De tram die te laat komt. Je pet die in de gracht waait. Het vluchtelingenprobleem. De snackbar in je straat die stinkt naar oud frituurvet. Die pestpleuristoeristen. Ajax verloren. Godverdomme, je favoriete toko dicht terwijl je zo’n zin had in die lekkere dagschotel. De kroeg ook dicht. Dat kan er ook nog wel bij. Je klotebaan. Je zeurende baas. Dat je net in de hondenstront hebt getrapt en dan ook nog in van die natte die zo lekker in je profiel blijft plakken. In Amsterdam heeft een deel van de bevolking voor al dit soort calamiteiten sinds een dik jaar een duidelijk aanwijsbare oorzaak gevonden. Bijzonder overzichtelijk, want dan hoef je ook niet meer verder te zoeken naar de bron van alle ellende. Die oorzaak luidt, heel simpel: ALLES IS DE SCHULD VAN FEMKE HALSEMA! DE LEIDSTER VAN DE GROENE KHMER IN DE STOPERA! PYONGYANG AAN DE AMSTEL!
Dit dien je op je social media kanalen dan ook heel schreeuwerig te schrijven met je Caps Lock-toets aan. Want anders zijn deze mensen, denk ik, bang dat hun boodschap niet overkomt of dat andere mensen het niet begrijpen of zo. Of ze geloven nog in de mythe dat als je schreeuwt dat je dan gelijk hebt. Ik weet het niet. Mocht je, zoals ik, tot de groep behoren die vindt dat La Halsema het tot dusverre helemaal niet zo vreselijk slecht doet en die dat af en toe ook benoemd, dan word je, ook heel overzichtelijk meteen ingedeeld in categorieën als ‘’LINKSE DEUGMENSCH’’, ‘’GUTMENSCH’’ of ‘’ROOIE RAT’’. Zo houden ze de wereld makkelijk en overzichtelijk. Dikke prima.
Het zal allemaal wel. Ik houd me doorgaans verre van geblèr over politiek op sociale media. Door schade en schande wijs geworden. Voorheen deed ik het nog wel eens, maar omdat ik veel verschillende mensen ken ontaardden die draadjes vrijwel altijd in domme virtuele brulpartijen. Vaak tussen mensen die elkaar niet eens kennen, maar mij allebei wel en waarvan ik denk: ‘Volgens mij zouden jullie elkaar in het echte leven best mogen, alleen zijn jullie het over één ding niet eens’. Ik ben het met zoveel vrienden niet altijd eens. Hoeft ook niet. Dat maakt diegene geen minder goede vriend, tenzij het om iets heel fundamenteels gaat. Zo hoef ik geen racist of homohater als vriend. Maar die mensen, onbekenden van elkaar, lopen dan over een klein meningsverschil als kleine kinderen tegen elkaar te gillen en boos op toetsenborden te rammen. Hou toch op met me.
Daarbij kost al dat geleuter op sociale media alleen maar tijd en ik verdoe eigenlijk al veel te veel tijd op al die platforms. Iedereen moet maar lekker vinden wat ie vindt en als iemand er schik in heeft om de hele dag boze berichtjes in het open internetriool uit te kotsen of in zijn of haar eigen dure vrije tijd tegen mensen te schelden die ze soms wel, maar meestal dus niet kennen in het echte leven: van mij mogen ze hun goddelijke gang gaan. Ga ik ondertussen gewoon door met leuke dingen doen. Een aantal vrienden van mij en ik gebruiken trouwens de ‘’HET IS ALLEMAAL DE SCHULD VAN FEMKE HALSEMA’’—mantra regelmatig als gimmick als er iets misgaat of als we zo’n populistisch schreeuwpostje lezen.
Ik ken Femke Halsema niet persoonlijk. Hoewel ze, als ze op haar werk in de Stopera is, mijn overbuurvrouw is, want ik kijk vanuit mijn woonkamer recht op ons oerlelijke stadhuis. Een minpuntje aan mijn mooie buurt. Ik heb haar één keer persoonlijk meegemaakt, maar toen maakte ze geen hele beste indruk. Jaren geleden was er in de Melkweg een avond van Groen Links en toen had tante Femke nogal een stevige slok op. En nou kunnen sommige mensen dat heel goed hebben, maar Halsema niet, die had een vervelende dronk. Stak ze ineens een sigaret op in de zaal terwijl het rookverbod er al een tijdje was en dat ook duidelijk stond aangegeven. Niet luisteren naar de portiers toen die daar wat van zeiden. Lekker baldadig en opstandig doen, als een narrig pubertje. Pas bij het dreigement dat ze ten overstaan van al haar partijleden de tent uitgegooid zou worden doofde ze haar sigaret. Daarna kwam ze moeilijk doen bij de garderobe, mijn afdeling, omdat ze het garderobekaartje van haar jas kwijt was. Nee, ik kon destijds nog niet bevroeden dat die dronken tor een paar jaar later mijn burgemeester zou worden.
Maar goed, laten we haar beoordelen haar op haar merites en dan vind ik dat ze het echt niet zo slecht doet. In Amsterdam is het klagen over de burgemeester natuurlijk een Olympische sport. Zelfs over de presentator van Zomergasten of de bondscoach bestaan binnen onze stadsgrenzen minder discussies dan over welke Amsterdamse burgemeester dan ook.
Een andere Femke die ik wel goed heb gekend was net als ik, ook lid van de disfunctionele Melkweg-familie. Zij werkte achter de bar. Afgelopen week was het vier jaar geleden dat ze plotseling overleed, 42 jaar jong, de leeftijd die ik nu heb. Femke was één van de meest kleurrijke personen die ik kende, maar Femke zag zelf geen kleur. Ze ging met iedereen even leuk en hartelijk om. Een bijzondere en zeer geliefde vrouw. Femke was een goed mens en ze deugde in al haar ondeugendheid. Haar beste vriendinnen organiseren nog elk jaar op haar verjaardag en haar sterfdag een borrel. Het leven van Femke vieren. Ik was er afgelopen week ook en ik zag de foto’s van een jonge vrouw in de kracht van haar leven. Ik vind het mooi, maar tegelijk ook moeilijk om naar te kijken. Een week voordat Femke overleed zag ik haar nog dansend in de Paradiso, het leven met volle teugen tot zich nemend. Het maakt me bang voor mijn eigen sterfelijkheid. Femke leefde veel gezonder dan ik ooit zal doen. Niemand belooft je morgen. Niemand heeft de garantie dat ie oud wordt. Iedereen kan op elk moment zomaar omvallen. Ik vind dat letterlijk doodeng. Ik denk nog regelmatig aan haar. Samen keihard liedjes van de Osdorp Posse rappen in de foyer van de Melkweg. De humor die we hadden. Herinneringen met een glimlach. Soms met een klein traantje erbij, want ik ben nogal een jankerd. Dat heb je met die deugmenschen. Ik haat traantjes. ALLEMAAL DE SCHULD VAN FEMKE!
Iedereen maakt fouten. FEmke halsema ook. EEn grove blunder blunder kan ik haar niet vergeven. Een ruzie met oud burgemeester. PApijn heette hij geloof ik. Hoe kan je nou met zo’n aardige man ruzie krijgen? Om de twee weken fietste hij op een oude fiets naar de arena naar ons aller Ajax. GOude kerel die man. WAt gaan we doen vandaag? WInnen jongens. Met aardige mensen kan je geen ruzie krijgen.