Horekaffers?

Horeca-AmsterdamHet is affreus gesteld met de Amsterdamse horeca. Het personeel is lomp, ongeïnteresseerd en ze denken dat service een gerecht is wat in hun bar toevallig niet op de kaart staat. Dat is een beetje de heersende opinie over Amsterdams horecapersoneel, als ik een rondje sociale media doe.

Ik ken de Amsterdamse horeca vrij goed. Ik ben bekend met zowel de consumerende kant als de verkopende kant en kan dus vanuit verschillende oogpunten naar deze opinie kijken. Lees verder

Maandagochtend, Amsterdam West… Hup Holland Hamsters….

hup holland hamstersHet was maandagochtend, ik had een kater en ik stond langzaam te sterven in de rij met mijn mandje boodschappen. Eindelijk. Ik was aan de beurt en nadat de boodschappen allemaal over een bliepje waren getrokken rekende ik af. Of ik misschien een ‘Hup Holland Hamster’ wilde, vroeg de goedlachse caissière. Ze zwaaide met een zakje voor mijn neus. Ik keek haar aan met bloeddoorlopen ogen. Alsof ikzelf zojuist vijf echte levende hamsters bij mijn ontbijt had gegeten. In plaats van dat ik met een snauwerig ‘Nee, hou je bek en laat me met rust!’ mijn gedachte uitsprak, zei ik het sociaal wenselijke: ‘Ja, goed.’ Het was er uit voor ik het wist. De breed lachende kassamevrouw overhandigde mij het kleine zakje en zei op zo’n vrolijk Marga van Praag-achtig Jeugdjournaaltoontje: ‘Er zijn heel veel verschillende. U kunt ze allemaal sparen!’ Lees verder

Finidi, de koning van de Melkweg

finidiToen ik gisteren in de Melkweg aankwam las ik een naar bericht. Finidi was overleden. En nee, mijn lieve Ajacieden, ik heb het niet over Ajax’ weergaloze rechtsbuiten uit onze succesperiode van de jaren negentig, maar over de kat die achttien jaar geleden naar hem werd vernoemd door een aantal fanatieke Ajaxfans (Ik vermoed Liesbeth, Jaro, Carina of Ko?) die toen in de Melkweg werkten: Finidi, jarenlang was hij onze aartsluie mascotte in de Melkweg. Finidi, die doodleuk op een metalconcert tussen grote schreeuwende bierdrinkende langharige mannen naar binnen liep om eens te kijken wie er in godsnaam de takkeherrie produceerden die hem, de enige echte bewoner en tevens zijne koninklijke katheid van Lijnbaansgracht 234A, uit zijn slaap hield. Lees verder

De Baarsjes zaterdagochtend: beef met de buurtkat

eva gaaptIk schrik wakker van een hysterisch gekrijs en ik hoor dingen van de vensterbank vallen. Eva, een mijn katten, zit woest zwiepend met een dikke staart en dus luidkeels krijsend in de vensterbank. Ze is des duivels. Op zo’n moment weet ik zonder op de klok te kijken hoe laat het is: dan zit de grote rode Perzische kat van een van mijn buurtgenoten voor ons slaapkamerraam. Slaapdronken stap ik mijn nest uit, loop naar het raam, kijk en inderdaad, de rooie zit daar.

Erg veel doet ie niet, behalve een beetje uitdagend naar Eva kijken, maar het is genoeg om Eva in alle staten te brengen. Eva is bijzonder waaks. Ze gromt ook altijd naar de glazenwasser als die onze ramen staat te lappen, al moet ik er ook bij zeggen dat wij niet de knapste glazenwasser ter wereld hebben. Lees verder

Dikke Dennis

unknownAugustus 2002. Alweer voorzichtig nippend van het eerste biertje wachtten we op Lowlands in de Charlietent op de opkomst van Peter Pan Speedrock die aan het begin de middag al moesten spelen. Rockende herriemakers uit Eindhoven. Maar de grootste herriemaker is hun ‘mascotte’, zoals hij liefkozend wordt genoemd: Dikke Dennis, tatoeëerder en brulboei uit de Jordaan. Hij kwam met een bloedende cokeneus op het podium en krijste zijn Mötörhead-cover ‘Schoppen Aas’ de tent door.

