6.30 Het is woensdag 8 maart 2023, precies 6.30. In de ochtend. Zelfs voor mij is dit vroeg. Normaal begin ik rond 7.00/7.30 met schrijven. Dan is mijn hoofd nog lekker fris. Maar ik kon vanaf 2.30 de slaap niet meer goed vatten. Vandaag, of misschien morgen, wordt de dag waar ik al jaren als een Himalaya tegen op zie. Poes Eva ligt nu nog achter mij, op de bank te slapen. Het zal de laatste keer zijn vandaag, of misschien morgen. We hebben met pijn in ons hart moeten besluiten om de kleine majesteit te laten inslapen. Haar lichaampje is op. Eva is de laatste paar maanden hard achteruit gegaan, maar nu geeft ze het echt op. Ze neemt al dagen geen voedsel meer tot zich, ook haar lievelingsvoedsel raakt ze niet aan en ze drinkt sporadisch wat water. Ze ademt zwaar. Ze moet dagelijks kotsen, maar er komt alleen een beetje gal uit. Ze maakt rare geluiden, waar we naar van worden. De oude diva is bijna 15, maar die gaat ze niet meer aantikken, zoveel is zeker.

Eva kwam bij mij in huis wonen toen ze een half jaar oud was. Ze kon niet aarden bij de andere katten in het huis waar ze vandaan kwam. Eva en ik zijn dik 14 jaar een team geweest. Echt maatjes. Ze heeft alle hoge pieken en diepe dalen in die 14 jaar van mijn leven meegemaakt en wist altijd exact wanneer ik even wat extra kattenliefde nodig had. Godverdomme, Eva. Je hebt geen idee hoe belangrijk je voor me bent geweest.

Waarom Eva Eva heet, vroegen mensen mij weleens. Twee redenen. 1. Haar officiële naam die ze in haar vorige huis had gekregen was ‘Zoetje’. Heel lief, maar ook een beetje truttig. 2. Omdat ze wel echt een ‘wijffie’ is vond ik dat ze ook echt een vrouwelijke naam moest hebben. Ik bedacht Eva, als ode aan de vrouw. Als eerbetoon aan alle geweldige vrouwen in mijn leven. Elegante naam ook. ‘Vanaf vandaag heet jij Eva’, fluisterde ik naar haar terwijl ze in haar kattenmandje op mijn schoot lag, in tram 12 van haar geboortehuis in de Rivierenbuurt naar mijn huis in West. Ze keek me bijdehand aan en spitste haar oortjes. Ze vond Eva natuurlijk zelf ook toffer klinken dan Zoetje. Het was het begin van 14 prachtige jaren.

7.02, zegt de klok. Ik hoor mijn vrouw wakker worden in de slaapkamer en dat is voor mij altijd het teken om koffie voor haar te maken en dat op bed te serveren. Mijn dame krijgt elke dag koffie op bed. Eva is inmiddels ook wakker. Ze spint en begroet mij met een liefdevol en enthousiast miauwtje. Ze kijkt lief als altijd naar me. ‘Is het niet te vroeg om…’, denk ik even. Nee, ik corrigeer mijn eigen gedachte direct. Eva verdient het niet om langer te lijden. Haar een enkeltje naar de eeuwige vogeltjesjachtvelden geven is het meest humane en waardige wat we voor haar kunnen doen. Eva in leven houden zou een egoïstische keuze zijn. Maar ik heb het er maar verdomd moeilijk mee en weet niet goed wat ik met mezelf aan moet.

Als Mo straks haar tweede kopje koffie van me heeft gehad ga ik maar eens een lange wandeling langs de Amstel maken. Ik wandel elke ochtend. Afhankelijk van het weer en waar ik heen wandel verschilt per dag, maar sowieso wandel ik elke ochtend. Vandaag is het een perfecte dag voor ‘een lange Amstel’ zoals ik mijn favoriete lange route noem. Meestal ben ik tijdens die ochtendwandelingen aan het nadenken over de stukken die ik nog moet schrijven. Een brainstormsessie met mezelf. Vast een beetje voorwerk doen in mijn hoofd. Vandaag heb ik alleen Eva in mijn hoofd en vraag ik me af hoe ik in godskolere godesnaam de dag moet doorkomen. De Amstel geeft me op moeilijke momenten ook rust. Ik moet de thuisdierenarts bellen om Eva in te laten slapen. Ik ga Eva op haar sterfdag niet de stress aandoen om naar de dierenarts te reizen en dan op een metalen plaat deze wereld te verlaten. Gewoon lekker thuis aan het Waterlooplein bij ons, dat verdient ze. Ik moet straks bellen. En dat ga ik ook doen. Maar godskolere… Ik heb werkelijk geen idee hoe ik deze dag moet doorkomen. Vooruit met de geit: trainingsbroek aan. Trui aan. Muts op de kop en aan de wandel dan maar.

