Rodweek 125 Dickpic

Het is nu, op het moment van schrijven, maandag 7 februari 2022. En het tijdstip is 20.25. Een dikke twintig uur geleden wist ik nog niet wat ik nu wist. Tot ik, vlak voor ik met mijn enigszins benevelde hoofd, vlak voor het slapen gaan, nog even het nieuws keek. En in één klap weer nuchter was. Ik dacht eerst serieus even dat ik De Speld of een soort gelijke grappenmakerssite las of dat 1 april dit jaar vroeg viel. Dit is nu gewoon de column die ik nooit wilde schrijven, maar toch voel ik me geroepen om er iets over te zeggen: de kwestie Marc Overmars.

Toen dat hele gebeuren rond seksueel overschrijdende toestanden bij ‘The Voice’ zich afspeelde vroeg mijn vriendin mij of ik ooit in mijn leven weleens een dickpic naar iemand had verstuurd. En of ik daar alsjeblieft in alle eerlijkheid ‘nee’ op kon antwoorden. En ja, dat kon ik naar eer en geweten en op het hoofd van mijn kat met een volmondig ‘nee’ beantwoorden. De enige dickpick die ik eventueel weleens zou kunnen hebben gestuurd was een foto waar Dick Advocaat een beetje lullig opstond. En ik hou van flauwe piemelgrappen en moet altijd lachen als iemand een balzak onder een waterkraantje heeft getekend. En mijn gabber James en ik tekenden, toen we in de Melkweggarderobe werkten altijd piemels op kassaformulieren of in het gevonden voorwerpenboek. Voor de rest kan ik niks bedenken.

Een vrouwelijke collega vroeg mij laatst ook of ik mannen kende die dickpics hebben gestuurd. Zij heeft er al zoveel gehad dat ze er mee kan kwartetten. Alweer kon ik in alle eerlijkheid ‘nee’ zeggen, maar ik weet niet of het waar is. Ik denk namelijk dat ik ze wel ken. Ik ken nogal veel mensen, dus de kans dat er hier en daar wat mannen in mijn entourage zijn die zoiets hebben gedaan is levensgroot.

Maar ik zou nu, met een mes op mijn keel, werkelijk en oprecht niemand van mijn mannelijke vrienden of kennissen durven aanwijzen die ik van zoiets zou betichten. Maar, dat dan ook weer: ik zou ook voor niemand meer mijn handen in het vuur steken na alle drek die er de laatste tijd als een oud lijk in de gracht komt bovendrijven.

Marco Borsato, zo’n brave Hollandse hitjes-zanger, het lievelingetje van alle vrouwen die naar de Huishoudbeurs gaan. Ali B, die gezellige knuffelmocro. De man van Linda de Mol. En godverdomme zo’n Bible-belt-jongen als Marc Overmars! En al die andere types die dit soort dingen doen. Van die ogenschijnlijk brave mannen die gewoon gore viespeuken blijken te zijn.

Wie of wat moet of kan ik nog geloven? Ik durf niet meer te beweren dat ik niemand ken die een ongewenste dickpic heeft gestuurd naar een dame. Het kan niet anders. Er is er maar eentje waar ik het zeker van weet dat ie dat nooit heeft gedaan en dat ben ik zelf.

Ik zie me mezelf ook godbetert al staan, met m’n broek op mijn enkels een selfie van mijn kroonjuwelen maken. Alsof iemand ook maar een nanoseconde geil zou worden van een foto van een man van middelbare leeftijd met een buikje, met z’n broek op z’n enkels en met z’n lul bengelend tussen z’n benen. Hoe dan? Net als straatjongetjes die naar meisjes en vrouwen sissen of haar voor hoer uitmaken. Neeeeeeeee! Wat denk je daar ooit mee te bereiken? En waarom zou je het überhaupt doen? Nee, nee, nee! Ik kan er echt met mijn volle verstand niet bij.

En dan zie ik ineens zo’n treurig beeld van Marc Overmars voor me. Kijk ‘m dan staan, Mighty Mouse. De kleine grote man. Staat daar een multimiljonair van middelbare leeftijd met z’n broek op z’n enkels een foto van z’n pielemuis maken en die door te sturen naar een medewerkster van Ajax, een collega van hem. Een man die alles heeft bereikt in zijn leven: een prachtige vrouw (voormalig Miss Holland) en koters, een glansrijke carrière als voetballer en als bestuurder bij Ajax. Financieel is hij waarschijnlijk tot in z’n tiende nageslacht onafhankelijk. De man heeft fucking alles! Maar Google nu zijn naam nu maar eens, ik heb het zojuist gedaan: het gaat alleen maar over zijn seksueel overschrijdende gedrag. Alles waarvoor hij heeft gewerkt, zijn hele reputatie en goede naam weggevaagd door zijn eigen domme gedrag. Daar kunnen al zijn miljoenen niet tegenop.

En vergis je niet, ik heb absoluut geen medelijden met hem. Ik heb medelijden met zijn slachtoffers. Ik heb medelijden met zijn gezin. En ik baal persoonlijk godverdomme dat Ajax een fantastische bestuurder kwijt is. Maar ik vind dat Ajax goed gehandeld heeft. Geconfronteerd met zijn gedragingen, hoor en wederhoor toegepast en hem zelf laten opstappen.

De klap zal, logischerwijs, nog lang nadreunen. Goed dat de vrouwen nu tegen dit soort machtige perverse mannen opstaan. Macht perverteert, maar hoelang nog? Er wordt momenteel flink aan de boom gerammeld en de rotte appels pleuren nu naar beneden. En dat is maar goed ook. Weg met dat soort ellende.

Natuurlijk baal ik dat Overmars het heeft verkloot. Overmars als één van de beste bestuurders die Ajax ooit heeft gehad kwijtraken: dat is heftig. Maar zeer terecht in dezen. Hij was een droom.

Maar de meeste dromen zijn bedrog.

Van wie was dat liedje ook alweer?