Wat een maniakale gek, dacht ik…. Lees verder

Beste Tarik Oulida,

tarik oulidaMooi is dat. Lees ik afgelopen week in de VI dat je in mei weer in Amsterdam gaat wonen om je voetbalschool op te zetten, komt er dezelfde dag nog een clowneske geblondeerde schreeuwlelijk voorbij die zijn aanhang laat scanderen dat er minder Marokkanen in Nederland moeten wonen. Maar ach, Tarik, op het moment dat we blèrende geblondeerde volksmenners serieus gaan nemen is het einde zoek en daarbij ben je natuurlijk gewoon een Amsterdammer. De enige volksmenner naar wie jij ooit luisterde heet Louis van Gaal. Lees verder

Zaterdagavond, Witte de Withstraat

witte de withstraatMijn vriendin en ik namen maar eens poolshoogte, want heel erg bevorderlijk is het natuurlijk niet om op zaterdagavond om 19.00 op de Witte de Withstraat te liggen. Zou ie een hartklapper hebben gehad? Er stonden meer mensen bij. Een meisje had 112 al aan de lijn en Tony stond er bij. Tony is een van onze buurtgekkies in De Baarsjes. Een zwakbegaafde alcoholist met een stem als een roestige slijptol en een accent dat platter is dan een doodgereden duif.   Lees verder

Utrechtsestraat, vrijdagmiddag

Cult-Selecao_LogoEen vrijdagmiddag in januari zoals een vrijdagmiddag in januari moest wezen:  Marcel en ik aan het koude bier in de warme kroeg. Niet in de natuurlijke habitat van Oud West en de Jordaan, maar in de Utrechtsestraat. Vrienden van ons moesten daar optreden in de legendarische platenzaak Concerto, een winkel waar ze behoorlijk veel dingen verkopen, maar geen bier.
Onze dorst won het van onze zin om het hele concert af te kijken en we slopen de deur uit naar de oude bruine kroeg twee straathoeken verderop.

Na de koetjes, de kalfjes en ons persoonlijk welzijn te hebben doorgenomen onder het genot van wat vazen bier kwam het onderwerp, niet geheel ongebruikelijk, al snel weer op voetbal. Lees verder

Maandagochtend, Postjesweg

kinkerbrugEen betere tijd om boodschappen te doen bestaat niet: een druilerige maandagochtend in februari. Niemand heeft zin om gewapend met een lijstje de straat op te gaan. Ik ook niet. Nog minder zin heb ik om in rijen te staan tegen de tijd dat iedereen is ontwaakt en dus was ik vroeg op pad.

Vanaf de Postjesweg liep ik richting Kinkerstraat en ik trof het niet. De Kinkerbrug, die de Postjesweg en de Kinkerstraat verbindt stond open omdat er een of ander binnenvaartschip doorheen moest. Het regende zachtjes, maar hard genoeg om in vijf minuten tot je onderbroek nat te worden en inwendig vervloekte ik het feit dat ik aan deze kant van de brug woon. Lees verder

Lijnbaansgracht

Behoudens de straten waar ik zelf heb gewoond in de stad is er geen stukje Amsterdam te vinden waar ik zoveel voetstappen en herinneringen heb liggen als op de Lijnbaansgracht. Om precies te zijn het stukje van die gracht tussen de Rozengracht en het Leidseplein. Een klein stukje Amsterdam van pak ‘m beet vierhonderd meter waar ik vele hectoliters bier naar binnen heb geslagen, ontelbaar veel optredens heb gezien, vrouwen heb veroverd, vriendschappen voor het leven heb gesloten  en waar ik tot op de dag van vandaag mijn geld verdien. De plek waar ik voor het eerst plaatjes mocht draaien, in de Korsakoff, en daar nog geld en drank in ruil voor kreeg ook! Ik was twintig en ik vond het al geweldig om in de tent waar ik toen bijna dagelijks kwam een keer plaatjes te mogen draaien. Dat ik er ook nog een roestig stuivertje voor kreeg vond ik leuk meegenomen. Ik had toen dus al het zakelijke instinct van een bos prei. Lees verder