Rodweek 144 Oranje Schaamte

De eerste mensen die mij niet zo goed kennen, maar wel weten dat ik van voetbal houd, hebben zich al gemeld. Die willen dan met mij over voetbal praten. Of ik denk dat ‘onze jongens’ wereldkampioen worden op het aanstaande WK in Qatar. De teleurgestelde gezichten als ik zeg dat ik niet zoveel met het Nederlands Elftal heb en dat het me niet heel veel interesseert zijn onbetaalbaar. Hoe zo heb ik niks met Oranje? Welnu: ik ben voor Ajax, dat kan me raken. Oranje roept die intense gevoelens van blijdschap of verdriet simpelweg niet bij mij op. Ook niet als ‘we’ wereldkampioen worden? Neen. Tijdens de WK-finale van 2010 werkte ik achter de bar. Nederland-Spanje. De teen van Casillas hield Nederland van de eerste wereldtitel. Iedereen balen, de kroeg was snel leeg, maar ik heb er geen nanoseconde minder om geslapen. Ik was eerlijk gezegd blij dat ik op tijd naar huis kon. Van de halve finale Champions League waarin Ajax in de laatste seconden werd uitgeschakeld door Tottenham kan ik nog regelmatig badend in het zweet wakker worden. Dat is het verschil in mijn voetbalbeleving. Ik heb niks tegen het Nederlands Elftal, maar ik heb er ook niet echt iets mee. Ik kan er vrij onpartijdig naar kijken, in tegenstelling tot wedstrijden van Ajax.

Buiten die sentimenten om: ik vind dat ‘onze jongens’ helemaal niet in dat rare Qatar moeten voetballen in die stadions waar het bloed van duizenden gestorven arbeiders nog langs de muren druipt. Dat Qatar geen enkele voetbaltraditie heeft en ongeveer zo groot is als de Randstad vind ik nog het minst erge. Natuurlijk is het WK een prachtig platform om voetbal te promoten in landen waarin voetbal niet zo heel groot is, zoals bijvoorbeeld WK1994 in de VS of WK2010 in Zuid-Afrika. Het gaat mij om de corruptie en de verschrikkelijke arbeidsomstandigheden waaronder dit WK is mogelijk gemaakt. Daar hoef ik dus niks mee te maken te hebben.
Normaal vind ik een EK of WK wel even leuk in de Ajax-loze maanden. Er is tenminste voetbal op TV. Daar heb ik nu totaal geen last van. Ik hoef niks van dat schijt-WK in Qatar te zien. Wordt daar lekker wereldkampioen, of niet: i don’t give a shit.
Sport en politiek gescheiden houden? Ja, tot op zekere hoogte ben ik het daar mee eens. Ik vind ook niet dat je spelers daar mee moet lastig vallen. Maar als je als spelersgroep wel een statement voor Black Lives Matter maakt, waar ik ook helemaal achter sta, dan mag je je misschien ook wel uitspreken tegen een WK in een achterlijk landje waar structureel mensenrechten worden geschonden. Ik zou heel erg trots zijn als Nederland en andere grote voetballanden zouden zeggen dat ze zich terugtrekken van dat WK. Laat Liechtenstein en Malta dan maar meedoen. Nu voel ik slechts schaamte, Oranje schaamte.

Een Oranje die zich sowieso totaal nergens voor schaamt is onze Koning Wim-Lex, voorheen Prins Pils. Terwijl het land in brand staat, de voedselbanken als paddenstoelen uit de grond schieten en veel mensen de torenhoge energiekosten niet kunnen betalen accepteert de koning een vorstelijke loonsverhoging. Wauw… dan durf je. Wat dat betreft heb ik veel meer respect voor zijn dochter Amalia die haar royale royaltysalaris afwees omdat ze nog niks gepresteerd had. Dan ben je een echte. Wim-Lex moet zich schamen. Of anders, hou die poet en drink lekker een biertje met je Russische dictator-vriendje Poetin, net als een paar jaar geleden. De man is echt alle Oranje schaamte voorbij. Schenk die salarisverhoging aan de mensen die het nodig hebben, dan zou je je populair bij het volk maken. Nu blijft hij die eeuwige gesjeesde student die elk jaar hakkelend de troonrede op stottert.