Rodweek 123 Lockdownsyndroom

De ene na de andere bekende Nederlander wordt dezer dagen verdacht van allerlei grensoverschrijdend gedrag. De verdachten zijn onder anderen Marco B., Manuel B., Ali B. en Jeroen Rietb. Wat een toestanden allemaal.
Vorige week heb ik mijzelf als redelijk onbekende Nederlander trouwens ook schuldig gemaakt aan wat grensoverschrijdend gedrag, al was mijn gedrag wel wat onschuldiger.
Het was een week of anderhalf geleden dat ik de hele wereld van nu en z’n moeder even helemaal zat was. De lockdown die als gevolg heeft dat ik al twee maanden zonder werk zit. De onzekerheid en het bijkomende gevoel van verveling die onbewust meer en meer vat op mijn gemoedstoestand begonnen te krijgen.

Omdat ik altijd gewend ben om iets te doen en slecht stil kan zitten werd ik dus heel onrustig. Ik weet tegenwoordig bij het wakker worden soms niet eens gelijk welke dag het is omdat al mijn dagen al twee maanden als twee druppels op elkaar lijken. Ik werd er bloedchagrijnig van en dat terwijl mijn meisie juist net lekker twee weken lekker en welverdiend vakantie had na een periode van hard werken in de zorg en in haar winkel. Zij genoot lekker van haar vakantiedagen en rust terwijl ik juist steeds onrustiger werd in mijn hoofd. Al deed ik voor haar echt heel hard mijn best om toch een zo leuk mogelijke versie van mezelf te blijven. Maar ik ken mezelf: ik ben gewoon een minder leuke jongen als ik me verveel en mezelf nutteloos voel. Dan word ik narrig. Niet altijd even leuk voor mijn dame, maar ik kon er niks aan doen, de mentale batterij was even helemaal leeg. Noem het maar mijn lockdownsyndroom.

En zo stond ik dus een week of anderhalf geleden in de keuken. Geestelijk afgeknoedeld. Ogen op standje David Neres. Voor wie David Neres niet kent: de recent verkochte Braziliaanse aanvaller van Ajax wiens ogen altijd zo halfdicht (of halfopen) staan dat het lijkt alsof hij net een kilo spacecake naar binnen heeft gemetseld of altijd moe is. Wil je weten hoe hij eruit ziet? Google is je vriend.

Maar ik wilde gewoon weer even een dagje enig gevoel van leven in mijn donder hebben. Het gevoel van gewoon weer lekker door een stad wandelen, terrasjes pakken, copieus eten, veel zuipen en voor mijn part winkelen erbij. Er moest wat gebeuren. Dan is er in deze tijd voor mij maar één optie: Antwerpen. Ik ben gek op die stad. En dus boekten wij diezelfde avond de trein en een fijn nachtje hotel tegenover het mooiste treinstation van Europa. Even eruit! Even de grens overschrijden en even weer proeven van het vrijere leven.

Ik woon in Amsterdam op loopafstand van toeristenfuiken als de Kalverstraat, Damrak en het Rembrandtplein, maar ik kom daar vrijwel nooit, tenzij het de kortste route ergens naartoe is. Ik heb daar gewoon niet zoveel te zoeken en vind er ook bijzonder weinig aan. Toeristenzooi. En dat terwijl Antwerpen eigenlijk een soortgelijke entree heeft. Vanaf het majestueuze station loop je de Keyserlei op, dat eigenlijk een equivalent van het Damrak is, vol slechte en te dure vreetschuren, geen bijzondere cafés en oninteressante winkels vol toeristenmeuk. Vanaf de Keyserlei loop je de Meir op. De Meir is de Kalverstraat van Antwerp. Zelfde oppervlakkige dertienduizend in een dozijnwinkels als in de Kalverstraat of elke andere geestdodende winkelstraat in elke willekeurige plaats. En vanaf de Meir loop je dus zo via de Eiermarkt de Groenplaats op, de Antwerpse evenknie van het Rembrandtplein. Op soortgelijke plekken in Amsterdam kom ik dus zo goed als nooit, terwijl ik er tussen woon.

Maar in Antwerpen voelde ik mezelf afgelopen week alsof ik al twee maanden niet had gegeten. Dan smaakt alles! Honger maakt rauwe bonen zoet. Dus ik vond ook de Keyserlei en de Meir geweldig en ik ging zelfs winkels in. Doe ik in Amsterdam ook bijna nooit. Mijn manier van kleding kopen gaat namelijk al sinds jaar en dag volgens een simpel doch uiterst effectief vijfstappenplan:

1. Ik heb iets nodig, dus ik loop de winkel binnen
2. Ik weet welke maat ik heb, dus passen is niet nodig.
3. Ik trek dat product uit het rek
4. Ik reken de zooi af
5. Ik loop die stinkhut weer uit.

Ik ben zelden langer dan strikt noodzakelijk in een grote kledingwinkel. Twee minuten max. En nee, ik zal mijn kont in Amsterdam ook zelden tot nooit op het Rembrandtplein neerplanten. Laat de toeristen daar lekker zitten. Maar ik ga dus wel altijd met mijn reet op de Groenplaats zitten. Is ook gewoon toeristenzooi. Maar goed, nou ben ik toevallig ook een toerist in Antwerpen, dus ik mag daar gewoon zomaar zitten, vinnik!

Maar ik had me echt geen betere twee dagen in Antwerpen kunnen wensen. Lekker met m’n meisie door een levende stad wandelen. Natuurlijk gingen we de winkels in waar mijn dame heen wilde en natuurlijk hadden we na elk half uurtje lopen steeds ergens een wijntje verdiend, vonden we. Of een vers getapt bolleke de Koninck! Mijn koninckrijk voor een vers getapt bolleke! Ik woon in een buurt vol toffe horeca en nu moest ik een kleine twee uur omrijden voor een vers getapt biertje in de haven van Antwerp bij café de Batavier. Het maakte me echt geen drol uit. Het was het me allemaal meer dan waard. Het was het lekkerste biertje in tijden.

