Het is ook niet snel goed met die Vader Abraham. Sleur ik die ouwe smurfensouteneur drie weken geleden nog uit de onder een dik bedekte laag stof anonimiteit in een van mijn columns (toch 729 lezers) en dan loopt mijnheer afgelopen week op nu.nl te jeremiëren dat er geen groot eerbetoon is geweest voor zijn 50-jarig artiestenjubileum en bij Andre van Duin wel. Dan moet ik zeggen dat ik, behalve ‘Het Kleine Café Aan De Haven’ en het ‘Smurfenlied’ toch flink moet nadenken om nog drie titels uit het oeuvre van de beste man te noemen. Van Andre van Duin som ik uit het blote hoofd moeiteloos twintig sketches op. En niet dat mijn Vader Abraham-kennis nou maatgevend is, maar ik denk dat het voor de meeste mensen geldt. ‘Bij leven vergeten’, noemde hij het, met een smurfensnik in de stem en met een tranentrekkend gevoel voor dramatiek.

Nadat ik mijn tranen had gedroogd, ik ben vergeten of het van het lachen of het huilen was, ging ik mijn postronde doen. Sinds ik door een herindeling mijn twee vaste wijken kwijt ben word ik als een pinball in een  flipperkast door de Jordaan en de Westelijke binnenstad gestuurd. Een van de wijken die ik tot half september mag lopen is het Prinseneiland, een oase in de binnenstad. Dat weet ik al heel lang, maar ik was het een beetje vergeten. Ver van en toch dichtbij het schreeuwerige centrum vol toeristen, Nutellawinkels en pizzahutten bestaat nog een prachtig, enigszins vergeten stukje Amsterdam.

Wie ook een beetje in de vergetelheid dreigde te raken was Siem de Jong, al zal ik Siem alleen al vanwege 15 mei 2011 nooit vergeten.  Al was ik die dag zo poepeloeres lam geworden dat ik wel ben vergeten hoe ik ben thuisgekomen. Siem schoot Ajax die dag met twee prachtgoals naar de eerste titel in zeven jaar en werd daarna nog even drie keer kampioen met mijn cluppie. Twee mislukte avonturen bij Newcastle United en PSV verder is Siem na drie jaar gewoon weer lekker thuis bij Ajax. Contract voor drie jaar, prima. Er zijn supporters die over hem schamperen, maar dat lijkt me niet terecht. Siem is een echte Ajacied. Daarbij is Siem nog steeds maar 28 en geen 82 zoals Vader Abraham, laten we dat niet door elkaar halen.

En wellicht komt onze Nigel de Jong terug bij Ajax. Een stukje ervaring vermengd met onvervalst Amsterdams gogme in de ploeg is nooit weg. Van Nigel de Jong zal ik nooit vergeten dat hij als jonge jongen in de Melkweg uitging. Hij was als 18-jarig gozertje net doorgebroken bij Ajax. Nigel kwam de Melkweg binnen en iemand zei tegen hem dat hij een bekend gezicht had. Waarop Nigel in plat Amsterdams zei dat dat wel kon kloppen: ‘Ja man, ik speel bij Feyenoord!’ Waarop ik vreselijk moest lachen en Nigel ook, om zijn eigen grap, en we elkaar een boks gaven. En weer een paar jaar later heeft Nigel nog de roemruchte Gabrich-cup uitgereikt aan de ongelukkige winnaar van onze vriendencompetitie. Gedurende een heel seizoen kreeg iedereen punten voor oliedomme fouten als te laat bij de wedstrijd komen, wedstrijden missen, bier omgooien, domme opmerkingen maken, etcetera. Aan het einde van het seizoen was er een winnaar en die kreeg, behalve een werkelijk affreuze beker, ook de opdracht om naar een wedstrijd van Veendam te gaan en daar een verslag van te maken. En Nigel was zo sympathiek om die ‘prijs’ de eerste keer uit te reiken aan onze vriend Sebas.

En dan hebben we ook nog Frenkie de Jong op het middenveld. En om komend seizoen bij Ajax eens het middenveld De Jong-De Jong-De Jong te zien lijkt me ook best onvergetelijk.