op. Dus diezelfde avond stond ik weer met een gulle lach voor een marginaal horecaloon te zweten en te zwoegen in de kroegen. Hopend op een lekkere fooi. Dan liever dat.

Natuurlijk zullen sommige (voormalige) werkgevers commentaar op me hebben omdat ik ook een eigengereid mannetje met een mening kan zijn, maar niemand heeft mij ooit gebrek aan arbeidsethos kunnen verwijten. Je zult mij nooit op enige vorm van luiheid kunnen betrappen. Ik ben voor iedere werkgever een strijder geweest.

Mijn laatste biertje heb ik in Café de Toog getapt. Een fijne buurtkroeg in Amsterdam Oud West waar ik tien jaar net als de oude stamgast Herman Brood een Wild Romance mee heb gehad. Maar zoals wel meer wilde romances in mijn leven ging ook deze voorbij. We waren uit elkaar gegroeid. Het ging zoals veel relaties gaan: wat we vroeger nog leuk aan elkaar vonden werden nu steeds meer ergernissen naar elkaar toe. Wat er is besproken blijft tussen de Toog en mij, maar de conclusie was dat er geen plaats meer voor mij was. Daar was ik verdrietig over. Maar ik wens ze alle succes. Een van mijn levensmotto’s is ‘Don’t look back in anger.’ Ik kijk nooit met een kwaaie kop terug op dat soort dingen. Als je achterom kijkt terwijl je doorloopt stoot je je kop. Moet je niet willen.

Dat gedoe was dus eind december 2024. Ik heb het er met bijna niemand over gehad. Gewoon omdat ik geen zin had om het verhaal 300 keer te moeten vertellen en ik ging er vanuit dat ik snel weer werk had. Ik was 47 en ineens was mijn naam Koos. Koos Werkeloos. Luister het nummer van Harrie Jekkers maar eens. Maar de Koos die hij vertolkt vindt het prima om werkeloos te zijn. Ik niet. Ik werk graag, veel en hard.

Maar ineens was ik dus Koosie Werkeloosie. Voor het eerst in mijn leven, de Coronatijd niet meegerekend. Gelukkig had ik nog wel wat geld achter de hand omdat ik in de jaren daarvoor aardig had verdiend. Dus ik kon rustig zoeken en er zou vast snel iets komen.

Dacht ik.

Nee dus.

Want weet je wat de kloterij is? Ik was 47, bijna 48 en hoewel ik me nog steeds een jonge Rod waan zien veel werkgevers dat toch anders. Je bent gewoon een ouwe lul die ze te duur vinden en die ook nog eens een mening heeft. En voor jou kunnen ze ook twee goedkope volgzame tieners aannemen.

Dus ik was dan wel Koos Werkeloos maar ik kreeg er toch ineens een baan bij: solliciteren. En solliciteren is de kutste baan ooit! Dat had ik nog nooit echt hoeven doen, ik liep overal binnen of ik ging ergens in een kruiwagen liggen en hupsakee, Ome Rod had weer een baan. Ik weet altijd heel goed hoe ik sollicitatiebrieven voor anderen moest schrijven en daar hebben sommigen ook nog nog wel een leuke baan aan overgehouden, maar nu moest ik ineens mijn eigen kontje verkopen. Mijn on-sexy leeftijd hielp niet mee. Horeca? In januari neemt niemand mensen aan. Dat zijn de dunne maanden.

Ik heb bijna twee maanden thuis gezeten en veel geld verloren. Mijn comfortabele bankrekening begon te slinken, het schip waar ik jarenlang op dobberde begon te zinken. Ineens kon ik niet meer spontaan naar de kroeg of zomaar dingen kopen. Ik moest ineens nadenken over mijn uitgaven. Dat kan ik gelukkig ook, want daar ben ik eerder geweest en ik heb diepere putten gezien, maar toch is het niet leuk. Ach, Eerste Wereldproblemen. We hebben elke dag goed te eten en te drinken.

Maar het ergste van alles: ik verveelde me de tyfus. Even een paar dagen thuis zitten is niet erg, maar het moet niet te lang duren. Dat maakte me ook somber. En ik kon niet meer zomaar leuke dingen doen. Ik verzon weleens een smoesje om niet mee te hoeven naar een gezellig feestje. Gewoon omdat ik het geld niet had. Het kroeggeld is even op. En dan kwam er hier en daar nog wat andere financiële ellende bovenop en hopsakee: daar was die bodem van de schatkist. Ik was even vergeten hoe die eruitzag, maar dat was ‘m. Maar ik verzweeg voor de mensen om me heen dat ik door het financiële putje dreigde te spoelen.

Maar toen kreeg ik gelukkig weer een baan. Na twee maanden thuis zonder inkomen gezeten te hebben durfde een slijterij het met mij aan. Ik verkoop nu ook weer drank aan mensen alleen zie ik het ze nu niet meer zelf opdrinken. En ik vind het leuk om te doen. En de werktijden zijn wat fijner. Lekker overdag. Prima. Het verdient niet de wereld, ik moet nog steeds te veel nadenken over mijn uitgaven, maar zij verdienen wel mijn dankbaarheid omdat zij deze ouwe noeste arbeider gewoon hebben aangenomen. Of ik de horeca definitief vaarwel heb gezegd? Weet je, zeg nooit nooit. Horeca is en blijft het allerleukste beroep van de wereld. En voor een leuk invalklusje ben ik best nog wel te porren, maar echt niet meer voor vier of vijf dagen in de week. Dat heb ik lang genoeg gedaan.

Vandaag ga ik weer lekker werken met die gasten, Koos-niet-meer-Werkeloos heeft er zin in, op de Dag van de Arbeid!