Net buiten het centrum verdwaalden we op een prachtig terras, café Buenos Aires. We waren de enige twee gasten. De verwarming stond aan. De barman draaide prachtige muziek van onder anderen Leonard Cohen, Nick Cave en The Thindersticks die wij via de speakers buiten konden horen. De wijn was totaal niet bijzonder en toch was het de lekkerste wijn van de dag. We bleven er een paar wijntjes te lang hangen omdat we genoten. Van alles: het fijne terras, de muziek, elkaar en de matige wijn. In willekeurige volgorde.
We moesten nog eten. We hadden ons voorgenomen om flink culinair uit te pakken. De goede restaurants op de terugweg naar ons hotel waren al dicht. We eindigden uiteindelijk in de Ierse pub op de Keyserlei, met veel te dure borden spaghetti voor de dame en een fish and chips voor mij. Twee bloemenvazen slecht getapte uilenzeik erbij, voetbal op TV en niks meer aan doen. Ons eigenlijke plan om copieus te eten in Antwerpen was dan weliswaar niet helemaal gelukt (of beter: helemaal niet), maar het was eigenlijk perfect zo. Het paste precies in de dag. Of we nog iets cultureels hebben gedaan? Wel, een groot deel van de Belgische cultuur bestaat uit eten en drinken, dus als we dat tellen dan hebben we toch aardig wat aan cultuur gedaan.

Deze grensoverschrijdende dag en de halve dag daarna smaakte naar meer. Maar belangrijker was dat onze batterijen weer even opgeladen zijn. Zelfs van anderhalve dag Antwerpen. Al hoop ik toch dat ik voor zo’n fijne dag binnenkort niet meer de grens over hoef, maar gewoon weer lekker mijn eigen Amsterdamse horeca kan steunen. Om dan aan het einde van de dag weer grenzeloos gelukkig in mijn eigen bed te ploffen.

Rodweek 117 Funda-menta-list

Ken je dat nog van vroeger, als kind? Dat je met je ouders door de stad liep en dat je een mooi, maar toch iets te duur stuk speelgoed in de etalage zag staan. Daar stond je dan watertandend naar te kijken, terwijl je ouders gewoon door wilden lopen.

’’Vind je het mooi?’’, vroeg mijn vader dan.
’’Ja ja, heel mooi!’’, kraaide ik dan hoopvol enthousiast terug. 
’’Goed zo jongen, dan lopen we er morgen nog een keer langs.’’

 En zo voel ik me ook altijd als ik langs een makelaarskantoor loop en naar prachtige, doch (voor mij) onbetaalbare huizen kijk, of als ik voor de gein een digitaal Funda-wandelingetje door de stad maak. Ik weet dat ik met mijn horecaloon en hier en daar wat geld voor mijn schrijfsels never nooit een huis in Amsterdam zal kunnen kopen op de compleet verkankerde woningmarkt hier. De enige mogelijkheden om hier ooit een koophuis te realiseren zijn voor mij de Staatsloterij winnen of een unaniem belachelijk goed verkopende bestseller schrijven. Kortom: vergeet het. En daarbij: ik woon al op één van de mooiste plekken van de stad en dan ook nog eens voor een redelijke prijs, dus ik zit prima waar ik zit.

Maar Funda dus. Ik ben sinds kort lid van de Facebookpagina ‘Funda-mentalisten’, een pagina waarin gekke, aparte, wanstaltige, bizarre of soms juist ontzettend mooie Funda-advertenties worden gedeeld. Ik kan me daar soms zomaar een uurtje kostelijk mee vermaken.

Wat ik dan altijd het meest grappige vind is het makelaarsjargon. Het is vaak echt een strikje om een drol heen doen.

Onderstaand geef ik een lijst met voorbeelden ( ik noem het dan ook maar ‘de funda-menta-list’) en dan vertaal ik in ‘gewone mensentaal’ wat zo’n gladde geparfumeerde kakkerige vlotterik in zo’n mooi pak en met een moeilijke bril nou eigenlijk echt tegen je zegt.     

’’Karakteristiek’’ of ‘’Alsof de tijd er heeft stilgestaan’’ – Oud beschimmeld pleurishok met muizenoverlast, lekkende gaskachel en enkel glas.

’’Buurt in opkomst’’ of ‘’levendige wijk’’- Nog steeds een armoedige probleemwijk.

’’Dichtbij uitvalswegen’’ –  Je woont aan de snelweg of langs het spoor.

’’Knus appartement’’ – Een kippenhok van 25m2 voor drie ton.

’’Frans balkon’’ – Nutteloze deur met een hekje ervoor zodat je ’s ochtends niet met je slaapdronken kop uit je huis flikkert.

’’Kindvriendelijke buurt’’ – De hele dag schreeuwende koters en/of hangjongeren voor je deur.

’’Basisschool in de nabijheid” – Je woont aan een schoolplein.

’’Rustige wijk’’ – Er wonen alleen maar bejaarden. Of je woont tegenover een kerkhof.

’’Huis met potentie’’ of ‘’authentiek’’ – Nooit iets aan gedaan. De rest van je leven klussen.

’’Op 15 minuten van de grote stad’’ – Je woont 8 dorpen verder.

’’Centrum op loopafstand’’ – Half uur fietsen,

’’Turn Key Object’’- Je wordt opgezadeld met de lelijke plavuizen, schrootjes, de limegroen geverfde muur, achtergelaten Buddhabeelden op het toilet en andere wansmakelijkheden van de vorige bewoner.   

‘’Speelse indeling’’ – Rare onhandige hoekjes in het huis waar je niks mee kan maar die wel ruimte inpikken.

’’Natuurlijke weelderige tuin’’ – Eén groot nooit onderhouden oerwoud vol met onkruid.  

’’Lommerijke omgeving’’ – Je hebt geen zon in je tuin, ouwe.

’’Buurt met veel groen’’ – Er staan twee bomen voor je deur.

’’Actieve VVE’’ – je krijgt bemoeizieke buren, ouwe.


Tot zover mijn funda-menta-list. Ik ga zo boodschappen doen. En langs een makelaarskantoor lopen. Even kijken of er wat moois te koop staat. En als ik echt iets heel moois zie, dan loop ik er morgen gewoon nog een keer langs.

Hey psssst! Boekie kopen? Voor Sinterklaas, voor een verjaardag of gewoon voor jezelluf? Ik heb nog wel wat exemplaren van mijn columnbundel ”Het nut van een gebreide condoom” liggen. 15,- per stuk bij afhalen in Amsterdam-Centrum of voor 19,50 per stuk als ik de postduif stuur. Desgewenst persoonlijk gesigneerd en wel. Bestellen kan via [email protected] of via Facebook Rodney Rijsdijk.


