Als mijn ouders vroeger wel eens even genoeg van mij en mijn zus hadden dan zeiden ze: ‘Kom, ga maar lekker buiten spelen!’ En dus gingen we naar buiten. Mijn zusje deed met haar vriendinnetjes allemaal wijvendingen zoals touwtjespringen en hinkelen en zo en ik deed paaltjesvoetbal, ’tienen’ of ‘stoepen’ met mijn vriendjes. Of ik lag gewoon op mijn kamertje te lezen of te schrijven… Dat deed ik ook vaak.
De tijden zijn veranderd. Ik ben 37, heb vrienden van rond die leeftijd en die hebben, in tegenstelling tot mij, kinderen. Maar waar onze ouders ons naar buiten flikkerden om onszelf te vermaken of iets met ons gingen doen zie ik tegenwoordig kinderen van 2 die al verdomd handig zijn met een I-pad… ‘Hier lieverd, papa is even druk, ga jij maar lekker naar De Teletubbies kijken… Je weet hoe het werkt hè, en anders vraag je het maar even aan ome Tonnie op de barkruk naast je!’
Ik weet niet….
Zelf heb ik dus geen nageslacht geproduceerd (althans, niet dat ik weet) maar ik word depressief bij de gedachte aan een verveeld scrollende peuter die tussen het eten van twee eetlepels pap haar favoriete Youtube-filmpje zit uit te zoeken…
Het gemiddelde kind van zes, geboren in 2008, is handiger met laptops, smartphones en I-pads dan ik, geboren in 1977. Dat is ook niet moeilijk, want ik ben daar, voor een hedendaags 21e-eeuws volwassen mens, totaal onontwikkeld in. Het boeit me simpelweg te weinig. Maar kinderen worden tegenwoordig geboren met een I-phone in hun klauwtjes, dus dat is hun werkelijkheid. In mijn jeugd speelde ik Pac-Man op de Atari van mijn ouweheer. Met een gekarteld cirkeltje met een bekkie erin kleine rondjes opvreten… Later het licht ondeugende Leisure Suit Larry. Nu kom ik wel eens bij vrienden thuis en zie ik hun verveeld kijkende kind met vierkante ogen levensechte oorlogen uitvechten op de Playstation. Bloedserieus. Amper opkijkend als ik gedag zeg, want als hij even niet oplet dan wordt hij neergeschoten….. Zo’n jongetje is dan niet met vriendjes, die speelt alleen… Ik speel ook wel eens oorlogje: RISK. Met vrienden. Aan een tafel. Op een bord. En we maken de hele avond grappen met en vooral over elkaar. Lijkt mij toch leuker dan de hele avond in je eentje met een controllertje in je hand een of andere virtuele vijand in de pan hakken.
Evaluerend: was het in mijn tijd of in hun tijd leuker om op te groeien? Zonder de zure oude man te willen uithangen: ik denk eerlijk gezegd mijn tijd, met alles wat erbij hoorde. Door de stromende regen fietsen naar die kutbibliotheek en er daar dan achterkomen dat dat ene boek dat je nodig had net was uitgeleend. Voetballen op straat met twee jassen als doeltje. Buiten klieren. Belletje trekken… Iets doms doen en dan keihard weg moeten rennen voor je op je sodemieter kreeg… Toch een stuk leuker dan suf met een bleek bekkie en met vierkante oogjes achter je spelcomputertje zitten.
Deze tijd creëert watjes…. Maar dat zei de generatie voor mij ook over mijn generatie en de generatie van voor mijn ouweheer ook over die van hem. Die geschiedenis zal zich tot in de eeuwigheid blijven herhalen. Over 30 jaar zeggen de kits van nu, als 37-jarige ouders tegen hun koters: ‘Jaaahaahaa meisie! Dan kun je me wel moeilijk aankijken met die grote Bambi-ogen van je, maar zo ging het gewoon! Het leven was onverbiddelijk! Ja ja! Jij kunt je er natuurlijk niks bij voorstellen jongedame, maar zo, wij hadden het pas zwaar… Wij moesten soms wel 20 minuten wachten tot onze favoriete film gedownload was…. ‘