De kroeg is mijn natuurlijke habitat. Als kroegenmens heb ik in mijn leven van meerdere van mijn favoriete kroegen afscheid moeten nemen. Ik ben nooit goed in afscheid nemen. Als iets of iemand heeft ingecheckt in een de vele kamers van mijn hart dan gaat ie er doorgaans niet meer uit. In 2013 deed ik in Amsterdam huilend het licht uit in de Korsakoff nadat ik daar bijna twintig de bar heb afgeschuimd. In Budapest heb ik zelfs twee keer afscheid genomen van mijn stamkroeg aldaar, Castro Bisztro. Een keer op de oude locatie en een keer op de volgende locatie. En het zal nog vaker gebeuren naarmate ik ouder wordt. De kroegen waar ik in Amsterdam zelf graag en vaak kom zullen waarschijnlijk allemaal over tussen de vijf en tien jaar wel zo’n beetje gesloten zijn of veranderd zijn in een of andere moderne yuppenkroeg waar ze moeilijke koffies serveren. Hoewel ik ome Jur van Maloe Meloe die inmiddels 80 is er zomaar van verdenk dat ie nog tot z’n 114^e doorgaat. Ik hou van ouderwetse bruine kroegen.

En ook in het kleine Agia Galini, waar ik sinds anderhalf jaar samen met mijn meisie vakantie vier had ik een eigen stamkroeg, Zorbas. Ik spreek helaas alweer in de verleden tijd, want gisteren sloten Vicky en George de deuren van hun prachtige en gezellige café. Ik ben in die anderhalf jaar dus vier keer op vakantie geweest naar Agia Galini. Mo komt er al een jaar of zeventien en kent iedereen. Niet heel moeilijk hier maar toch. Zorbas was de eerste plek waar ik kwam hier in het dorp en Vicky en George hebben me vanaf de eerste dag zo’n welkom gevoel gegeven. Mo kwam hiervoor met haar ex en met andere mensen. En nu kwam ik ineens mee. Vanaf dag 1 sloten ze me in de armen en inmiddels beschouw ik ze ook echt als vrienden. Ze zijn ook bij ons thuis in Amsterdam geweest, dus toen konden we hen eens een avond in de watten leggen.

Naast Zorbas bestieren Vicky en George boven het café ook restaurant Madame Hortense. En die sluit na deze week. Vicky en George hebben jarenlang hard gewerkt en ze vinden het wel even genoeg geweest. Elk jaar van april tot november zeven dagen in de week keihard knallen: dat is pure topsport. En ze worden er ook niet jonger op en personeel is moeilijk te vinden in een klein dorp. Veel jeugd trekt zodra ze zelfstandig zijn voor werk of studie naar Heraklion of Athene, dus de spoeling is dun en wordt elk jaar dunner. Wat betekent dat Vicky en George dus zelf veel meer moeten doen. Dus gelijk hebben ze en hun rust is welverdiend en van harte gegund, maar wij zijn onze stamkroeg op Kreta kwijt! So be it.

Gisteren ‘The Last Dance’ in het café, vanmiddag nog een keer lunchen bij Madame Hortense en dan zit het hoofdstuk er op. Vicky, ik weet dat je al mijn columns altijd door de Google Translate gooit, dus deze column zal jullie bereiken.

Vicky, George, Eleni, Adonis, Ali, Celine, Mariza en alle anderen van wie ik even de naam niet weet, maar die mij in de afgelopen anderhalf jaar zo ongelooflijk welkom hebben laten voelen: dank jullie voor alle wijn en alle gein. Dank jullie voor alles. Jullie zijn toppers! Ik hoop jullie allemaal in mei weer te zien in jullie nieuwe bars of aan de recreatieve kant van de bar! Yamas, vrienden! Sagapo!

Voor Kretenzer Kronieken 1 KLIK HIERO
Voor Kretenzer Kronieken 2 KLIK HIERO
Voor Kretenzer Kronieken 3 KLIK HIERO
Voor Kretenzer Kronieken 4 KLIK HIERO