Toen ik afgelopen week de VI opensloeg maakte mijn hart even een klein sprongetje: een artikel over jou. Ik was als voetballer namelijk een beetje een combinatie tussen Ivan Gabrich en jou. Ik had de techniek van Gabrich, maar ik had jouw looks. Ook bij mij altijd die wapperende manen die mij in een paardenstaart achterna wapperden als ik een van mijn zeldzame sprintjes langs de zijlijn trok. Want ja, ik was ook buitenspeler. Links- of rechtsbuiten maakte niet uit, ik had twee chocoladebenen. Zolang ik maar een beetje voorin bleef hangen liep ik het minste in de weg voor de ploeg. Daarnaast lijken onze achternamen op elkaar. De keren dat ik ‘Van Rijswijk’ ben genoemd of post ontvang onder die naam terwijl ik toch echt ‘Rijsdijk’ heb ingevuld zijn ontelbaar. Ik heb zelfs nog wel eens stukjes geschreven onder het pseudoniem René van Rijswijk, maar ik denk dat het veel mensen amper op is gevallen. We kunnen absoluut stellen dat jij een inspiratiebron voor me bent geweest.   

Ik heb je in 1993 nog zien debuteren tegen Ajax in De Meer toen je nog bij RKC speelde. Jij, toen nog een jongeman met lang haar stond langs de kant, klaar om in te vallen: ‘Hij is een transseksueel, hij werkt in een bordeel’ werd er vrolijk vanaf de Diemenzijde gezongen. En hoewel ik toen zelf ook al een paardenstaart had zong ik gezellig mee. Toch vond ik jou wel gelijk cool. Eindelijk een keer een voetballer die er uit zag zoals ik. De voetballers die eruitzagen als Oost-Albanese vuilnismannen met hun matten en snorretjes verdwenen in die tijd langzaam maar zeker uit de stadions en ineens kwamen er ook voetballers te spelen die er uitzagen alsof je ze ook rokend en drinkend  tegen kon komen bij concerten van Mudhoney of Cypress Hill. Zo herinner ik me uit die tijd ook nog voetballers als Marcel Koning en Patrick Pothuizen. Spelers die alleen al om hun haardracht nooit bij Ajax konden spelen in die tijd. Bij Ajax had iedereen gewoon dezelfde kapper als Dennis Bergkamp en de De Boertjes.

Ik heb je ook nog wel eens een wereldwedstrijd zien spelen tegen Ajax. Toen speelde je al bij Cambuur. Jij viel een half uur voor tijd in. Je speelde geweldig. Het moet je beste wedstrijd ooit zijn geweest of in elk geval een van je meest memorabele. Je scoorde niet, maar dat was niet heel uniek in jouw wedstrijden. Je stond nou niet bepaald bekend om je grote scorende vermogen, nog zo’n overeenkomst die ik met jou deelde. Hoe het ook zij: Ajax werd die dag met 4-1 terug de Afsluitdijk over geblazen. Heavy shit was dat.

Over heavy shit gesproken: jouw hart maakte een paar jaar geleden ook twee keer een sprongetje, maar dan minder leuk. Twee hartstilstanden voor je veertigste. Ik had je na je actieve carrière niet meer zo gevolgd, maar dat is nog al wat. Gelukkig ben je er goed van hersteld en ben je inmiddels zelfs bondscoach. En wel van het nationale damesdaklozenteam, waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Mooi en dankbaar werk lijkt me!

Toen ik de foto’s bekeek bij het artikel maakte mijn hart echter weer een sprongetje. Van schrik dit keer: je bent tegenwoordig zo kaal als een neet! Nou ja, ergens moeten de overeenkomsten tussen ons ook maar eens ophouden. Dat is ook weer zo.

Geluk met je meiden!

Met vriendelijke groet,’

Rodney Rijsdijk