Toen ik een jaar of veertien was vroeg mijn vader mij of ik een verlanglijstje voor Sinterklaas wilde maken. Onder de door mij felbegeerde gettoblaster schreef ik ‘Playboy scheurkalender’. Ik had al met een aantal meisjes gezoend, had ook al met wat ontluikende puberborstjes gespeeld en reeds voorzichtig de zuidelijke streek verkend, maar veel verder was het allemaal nog niet gegaan. Desalniettemin was mijn fascinatie voor vrouwen en vooral het vrouwelijke lichaam toen al volop aangewakkerd. Mijn ouweheer gaf mij de gettoblaster voor Sinterklaas en daar was ik enorm blij mee. Maar ik kreeg ook de kalender! En daar was ik minstens zo blij mee! Elke dag scheurde ik trouw de blaadjes af en de mooiste bewaarde ik. Hugh Hefner leerde mij via Playboy kennis maken met de schoonheid van het vrouwelijk lichaam. En was sowieso belangrijk als voorvechter van de seksuele revolutie in de preutse wereld van de jaren vijftig en zestig. Maar ‘The Hef’ is dus niet meer. Zelfs hij kan dus dood. De man is godbetert eenennegentig geworden en aldus bepaald niet in de wieg gesmoord, maar toch verraste het nieuws me. Sommige mensen kunnen nou eenmaal niet dood, denk ik soms, maar elke keer blijkt toch dat ik me daar lelijk in vergis. Toch heeft ie wellicht ook na z’n dood nog mazzel hoor, die ouwe Hef. Stel nou dat ik weer eens ongelijk heb en dat er toch een hemel bestaat, dan wordt hij opgewacht door zijn muze en tevens de eerste dame die op de cover van Playboy stond: Marilyn Monroe. Dat kan een stuk slechter.

Ik hoorde het verheffende nieuws in Turkije, waar ik op dit moment verblijf. Even de batterij opladen door vooral zo min mogelijk te doen en zon, strand, veel eten en bier als opladers voor mijn uitgeputte lijf en geest te gebruiken. We zitten in Marmaris. Een plaats waar niet al te veel te doen is wat binnen mijn interesseveld ligt en dat is precies wat ik nu even nodig heb. Gewoon de hele dag relaxen op een strandbed. De ‘Zeik’-trilogie van Herman Brusselmans lezen. Kruiswoordpuzzels maken. En triktrak spelen met mijn beste vriendin, met wie ik hier nu ben. Ik ben stiekem best een spelletjesmens. Voor een urenlange RISK-sessie kunnen mensen me wakker maken. En voor een potje triktrak ook. Triktrak is een Nederlandse variant van Backgammon. Ik heb bijna twintig jaar geleden een mooi houten bord gekocht in Tunesië en die reist nog steeds regelmatig met me mee. De Turkse mensen die het ons zien spelen vinden triktrak maar een sloom spelletje en dat is het eigenlijk ook. Backgammon, wat zij spelen is veel sneller. Maar zoals ik al zei, ik kom vooral een weekje even totaal onthaasten, niets hoeft snel en zo hebben we gisteren de dag vanaf na het ontbijt tot en met het avondeten gevuld met potjes triktrak in de zon. De enige reden om op te staan was om bier te halen.

Omdat we zelfs geen zin hadden om elke avond na te denken over wat en waar we moesten eten hebben we een all-inclusivehotel geboekt. Niet voor het eerst overigens. Veel dingen die je over dergelijke resorts hoort zijn waar. Ze worden voornamelijk bevolkt door ouwe mensen uit Engeland, Rusland en Nederland. We hoeven onze strandbedjes niet al de avond ervoor te bezetten want er zijn er genoeg. Het is naseizoen. De hysterie in het hoogseizoen wil ik niet meemaken. De Nederlanders in het resort zijn immer te herkennen aan de verongelijkte gezichten, hun lompe gedrag tegen de lokale bevolking en hun luidkeelse geklaag. Mensen die haute cuisine verwachten in een massaresort waarin iedereen uit bakken staat te scheppen. Nee, de meeste warme gerechten zouden door Hiske Versprille van het Parool amper met een voldoende worden beoordeeld, dat worden ze door mij al niet eens, maar het is niet onoverkomelijk. De koude gerechten en de salades daarentegen zijn prima.

Al ben ik na een vakantie toch altijd weer blij als ik terug ben in Amsterdam. Gewoon weer lekker normaal Nederlands eten halen. Gewoon, bij de Chinees of zo.