Rodweek 116 Dromen van de Obrigadogado

Elke 10e van de maand heb ik een droom, namelijk dat ik een hele vette prijs in de Staatsloterij win. Ik heb een abonnement. En dan heb ik het niet over die 7,50, dat tientje of die 20,- die ik zo en dan wel eens win, nee, de komma is dan een plaatsje of zes naar rechts verschoven. Ik droom dan dat ik een dik grachtenpand in Amsterdam zou kopen. Of een tweede huis in Barcelona. Of een vakantiestulpje in Budapest. Of ik droom van een eigen helikopterplatform op de Dam. Waarom een helikopterplatform? Ik heb helemaal niks met helikopters. Nou, gewoon omdat het kan! Of, mijn nieuwste droom: ik zou een Indonesisch restaurant openen in het centrum van Lissabon en die dan Obrigadogado noemen. En dan zou ik daarnaast een slijterij openen die ik Portugall en Gall zou noemen. Gewoon omdat het kan!

Zo huppel ik elke 11e , zodra ik wakker word, gloeiend van hoop richting de laptop, log in op de site van de Staatsloterij, zie vervolgens dat ik niks of weinig heb gewonnen en de dromen zijn weer als overrijpe puisten uit elkaar gespat. Zo ook vanmorgen. Ik mocht weer eens 7,50 bijschrijven op mijn rekening en zodoende moeten de plannen voor de Obrigadogado weer terug de koelkast in. En in die koelkast zullen ze met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel blijven ook. Maar een mens moet altijd blijven dromen toch? En daarbij heb ik in mijn leven al genoeg (en iets realistischere) dromen wel zien uitkomen, dus mij hoor je niet klagen.

Maar Lissabon vind ik dus echt een droomstad. Ik ben er slechts één keer geweest. En dat was toen ik met vrienden onze jaarlijkse voetbaltrip met Ajax maakte. Dat was in 2018. Wat een verpletterend mooie stad. Heerlijk weer, lekker eten en drinken en de schilderachtige stad als decor: in zo’n omgeving houdt ome Rod het wel een tijdje uit. Daar kom ik dus zeker nog terug.

Mijn liefde voor voetbal heeft me sowieso op prachtige plekken in Europa gebracht. Prachtsteden als Barcelona, Madrid, Praag en Lissabon. Maar ook in niet per se supermooie, maar wel leuke steden als Lille en Hamburg. Of in echte Britse voetbalademende steden als Londen, Newcastle, Manchester en Glasgow. Een gekke plaats als Timisoara in Roemenië. Saaie steden als Milaan en Turijn. Maar ook lelijke steden zoals Warschau of, zoals vorige week, Dortmund.

Meine gutte, Dortmund. Wat een grafstad is dat. Je zal er maar wonen. Als je denkt dat Eindhoven lelijk is, dan ben je nog nooit in Dortmund geweest. Dat die stad zwaar getroffen is in de Tweede Wereldoorlog is verschrikkelijk, maar dat ze er in die kleine tachtig jaar daarna werkelijk niks leuks van hebben weten te maken is tenhemelschreiend. Gelukkig wordt er genoeg bier verkocht om je er niet al te bewust van te hoeven zijn.

Maar, en dat moet ik eerlijk zeggen, het stadion van Borussia Dortmund behoort absoluut tot de mooiste en meest indrukwekkende stadions waar ik ben geweest. Vroeger heette het nog gewoon het Westfalenstadion, en zo noemen de fans het ook nog steeds, maar tegenwoordig heet het officieel het Signal Idunapark. Een afzichtelijk lelijke sponsornaam voor zo’n voetbalwalhalla. Net zo lelijk en nietszeggend als de stad zelf.

Als volgend tripje hadden we, ook om de lelijkheid van Dortmund te compenseren, eigenlijk gepland om eind deze maand naar Istanbul te gaan. Dat is ook zo’n stad waar ik al jaren van droom, maar door alle maatregelen en het feit dat Ajax-fans die dag sowieso niet welkom zijn in het stadion moeten we de trip naar de parel aan de Bosporus ook nog even in de koelkast zetten. Nou ja, er is in die koelkast nog genoeg plek tussen al mijn droomhuizen en de Obrigadogado.

    

Rodweek 115 Gouden Lepel

Met een gouden lepel in de bek geboren worden. Mensen die door hun rijke afkomst al gelijk met 3-0 voorstaan in het leven. Dat ben ik dus niet. Gewoon afkomstig uit een normaal arbeidersmilieu. Ik begon gewoon met 0-0. Niet rijk, niet arm, maar altijd geleerd dat als je iets wilt bereiken dat je daar hard voor moet werken. En dat heb ik dus ook altijd gedaan. De ene keer met meer succes dan de andere, maar ik heb altijd en overal hard m’n best gedaan. Ik ben een harde werker en ik ben nog nooit een dag werkloos geweest. Ook geholpen door de gelukkige omstandigheid dat ik altijd gezond ben geweest natuurlijk.

Maaarrrrrrrrr: na dik 44 jaar zwoegen op deze planeet heb ik dan eindelijk die gouden lepel in m’n bek. Goed, ik moest er dan weliswaar zegels voor sparen bij de Zaanse grootgrutter, maar die gouden lepel heb ik! Als mede een gouden kaasbestek en gouden messen en vorken. Niet dat ze trouwens overdreven mooi zijn, maar ik vind het gewoon leuk om gouden bestek te hebben.

Zoals ik trouwens vrijwel altijd aan de zegeltjesacties en voetbalplaatjes-acties meedoe. Wijnglazen, messensets, bestek, bewaarbakjes en waar je de afgelopen jaren allemaal niet meer voor kon sparen, you name it: ik doe aan bijna alles mee, gewoon omdat ik dat leuk vind. Zegeltjesacties bij de ETOS voor badkamerspullen? Doe ik ook aan mee! Behalve dingen als moestuintjes (wat moet ik met een halve tuinkers?) of pretparkzegels (ik haat pretparken), maar die spaar ik dan soms voor andere mensen. Maar de andere dingen waar je voor kunt sparen en die ik nuttig vind: ja leuk!

