Mooi is dat. Lees ik afgelopen week in de VI dat je in mei weer in Amsterdam gaat wonen om je voetbalschool op te zetten, komt er dezelfde dag nog een clowneske geblondeerde schreeuwlelijk voorbij die zijn aanhang laat scanderen dat er minder Marokkanen in Nederland moeten wonen. Maar ach, Tarik, op het moment dat we blèrende geblondeerde volksmenners serieus gaan nemen is het einde zoek en daarbij ben je natuurlijk gewoon een Amsterdammer. De enige volksmenner naar wie jij ooit luisterde heet Louis van Gaal.

Vroeger woonde je bij mij in de buurt, in De Baarsjes, een kleurrijke volksbuurt in Amsterdam-West. Je was er de koning van het roemruchte Balboaplein samen met Dries Boussatta, die tegenwoordig koffietentjes in onze buurt bestiert. Jullie zijn de laatste echte diamantjes die dit beroemde voetbalpleintje voortbracht. Jullie traden er in de illustere voetstappen van vroegere Baarsjesbewoners als Frank Rijkaard en Ruud Gullit, al had jij de nodige pech.

Feitelijk gezien was jij het eerste slachtoffer van de vete tussen Cruijff en Van Gaal, die ruim twintig jaar geleden aanving. Cruijff was lyrisch over jou en vond het raar dat Van Gaal weinig gebruik van jou maakte. Dat maakte Louis van Gaal zelf nog wel uit en dus speelde je weinig. Daarbij stond er ook best een aardig team. Vervolgens kreeg je veel last van blessures en raakte je in Japan een paar jaar uit beeld. Achteraf kunnen we stellen dat er wellicht meer in je carrière had gezeten, maar ja, hadden is niet hebben, Tarik. Je hebt tenminste nog deel uitgemaakt van de beste Ajax-selectie van de laatste dertig jaar, al was je geen vaste basisspeler. Je hebt nog eens een Europacup mogen vasthouden, al speelde je niet mee in de finale.

Wel, in deze tijd zie ik eerdergenoemde peroxideblonde pretletter nog eerder bekeren tot de islam dan dat ik Ajax ooit weer de Champions Leaguefinale zie bereiken. Naast dat Ajax financieel niet met de nieuwe rijken kan concurreren (en dat ook niet moet willen) zie ik dat Ajax-spelers van tegenwoordig flair missen. Het zijn stuk voor stuk schatten van jongens. Lieve jongens die keurig in het gareel lopen.

Ik mis etters. Met lieve jongens dempen we de gracht, Tarik.

Een team heeft etterbakken nodig. Klootzakken bij wie je een  flesje shampoo niet onbeheerd durft achter te laten omdat ze ‘m anders wellicht vol pissen. Jongens die elkaar op scherp zetten met een grote bek of desnoods een rotschop. In de selectie van ’94/’95 zaten een paar straatratjes die met specifieke kwaliteiten en aangeboren flair het verschil konden maken, ook tegen de grote jongens. Het was een team dat lef uitstraalde.

Tegenwoordig hebben we bijna geen straatvoetballers meer. Of althans, niet meer in de mate waarin ze vroeger actief waren, tot een paar jaar geleden. Kinderen spelen tegenwoordig liever FIFA op hun computertjes dan dat ze de straat op gaan en proberen Messi of Ronaldo na te doen. De nieuwe tijd, Tarik, de nieuwe tijd.

Jeroen van Merwijk zong het in 2010 al in zijn prachtige lied ‘Er zijn geen pleinen meer’:

D’r zijn geen pleinen meer om het op te kunnen leren
We zullen nooit een Dennis Bergkamp meer zien
Op zijn hoogst een Theo Laseroms misschien
De stad is niet voor sport
Maar voor betaald parkeren
D’r zijn geen pleinen meer om het op te kunnen leren

En daarom is het goed dat jij het zonnige Marbella achter je laat en Nederland via jouw voetbalschool gaat geven wat het nodig heeft: ouderwetse pleintjesvoetballers, opgeleid door een ouderwetse pleintjesvoetballer. We willen weer rasvoetballers met een duizelingwekkende techniek en Amsterdams straatgogme. Voetballers die uit alle standen durven te schieten. Volgens mij hebben we daar in Nederland meer behoefte aan dan aan een geblondeerde haatzaaier die zichzelf alleen maar in zijn voet schiet.

Grote groet uit jouw buurt, De Baarsjes,

Rodney Rijsdijk