Rodweek #19 Risky Business

Of ik veel heb opgestoken tijdens mijn HBO-opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening? Ja, een paar duizend sigaretten. De opleiding stond in de jaren negentig nog in de kinderschoenen en toen ik na jaren eindelijk het papiertje in handen had wist ik van veel dingen een beetje maar over geen enkel onderdeel uit de opleiding kan ik echt veel vertellen. Het was een waardeloze fröbelopleiding. Waar ik me in die jaren wel in specialiseerde was het edele RISK-spel. Mijn vrienden, die op dezelfde fröbelschool zaten, en ik vochten verhitte met bier overgoten veldslagen uit die letterlijk dagen konden duren. Na urenlang dobbelen, drinken, roken, beledigingen, zuigende opmerkingen, verwensingen en een muurvaste patstelling lieten we het bord staan en gingen dan de volgende dag door. Even de tot de rand gevulde asbak legen en nieuw bier halen en we konden verder waar we daags ervoor waren gebleven. De vrienden uit die tijd zijn nog steeds mijn gabbers, maar zoals dat gaat: iedereen wappert uit. Kinderen, trouwen en Amsterdam verlaten. Allemaal zaken die ik mijn vrienden van harte gun, maar die ik simpelweg nooit heb geambieerd en zo ben ik de enige van de oude club die nog altijd zijn vertrouwde leven in de stad leid.

Het logische gevolg is natuurlijk dat onze RISK-avonden nog maar zeer sporadisch voorkomen. Gelukkig ken ik meer mensen die van RISK houden. Zo vecht ik mijn huidige oorlogen nu en dan uit met een groepje vrienden uit de stad. De regels op het nieuwe bord zijn wat veranderd waardoor het spel dynamischer is geworden en spellen geen drie dagen meer hoeven te duren. Als student maakte dat overigens geen mallemoer uit, want iedereen had toch altijd genoeg tijd. Tegenwoordig zijn we allang blij als we iedereen op één avond bij elkaar kunnen krijgen voor een fijn veldslagje waarin de beledigingen niet geschuwd worden en vriendschappen even tijdelijk in de koelkast, naast de drank, worden geparkeerd.

En zo streden we zaterdag weer eens onze strijd. De veldslagen van deze tijd zijn niet meer met goedkoop bier maar met goede wijn overgoten. En we graaien niet meer in opengescheurde zakken chips, maar we hebben met zorg uitgekozen hapjes in schaaltjes en op bordjes. We lijken wel een stel wijven! (De laatste zin is natuurlijk een grapje, dat moet je er anno 2017 echt bij zeggen, anders heb je stront aan de knikker).  En niemand rookt meer, zelfs ik niet.

Zo zie je maar, de tijden veranderen.

Al heeft de tijd op de stem van Jay Kay van Jamiroquai nog weinig vat, zo concludeerde ik nadat ik daar afgelopen woensdag met ome Mars naartoe was geweest. Jamiroquai was zo’n bizarre lacune in mijn concertloopbaan. Ik heb vrijwel alles wat ik ooit heb willen zien in mijn leven live zien optreden, maar Jamiroquai ging altijd aan mij voorbij. De eerste keer dat ik ze wilde zien was in de jaren negentig in Paradiso. Helaas, strak uitverkocht. Geen probleem. We gingen er gewoon vanuit dat we makkelijk een kaartje konden ritselen bij de deur, maar dat viel helaas tegen. In de jaren daarna speelde Jamiroquai ook regelmatig in Nederland, maar er was altijd iets waardoor ik niet kon. De laatste jaren was ik ze eerlijk gezegd ook een beetje vergeten. Tot ome Mars dus een kaartje overhad afgelopen week. Toen moest ik het maar een keer doen ook, al was het dan helaas niet in de vertrouwde en veel gezelligere Melkweg of Paradiso in het centrum, maar in het massale gedrocht Ziggo Dome in De Bijlmer. En zo hoorde ik de zoetgevooisde stem van Jay Kay eindelijk eens live en dat viel me niet tegen.

Wat me wel tegenviel de afgelopen week is de hoeveelheid bekende mannen die de afgelopen jaren moeite hebben gehad met het thuishouden van hun handen of met het in de broek houden van hun pielemuis. Het was elke dag weer wachten op het journaal welke nieuwe naam er weer bijkwam. De heren in kwestie hebben niet beseft dat hun wangedrag ooit eens zou uitkomen in een tijd dat iedere sterveling met een toetsenbord en een internetaansluiting er een mening over zou hebben op allerlei sociale en voor iedereen toegankelijke media.

Nou ben ik niet erg voor de publieke fusillade van mensen, maar laat het een waarschuwing zijn voor alle perverselingen met een machtspositie: het is behalve viespeukerij ook risky business. Als we het vertalen naar een RISK-situatie: de heren voelden zich machtig. Ze hebben gegokt en verloren, dat is nou eenmaal  het risico van gokken. Als je als grote macht met  twintig legers een gebied waar maar twee legers op staan probeert te veroveren, dan gaat dat inderdaad meestal goed. Maar als het fout gaat, raak je veel kwijt en dan is de rest van de wereld niet te beroerd om je genadeloos van de kaart te vegen.

 

 

 

Leave a Comment.