Dan zijn er altijd van die types die dan op zo’n snugger zurig toontje tegen je zeggen:

‘’Buuuuuuuh-buuuuh-buuuhhhuuhh, Rodney, je kan toch ook voor een paar tientjes een bestekset of een setje wijnglazen bij de HEMA of de Blokker kopen? Dat is toch veel makkelijker?’’
Mijn antwoord is dan standaard: ‘’Ja, Gerda, daar heb je inderdaad helemaal gelijk in, maar ik vind dingen sparen gewoon leuk, dus laat me met rust, capiche? ’’  

Ik maak er ook echt een sport van, zoals ik van bijna alles in mijn leven altijd een competitie maak, want ik ben nergens een amateur in. Zelfs niet in zegeltjes sparen. Ik neem het echt bloedserieus. Van de drie supermarkten waar ik vaak kom, Nieuwmarkt, Jodenbreestraat en Rembrandtplein, weet ik precies bij wie ik in de kassarij moet staan voor meer zegels. Niet de zelfscan, want dan krijg je afgepast het aantal zegels waar je recht op hebt: nee, de kassarij. Daar krijg je altijd meer. Het enige wat ik de laatste tijd dus minutieus heb gescand in de supermarkt is wie de meest vrijgevige zegeltjesgevers zijn. Een soort antropologisch onderzoek.

Eigenlijk komt bij elke zegeltjesactie de verveelde puber als beste uit de bus. Die kinderen zitten daar toch al niet voor hun lol en het zal ze werkelijk aan hun bolle bips oxideren of ome Rod nou 3 of 12 zegeltjes krijgt. Dus nadat ik bij het afrekenen heel enthousiast heb gezegd dat ik ook graag zegeltjes wil, scheurt de verveelde puber zonder te kijken een grote rits zegeltjes af, wenst mij verveeld een fijne dag toe en vervolgens ik loop blij weg.

Dan heb je ook de wat serieuzere pubers met ambities die heel afgepast je twee zegeltjes afscheuren en dan zijn er nog de twee oudere dames die ik bijna dagelijks zie en die er dan ook altijd wel een paar bij doen omdat ze mij aardig vinden. Noem mij kinderachtig, maar als ik dat serieuze meisje zie dan ga ik bij de verveelde puber of bij de oudere dames in de andere rij staan, ook al is de rij daar veel langer, maar daar krijg ik dan meer zegels.  

Zou Ronald Koeman trouwens, de kersvers ontslagen trainer van Barcelona, ook zegeltjes sparen bij het boodschappen doen zodra hij terug is in Nederland? Ach, hij krijgt een afkoopsom van 12 miljoen euro mee van zijn voormalige werkgever omdat hij kennelijk zijn werk niet goed deed, dus hij zal genoeg gouden lepels hebben. Dat is hoe de wondere wereld werkt. Als ik mijn werk niet goed doe dan kan ik gewoon opsodemieteren en het uitzoeken, in de voetbalwereld krijgt Ronald Koeman gewoon 12 miljoen mee van het armlastige Barça dat zo weinig geld heeft dat ze eigenlijk nog te arm voor de voedselbank zijn, maar dan wel zulke afkoopsommen moeten aftikken. Als ie maar oprot. Nou, dan wil je wel heel graag van hem af. Alsof Koeman van stront boter kan maken. Geen enkele trainer gaat het daar beter doen met dit materiaal, dus ik wens ze veel succes daar met hun geklooi.

Maar toch, ook in Koemans’ financiële positie, zou ik denk ik gewoon meedoen aan zegeltjescompetities, wijnzegels en voetbalplaatjes. Gewoon omdat het kan en omdat ik het leuk vind.

Ik heb nog vier volle kaarten liggen. En aangezien de actie tot februari doorloopt zal ik die bestekbak van mij tegen die tijd minimaal 4 keer kunnen vullen. Dus voor wie de komende tijd jarig is: die weet ongeveer wat voor cadeautje die van me krijgt.

Ik zeg het maar vast.

Het is lunchtijd. Ik ga een lekker pompoensoepie eten.

Met m’n gouden lepel.  

Rodweek 114 Doood! Dood moet je!


Afgelopen maandag nam ik mijn vriendin voor haar verjaardag mee naar Antwerpen. Lekker hotel in het centrum, copieus eten en drinken en lekker genieten van de stad en elkaar. Geloof mij maar, zo romantisch als deze jongen worden ze niet meer gemaakt. Al denkt mijn lief soms wat anders over mijn definitie van romantiek. Maar laten we het er maar op houden dat ik zo mijn momenten heb.

Op de terugweg richting Amsterdam bleven we nog een nachtje bij een vriend van ons in Breda logeren. Ook hier weer copieus lekker eten en drinken en gelukkig kon ik ook nog de galavoorstelling van Ajax tegen Borussia Dortmund op TV zien in een nabijgelegen kroeg. Allemaal top.

De volgende ochtend keken we met z’n drieën naar afleveringen van ‘’José en Oboema’’. Voor wie dit illustere duo niet kent: het waren in de jaren 90 personages uit mijn favoriete programma Jiskefet. Het programma heette ‘Achter de wolken. Liefdeslessen van José en Oboema’’. Oboema is een lompe plat Amsterdams pratende, zelfverklaarde witte neger met een imposante bos haar uit Amsterdam-Oost en José is het wat tuttige huisvrouwtje die de boel wanhopig in het gareel probeert te houden. Ze krijgen rond het avondeten om de meest onnozele dingen knallende ruzies die er dan steevast mee eindigen dat José Oboema een daverende soejang voor z’n harses geeft en dan keihard dingen als ‘’Dooooood! Dood moet je! Sterf nou toch eens eindelijk! Donder toch op, engerd!’’ roept naar haar eega. En vervolgens sluit ze zich dan op in de slaapkamer.

Aan het eind van de aflevering, vaak na wat lieve Afrikaanse woordjes van Oboema, is het dan altijd weer goed gekomen en legt Oboema in zijn eigen onnavolgbare vocabulaire uit hoe de ruzie heeft kunnen ontstaan en hoe je dat weer goed kunt maken. Samengevat: het is haar schuld en misschien ook een heel piepklein beetje die van hem. Eindigend: ‘En zo komt alles toch weer goed.’

Mijn dame was niet echt bekend met de serie, dus die kreeg snel een spoedcursus liefdeslessen mee.

