Pakhuis Wilhelmina

wilhelmina 08Pakhuis Wilhelmina bestaat niet meer en dat is jammer. Nee, een vaste bezoeker was ik er niet. Pakhuis Wilhelmina bevond zich tenslotte helemaal in Oost en ik woon in West. En wie mij kent weet dat ik veel te lui ben om vijfentwintig minuten voor een biertje te fietsen. Maar de paar keren dat ik er geweest ben heb ik er geweldige tijden beleefd. De beroemde hardrock-karaoke, vrienden die er speelden met hun bandjes en uiteraard de drie legendarische verjaardagsfeesten die ik er met mijn gabber en overbuurman Sam heb mogen organiseren in 2007, 2008 en 2010.

Ik ken tenminste twee mensen die nog altijd dankbaar zijn voor het verjaardagsfeestje in 2008: mijn vriend Hans en zijn vrouw Annefré. Die hebben elkaar daar leren kennen, al was daar een klein wonder voor nodig. Sam en ik lieten op onze feestjes bevriende bandjes en DJ’s optreden, daar kenden we er namelijk genoeg van. Iedereen speelde bij ons voor eten en bier, vriendendienst. Onze hoofdact voor het feestje in 2008 waren de mannen van Artery, maar die zeiden op het laatste moment af omdat ze ergens anders een roestig stuivertje konden verdienen. Jammer,maar helaas.

We moesten snel wat nieuws bedenken en we bedachten dat we natuurlijk ook nog jongens van de Gypsy/Klezmer/Mestizo-band Caspian Hat Dance kenden. Alleen, die kostten geld, dat was een band die toen flink in de lift zat. Die kwamen niet voor een paar pils en een pizzaatje. Maar goed, het zijn gasten die de tent gegarandeerd op de kop zetten en ze gaven ons een mazzelprijsje. Na wat wikken en wegen besloten we het te doen. We moesten alleen dan wel wat entree heffen, want mazzelprijsje of niet, het was toch geld dat we zelf even niet hadden. Het leek ons ook wel handig om een gratis advertentietje in de uitgaansbijlage van het Parool te plaatsen. En zo stond ons verjaardagfeestje in het Parool aangekondigd. Met Caspian Hat Dance als hoofdact. Entree: een duizelingwekkende drie euro. Dat onze verjaardag dan een jaartje niet exclusief voor onze vrienden was dat moest dan maar,maar dan konden we in elk geval dus die band betalen.

En ergens in Amsterdam-Oost woonde een jonge vrouw die graag uitwilde en over ons feestje las in het Parool. Dat was Annefré, een dame die mij volledig onbekend was. Zij kwam langs en ontmoette dus mijn vriend Hans. De rest is geschiedenis. Twee jaar later trouwden ze en er loopt inmiddels een pracht van een dochter rond.

Dat is voor mij de tofste herinnering aan dat mooie, vuige rockpodium aan de Veemkade. Brian en Esther, bedankt voor deze en nog een paar andere mooie herinneringen, het ga jullie goed!wilhemina 10

Leave a Comment.