Mijn lieve moeder heeft helemaal niks met voetbal. Het enige dat ze met voetbal heeft is dat ze het leuk vindt dat ik het zo leuk vind. Ze weet nog net dat er lucht en geen zand in een bal zit, maar daarmee houdt haar voetbalkennis- en liefde wel zo’n beetje op.

Maar daarmee heeft mijn moeder nog altijd meer liefde voor de edele voetbalsport dan het schorem dat met een onsmakelijk staaltje eigenpijperij de ‘’Superleague’’ probeerde op te richten. Twaalf rijke Europese topclubs die zich los wilden maken om in een eliteclubje hun eigen competitietje te vormen om zo nog rijker te worden. Hoewel? Rijk? FC Barcelona en Real Madrid staan samen voor bijna 2 miljard op de pof. Ik heb voetbalclubs voor minder failliet verklaard zien worden.

En topclubs? Arsenal en Tottenham wilden ineens ook met de grote jongens mee doen. Tottenham is in 1961 voor het laatst kampioen geworden en ook bij Arsenal is de prijzenkast al zolang niet meer bijgevuld dat het sleuteltje inmiddels verroest is. Qua statuur zijn ze in Engeland niet meer dan pak ‘m beet Vitesse en FC Utrecht in Nederland: leuke subtoppers, maar ze winnen zelden een prijs, laat staan een belangrijke.

En dan Italiaanse clubs als Milan en Inter: ook al jaren niks gepresteerd, al gaat Inter dit seizoen dan wel voor het eerst sinds de 80 jarige oorlog kampioen worden. Het zou eens tijd worden.

Het gaat natuurlijk gewoon om ordinair geld. Een sport van het volk? Dat is voetbal al lang niet meer, zeker in de ‘’grote’’ voetballanden. De goedkoopste seizoenkaart voor een club in de Premier League kost minimaal 800 pond. En zelfs in Schotland is het voetbal al lang niet meer van het volk. In Schotland zijn er maar twee clubs belangrijk: Celtic en Rangers eten de kip. De rest vecht om de kliekjes die aan de kippenbotjes hangen.

Ik werd er ooit, in 2002, in Glasgow, Celtic-park  rondgeleid door een heel aardige mijnheer. Als die man zich stootte en een wondje kreeg dan kwam er groen-wit bloed uit ‘m stromen. Hij praatte prachtig plat Glaswegian en hij vertelde vol passie over ‘zijn’ club. De club waar hij al van kleins af aan fan van is. Hij had uiteraard ook seizoenskaarten. Voor het hele gezin: hij, zijn vrouw en z’n twee kinderen. 1200 pond per stuk. Maar dan mochten ze ook naar de Europese wedstrijden en de beker, zo vertelde hij trots. En dan zat hij met zijn gezin in een hoekvak, niet eens een superplek. Die man kreeg zowat een appelflauwte toen ik vertelde dat ik bij Ajax voor onder de 300 euro een seizoenkaart had.

Maar die man ademde Celtic. Zijn halve jaarinkomen ging naar die club. En hij deed het graag. Voetbal bestaat bij de gratie van supporters. Dankzij mensen zoals die mijnheer hebben clubs bestaansrecht. De fans die jaarlijks veel geld uitgeven voor hun seizoenkaart en die voor belachelijk veel geld elk jaar maar weer het nieuwste shirt voor hun koters kopen. Voor het eerst aan de hand van je vader, je oom, of je voetbalgekke buurman naar het stadion. Dat is geen sentimenteel gelul, dat is wat voetbal is. De magie van de eerste keer een stadion binnenlopen is onbetaalbaar: dat kan geen Amerikaanse miljardair of Arabische oliesjeik betalen. Nooit.

Er gaat al veel te veel geld in die sport om. Supporters draaien nog maar een extra dienstje of twee  omdat ze anders hun seizoenkaart niet kunnen betalen. Een voetballer van Manchester City kan elke week gewoon een nieuwe Porsche kopen als ie geen zin heeft om z’n auto te wassen. De grote jongens in voetballand staan al een tijdje lichtjaren ver weg van de fans die sappelen voor hun geld. Ene Marco van Basten dacht eind jaren 80 al dat een bijstandsuitkering ”een tonnetje” was. Ja, in Italiaanse lire’s misschien. In dat geval geef ik San Marco met terugwerkende kracht gelijk.

En daarom was ik zo blij met de opstand van de supporters in Engeland: ‘’We say fuck off!’’ scandeerden de Chelsea-fans bij het stadion. Woedende menigte. Fok niet met de arbeidersklasse. De rest van Engeland volgde snel. De stront had de ventilator geraakt en dat geeft een boel troep. Resultaat: de Engelse clubs trokken zich terug en kwamen met kruiperige statements. Tja, dat hadden ze niet voorzien. We deden het om de toekomst van de club te garanderen. En het was niet de bedoeling om de supporters te kwetsen en meer van dat soort tralalala.

Welnu, voorzitters van die zogenaamde superclubs: kus m’n harige bolle reet! Klootzakken die een misdaad hebben gepleegd zeggen voor de rechter ook altijd ineens dat ze heel veel spijt hebben. Ja: omdat ze gepakt zijn! En omdat hun kutgedrag consequenties gaat hebben. Maar als ze niet waren gepakt zaten ze lachend hun geld te tellen. En zo is het ook met deze dieven. Dieven die het voetbal nog meer van de gewone mensen af willen pakken. Ze zijn alleen gelijk in de kraag gepakt door het volk en nu biggelen de krokodillentranen langs hun volgevreten spekwangen, murmelen ze dat ze het allemaal niet zo bedoeld hadden en meer van dat soort gejankepoot. Alles om het volk dat met brandende fakkels en rieken klaarstaat ver van zich te houden. De hoge heren hebben de kardinale fout gemaakt om te denken dat voetbalsupporters achterlijk zijn en dachten er mee weg te komen .

Was mijn Ajax hiervoor uitgenodigd en hadden ze ook maar overwogen om mee te doen? Ik had gelijk mijn seizoenkaart doormidden geknipt. Wat dat betreft alle respect voor Bayern München die wel zijn gevraagd voor dit perverse inteelt-rijkeluis-feestje, maar die dat gewoon geweigerd hebben. Dan heb je klasse.

De Super League, de zelfbenoemde Toppers. Hey, hadden we daar niet een of ander groepje artiesten van die zichzelf zo noemen in Nederland?  Waar mensen met een slechte muzieksmaak met een cowboyhoed op hun hoofd en gekleed in een glitterpak heengaan? Inderdaad, en zelfs De Toppers en hun fans zijn minder smakeloos.