Voor wie zich de laatste dagen afvraagt waarom het internet overdag ineens een stuk sneller is: ik heb een nieuwe dagbesteding. Daar was ik naar op zoek aangezien mijn horecawerk meestal pas in de avond is en mijn dagen overdag soms al F5-end voorbij dreven als bootjes op een Amsterdamse gracht. Ik ben die buurman die altijd iedereen z’n pakketjes aanneemt omdat ik overdag toch altijd maar thuis zit te lummelen. Ik wilde mijn dagen iets zinvoller gaan invullen. Iets doen. Iets met activiteit en zo.

Ik ging eens denken.

Mijn nieuwe dagbesteding moest voldoen aan de volgende criteria: het moet overdag zijn, ik moet er bij bewegen, het moet me geen geld kosten en bij voorkeur is het buiten. Hardlopen vind ik niks. Het is doodvermoeiend, je gaat er veel te veel van zweten en dan is het ook nog eens niet de bedoeling om er een sigaret bij op te steken als je daar plotsklaps zin in hebt. Het moet natuurlijk wel leuk blijven. Ineens bedacht ik me dat twee vrienden van mij sinds de zomer als extra bijverdienste post rondlopen in de Jordaan.

En daar was mijn eureka-moment!

Dat voldoet dus exact aan al mijn criteria! Ik stuurde mijn gabber een mail of er nog bezorgers nodig waren in zijn wijk. Hij stuurde dat weer door naar zijn leidinggevende en amper tien minuten later had ik een baan: postbode in de Jordaan! Perfect te combineren met mijn andere werkzaamheden, een paar keer per week twee tot drie uurtjes per dag lekker wandelen door de mooiste wijk van de stad en daar nog een roestig stuivertje voor krijgen ook. Het feit dat onze postrondes in de Jordaan zijn hielp uiteraard mee in mijn beslissing. Als mijn vrienden hun ronde in een grauwe buitenwijk buiten de ring hadden gelopen had ik het niet gedaan. Dan moet je wel heel graag postbode willen worden. Maar de Jordaan is prachtig en amper tien minuten fietsen vanaf mijn huis.

En zo begon dinsdag de eerste dag in mijn nieuwe metier op de Brouwersgracht. Fiets met volle fietstassen op de hoek van de gracht geparkeerd. Postbodes van andere bedrijven die mij groetten als ‘iemand van hun’, terwijl ik net vijf brievenbussen had gevuld. Ik hoor weer bij een nieuwe club die elkaar groet. Zoals ik het ook altijd leuk vind dat trambestuurders de trambestuurder van de tram uit tegengestelde richting altijd groeten.

Klimatologisch had ik wellicht een betere tijd uit kunnen zoeken, maar ik vind het nu al leuk om te doen. Natuurlijk ga ik nog eens stevig balen van dit baantje als ik midden in een plensbui loop, als mijn fietstas vol post een keer van mijn fiets klettert, als mijn band lek is, de post de gracht inwaait of weet ik wat voor postboderampspoed me nog te wachten staat.

Vooralsnog vind ik het na twee keer lopen echt waanzinnig leuk om te doen. Hoe kun je ook klagen na de eerste dag een mooie ronde Brouwersgracht, Prinsengracht, Prinsenstraat, Leliegracht en de tweede dag een klassiek rondje om de Westerkerk: Prinsengracht, Keizersgracht, Leliegracht, Hartenstraat, Reestraat, Raadhuisstraat, Westermarkt? Ineens kom ik in allerlei mooie hofjes en op binnenplaatsen die je vanaf de straat nooit kunt zien. Ik meen het echt: ik had dit had jaren eerder moeten doen.

En zo treed ik dus in de voetsporen van de beroemdste postbode van Nederland. Een van de beste backs van de jaren tachtig die in 1988 de Europacup 1 won, Europees kampioen werd en na zijn voetbalcarrière gewoon even wat anders wilde doen en dus postbode werd. Ik zie het pak ‘m beet Gregory van der Wiel of Jetro Willems niet doen. Berry van Aerle deed het wel, al heeft hij het maar een jaartje gedaan. Ik geef hem geen ongelijk voor zijn tijdelijke carrièremove, want het is echt heel leuk.