Samba

DSCF0061Nee, laat ik daar vooral eerlijk in wezen: mijn makker Pieter en ik hebben wel eens betere ideeën gehad. Twee katten die allebei  niet al te veel op hebben met andere katten drie weken bij elkaar zetten was een slecht idee. Misschien wel het slechtste idee sinds een kennis van mij ooit in een dronken bui op een feestje besloot om WC-papier op te eten in de hoop dat hij de volgende dag zijn hol niet hoefde af te vegen. Toen Samba binnenkwam legde mijn Eva gelijk even haar huisregels  uit en vloog onze gast in de haren. De meiden zijn beiden getooid met dezelfde zwart-witte kleurcombi, dus ineens rolde er een zwart-witte krijsende kluwen door mijn huiskamer.

Pieter en ik zagen het aan met een biertje in de hand.
‘Ach, als je over drie weken terug bent zijn het vast goede vriendinnen’, zei ik tegen beter weten in, voornamelijk om mezelf moed in te spreken. Eva is namelijk nogal territoriaal. Haar territorium strekt zich ongeveer uit van waar zij op dat moment staat, zit of ligt tot alles wat binnen haar gezichtsveld ligt. Dus als er aan de overkant van ons huis iemand de was staat op te hangen dan kan dat zomaar Eva’s toorn wekken. Naar de glazenwasser gromt ze altijd, maar ik heb dan ook een heel erg lelijke glazenwasser. De buurtkatten durven ons dakterras nog amper te passeren, want Eva heeft ze allemaal al eens een niet mis te verstaan pak rammel gegeven. Zo af en toe passeert er een nieuwe kat die Eva’s regels nog niet kent, maar die leert het doorgaans snel af om ons dak nog eens te betreden. Lees verder

Tienermeisjeshysterica on Tour

gillende meisjes 3Ze maken meer lawaai dan een gros slijptollen, een cordon opstijgende straaljagers of een leger krolse poezen, hoewel die laatste vergelijking nog wel enigszins opgaat. Mijn oren suizen nog na van gisteren toen we in de Melkweg vereerd werden met een optreden van The Janoskians…. Wie? Nou, je weet wel… Kijk Youtube maar. Of doe jezelf een lol en doe het niet. Tienermeisjes die naar boybands gaan kijken…. Vanuit antropologisch oogpunt vind ik het een van de meest wonderlijke fenomenen in de popmuziek. Hysterische gedragingen bij popconcerten zijn het exclusieve domein van het vrouwelijk geslacht. Ik heb in mijn tamelijk lange en uitgebreide carrière als concertganger nochtans nooit 1500 jongens de longen uit hun lijf zin gillen, oprecht keihard zien grienen en elk gevoel voor rede kwijt zien raken bij het aanschouwen van een damesband als, pak ‘m beet, The Bangles. En dat terwijl Susanna Hoffs nog steeds een bijzonder appetijtelijke verschijning is.

Ik heb het merkwaardige fenomeen voor het eerst live mogen aanschouwen bij het concert van de Backstreet Boys in de ArenA. Lees verder

Zaterdagavond 5 juli, Café Bern, Nieuwe Hoogstraat

  1. bernJaren geleden, het zal ergens in de jaren negentig geweest zijn, nam mijn maatje John mij mee naar zijn favoriete restaurant. Of althans, wat dan voor restaurant door moest gaan. We kwamen binnen in een rokerige bruine kroeg met vergeelde en gekrulde posters aan de muur. De kans dat we hier lekker zouden eten leek me ongeveer even groot als mijn kans op een date met Cameron Diaz. Ik verwachte er dus niet al te veel van, maar John zei dat hij hier al tien jaar kwam en dat deze tent echt fantastisch was. John’s grenzeloze enthousiasme over deze hut had volgens mij ook wel te maken met de allejezus lekkere serveerster die een van zijn vaste neukertjes was. Maar goed, ik moest nog overtuigd worden.

Lees verder

De Baarsjes zaterdagochtend: beef met de buurtkat

eva gaaptIk schrik wakker van een hysterisch gekrijs en ik hoor dingen van de vensterbank vallen. Eva, een mijn katten, zit woest zwiepend met een dikke staart en dus luidkeels krijsend in de vensterbank. Ze is des duivels. Op zo’n moment weet ik zonder op de klok te kijken hoe laat het is: dan zit de grote rode Perzische kat van een van mijn buurtgenoten voor ons slaapkamerraam. Slaapdronken stap ik mijn nest uit, loop naar het raam, kijk en inderdaad, de rooie zit daar.

