Rodweek 53 Gebreide Condoom

Eerlijk is eerlijk. Ik verdien bakken met geld. Althans, dat moet ik iets nuanceren: ik verdien het wel, maar ik krijg het niet. Toch klaag ik niet. Ik heb een mooi huis in een prachtige buurt dat ik makkelijk kan betalen, ik heb elke dag goed te eten en te drinken, de kat heeft ook nog geen dag honger geleden, ik heb een seizoenkaart voor mijn favoriete voetbalclub, ik kan een paar keer per jaar op vakantie, ik kan af en toe uit eten, ik kan mijn biertjes in de kroeg betalen en als ik iets nodig heb dan kan ik dat kopen. En geloof me dat ik er een aardig Bourgondisch consumptiepatroon op nahoud. Met andere woorden: ik heb het beter dan pak ‘m beet 70% van de wereldbevolking. In zowel materieel als immaterieel opzicht heb ik compleet niets te klagen. Dat hebben veel van de Nederlanders die nu met een geel hesje aanlopen ook niet. Een inkomen, een dak, vreten, eventueel een auto en op vakantie kunnen: zo ongeveer iedereen met een middeninkomen, zoals ik, kan zich die luxe permitteren.

Zoals ik al zei, ik woon in een mooie buurt. Hartje Amsterdam. Uitzicht op het Waterlooplein en dus ook op de Stopera, ons stadhuis. Dat is overigens het enige minpunt van mijn uitzicht. De Stopera is een oerlelijk stukje architectuur van Oost-Albanese allure in één van de mooiste buurten van Amsterdam, maar vooruit, ik kan er mee leven. De laatste tijd lopen er af en toe dus mensen met gele hesjes rond bij mijn overburen. Wat ze er doen weet ik niet en ik vraag me af of ze het zelf weten. Er lopen losse plukjes van de hesjes rond en ze hebben allemaal wat anders te klagen: die over zijn loon, die over de moslims, een ander over de zorg en sommigen vinden gewoon alles wat de politiek besluit kut, want dat is makkelijk. Dat houdt het leven lekker overzichtelijk, roepen dat alles kut is. Uiteraard zonder met oplossingen te komen. Of de oplossing moet zijn dat er een aantal ineens het lied ‘’15 miljoen mensen’’ van het duo Fluitsma en Van Tijn aanheffen. Een lied uit 1996 over het Nederland van 1996. Compleet gedateerd inmiddels en ik begrijp niet zo goed waarom de hesjes dat als lijflied hebben aangenomen, maar dat kan aan mij liggen. Niet iedereen kent de tekst ook, dus het murmelt wat door elkaar heen. Ze lopen ook niet als één coherente stevige groep. Hier en daar lopen wat plukjes. Af en toe loopt er zomaar eentje de markt op of loopt ineens er iemand de kroeg in en er kuieren twee verveelde hesjes honderd meter achteraan. Het heeft iets komisch om te zien. De mannen van Jiskefet of de heren Van Kooten en De Bie in hun goede jaren hadden hier een gouden sketch van gemaakt.

Het is makkelijk om de Gele Hesjes allemaal weg te zetten als malle gekkies , zo zei een vriend van me laatst tegen mij en daar heeft hij gelijk in. Ze zijn niet allemaal gek, maar door hun totale gebrek aan saamhorigheid komen ze wel wat wonderlijk op me over. Nederlanders zijn geen barricademensen die een front vormen, want Nederlanders hebben allemaal een mening en die willen ze ook allemaal laten horen. Daarom hebben we hier ook al die gekke splinterpartijtjes in de politiek.  In Frankrijk, waar de kloof tussen arm en rijk een stuk groter is, zie je totale volkswoede en die mensen verenigen zich, maken een vuist tegen het systeem. Massaal en met tienduizenden. Hier in Amsterdam waren er zaterdag een kleine tachtig mensen op de been gekomen. Ze gingen naar de Dam. En daarna gingen er een paar nog kijken naar hoe de lichtjes in de kerstboom op De Dam werden aangestoken. Te schattig.

Ik moest daar toevallig in de buurt wezen. Een verdwaald geel hesje heb ik maar even de weg gewezen toen hij compleet de verkeerde kant op liep. Wil je verdomme op de barricades staan, loop je nog verkeerd ook. Sneuer wordt het niet. Het is ook niet bepaald ‘’op de barricades staan’’ om een gedateerd hitje uit 1996 te zingen dat eigenlijk weinig te maken heeft met de ongelooflijke volkswoede die ze zouden moeten uitstralen als ze echt zo boos zijn. Het is tegenover je grote vijand staan en dan schieten met een klappertjespistool: het maakt nul indruk en het werkt voornamelijk op de lachspieren.

Wat de Nederlandse Gele Hesjes-club mist is een eenduidig verhaal. De meeste actievoerders hebben geen idee waar ze voor strijden. Iedereen maakt er een beetje zijn eigen verhaal van. Er zijn geen duidelijke speerpunten en niemand weet waar het allemaal naar toe moet. Zo blijft de Gele Hesjes-kliek in Nederland zo’n lekkere lullige Nederlandse beweging waar we nog jarenlang ontelbare grappen over kunnen maken, een soort LPF zeg maar. Lachen, maar we hebben er compleet niks aan op deze manier.

Zo gezien heeft die Nederlandse Gele Hesjes-club dus vooralsnog het nut van een gebreide condoom.

1 reactie

Leave a Comment.