Als ik in het café ben en ik hoor mannen praten over auto’s, motoren, welke handige klussen ze allemaal thuis hebben gedaan, techniek, Star Wars, de Tour de France, de Moto GP of de Formule 1 dan denk ik wel eens: ergens in mijn ontwikkeling als ‘echte’ man zal ik dan wel wat afslagen gemist hebben want dat zijn dus precies de dingen waar ik nooit ook maar enige vorm van interesse in heb gehad.  

Terwijl nagenoeg mijn hele Facebook-schare aan hondsdolheid grenzend euforisch was over de gewonnen Formule 1-wedstrijd van Max Verstappen zat ik met mijn meisie een potje triktrak te spelen. Het nieuws van de overwinning nam ik ter kennisgeving aan. Ik heb nooit iets met Formule 1 gehad, dus ik ga ook niet nu ineens doen alsof ik er wel wat mee heb, laat staan dat ik ga doen alsof ik er iets van af weet. Ik zie wat mensen rondjes rijden en daar vind ik nou eenmaal weinig aan.

En terwijl ik die laatste zin net opschreef weet ik dat een echte Formule 1-liefhebber nu van mij gruwt. Zoals ik slecht tegen mensen kan die niks van voetbal weten maar er toch wat over willen zeggen: ‘’Nou, dat zijn toch ook maar gewoon 22 mannetjes die achter een bal aan rennen en als ze ‘m hebben dan schoppen ze ‘m weer weg.’’ Of die wat vinden van voetbalsupporters terwijl ze nog nooit in een stadion hebben gezeten. Dat soort figuren.
Nee, hou op! Ga weg. Kssssst! Je weet er niks van, ome Hannes en tante Gerda, dus bemoei je met je eigen sport. Ik hou er niet van om met mensen over voetbal te praten die niet eens weten of er lucht of zand in een bal zit, maar die daar dan wel hun scherpe ondeskundige meningen en analyses over uit braken. Dus daarom bemoei ik me ook niet met Formule 1. Het is totaal niet mijn expertise en ik ga ook niet meelullen om interessant te doen.  

Wat niet wegneemt dat ik de vreugde-explosie van de racefans natuurlijk wél compleet snapte toen Verstappen zich in die laatste ronde de geschiedenisboeken inreed. Het was dezelfde hysterische blijdschap die ik in 1995 ervoer toen Patrick Kluivert Ajax vlak voor tijd naar de Champions League-zege punterde. Of de dag dat Ajax in 2011 op de laatste dag in een heroïsche wedstrijd kampioen werd. Dat zijn gewoon waanzinnig mooie sportmomenten en ik snap sportbeleving en de vreugde (of de intense teleurstelling) die je als fan kunt hebben. Ongeacht welke sport het is.
Dus hieperpepiep voor onze Max. Een in Monaco woonachtige Belg die om belastingtechnische redenen *kuch, fiscale ontvluchting* nooit ook maar een dag in Nederland heeft gewoond, maar die dan uiteraard ineens wel een Nederlander is. Alles voor een oranje gekleurd feestje! We duwen Max’ geboortedorp, dat Belgische Hasselt, hoe groot kan het zijn, gewoon een paar kilometer verderop de grens over bij Maastricht, we noemen hem een Nederlander en dan is het gewoon ‘onze Max’. Klaar. Zo zijn we dan ook wel weer in ons kikkerlandje. Als Max op een domme manier verloren had was ie gewoon ‘die Belg’ geweest.  

Maar voor nu dus ‘onze Max.’ Het succes van ‘onze Max’ zal natuurlijk tot een explosie aan aanmeldingen leiden bij de lokale kartclubs. Waar Kartbaan De Roestige Bougievonk in Koog aan de Greppel al jaren een zieltogend bestaan leidt mag deze zich nu gaan verheugen op een invasie aan dolenthousiaste  kinderen die allemaal in de voetsporen van ‘onze Max’ willen treden. En dat is op zich niet zo erg, maar dan krijgt zo’n kartcentrum de vaders van die kinderen er ook gratis bij.

Die mannen worden de opvolgers van de ouderwetse voetbalvaders. Voetbalvaders zijn proleterige mannen (remember Michiel Romeijn als de voetbalvader uit Jiskefet of Martin van Waardenberg) die de voetbalwedstrijd van hun kind verpesten door als een wildeman te staan schreeuwen langs de kant. Vaders die allemaal de nieuwe Van Basten (mijn tijd) of de nieuwe Messi (tegenwoordige tijd) in hun koter zien. Goddank dat mijn vader nooit zo was. Die stond gewoon zwijgzaam langs de kant een sjekkie te roken en naar mijn onbeholpen geklootviool te kijken. Daarna kreeg ik een patatje en een colaatje in de kantine en gingen we weer naar huis. En dat was prima. Nou hoefde je trouwens ook geen kennersoog te hebben om te zien dat ik nou niet bepaald de nieuwe Van Basten was, dus schreeuwen langs de kant was per definitie zinloos. Met schreeuwen injecteer je geen talent.

Maar deze nieuwe generatie vaders gaat dus en masse schreeuwend langs de kant van de kartbaan staan omdat ze allemaal een nieuwe Max Verstappen in hun koter zien. Van die vaders die het coureurtalent van het kind natuurlijk al gelijk zagen toen het kind op 2-jarige leeftijd zijn debiele buurjongetje inhaalde op zijn driewieler. En die dan met half dichtknepen oogjes wijsneuzerig tegen de trainer van het kind orakelen: ‘’Toen kon je het eigenlijk al zien, he!’’ Het zullen doodvermoeiende taferelen worden langs de kartbaan. Ik heb nu al met die trainers te doen.

En hoewel ik dus ook niks met Starwars heb, laat ik mezelf in dezen dan toch maar een Starwarsje permitteren: wij gaan in Nederland snel kennismaken met Kart Vader.

Hey psssst, ouwe! Boekie kopen? Voor de feestdagen, voor een verjaardag of gewoon voor jezelluf? Ik heb nog wel wat exemplaren van mijn columnbundel ”Het nut van een gebreide condoom” liggen. 15,- per stuk bij afhalen in Amsterdam-Centrum of voor 19,50 per stuk als ik de postduif stuur. Desgewenst persoonlijk gesigneerd en wel. Bestellen kan via [email protected] of via Facebook Rodney Rijsdijk.