Ik heb een zelfde soort haatliefde-verhouding als José en Oboema, maar dan met technische apparaten zoals telefoons en laptops. Aan de ene kant zie ik het gemak en het comfort dat ze bieden en heb ik daar liefde voor, maar aan de andere kant heb ik het technisch vernuft van een amoebe en is geduld bij mij eerder een vuile dan een schone zaak. Dingen moeten bij mij makkelijk en praktisch gaan en ik houd niet van onzin en ingewikkeld gedoe. Ik kan die apparaten intens vervloeken als ze niet doen wat ik verwacht en heb er meer dan eens aan gedacht om die zooi van 5 hoog naar beneden te flikkeren. Gelukkig zorgt een bovenmenselijke kracht er voor dat ik me toch steeds nog net weet in te houden.

Want op diezelfde ochtend in Breda mocht ik, met mijn voorrang EU-seizoenkaart, ook een kaartje kopen voor Borussia Dortmund-Ajax! Er waren ruim voldoende kaarten, dus zeker met mijn voorrangkaart moest het geen enkel probleem zijn. Dat was het ook voor niemand, Behalve weer voor deze piemelepoges natuurlijk. Om stipt 10.00 klikte ik mijn telefoon aan en ik kwam meteen in de wachtrij van een kwartier. No worries. Daar heb ik geen invloed op, dus daar wachtte ik nog geduldig op. Ik lag ook nog wel lekker in bed. Het kwartier was om en ja hoor! Ome Rod mocht ook een kaartje kopen. Dat leek soepel te gaan. Betalen met Ideal? Prima. Doen we dat. Word ik bij het betalen godverdomme uit Ideal geflikkerd!

Kwaaier kun je me niet krijgen, als zooi die gewoon moet werken niet werkt. Dus dan schiet ik al lichtelijk in de José-stand inwendig. Doooood, dood moet je! Met de Ajax-app in de rol van Oboema. De volgende 2 dagen zat ik nog steeds te kutten. Ik moest dingen verifiëren en ik begreep natuurlijk weer niet hoe dat moest op een telefoon. Het ‘dooood, dood moet je!’ schalde inmiddels ook al op luid volume door de huiskamer (vriendin gelukkig niet thuis) en ik begon de hoop op een kaartje al redelijk op te geven. Treinreis al wel geboekt. Dan maar in de kroeg kijken daar. Of lekker stiekem in een thuisvak tussen de Duitse fans? Ik dacht al over alles na. Mijmerend dacht ik terug aan de tijd dat mijn sigarenboer Max in de Jordaan altijd gewoon op de dag en precies het goede tijdstip van de voorverkoop onze seizoenkaarten door de scanner heen trok. En dan haalden we later onze wedstrijdkaartjes op en dan betaalden we. En dan kregen we er nog gratis een gezellig ouwehoerpraatje met Max bij ook. Mooie tijd. Geen enkele vorm van stress. Max heeft ons nooit teleurgesteld. De techniek daarentegen wel meer dan eens. Op zulke momenten denk ik met vochtige ogen aan die fijne sigarenwinkel van ome Max in de Tweede Goudsbloemdwarsstraat. Waarom moest dat veranderen? Iets met nieuwe tijd en zo. Het zal wel, maar ik mis het wel eens.

Ik had vanmorgen nog tot 10.00 de tijd om van  mijn voorrangsrecht gebruik te maken en de kaartjes gingen hard. Ik lag laat in bed en zette 8.00 de wekker. In 2 uur tijd moest zelfs zo’n digibetische staatsmongool als ik dit klusje toch kunnen klaren? Ik was al voorbereid dat er, na het zoveelste misverstand tussen mij en de hedendaagse techniek weer een ‘’Doooood! Dood moet je!’’ uit mijn mond zou vliegen, maar niets bleek minder waar vandaag. Gewoon op de laptop had ik binnen de tien minuten alles voor elkaar en betaald! Nul moeite! Twee dagen stress aan m’n kanis gehad voor dat kutkaartje en nu in één keer binnen een paar minuten de hele shizzle geregeld. En zo gaan de boys en ik gezellig naar Dortmund om de door Europa voortdenderende Ajax-trein te ondersteunen.    

Om met Oboema te spreken: ‘’En zo komt alles toch weer goed.’’   

Rodweek 112 Appie

Vanavond speelt Ajax tegen Fortuna Sittard. Uit, dus ik ga niet mee. Gewoon lekker thuis kijken met m’n gappie Ramses. In mijn jonge jaren heb ik gans het land doorkruist met Ajax. Er is bijna geen stadion waar ik niet geweest ben, maar dit soort trips laat ik tegenwoordig aan me voorbijgaan.

Vandaag, precies 5 jaar geleden speelde Ajax ook. Thuis tegen Willem II voor de beker, Als seizoenkaarthouders mochten we daar gratis heen. En dat lieten, een andere vriend van mij, Marcel, en ik ons geen twee keer zeggen. Daar waren een aantal plausibele redenen voor:

1. Als Ajax iets gratis weggeeft moet je dat altijd aanpakken
2. Samen bier drinken.
3. De eerste officiële wedstrijd met videoscheids, tegenwoordig bekend als de VAR, dus die wereldprimeur mochten we niet laten schieten.
4. Het gonsde in de wandelgangen dat Abdelhak Nouri (maar in zijn bewoordingen gewoon ‘Appie’), het grote talent uit de Ajax-opleiding wel eens zijn debuut kon maken vandaag, dus daar moesten we ook bij zijn.

De wedstrijd verliep als gehoopt. Ajax liep soepeltjes over de Tilburgers heen en naar naarmate de tweede helft vorderde begon het publiek zich te roeren:

’’Wij willen Nouri zien! Wij willen Nouri zien!’’ , zo klonk het van de tribunes.

Peter Bosz gaf ons onze zin. Nouri mocht in de 73e minuut invallen. Hij had er zin in, dribbelde door de defensie, dolde zijn tegenstanders en liet zien dat hij niet bang was. Lef, flair, bluf, bijdehand zijn en meer van dat soort eigenschappen zijn leuk, maar dan moet je het ook laten zien. Daar houden we van in Amsterdam.

 En dat deed Appie, zoals zie zichzelf altijd liet noemen. Eén minuut voor tijd eiste de jongeling uit Geuzenveld een vrije trap op. Mooie plek, net buiten de 16. Eigenlijk stond routinier Lasse Schöne al klaar om de klus te klaren maar de kleine Nouri uit Amsterdam-Geuzenveld smeekte de Deense aanvoerder of hij het mocht doen. De Deen gaf een vaderlijk knikje, het stond immers al 4-0. maar de oude Pater Familias van het team stelde één keiharde voorwaarde: ‘Als je ‘m mist krijg ik een tientje’. Meer hoef je jongens uit West niet te motiveren, zo weet ik uit eigen ervaring.  

