Deze week was het precies vijfendertig jaar geleden dat The A-Team voor het eerst werd uitgezonden. De jaren tachtig: met natte haartjes op de bank en een glaasje cola en een bakje chips (paprika of ‘gewone’) binnen handbereik. Een serie over vier Vietnam-veteranen die in hun busje door Amerika reden en ten strijde trokken tegen allerlei onrecht. Iedereen had z’n rol: Murdock was de gek, Face de mooie jongen, Hannibal de oude leider en BA was Dennis Bergkamp: de beste van het team, maar bang om in het vliegtuig te stappen. Voor de rest had niemand in de serie enige overeenkomst met Dennis Bergkamp. Vooral op het gebied van doeltreffendheid lieten de heren het nogal afweten. Ondanks het wekelijkse spervuur dat deze oorlogsveteranen op hun tegenstanders afvuurden noteerden we in achtennegentig afleveringen slechts één voltreffer met dodelijke afloop en vloeide er hoogstzelden bloed.
Maar nu we het toch over voltreffers hebben: we hebben er weer eentje! Nicolás Tagliafico, natuurlijk! Een echte verdediger, met 25 heeft hij een prima leeftijd, is hij fysiek op zijn top en hij heeft al een paar prijsjes gewonnen. Een Argentijnse verdediger met messen in z’n scheenbeschermers en geboren met een uitgestoken been. Ik vermoed dat zijn vader slager is want Nico maakt graag gehakt van zijn directe tegenstanders, zo zag ik op verschillende filmpjes. Een pure verdediger die verdedigen nog echt als een vak ziet. Een absolute voltreffer van de Ajax scouting, waaruit blijkt dat het scouten van de juiste spelers ook een vak apart is. Het begin mocht er in elk geval wezen.
Spelers scouten leer je niet op school, maar in de praktijk. Schrijven leer je op school en schrijven moet weer een vak op school worden, zo zag ik afgelopen week op het journaal. De jeugd van nu zou alles alleen maar op de smartphone, de tablet of de laptop intoetsen, daardoor geen goed handschrift meer creëren en de fijne motoriek onvoldoende ontwikkelen. Welnu, ik heb mijn eigen handschrift vroeger zelf ontwikkeld. Dat kon ook niet anders, het was pure noodzaak. Ik heb schrijven geleerd met schoolschrift, maar dat zag er bij mij nooit uit, met al die rare halen en lussen. Daarbij vond ik het een stom, kinderachtig schrift, dus vanaf dat ik in de brugklas zat heb ik mezelf een eigenaardig blokletterhandschrift aangeleerd en zo schrijf ik nog steeds. Als ik rustig de tijd neem en mijn best doe ziet het er zelfs nog best goed uit ook. Maar als ik, zoals vaak, even snel iets moet noteren dan lijken mijn krabbels al snel op hiëroglyfen die slechts door mij te ontcijferen zijn. Dus prima als het weer een vak wordt, maar de handschriften waren vroeger zeker niet altijd beter leesbaar, zo zie ik ook om mij heen. En laten we maar helemaal zwijgen over mijn weinig fijne motoriek.
Maar je hebt natuurlijk schrijven en schrijven. Dat het schrijven van columns ook een vak is bewees Sylvie Meis de afgelopen week nog maar eens met haar column. Ze verhaalt daarin over de breuk met haar meest recente verloofde. Een column waarin ze een wijsheid als ‘’Je moet ook detoxen van elkaar’’ en het onweerlegbare ‘’ik ben 39, wat niet iedereen haalt’’ afwisselt met een rits aan Engelse termen en vaak het woord (of een vervoeging van) het woord ‘fuck’ gebruikt. Maar, ze wil wel ‘classy’ leven, dat dan weer wel. Dat die column de diepgang van een pierenbadje heeft, ach, dat zal. Ik schrijf zelf ook geen diepgaande teksten, dus daar stoor ik me niet aan. Laat ik het aardig zeggen: er gaat nou niet bepaald een Sylvia Witteman of een Saskia Noort (om maar even twee van mijn favoriete vrouwelijke columnisten te noemen) verloren als mevrouw Meis de pen ooit aan de wilgen hangt. Dat geeft ook niet, een mens kan niet overal goed in zijn.
Een kennis van mij verwoordde het treffend: ‘’Iedereen heeft zijn of haar functie in dit leven. Sylvie Meis is leuk om naar te kijken, maar je moet niet noodzakelijkerwijs naar haar luisteren en zeker niets van haar lezen. Voor Jan Wolkers geldt dan weer precies het omgekeerde.’’
Inderdaad, ieder z’n fuck… eh… vakgebied.