We schrijven het jaar 1988. Het jaar dat Nederland Europees kampioen voetbal werd, maar ook het jaar dat ik als elfjarige langzaam begon te transformeren van kind naar puber. Bij een schoolvriendje thuis leerde ik de albums van Joop Klepzeiker kennen, getekend en geschreven door Eric Schreurs. De stijl van tekenen, de humor, de platte en rauwe stijl: ik was er meteen verliefd op. Hier wilde ik alles van hebben.

Ik was dus elf en inmiddels was ik wel een beetje klaar met Lego spelen. Ik had in de loop der jaren een groot Lego-kasteel opgebouwd, maar deed ik al lang niks meer mee. Maar ik had inmiddels een neefje van een paar jaar jonger die dat kasteel graag wilde hebben. Vijfenzeventig piek wilde ik voor mijn koninkrijk. Dat was namelijk precies genoeg geld om de eerste zes albums van Klep te kopen. Die kostten namelijk 12,50 per stuk, dus vijfenzeventig was precies genoeg. Dat was best wel geld in die tijd. Mijn oom tikte dat geld netjes af en diezelfde middag zat ik al lachend, maar ook gefascineerd door mijn Klepzeikers te bladeren.

Alles in die strips sprak mij aan. Ik was opgegroeid met Suske en Wiske en de Donald Duck. Lekker braaf. En toen was daar ineens Joop Klepzeiker. De punk onder de stripboeken. Het Amsterdam van de jaren tachtig en negentig in al zijn humoristische, heftige, gore en platte facetten uitgebeeld.

Ik was elf en verliefd op de stijl en de humor van Eric Schreurs. Harde humor. Niets ontziend. De strips die hij eind jaren tachtig, begin jaren negentig maakte: hij zou er nu niet meer mee wegkomen, aangezien nogal wat mensen zich tegenwoordig snel beledigd voelen. Het grappige van dat ding is dat veel mensen tegenwoordig wel graag naar ‘Roast’-filmpjes kijken. Cabaretier staat op het podium en fileert iemand met de meest harde grappen. Ik houd daar dus wel van, maar in de jaren tachtig en negentig was de humor van Eric Schreurs en zijn zielsverwant Hein de Kort nog tamelijk controversieel.

Zo kocht ik begin jaren 90 de Joop Klepzeiker-schoolagenda. Enorme agenda’s op A4-formaat vol met allerlei ranzigheden en gorigheid waar je als pubertje nou eenmaal om moet lachen. Een klasgenootje wilde die agenda ook hebben, maar die greep  mis. De agenda’s waren inmiddels verboden op middelbare scholen. Zo gereformeerd was Nederland nog in die tijd. Al kon je overigens als veertienjarige wel zonder enige vraag de Playboy, de Penthouse, of in het ruigere segment, de Tuk, de Chick of de Candy kopen. Dat mocht dan weer wel. Misschien om dat het aftrekbaar was? En roken mocht je ook zonder dat iemand daar iets van zei. Maar de Klepzeiker-schoolgenda? Nee, dat mocht dan weer niet. Zo hypocriet als de pokken.

Maar goed, ik had die agenda’s elk jaar, vlak voordat ze weer eens verboden werden, en ik genoot van Schreurs. En van de bijdragen van Hein de Kort, Theo van Gogh en van de ranzige en bizarre foto’s van Erwin Olaf.

De Kleppie met alle humor, de bizarheden in zijn verhalen, de details in zijn tekeningen en alles wat er bij hoort: dat heeft absoluut invloed op mij gehad.

Schreurs was ook denk ik de eerste met een complottheorie-gekkie gedicht. Meer dan dertig jaar geleden, maar als er eens een alu-hoedje voorbij komt dan draag ik ‘m altijd graag voor:
‘’De wereld is plat
Zeker weten doe ik dat
Geen formules geen getallen
Ik heb een aambeeld op mijn globe laten vallen.’’

Eric Schreurs, dank voor je geweldige oeuvre en je humor. Ik zal je nooit vergeten. Want niet alleen de 11-jarige jongen die ik was maar ook de 43-jarige man die ik nu ben moeten nog steeds lachen om de ouwe Kleppies.

Ik ga zo dadelijk vis eten en moet nu meteen denken aan de twee ruziende visboeren in een van de strips: ‘’Je vis stinkt! En je wijf ook!’’  Of Klep die moet niezen en dan die verbijsterde dealer: ‘’Tering, je hep voor twee meijer prima spul weggeniest!’’  Of… Weet je, ik pak al die ouwe albums er gewoon weer even lekker bij vanavond. Vanavond geen Netflix maar Klepflix.

RIP Eric Schreurs, en bedankt voor al je inspiratie.