Erg veel doet ie niet, behalve een beetje uitdagend naar Eva kijken, maar het is genoeg om Eva in alle staten te brengen. Eva is bijzonder waaks. Ze gromt ook altijd naar de glazenwasser als die onze ramen staat te lappen, al moet ik er ook bij zeggen dat wij niet de knapste glazenwasser ter wereld hebben. Lees verder

Dikke Dennis

unknownAugustus 2002. Alweer voorzichtig nippend van het eerste biertje wachtten we op Lowlands in de Charlietent op de opkomst van Peter Pan Speedrock die aan het begin de middag al moesten spelen. Rockende herriemakers uit Eindhoven. Maar de grootste herriemaker is hun ‘mascotte’, zoals hij liefkozend wordt genoemd: Dikke Dennis, tatoeëerder en brulboei uit de Jordaan. Hij kwam met een bloedende cokeneus op het podium en krijste zijn Mötörhead-cover ‘Schoppen Aas’ de tent door.

Wat een maniakale gek, dacht ik…. Lees verder

Maandagochtend, Postjesweg

kinkerbrugEen betere tijd om boodschappen te doen bestaat niet: een druilerige maandagochtend in februari. Niemand heeft zin om gewapend met een lijstje de straat op te gaan. Ik ook niet. Nog minder zin heb ik om in rijen te staan tegen de tijd dat iedereen is ontwaakt en dus was ik vroeg op pad.

Vanaf de Postjesweg liep ik richting Kinkerstraat en ik trof het niet. De Kinkerbrug, die de Postjesweg en de Kinkerstraat verbindt stond open omdat er een of ander binnenvaartschip doorheen moest. Het regende zachtjes, maar hard genoeg om in vijf minuten tot je onderbroek nat te worden en inwendig vervloekte ik het feit dat ik aan deze kant van de brug woon. Lees verder

Lijnbaansgracht

Behoudens de straten waar ik zelf heb gewoond in de stad is er geen stukje Amsterdam te vinden waar ik zoveel voetstappen en herinneringen heb liggen als op de Lijnbaansgracht. Om precies te zijn het stukje van die gracht tussen de Rozengracht en het Leidseplein. Een klein stukje Amsterdam van pak ‘m beet vierhonderd meter waar ik vele hectoliters bier naar binnen heb geslagen, ontelbaar veel optredens heb gezien, vrouwen heb veroverd, vriendschappen voor het leven heb gesloten  en waar ik tot op de dag van vandaag mijn geld verdien. De plek waar ik voor het eerst plaatjes mocht draaien, in de Korsakoff, en daar nog geld en drank in ruil voor kreeg ook! Ik was twintig en ik vond het al geweldig om in de tent waar ik toen bijna dagelijks kwam een keer plaatjes te mogen draaien. Dat ik er ook nog een roestig stuivertje voor kreeg vond ik leuk meegenomen. Ik had toen dus al het zakelijke instinct van een bos prei. Lees verder

Ode aan de voetbalkroeg

gouden florijnEr gaat niets boven een voetbalkroeg. Je eigen voetbalkroeg wel te verstaan. De kroeg waar je jezelf op je vrije zondagmiddag, die altijd weer voelt als een zondagochtend, toch maar naartoe hebt gesleept met je brakke zaterdagnachthoofd. De bravoure van de nacht heeft ruim baan gemaakt voor een hoofd dat zo zwaar weegt als een medicinbal en waar je een moeizaam doch welgemeend ‘goedemiddag’ uitperst. Eerste biertje uitstellen met koffie, thee of een colaatje of gewoon maar meteen aan het bier?

Geen getrut. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Harde bestraffing van de kater werkt altijd het beste, dus je vermant je.

‘Doe maar een biertje,’ zeg je tegen de barvrouw die de bekende retorische vraag stelt. Lees verder

Beste Eberhart van der Laan,

Ons kent ons. U houdt, net als ik, ook van een biertje, een sigaretje en gezelligheid. Waar of niet? Ik heb u ooit eens ontmoet en volgens mij is het best gezellig met u in de kroeg zitten. Beetje over Ajax lullen, biertje er bij, helemaal goed.

Afgelopen zaterdag presenteerde ik een popquiz in het immer gezellige Café de Laurierboom in de Jordaan. U had het ook leuk gevonden, zeker weten. De sfeer zat er goed in en het bier ging vlot. De barman had het lekker druk. Gevolg is onvermijdelijk dat een aantal mensen tegen het einde van de avond toch een beetje bakkie waren. Ik ook. En dan bedoel ik niet dat we starnakel lam in de lampen hingen, agressief waren, de kroeg begonnen te slopen of anderszins voor amok zorgden. Zo bakkie waren we nou ook weer niet.

Het was verre van dat. Lees verder

De meest fascinerende winkel waar ik nooit ben geweest

SpyShop AmsterdamAl zolang als ik in mijn buurtje woon is er één winkel die altijd mijn speciale aandacht heeft gehad. De winkel zit vlak naast de supermarkt op de Postjesweg dus ik loop er vrijwel dagelijks langs. Hij bestaat al sinds 1978. ‘Ga dan eens naar binnen,’ zou je dan zeggen. Maar dat gaat niet zomaar. Je mag er slechts op afspraak naar binnen. Dat maakt de winkel nou juist zo leuk geheimzinnig. Lees verder