Op 24 november 1991 lag ik ziek in bed. Een griepje. Rillend lag ik naar ‘’MTV news’’ te kijken, het was in de tijd dat het op MTV nog voornamelijk over muziek ging. En daar kwam het nieuws  dat mijn griepje even in een ander perspectief plaatste: Freddie Mercury was dood. Die had een wat heftiger griepje onder de leden. Als ik het ontstaan van mijn muzieksmaak een geboortedatum mag geven dan zeg ik 13 juli 1985, de dag van het legendarische Live Aid-concert op Wembley. Ik wist niet wat ik zag. Ik was acht jaar en vooral volkomen gegrepen door het optreden van Queen in het algemeen en het charisma van Freddie Mercury in het bijzonder. Hij was mijn eerste muziekidool. Mijn muzieksmaak kreeg later nog ontelbare, niet allemaal levensvatbare vertakkingen, maar Queen is zonder meer mijn eerste muziekliefde. Ik heb er nog altijd een zwak voor.

Dat zwak voor Queen heeft niet iedereen. Mijn goede vriend Remi bijvoorbeeld. Ik heb jarenlang popquizzen met hem gemaakt. Met veel muziek zaten we op één lijn, maar een Queen-fragment kreeg ik er in al die jaren echt nooit doorheen gedrukt. Remi is een notoire Queen-hater en weigerde halsstarrig om ook maar iets van Queen in onze quizzen te stoppen.  Onbegrijpelijk maar waar.

Ik zet Queen nog steeds wel eens op. Queen is die ouwe vriend die je niet veel meer ziet maar waarbij het altijd fijn is als je elkaar wel weer eens ziet. En dus was ik dus erg verheugd dat de film ‘’Bohemian Rhapsody’’ uitkwam. Ik zag ‘m afgelopen weekend in de bioscoop. Ik vond het een mooie film. Goed op details gelet. Mercury, geboren onder de naam Farrokh Bulsara, die voor Queen als bagagemedewerker op Heathrow Airport werkte. Het uitzonderlijk vooruitstekende gebit van Mercury waar hij aan de ene kant, wat zijn uiterlijk betrof, erg onzeker over was maar er aan de andere kant ook van overtuigd was dat zijn aparte gebit voor zijn unieke stemgeluid zorgde. De bekertjes cola en bier op zijn piano bij Live Aid. De eng goed lijkende Brian May. De briljante interactie van Mercury met zijn publiek.

Prima acteerwerk, voor zover ik daar verstand van heb. Ik vond het in elk geval een fijne film. Dat Brian May en Roger Taylor aan de film hebben meegewerkt heeft voor- en nadelen. Het voordeel is dat je nooit veel dichter bij de waarheid zult komen. Het nadeel is dat het hun, wellicht ietwat subjectieve, waarheid is, aangezien niet iedereen het meer na kan vertellen. Ik heb meer biopics gezien die niet alle kanten van het verhaal belichten. Het mag wat mij betreft de pret niet drukken. Als je geen rabiate Queenhater zoals Remi bent zie je gewoon een goeie biopic van een van de beste bands die er ooit heeft rondgelopen op deze planeet.

Ik heb in mijn leven het voorrecht gehad om heel erg veel van mijn muzikale helden live gezien en soms zelfs ontmoet te mogen hebben, maar voor Queen was ik helaas net iets te jong. Ik was veertien toen Mercury overleed en Queen was toen al een tijdje niet in Nederland geweest. Wanneer Mercury nog een jaar of twee a drie had doorgeleefd en in Nederland had opgetreden dan was ik daar op zeker heengegaan. Maar dat heeft dus niet zo mogen zijn.

Ach ja, Queen. Het is een soort magisch. Ik wil het allemaal! Ik wil losbreken. Ik wil op mijn fiets rijden. Bismilla! Nee, we laten je niet gaan. Oh, neem je me mee naar huis vanavond, meisjes met dikke konten: jullie zorgen dat de wereld draait. Stop me niet nu, we hebben zo’n toffe tijd! We staan onder druk. Oh Mama mia laat me gaan! Alles wat we horen is Radio Gaga!

En ik denk aan de jaren negentig. Ajax na weer eens een overwinning in het Olympisch Stadion. Queen had ons ultieme stadion-anthem. De schallende stem van Freddie, ondersteund door 48.000 Ajacieden. ‘’Wij zijn de kampioenen, mijn vriend en we blijven vechten tot het eind!’’

Freddie was, is en zal altijd blijven.