Nouri, Nouri en nog eens Nouri. Dat is wat er de gehele afgelopen week door mijn hoofd speelde. De foto in de Voetbal International. Op de ene foto zie je Appie uithalen op goal. Verbeten koppie. Het tijdstip staat er ook bij. De foto is een minuut voor het fatale moment genomen. Op de foto ernaast wordt Appie gereanimeerd. Ik heb de foto minimaal een keer of 150 bekeken. Ik kan er niet bij. Ik kan er niet bij dat een jonge sportman van twintig lentes een minuut na die foto ineens roerloos op het veld lag. Leven tussen hoop en vrees. Het hart was nog goed, de eerste hersenscans gaven reden tot voorzichtig optimisme en toen kwam dus die fatale donderdag de 13^e. Nouri gaat zo goed als zeker niets meer kunnen. Niet meer voetballen, maar ook als mens niet meer functioneren. De beelden van de bijeenkomst in Geuzenveld. Een 20-jarig Amsterdammertje van Marokkaanse afkomst had ongewild datgene voor elkaar gekregen wat nog geen politicus is gelukt: een plein waar moslims, niet-moslims, Ajacieden en Feyenoorders allemaal door elkaar stonden. Zij aan zij. Verdriet verbroedert. Dat is de grootste zege van Appie.  

Ik ben nooit een sportman geweest wegens totale fysieke ongeschiktheid voor elke tak van sport. Je weet wel, dat jongetje dat altijd als laatste werd gekozen werd in partijtjes omdat er echt niemand anders meer over was? Dat was ik. De enige ballen die ik opeiste waren de bitterballen in de kantine en het enige dat ik kon passeren waren de barkrukken in diezelfde kantine. Dat laatste overigens ook niet altijd, soms was er een barkruk met meer techniek. Ik voetbalde voor de derde helft. Mijn favoriete sport werd uitgaan. Daar had ik beduidend meer talent voor, maar dat deed ik dan ook vier of vijf keer per week. Over voetballen kon ik maar beter ouwehoeren en schrijven.

En dat doe ik dus. Graag en veel. Wat overigens niet betekent dat ik er ongelooflijk veel verstand van heb. Veel feitenkennis en een redelijk autistisch statistiekengeheugen hebben betekent niet automatisch dat je ergens heel veel verstand van hebt. Ik lul gewoon graag over voetbal.

Dus kwam er afgelopen week ook de vraag van een dame waarom ik nog niks over het EK vrouwenvoetbal had gezegd! Welnu, dat was me inderdaad ontgaan. Al zegt dat niet veel. Ik volg het Nederlands mannenelftal ook amper, ik ben altijd meer clubfan dan Oranjefan geweest. Tot ik de dames afgelopen week op de cover van mijn lijfblad zag staan. En het is nog in Nederland ook. Een heus EK. Met terroristische dreigementen en alles er bij. Dus dan is het echt.

Ik ben een keer naar het dameselftal van Ajax wezen kijken. Op Sportpark de Toekomst. Thuis tegen Telstar. Het is totaal niet te vergelijken met mannenvoetbal. Bij vrouwenvoetbal zag ik geen wijverige fopduiken, geen theatraal kleine meisjesgehuil bij de scheidsrechter en geen smerige rotschoppen, allemaal dingen die in het mannenvoetbal dus normaal zijn. Het was allemaal wat netter en vooral zuiverder. En een stuk langzamer, maar de dames op het veld konden stuk voor stuk beter voetballen dan ik en de meeste van mijn vrienden. Dat het ook niet met mannenvoetbal te vergelijken was bleek ook wel uit de uitslag. Telstar won met 2-3. Waar de spelers van de heren onder begeleiding van een striemend fluitconcert en scheldkanonnades het veld zouden moeten verlaten liepen de dames onder een beschaafd applausje en een welgemeend ‘jammer, meiden’ van het veld. Geen grimmige en naargeestige spreekkoren naar de tegenstanders, maar gewoon ‘Ajax!’ De sfeer is wat liever en positiever dan in het volledig door commercie en agressie verpeste mannenwereldje. Maar als kijkspel, sorry voor de fanatieke feministen, prefereer ik nog steeds de mannelijke variant. Daar is niks seksistisch aan, de snelheid van het spel spreekt me gewoon meer aan. Vrouwenvoetbal is nog niet op het niveau dat het voor mij heel boeiend is om naar te kijken. Dat vrouwenvoetbal sneller en sneller groeit is wat dat betreft alleen maar toe te juichen. Dat betekent dat het niveau steeds meer kan groeien zodat het wel interessanter wordt.

Op dezelfde dag als het drama van Appie overleed een andere balkunstenaar uit Amsterdam-West. Oud-International Sylvia Nooij overleefde een epileptische aanval niet. 32  jaar. Veel te jong en even dramatisch. Gisteren bij Nederland-Noorwegen twee applauzen voor twee voetballers uit West. In de 32^e minuut voor Sylvia Nooij uit de Kinkerbuurt en in de 34^e minuut voor Appie Nouri uit Geuzenveld. En Nederland won met 1-0. Dat dan weer wel.

En de Tour de France mensen, de Tour de France! Etappe voor Bauke Mollema! Joechei! Nederland trots! Al moet ik zeggen dat ik de Tour nooit erg goed volg. Luisteren naar het groeien van mijn haar vind ik interessanter. Kijken naar wielrennen is mijn ding gewoon niet. Nooit geweest ook. Dan kijk ik liever vrouwenvoetbal.