Mijn oma, die overigens zeer koningshuisgezind was, heeft het koningschap van Wim-Lex gelukkig nooit hoeven meemaken, dat vond ze namelijk toch al een flapdrol. Mijn oma maakte zich grote zorgen over de troonopvolging van Beatrix: ‘Dan komt die sukkelaar op de troon.’ Ze zou zich in haar graf omdraaien als ze zou weten met hoeveel dedain Wim-Lex met zijn volk omgaat. Gespeeld empathisch doen tijdens de troonrede en met een soeplipje oplepelen hoe erg het is dat mensen hun rekeningen niet meer kunnen betalen, maar wel je loonsverhoging die je niet nodig hebt accepteren? Ga je schamen tot je zo oranje ziet als je achternaam, ouwe dibbes.

Al is die volledige schaamteloosheid natuurlijk een familietrekje. In Amsterdam worden we geterroriseerd door zijn puissant rijke neefje Bernhard Junior die wanhopige stadsgenoten van mij die simpelweg gewoon willen wonen uitknijpt als een citroen met woekerhuren.

Ik heb 1 oranje shirt, al 20 jaar, mijn Oranje Osdorp Posse shirt. De enige dagen dat ik die draag is op Koningsdag of als ik met een voetbalwedstrijd achter de bar stond. Maar komende Koningsdag weer in mijn traditionele O.P.-Oranje shirt lopen? Ik denk het niet. Ik zou me schamen.

Rodweek 109 Taart in de koninlijke reet

Iedereen die wel eens iets in de creatieve sector heeft gedaan, hetzij als muzikant, als schrijver, als beeldend kunstenaar of wat ook dies meer zij kent het fenomeen ‘exposure’. Dat werkt als volgt en laat ik voor het gemak dan mezelf maar even als voorbeeld nemen: ik ben ooit als hobby begonnen met schrijven. Daar bleek ik redelijk getalenteerd in te zijn en dus werd ik opgemerkt door publiek. Maar heel erg bekend was ik natuurlijk niet in het begin. Maar een talentje was er en ik kreeg steeds meer publiek. Dan komt er een moment dat mensen je gaan vragen of je niet eens wat voor hun site of hun boekje of krantje wil gaan schrijven. Voor gratis. “Want goed voor je exposure!”, zeggen ze er dan ook nog standaard bij. ”Want dan zien mensen je. Heel goed voor je! En trouwens, het is toch je hobby? Leuk toch?”

En in het begin doe je dat natuurlijk. Want je wilt een publiek opbouwen. Maar er komt dan ook een keer een moment dat je dat niveau ontstegen bent. Schrijven is kilometers maken en zo ontwikkel je jezelf steeds verder door. Dan zijn er inmiddels ook mensen die zien dat jij wel een bepaalde waarde vertegenwoordigt en die gaan je dan, na jaren van vrijwillige noeste arbeid, betalen voor je werk. En dat is ook logisch, dat je geld vangt als jij iets levert omdat jij iets kan wat niet iedereen kan. Zoals eigenlijk voor voor veel beroepen geldt. Alleen worden creatieve beroepen vaak niet als beroep maar als hobby gezien.

Het woord ‘exposure’ komt na een paar jaar dan inmiddels je strot uit als een bedorven gebakje. Ik krijg er zelfs een beetje kots van in m’n mond als mensen dat woord gebruiken in de hoop mij voor noppes te laten schrijven. Nee, ik hoef je exposure niet. En ik weet ook wel dat ik niet de nieuwe Harry Mulisch of de nieuwe Gerard Reve ben, maar ik heb intussen wel een niveau en een lezersschare bereikt waardoor ik niet meer afhankelijk ben van ‘exposure’ door alles maar gratis te doen. Ik kan toch niet aankomen in de winkel of bij de huurbaas en dan zeggen: ‘Nou, ik heb geen geld, maar ik heb me toch een bak met exposure! Zo heee! Zal ik anders daarmee betalen?’ Nee natuurlijk niet! De bakker ziet me aankomen. Zo werkt de wereld niet. En ik ben alles behalve een geldwolf, want ik heb het zakelijk instinkt van een kaasvlinder. Ik vraag meestal lang niet de hoofdprijs voor de betaalde opdrachten die ik doe.