11.50 Morgen op 9 maart gaat Eva ons verlaten. De dierenarts komt bij ons thuis, om 9.30. Ik kan me nog geen huis zonder haar voorstellen. Maar morgen om deze tijd is het zover. Ik word al gek bij de gedachte.

Donderdag 9 maart 2023, 4.00. Ik word wakker. Ik weet wat er te gebeuren staat. Eva wordt ook wakker en loopt naar de huiskamer. Monique is er al uit en zit in de woonkamer. Die kon niet meer slapen. Ik probeer het nog even, maar het lukt niet. Na wat hazenslaapjes ga ik er om 6.30 ook maar uit. ‘Nog 180 minuten’, denk ik. ‘Dan gaat Eva dood.’ Ik kan en wil me er nog geen voorstelling van maken.

7.00 We hebben geen ontbijt meer in huis en ik moet even lopen. Klein rondje Nieuwmarkt en de Boomslootjes en dan via de Appie op de Jodenbree weer naar huis. Even m’n hoofd leegmaken, maar dat lukt niet echt. Of beter gezegd: echt niet. Ontbijt geregeld, maar ik krijg het maar met moeite weg.

9.20 We stuiteren door het huis. Ik vooral. Geen idee wat ik met mezelf aanmoet. We huilen. Ik vooral. Mo is de sterkste van ons twee. De dierenarts appt dat ze 10 minuten later is. Dat kon er ook nog wel bij. Het zijn de langste tien minuten ooit. Eva probeert te kotsen en naar haar bak te gaan. Maar als er niks inkomt kan er ook niet zoveel uit. Eva maakt geluiden die ons door merg en been gaan. Ze heeft pijn. Ze lijdt. We zien dat we het beste doen. We houden zoveel van haar, maar houden van is ook loslaten. Eva kan niet meer. Ondanks dat ze ons nog lief begroet ‘s ochtends.

9.40 De dierenarts belt aan. Een lieve dame. Nadat ze haar spuiten heeft geprepareerd is het moment daar. Mo haalt Eva op uit de slaapkamer en legt haar bij mij op schoot. Ik kan mijn tranen niet bedwingen, maar probeer sterk te blijven. Ze wordt in slaap gebracht en valt langzaam in een diepe slaap. Ze ademt nog wel, ik voel haar zijkant op en neer bewegen. En dan krijgt ze de finale spuit. Even nadat de oude Zuider de klok van tien heeft geslagen stopt Eva’s hart met kloppen.

Eva is op mijn schoot mijn leven binnengekomen en op mijn schoot verlaat ze ons leven weer. Ze ligt nu in haar mandje, het mandje waar ze zo graag in lag, naast mij, als ik een stukje aan het typen was. Gisteren nog. Af en toe even een pootje uitstekend om aandacht of hinderlijk over mijn toetsenbord lopend, ook om aandacht. Tering, wat ga ik mijn lieve kleine bijdehandte diva missen.

Vanmiddag wordt Eva opgehaald. Dan gaat ze in haar mandje mee naar Noord. Naar het dierencrematorium. Apart gecremeerd. Ten eerste had Eva altijd de tyfus aan andere katten en ten tweede wil ik haar gewoon niet op de grote stapel gooien.

12.10 Lieve Eva, dank je wel voor alles wat je me gebracht hebt. Je bent in die dikke 14 jaar dat je bij me was zoveel belangrijker voor mij geweest dan je ooit beseft hebt. Ik heb tegen beter weten in altijd stiekem gehoopt dat je onsterfelijk was, maar dat was je dus niet. Hoewel. Je bent pas echt dood als je niet meer herinnerd wordt. En Mo, ik en en vele anderen die jou hebben gekend zullen jou nooit vergeten. Dus wat dat betreft ben je er nog wel even.

Rust zacht, lieve kleine diva van me. Engel Van Amsterdam. Ik hou van jou.