Abdelhak, Appie dus, mocht zijn joetje houden. Hij schoot de bal prachtig in de lange hoek. Een heerlijke goal, En het leverde mooie TV op. Appie vloggend na zijn succesvolle debuut. Appie bij Tikkie-takkie-Touzani, Appie leuk in interviews: iedereen hield van Appie. We waren getuige van de geboorte van een publiekslieveling. Wat een heerlijke voetballer en wat een leuk joch in zijn interviews. Niet de eerste de beste chagrijnige zeikvoetballer die meteen in de gordijnen hangt bij een kritische vraag.

Nog geen jaar later werd Appie op het veld, in de voorbereiding getroffen door een hartstilstand. Hij leeft nog, maar daar is alles mee gezegd. Nou ben ik geen dokter, maar het gaat waarschijnlijk nooit meer goed met hem komen. Dat is een afschuwelijke tragedie voor hem en zijn familie en vrienden.  

Hoe goed had onze nieuwe publiekslieveling geworden? Zou hij zo goed zijn geworden als een paar van zijn maatjes uit Jong Ajax waar hij toen in speelde? Jongens als Frenkie de Jong of Mathijs de Ligt? Zou hij nu ook bij Barcelona of Juventus hebben gespeeld? Of nog bij Ajax. Of zou hij vanavond met Fortuna Sittard meespelen tegen Ajax omdat hij niet goed genoeg bleek voor de top? Het zijn vragen die nooit beantwoord zullen worden.

Exact vijf jaar na dato dus na zijn debuut, ik denk nog regelmatig aan Appie en de vragen die nooit meer beantwoord zullen worden.

https://www.youtube.com/watch?v=Aainr80TUsQ&ab_channel=ESPNNL

Rodweek 111 Zaterdagskind

Mijn moeder zegt wel eens dat ik een zondagskind ben dat op een zaterdag is geboren en dat is ook eigenlijk wel zo. Ik heb met veel dingen echt behoorlijk veel mazzel gehad. Zoals bijvoorbeeld met woningen. Van 1997 tot 1999 woonde ik met studiegenoot en goede vriend Sebas in een toffe driekamerwoning in de Bestevaerstraat Amsterdam-West. Allebei eigen slaapkamer, woonkamer en we betaalden een schijthuurtje van 400 gulden ofzo. Samen. Omdat ik de grootste slaapkamer had betaalde ik 225,- en hij 175,- Dat was, als ik het me goed herinner, de verdeling.  

Die woning hadden we gekregen omdat Sebas stage liep bij een woningbouwvereniging. Anti-kraakwoninkie. Ik zal de naam van onze helpende man in het kader van de privacy even fingeren, laten we hem mijnheer De Boeselaere noemen. Na twee jaar moesten we weer uit die woning en ging ik met mijn toenmalige meisie samenwonen in het huis van een vriend die een half jaar op reis was.

Maar daar moesten we na een half jaar dus uit. Ik heb daar geen seconde stress van gehad. Ik belde de woningbouw en vroeg naar De Boeselaere. ‘Zeg, De Boeselaere, Rodney Rijsdijk hier. Ik heb eerder via jou gehuurd met Sebas. M’n meisie en ik moeten over 2 maanden onze woning uit. Heb jij een nieuw anti-kraakwoninkie voor ons?’ Letterlijk zo ging het.

Het zou nu niet eens in me opkomen om zoiets te doen, maar noem het jeugdige onbevangenheid en een tikje bluf. Het kwam ook niet eens in me op dat het niet zou lukken. Ik ging er gewoon vanuit dat het ‘gewoon’ werd geregeld. De Boeselaere beloofde dat hij even zou kijken en me dan later terug te bellen. En inderdaad: in de middag werd ik gebeld dat hij een kleine woning in de Staatsliedenbuurt had, vlak achter de Jordaan. Huurprijs 288 gulden. Toen mijn meisie in de ochtend naar haar werk ging zei ik dat ik een woning zou regelen en toen ze aan het eind van de middag terugkwam had ik er eentje. Zo ging dat ‘gewoon’. Maar het is natuurlijk niet ‘gewoon.’ Ook in die tijd niet. Al dacht ik toen dat dat wel zo was. Ik ging er gewoon altijd vanuit dat het goed zou komen. Als ik mijn huis nu zou kwijtraken zou ik in blinde paniek raken. Dit wat ik toen deed kan nu echt niet meer. Dan laten ze je in het dolhuis opnemen.      

Daar in ‘De Staats’ een jaar gewoond en toen kreeg ik via een andere vriend een huis in de Marco Polostraat in West. Daar heb ik bijna twintig jaar gewoond alvorens ik drie jaar geleden via de woningbouw ineens in hartje centrum belandde.

Als ik zoveel geld kon tellen als dat ik zegeningen kan tellen qua woningmazzel die ik heb gehad zou ik schathemelrijk zijn. Maar rijkdom in Amsterdam is tegenwoordig al dat je een dak boven je hoofd hebt! En als je daar ook nog een redelijke prijs voor betaalt en het geluk hebt om niet een louche vastgoedprins te hoeven spekken ben je helemaal de koning(in). In de jaren negentig kon je in Amsterdam-West voor een habbekrats een woning kopen. Veel mensen wilden daar helemaal niet wonen. Was een achenebbisj-buurt Tegenwoordig betaal je voor een driekamerkrotje in Oud West makkelijk vier ton. In Euro’s! Die hokken kostten 25 jaar geleden nog geen twee ton. In guldens.

En dan mag die vreselijke Prins Bernhard jr. op dit moment het lelijke gezicht zijn van de totaal verziekte woningmarkt, er zijn natuurlijk veel meer van dat soort graaiers. En het gaat ook niet alleen om Amsterdam, maar om bijna elke plek in Nederland waar je wilt wonen. Van Den Helder tot Maastricht, van Delfzijl tot Middelburg en alles daar tussenin: overal wordt de hoofdprijs gevraagd. Alleen is die hoofdprijs in Amsterdam nou eenmaal altijd nog een stukje hoger. Wij willen ook echt in alles de beste zijn.