Voor goede doelen, hele goede vrienden, benefieten of vrijwilligersinitiatieven die ik gewoon tof vind: geen probleem, daar hoef ik geen geld voor. Koop maar een keer een biertje voor me  in de kroeg of zeg gewoon ‘dank je wel’ en dan lullen we nergens meer over.

Maaaaaarrrrrr… op het moment dat er een taart wordt gebakken waar goed geld aan wordt verdiend en mijn bijdrage is één van de ingrediënten van die taart: dan wil ik ook een stukje van de taart. Want ik heb dan ook bijgedragen aan het succes van de taart.

En daarom vond ik het statement van ‘de Haarlemse band Chef’s Special mooi. Of de jongens maar even gratis wilden optreden op de Grand Prix in Zandvoort. Nou, vooruit, allemaal een paar VIP-kaartjes, een paar consumptiebonnen en een handje borrelnootjes erbij en dan zijn we goed, toch? .  

Georganiseerd door die griezel van een Prins Bernhard Jr. Ja daaaag! Opzouten! Het is de gotspe van het jaar. Deze jongens hebben bijna twee jaar niet kunnen optreden door alle Corona-ellende, hoeven het allang niet meer voor de ‘exposure’ te doen en daarbij: waar haalt die vreselijke Prins Rupsjenooitgenoeg het gore lef vandaan? Deze man is als lid van de Koninklijke Fam met een gouden lepel in zijn bebrilde bek geboren. Hij koopt honderden panden in Amsterdam op waardoor hij hardwerkende Amsterdammers de stad uitjaagt en de huurders die in zijn panden wonen betalen woekerhuren. En dan voor zo’n engnek en z’n enge vastgoedvrindjes gratis spelen? Ik zou nog liever de kattenbak van een heel weekend leegeten (en mijn lieve Eva kakt en pist veel uit dat kleine lijfje!) en het over zijn schoenen uitkotsen.  

Zanger Joshua Nolet van Chef’s Special zei in de talkshow van Humberto dat het natuurlijk niet de bedoeling was dat de prins nu via social media de strontkar over zich heen kreeg maar dat het nou eenmaal een soort van nevenschade van zijn domme actie is die de neef van onze koning erbij krijgt. De prins krijgt nu even die taart in z’n smoel, aldus de zanger. Nolet drukte zich uiteraard correct uit in interviews, maar off the record zal hij natuurlijk op z’n minst gegniffeld hebben. En terecht. Ik vind het niet meer dan redelijk dat zo’n schaamteloze prins die strontkar over zich uitgekieperd krijgt. Wat je zaait is wat je oogst.      

Zijne Hoogheid Bernhard Lucas Emmanuel Prins van Oranje-Nassau, van Vollenhoven heeft, niet voor het eerst in zijn leven, laten zien dat hij geen idee heeft hoe het gewone plebs leeft en die gewoon keihard moeten werken en sappelen om exorbitante huren te betalen van gore huisjesmelkers zoals hijzelf. En het interesseert hem waarschijnlijk ook niet. Hij laat een scheet in het gezicht van de muziekindustrie en van elke gewoon werkende mens. Maar helaas stond voor onze prins de wind verkeerd en dan krijg je ‘m een keer terug in je gezicht.

