Na een middagje bier drinken en voetbal kijken in de Ierse Pub en het nuttigen van een copieuze Babi Pangang, kip en witte rijst bij de Chinees  zat tweede kerstdag er weer op voor mij. Een welbestede dag en ik besloot maar eens vroeg naar bed te gaan. Lekker boek mee. Ik wilde, als postbode zijnde, ‘The Postoffice’ van Charles Bukowski weer eens herlezen. Dat was best een tijd geleden dat ik die gelezen had, dus ik trok ‘m weer eens uit de kast. Hoelang geleden ik dat boek had gelezen bleek toen ik, eenmaal geïnstalleerd in bed, het boek opensloeg en er een vergeeld, muf ruikend memoblaadje uit zag vallen. ‘’5-9-’98 21.30 Meeting Point A’dam CS’’ had ik er op geschreven in mijn hiërogliefenhandschrift. En een telefoonnummer dat begon met 035. Dus iets of iemand in ‘t Gooi. Mobiele telefoons waren toen nog redelijk exclusief, mensen hadden gewoon thuis een vaste lijn. Op de achterkant van het briefje stond ook iets. ‘’Swatch Motivaction Vondelstr. 26.  17.00-19.00. F60,-. ‘’

Ik werd door dat op het oog niet veelzeggende briefje ineens even 20 jaar terug in de tijd geslingerd. Op 5-9-1998 woonde ik met huisgenoot Sebas in de Bestevaerstraat in Amsterdam-West en was ik een keer of vijf per week te vinden in tenten als Korsakoff, Melkweg, Vaaghuijzen, Mazzo en Paradiso op jacht naar bier en nachtelijk vertier. Ik werkte bij Ajax als suppoost. Bijnaam: Rod Steward. En ik deed vaak mee aan marktonderzoeken bij Motivaction. Daarvoor werd ik altijd gebeld door ene Fred. Ik heb die Fred nog nooit in levende lijve gezien, ik heb geen idee hoe de man eruit ziet, maar ik heb dankzij hem flink wat roestige tientjes in discrete bruine enveloppen mogen ontvangen. Fred had zo’n wervingsbureau en op de één of andere manier was ik in zijn administratieve molen terecht gekomen waardoor hij mij vaak belde. Ik vond het prima. Het was makkelijk geld verdienen. Het onderzoek waar ik op het memobriefje over schreef weet ik nog goed. Het ging over Swatch Horloges. Fred vroeg of ik daar veel van wist. Weinig tot niets eigenlijk, gaf ik toe en dan gaf Fred een opdrachtje: fiets even naar de Bijenkorf (je kon toen nog niet zomaar even de internetpagina bekijken), ga naar de Swatch-afdeling, onthoudt een paar typen horloges, doe of je er veel van weet en lul voor de rest lekker mee, kan jou het schelen en als je het niet meer weet dan verzin je maar wat. Zo ging dat vrijwel altijd, over allerlei producten. De betrouwbaarheid van de mensen die via zijn bureau kwamen was niet enorm groot. Maar voor een beloning van zestig gulden wilde ik best twee uur uit m’n nek swatchen… eh… zwetsen. Met zestig gulden (eurootje of 27?) kon je gemeen hard stappen in die tijd. En met de taxi naar huis. Probeer dat nu met 27 euro. Soms kregen we ook nog wel meer geld voor onze bedrieglijke praatjes. Jarenlang gedaan. Het waren prima zwarte centjes die meestal dezelfde avond, met hetzelfde gemak als waarmee ze verdiend waren, gelijk weer in de kassa van de Korsakoff belandden. Aan mij heeft het niet gelegen dat die tent jaren later over de kop ging. Ik heb daar flink wat geld naar toe gebracht, mede met dank aan Fred.

Het was een memobriefje uit een andere tijd, een andere wereld. Een wereld die aanmerkelijk langzamer was dan de huidige stresswereld vol mobiele telefoons, laptops en internet. Ik was 21, ongeveer de helft van mijn huidige leeftijd. Mijn ouders waren toen zo oud als dat ik nu ben, ik heb jonge ouders. Ik werkte dus bij Ajax, maar ook wel eens voor een callcenter. Ik deed af en toe wat modellenwerk en castingklusjes. Oh ja, en ik studeerde aan de Hogeschool van Amsterdam, althans dat deed ik er tussen alle bezigheden door bij. Het had niet bepaald de hoogste prioriteit, zal ik maar zeggen. Ik zag meer kroegen dan klaslokalen van binnen. In november 1998 kreeg ik ook nog mijn feestbaantje bij de Melkweg erbij. Vandaar dat het laatste jaar, dat in 1998 begon voor mij, uiteindelijk drie jaar heeft geduurd. Ik had het veel te druk met al mijn feesten en partijen. Amsterdam was één groot dampend feest in die tijd. Maar uiteindelijk mocht ik in 2001 toch nog mijn HBO-diploma Sociaal Juridische Dienstverlening in ontvangst nemen. Dat werd geen feestelijke uitreiking in mijn geval: ik mocht mijn diploma gewoon bij de administratie ophalen. Krabbeltje zetten, alsjeblieft, veel plezier ermee en 2 minuten later stond ik weer buiten.

En wat moest ik op 5-9-’98 op het meetingpoint van CS? Een vriendinnetje ophalen? Ik had in die tijd hier en daar wat scharrels in den lande, dus dat zou kunnen. Of met vrienden afspreken om ergens heen te gaan? Dat verhaal vertelt het briefje niet. En dat 035-nummer? Die doet het niet meer. Dat heb ik uiteraard ook nog even geprobeerd.

Maar het boek en het briefje zijn dus 20 jaar lang geruisloos overal met me meeverhuisd en zijn stille getuigen van alle gein, drama’s en liefdes in mijn leven. Ik moet toch eens wat meer boeken uit die tijd bekijken. Ik stopte vroeger wel eens een tientje of een geeltje tussen de bladzijden zodat ik, als ik op een dag het boek weer open zou doen dat ik dan ineens onverwachts geld zou vinden. Al heb ik in deze tijd verdomd weinig aan een briefje van tien gulden. Dan toch liever zo’n onbetaalbaar vergeeld, muf ruikend memorabel memobriefje.