Budapest 2

Naar Budapest gaan en dan niet even langs de Donau wandelen is als naar je favoriete stuk in het theater gaan en dan bij de beste scene op de gang wachten tot het klaar is. Het was mijn derde dag en hoewel mijn hotel niet ver van de rivier met de mooie bruggen lag was ik er gewoon nog niet aan toegekomen om er even langs te wandelen. Het was laat in de avond, ik had gegeten bij vrienden en ik wilde nog iets doen. Nog geen zin om te slapen en in de kroeg kom ik in Budapest al meer dan genoeg. En zo bedacht ik me dat het wellicht lekker was om nog een fijn avondwandelingetje te maken zo voor het slapen gaan. Beetje genieten van het uitzicht, beetje mijmeren, sigaretje erbij… In al die twintig jaar dat ik hier kom had ik dat nooit in mijn eentje gedaan, bedacht ik me. Ik was altijd met mensen samen. Nu was ik alleen.

En dan ben je ineens een prooi.

‘Hello mister, where are you going?’ Een meisje dat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nog niet was geboren toen ik in 1994 voor het eerst in Budapest op vakantie was informeerde naar mijn gangen. Ik antwoordde dat ik even een avondwandelingetje maakte. Of ze mee mocht, vroeg ze. Ze had namelijk het een en ander in de aanbieding. ‘Massage, blowjob and sex for only 30.000 Forint! (100 euro)’

Zo zo, een heel pretpakket voor geld waar haar ouweheer in Hongarije minstens een week voor moet werken…

Welnu, ik had minstens zo veel redenen als zij Forinten vraagt om niet op haar aanbieding in te gaan en ik bedankte vriendelijk voor de eer. Of ze mocht meelopen naar mijn hotel. Dat leek me ook niet zo’n goed idee, dus ik zei dat mister liever even alleen verder liep. De troef van de vleierij dan maar: ze vond m’n lange haar heel mooi. Ik bedankte haar voor dat compliment. Of ik er toch niet even over na wilde denken, want ze had geen geld.

Nou nee.

Geen van die zojuist gecomplimenteerde haren op mijn bijzonder rijk begroeide hoofd die er ook maar een nanoseconde aan zou denken om ook maar iets met haar of met een van haar collegae te doen, al zou ze wel volwassen zijn.

Ze gaf op. Dat ik in geen 30.000 jaar iets met haar zou doen stond wat mij betreft (o ironie van de taal!) als een paal boven water en dat leek ze nu eindelijk te snappen. Ze draaide zich om en verdween de nacht in op zoek naar een viezerik met veel geld die het wel zou doen.

Hoewel ik nu van haar af was hoefde ik geen rustige wandeling meer te verwachten. Uit alle hoeken kwamen er nu meisjes tevoorschijn. Als vliegen op een met stroop ingesmeerde eierkoek kwamen ze een voor een naar me toe. Allemaal met hetzelfde praatje, allemaal met het zelfde pretpakket in de aanbieding en allemaal voor de zelfde prijs. Toegegeven, de jongedametjes van plezier deden in elk geval niet aan marktvervuiling. En nou ben ik echt niet pas vorige week uit een ei gekropen. Natuurlijk weet ik ook wel dat er in de toeristische gebieden in Budapest een aantal vrouwen op straat lopen op zoek naar gevulde westerse portemonnees. Een hoop mensen lijden er armoede. Mensen verdienen er gemiddeld vierhonderd euro in de maand en de boodschappen in de supermarkt zijn niet spectaculair goedkoper dan in Nederland. Dat er dus dames rondlopen die niet te beroerd zijn om in ruil voor een stapeltje Forinten fysieke tegenprestaties te leveren is dan ook geen groot bewaard geheim, maar de meisjes hier aan de Donau waren over het algemeen wel heel erg jong. En dat ze met zoveel waren had ik ook niet verwacht.

Amper halverwege de route die ik in mijn hoofd had ben ik maar van de Donaukade afgestapt, liep terug richting binnenstad en ben gewoon maar weer naar het hotel gegaan.

Ik was doodmoe en bovendien werd ik een beetje treurig van het geouwehoer van al die veel te jonge.

1 Comments

Leave a Comment.