Rodney Rijsdijk
Verhalen die niet over Amsterdam, de kroeg of voetbal gaan…
Mijn god, wat hadden mijn ouders vroeger een grafhekel aan die eikeltjes die het presteerden om altijd onder het eten te bellen voor krantenabonnementen, enquêtes, goede doelen, verzekeringen en andere oplichterij. Die mensen werden tot op het bot gehaat bij ons thuis. Hoe ironisch was het dan ook dat uitgerekend hun bloedeigen zoon later, als 19-jarig guppie, zelf dat werk ging doen voor het dagelijks bier op de plank.
Telemarketeer dus. Lees verder
Mijn paspoort was zoek en dat is onhandig als je voornemens bent om een reis te boeken. Het document lag niet op de plek waar hij altijd lag, in een klein ingebouwd kastje. Misschien was het ergens achter of tussengevallen. Want hoewel het kastje weliswaar niet groot is was het volgestouwd als een gemiddeld damestasje op een zaterdagavond. In al mijn brille had ik bedacht dat ik eens wat ouwe troep uit het kastje zou weggooien, dat kon dan mooi samen gaan met het zoeken. Lees verder
Gisteravond zag ik het concert van A$AP Rocky in de Melkweg. Het was zo’n typisch hiphopconcert van deze tijd: veel geschreeuw, weinig wol. Mierzoete deuntjes en retecommercieel. Dat hij zijn naam met een dollarteken spelt is niet voor niets. Zelfs voor het meest lullige hemdje bij de merchandisestand vraagt hij dertig euro.
Daar kan ik natuurlijk heel azijnpisserig over doen, maar ik denk dat het A$AP Rocky aan zijn derrière zal oxideren dat ik zijn muziek commerciële bagger vind. De man speelt overal ter wereld voor uitverkochte zalen en mensen kopen al die dure troep bij de merchandise. Ook dat lullige hemdje van drie joetjes. ‘Nu jij weer, kutbloggertje!’, dat zal ie denken als ie mijn stukje zou lezen. Lees verder
Na alle ontkenningen de afgelopen dagen van verschillende mannen kon ik niet achterblijven. Er is gelukkig nog niets naar buiten gekomen, maar voordat dat gebeurt kan ik er maar beter zelf iets over zeggen.
Natuurlijk. Iedereen die mij langere tijd kent weet dat ik niet ongebruikt retour ga. Van pak ‘m beet mijn 16e tot mijn 32e verzamelde ik bedgenootjes zoals Messi doelpunten. Spitseninstinct. Af en toe scoorde ik een wereldgoal, maar een makkelijk intikkertje liet ik ook niet snel liggen. Die tellen ook. Ik was een echte spits: liever niet te lang droogstaan anders wilde ik de penalty’s ook nemen. Het was een gekke tijd. Maar lieve mensen, wat ik ook allemaal heb geflikt en met wie, ik zweer u met de rechterhand op mijn scrotum: ik ben nog nooit met Patricia Paay naar bed geweest. Lees verder
Als ik in de jaren negentig naar Ajax ging zag ik wel eens iemand met een mobiele telefoon. Model koelkast die een accu had waar je bijna een steekwagentje voor mee moest nemen. Het waren meestal drugsdealertjes, penoze, zakenmensen of andersoortige patjepeeërs die een dergelijke noviteit bezaten. Vanaf 1997, 1998 begon het steeds meer bonton te worden dat ook de ‘gewone’ burger mobiel ging bellen, al zag niet iedereen daar het nut van in.
Ik ook niet. Ik vond het patserig, aanstellerig en bovenal onnodig. Lees verder
Jij en je hufterige vriendjes zijn er altijd al geweest. Natuurlijk. Ook vroeger, voor jullie betreurenswaardige geboorte, had je gevaarlijke gekken. Het vervelende is alleen dat jullie tegenwoordig met steeds meer zijn en dat jullie steeds sneller opgefokt zijn. Ik zie het met name in het uitgaansleven waar ik al vijftien jaar in werk en al twintig jaar een vaak geziene gast ben. Het wordt agressiever. Niemand pikt meer iets van iemand en als je er wat van zegt kun je klappen krijgen. Of erger. Lees verder
Uit Z Magazine, februari 2011
Vandaag voor mij geen jongetjes die in de metro om het hardst schreeuwen dat wie niet springt geen jood is. Ook geen stewards, nog in heftig gevecht met jeugdpuistjes, in te ruim zittende blazers, die zeggen dat ik geen sigaretje mag roken. Ik word vandaag eens niet opgewacht door een peloton gefrustreerde ME-ers met schilden, knuppels en schorgeblafte herdershonden die al drie dagen geen eten hebben gehad en dus happen naar elk stukje mals supportersvlees dat in de buurt komt… Geen lauwe patat en aangelengd bier uit plastic bekers waarvoor je woekerprijzen dient af te rekenen met een plastic kaartje. Niet het biertje voor, tijdens en na de wedstrijd met mijn vrienden. Kortom, een dagje geen Ajax voor uw verslaggever. Lees verder
Als ik vroeger naar de Melkweg ging en ik kwam mijn buurman Ome Piet tegen dan zei hij altijd: ´De Melkweg… Weet jij dat ik daar heb nog heb gewerkt in 1941? Toen was het nog een melkfabriek. En nu is de Melk weg, haha!´ Dat zei Ome Piet altijd en hij moest altijd lachen om zijn eigen grap. Het klinkt dan ook als een flauwe woordspeling, maar niks is minder waar! Toen in 1970 psychologiestudent en toneelspeler Cor Schlösser en zijn vrienden een locatie zochten om met hun theatergroep op te treden kwamen zij uit bij de oude verlaten Melkfabriek aan de Lijnbaansgracht. Op 17 juli 1970 opende de zaal zijn deuren en de naam die werd gekozen voor het nieuwe theater was Melkweg. De melk was weg en de jongeren konden er in. Dat was de gedachte en aldus geschiedde.