Het prinsje is dus geen keukenprinsje want hij probeerde een taart te bakken die nu al vies smaakt. Maar de specialiteit van de Haarlemse cheffies is goed gelukt. En wat zou ik nu graag willen dat wijlen Bob Fosko met de Raggende Manne nog één keer voor die walgelijke prins kon zingen en met zijn immer zoetgevooisde stem zou brullen dat Bernhard die taart in zijn koninklijke reet kon stoppen. Ik denk zomaar dat Bob dat gratis zou doen.

En Ome Rodzooi heeft ook een boek uit met allemaal lekkere verhalen: ”Het nut van een gebreide condoom”. Bestellen kan via [email protected] of via Facebook Rodney Rijsdijk. 15 piekies voor ophalen in Amsterdam-Centrum of voor 19,50 stuur ik de postduif naar je toe. Dus bestel maar!


 

Rodweek 55 Caca sur le trottoir dans Bois & Loimbre

Een veelgenoemde theorie waarom de Jordaan de Jordaan heet is dat de Franse Hugenoten die in de 18e eeuw naar Amsterdam waren gevlucht de buurt ‘’Jardins’’ noemden vanwege de vele tuinen die er toen in de buurt waren. Dat zou in de loop der jaren in mooi Amsterdams verbasterd zijn tot  ‘Jordaan’ en het kan een verklaring zijn waarom veel straten en grachten in de Jordaan naar bloemen en planten zijn vernoemd. Of het waar is, is een tweede, maar dat is dus één van de naamsverklaringen.

Dus wellicht begon toen het gesodemieter al dat onze volksbuurten een Franse naam krijgen. Want een kleine drie eeuwen later adverteert vastgoedpenoze Pinnacle, u weet wel, de melkkoe van onze toch al niet bepaald arm geboren volksuitbuiter Prins Bernhard jr. met zijn nieuwe project, een tot appartementen omgebouwd kantoorgebouw. Dat ligt aan de Haarlemmerweg, naast het Westerpark, grenzend aan de Admiraal de Ruyterweg, één van de ingangen van de wijk Bos en Lommer, of zoals onze Prins Poenschepper het noemt: Bois & Loimbre. Lees verder

Rodweek #20 Pensioenvoorziening

Goede smaak is niet te koop. Hoe rijk je ook bent. Dat denk ik altijd als ik een foto van Prins Berhard Jr. zie, en die zie je de laatste tijd nogal eens voorbijkomen. Behalve een wanstaltige smaak in monsterlijk lelijke brillen heeft Prins Bernhard jr. ook 590 panden in bezit, waarvan 349 in Amsterdam. Een ‘pensioensvoorziening’, zo noemde dit lid van de Koninklijke familie deze investering. Welnu, deze hoogheid is met een gouden lepel in zijn bakkes geboren in een familie van ‘oud geld’ en heeft het maatschappelijk ook niet slecht gedaan met zijn bedrijven, dus hoeveel pensioen denkt deze meneer nodig te hebben? Of verkeert de prins in de veronderstelling dat hij 468 wordt en dus nog een dikke vier eeuwen met zijn geld moet doen? Welnu, hij is 48, dus over maximaal 40 of 50 jaar heeft ook deze Bernhard gewoon een houten jas, net als z’n opa naar wie hij is vernoemd. Het creatief omgaan met de waarheid is in dezen trouwens duidelijk een erfenisje van opa. Het is natuurlijk gewoon ordinaire huisjesmelkerij en slecht te verantwoorden in een stad waar betaalbare woonruimte tegenwoordig bijna net zo schaars is als palmbomen op de Noordpool. Zijn graaigedrag zorgt ervoor dat woningen nog onbetaalbaarder worden dan ze al zijn, al zal de prins daar geen patatje minder om eten. Vraag dat maar aan de snackbarhoudster uit De Pijp die in het recente verleden na 23 jaar uit haar populaire zaak werd gezet door de prins en zijn vastgoedvrindjes omdat ze de ruime ‘dringend nodig hadden.’ Hij heeft niemand vermoord, maar een flinke vastgoedvoorraad onttrekken aan de toch al overspannen Amsterdamse huizenmarkt grenst aan criminaliteit. Lees verder