Natuurlijk is het geen straf om af en toe eens in een goed restaurant te eten, exquise liflafjes te proberen en je te laven aan dure wijnen. Maar uiteindelijk gaat er niks boven die lekkere uitsmijter, met een kopje lauwe thee er naast, in je eigen stamkroeg. Dat is vaak hoe ik naar grote toernooien als EK, WK of Champions League kijk. Het afgelopen WK was een geweldig toernooi. Misschien wel het mooiste WK dat ik ooit heb gezien. Veel doelpunten en een aantal wedstrijden van bijzonder hoog niveau. Hoewel niet elke wedstrijd op het afgelopen WK van hoogstaande kwaliteit was.

Je moet je maar eens verbeelden dat je getuige bent van een bloedeloze wedstrijd als Nigeria-Iran of Nederland-Argentinië op een gure herfstavond in november met 683 andere deerniswekkende zielen in het TATA-Steel-stadion in Velsen-Zuid…. Het affiche vermeldt dan alleen Telstar-Emmen….

Het voetbal is niet om aan te gluren….

Je houdt je zojuist gekochte gehaktstaaf stevig in je handen geklemd.

De lekkernij is niet eens om op te eten maar om je ijskoude klauwen warm te houden….

Dan loop je in de rust huilend om het leven naar huis….

Maar zet je zo’n draak van een wedstrijd in een groot en vol stadion, ach dan lijkt het nog wat, al is het dezelfde verschrikkelijke draak.

Maar over het geheel genomen was het toernooi alleszins stukken beter dan het oersaaie toernooi in Zuid Afrika vier jaar geleden, waar Nederland nog bijna wereldkampioen werd ook.

Ik zie landentoernooien als een leuke overbrugging tussen twee clubseizoenen, er is bijna dagelijks voetbal op TV en je komt nog eens in de kroeg. Maar hoe leuk ik het ook had gevonden als Nederland wereldkampioen was geworden: clubvoetbal is waar het hele seizoen voor mij uiteindelijk om draait. Clubvoetbal is het ding waar mensen met ‘juichpakken’ gewoon weer sukkels zijn, waar geen gesponsorde indianen, generaals of dweilorkesten langs de kant staan en waar we niet met de mening van Gerard Joling of andere B-zangeressen over de wedstrijd worden geconfronteerd..

En dus zit ik zodra de transfercarrousel op gang komt dagelijks het transfernieuws bij te houden. En zodra ik zie dat mijn cluppie een oefenwedstrijdje heeft gespeeld tegen wat voor amateurteam dan ook, dan ga ik op zoek naar de doelpunten van het betreffende niemendalletje. Een seizoen lang naar je club in de eredivisie kijken dat is je uitsmijter in de kroeg. Je ziet het niet meer altijd als bijzonder, maar het is wel wat je wilt. Ik verveel me al twee jaar stierlijk om het spel van mijn club Ajax. Om vijf echt goeie thuiswedstrijden uit de laatste twee jaar op te noemen kost me moeite. Maar natuurlijk verleng ik die seizoenkaart elk jaar. Een clubsupporter ben je in goede en minder goede tijden. En ondanks het beroerde spel wordt Ajax op de een of andere bizarre manier toch al vier seizoenen op rij kampioen en elk jaar lijkt het makkelijker te gaan, omdat de rest nog beroerder is. Ik zou het fantastisch vinden als Ajax voor de vijfde keer kampioen wordt, dat zou uniek zijn. Al hoop ik wel dat Ajax komend seizoen weer eens een beetje aan klantenbinding gaat doen. Voor de rest zijn we in Amsterdam niet kritisch.

Hoe dan ook: ik heb er weer zin in! Wat mij betreft mag het seizoen aankomende zondag alweer beginnen. Ik ben er klaar voor! Maar helaas, we moeten nog twee weken wachten op de eerste uitsmijter van het seizoen: Vitesse thuis…

Ik zeg: eitje!