Rodweek #7 Kramperen

Nee, mijn favoriete manier van vakantie vieren is het nooit geweest. Met een rolletje pleepapier onder je arm naar het toilet gaan, met z’n allen boven een metalen trog tandpasta uitrochelen en douchen met een muntje in een hok waar al zestien anderen voor jou hebben gedoucht en je met een beetje pech nog lauw water hebt ook. Tel daarbij het pogen tot slapen in een gammel lekkend tentje op een slecht matrasje zodat je elke ochtend met een halve hernia ontwaakt. Ik heb het nooit gesnapt. Waarom zou je in hemelsnaam je comfortabele huis tegen betaling inruilen voor een primitieve tent met een slecht matras en zonder douche en toilet? Kramperen noem ik het altijd.  

Voor Lowlands maakte ik jarenlang een uitzondering, grofweg tussen half jaren negentig en de eerste jaren van deze eeuw. Er waren jarenlang twee zekerheden in mijn leven: ‘Op een dag ga ik dood en ik ga dit jaar weer naar Lowlands.’ Donderdag heen, maandagochtend weer compleet geradbraakt terug naar huis. Vier dagen leven op junkfood, bier en muziek. Nooit een kater. Op Lowlands bestonden katers niet, want we dronken gewoon de hele dag door bier, dus dan kon je ook geen kater krijgen, zo redeneerden we heel Cruijffiaans. Eenmaal thuis konden we dan weer aan het vitamine-infuus.

Ik ga inmiddels al jaren niet meer naar Lowlands. Het kwam er gewoon niet meer van. Ik was de laatste jaren ook wel verwend, want we mochten een tijd lang met een groep uit de Melkweg gratis naar Lowlands. Moesten we op de 0-dag alleen even wat brandpaadjes vrijhouden of polsbandjes omdoen bij mensen en daarna waren we de rest van het festival zo vrij als een vogel. Het waren kleine klusjes die we een paar uur moesten doen en die ook prima te doen waren met een biertje en een rokertje erbij. Tot grote ergernis van de organisatie kwamen we elk jaar al met een flinke slok op de bus uitrollen en knipten we, modebewust als wij waren, de mouwen van onze personeelsshirts. Na een paar jaar had de organisatie het wel gehad met ons en werden wij bedankt voor bewezen diensten. Toen moest ik dus ineens zelf weer kaarten gaan kopen. Dat vond ik niet echt de moeite waard. De bands die ik interessant vond had ik meestal al live gezien en voor de sfeer hoefde ik ook niet per se heen. Het halve personeel- en gastenbestand van de Melkweg, Paradiso en Korsakoff bivakkeerde daar en die kwam ik toch al zowat elke dag in de stad tegen. Daarbij had ik inmiddels het Sziget-festival in Budapest ontdekt, toen het nog niet overspoeld werd door West-Europeanen. M’n gabber draaide daar plaatjes en regelde mij een paar jaar lang gratis naar binnen. We hoefden nooit te kamperen, want we hadden altijd een huisje ergens in de stad. Ik sluit zeker niet uit dat ik ooit nog eens op Lowlands zal rondzwalken, maar het heeft geen absolute prioriteit meer.

Ik zit zondag dus gewoon lekker bij Ajax-FC Groningen. De competitie is nog maar net begonnen en ik vind het nu al een kutseizoen. Het drama rond Appie Nouri heeft ons seizoen sowieso al van een inktzwarte rand voorzien en daarbij dreigt Ajax weer eens op de valreep zijn sterkhouders te verkopen. En dat terwijl er al matig is ingekocht. Mogelijke voorspelbare gevolgen: een dikke bankrekening, paniekaankopen en een Ajax dat net te laat op gang komt om kampioen te worden. En dat kunnen we die arme Marcel Keizer dan niet eens aanrekenen. Het zou de FIFA  sieren als ze de transferdeadline van 31 augustus naar 31 juli verplaatsen. Nu zijn alle competities al ruimschoots onderweg als er overal nog spelers weggekaapt kunnen worden. Onwenselijk voor elke club.

Voor de mensen die komend weekend naar Lowlands gaan: veel plezier. Maak het leuk. Eet vet, drink hard en tong met de verkeerde of juist de goeie in de 24-uurs-tent met 67 bier achter je kiezen. Of luister naar die mieterse Green Happiness-meisjes en neem gezellig een lekker kopje kamillethee voor je je gare tentje induikt met je versgescoorde naar bier, frikadellen en patat meurende verovering.

Leave a Comment.