Het was me het voetbalweekendje wel weer. Ajax lijkt de weg naar boven weer helemaal gevonden te hebben en denderde onder aanvoering van Davy Klaassen met speels gemak over NAC heen. PSV kreeg thuis een historisch pak slaag van Vitesse en na afloop stortten de PSV-spelers zich snikkend in de armen van hun supporters. Mooi beeld. En dit keer eens niet uit leedvermaak. Het zag er van beide kanten gemeend uit. De spelers die het allemaal even niet meer wisten en de supporters die hun troostende schouders aanboden. Twee werelden die lichtjaren van elkaar verwijderd lijken kwamen ineens samen.

Toch was dat niet het meest opmerkelijke moment van dit voetbalweekend. Het meest opmerkelijke moment kwam vrijdag voorbij op de WK-loting. Je weet wel, dat pompeuze spektakel met voorgekookte lotingen, proeflotingen en waar de discussie over warme en koude balletjes nooit ver weg is. Was het die ouwe die dat balletje liet vallen in de hoop dat Fernanda Lima zou bukken? Nee, dat was grappig, maar die was het niet. Het moment van dit voetbalweekend kwam van dat megalomane fossiel die om de een of andere macabere reden nog steeds het hoofd van de FIFA is. Een man van wie je steeds denkt dat hij zich niet erger belachelijk kan maken, maar die blijft verbijsteren. Een man die kennelijk denkt dat een minuut stilte voor Nelson Mandela in secondes gelijk staat aan het aantal veldspelers in een voetbalteam. Gênant. En minstens zo gênant waren alle mensen die na deze Olympisch snelle minuut stilte applaudisseerden toen deze engerd doodleuk verkondigde dat het voetbal maar weer verder gevierd moest worden. Het was even wachten dit jaar, maar hij prolongeert voor de zevenenzestigste keer op rij zijn titel ‘grootste griezel van de voetbalwereld’. Dat mogen we gerust een prestatie noemen.

Of was Sepp Blatter in zijn gedachten niet bij Nelson Mandela maar bij de warme ballen van Fernanda Lima? Ik weet wel wanneer dat dubieuze record van die snelste minuut stilte ooit verbroken zal worden. Als Sepp Blatter zelf de pijp uit gaat.