En daarom was ik het helemaal eens met het woonprotest van afgelopen zondag. Een stad waar alleen maar puisant rijke mensen kunnen wonen wordt een onleefbare stad. Een stad waar de jeugd niet meer kan wonen, tenzij ze minimaal tot hun 40e bij hun ouwelui blijven wonen. Simpelweg omdat er niks is. En waar gaan je leraren, je verpleegkundigen, je horecamensen, je pizzabezorgers, je loodgieters, je bouwvakkers  je timmermannen, kassameiden , je winkeliers, je kappers en noem ze allemaal maar op wonen in een stad die onbetaalbaar is voor mensen met een laag tot modaal salaris? En waar mensen met een iets bovenmodaal inkomen niet in een sociale huurwoning kunnen wonen maar ook niet een woning van rond de 1000 euro kunnen vinden? Hoe leuk is een stad waar alleen maar ouwe mensen met oud geld, moeilijke brillen, rode ruitjesbroeken en kakaccenten wonen? Ik wil gewoon dat iemand ‘Hey ouwe pooier, alles goed?!’ naar me roept op straat. En nee, daar ga ik niet voor naar Purmerend of Almere verhuizen. Amsterdam is mijn stad.    

Hoe lief ik alle vrouwen ook heb gevonden waarmee ik in mijn leven ben samen geweest: ik heb nog nooit m’n huis voor iemand opgegeven. Straks word je er uitgeknetterd (en dat gebeurde bij mij nog al eens!), sta je op straat en dan woon je ineens in een buitenwijk van Koog aan de Greppel omdat je in Amsterdam niks meer kunt krijgen. Of je moet voor  1500 euro een klein kloteflatje aan de uiterste randen van de stad willen huren. Dat gaat me dus nooit gebeuren.

Ik besef me, ook als ik met drie zware boodschappentassen met de tong op mijn schoenen thuiskom in mijn ruime sociale huurwoning op 5 hoog zonder lift, dat ik een strontmazzelaar ben. Een zaterdagskind. Ik zou het al mijn stadgenoten gunnen.

Mijn liefde voor Amsterdam is onbetaalbaar. De huizen in Amsterdam helaas ook. Ik zal met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nooit een huis kunnen kopen in mijn stad en dus blijf ik in mijn sociale huurwoning zitten. In die zin ben ik dus ook onderdeel van het probleem want ik stroom niet door. En velen met mij. Tenzij de staatsloterijballen een keer goed vallen. Misschien ooit een keer op een mooie zaterdag.   

Rodweek 109 Taart in de koninlijke reet

Iedereen die wel eens iets in de creatieve sector heeft gedaan, hetzij als muzikant, als schrijver, als beeldend kunstenaar of wat ook dies meer zij kent het fenomeen ‘exposure’. Dat werkt als volgt en laat ik voor het gemak dan mezelf maar even als voorbeeld nemen: ik ben ooit als hobby begonnen met schrijven. Daar bleek ik redelijk getalenteerd in te zijn en dus werd ik opgemerkt door publiek. Maar heel erg bekend was ik natuurlijk niet in het begin. Maar een talentje was er en ik kreeg steeds meer publiek. Dan komt er een moment dat mensen je gaan vragen of je niet eens wat voor hun site of hun boekje of krantje wil gaan schrijven. Voor gratis. “Want goed voor je exposure!”, zeggen ze er dan ook nog standaard bij. ”Want dan zien mensen je. Heel goed voor je! En trouwens, het is toch je hobby? Leuk toch?”

En in het begin doe je dat natuurlijk. Want je wilt een publiek opbouwen. Maar er komt dan ook een keer een moment dat je dat niveau ontstegen bent. Schrijven is kilometers maken en zo ontwikkel je jezelf steeds verder door. Dan zijn er inmiddels ook mensen die zien dat jij wel een bepaalde waarde vertegenwoordigt en die gaan je dan, na jaren van vrijwillige noeste arbeid, betalen voor je werk. En dat is ook logisch, dat je geld vangt als jij iets levert omdat jij iets kan wat niet iedereen kan. Zoals eigenlijk voor voor veel beroepen geldt. Alleen worden creatieve beroepen vaak niet als beroep maar als hobby gezien.

Het woord ‘exposure’ komt na een paar jaar dan inmiddels je strot uit als een bedorven gebakje. Ik krijg er zelfs een beetje kots van in m’n mond als mensen dat woord gebruiken in de hoop mij voor noppes te laten schrijven. Nee, ik hoef je exposure niet. En ik weet ook wel dat ik niet de nieuwe Harry Mulisch of de nieuwe Gerard Reve ben, maar ik heb intussen wel een niveau en een lezersschare bereikt waardoor ik niet meer afhankelijk ben van ‘exposure’ door alles maar gratis te doen. Ik kan toch niet aankomen in de winkel of bij de huurbaas en dan zeggen: ‘Nou, ik heb geen geld, maar ik heb me toch een bak met exposure! Zo heee! Zal ik anders daarmee betalen?’ Nee natuurlijk niet! De bakker ziet me aankomen. Zo werkt de wereld niet. En ik ben alles behalve een geldwolf, want ik heb het zakelijk instinkt van een kaasvlinder. Ik vraag meestal lang niet de hoofdprijs voor de betaalde opdrachten die ik doe.

Voor goede doelen, hele goede vrienden, benefieten of vrijwilligersinitiatieven die ik gewoon tof vind: geen probleem, daar hoef ik geen geld voor. Koop maar een keer een biertje voor me  in de kroeg of zeg gewoon ‘dank je wel’ en dan lullen we nergens meer over.

Maaaaaarrrrrr… op het moment dat er een taart wordt gebakken waar goed geld aan wordt verdiend en mijn bijdrage is één van de ingrediënten van die taart: dan wil ik ook een stukje van de taart. Want ik heb dan ook bijgedragen aan het succes van de taart.

En daarom vond ik het statement van ‘de Haarlemse band Chef’s Special mooi. Of de jongens maar even gratis wilden optreden op de Grand Prix in Zandvoort. Nou, vooruit, allemaal een paar VIP-kaartjes, een paar consumptiebonnen en een handje borrelnootjes erbij en dan zijn we goed, toch? .  

Georganiseerd door die griezel van een Prins Bernhard Jr. Ja daaaag! Opzouten! Het is de gotspe van het jaar. Deze jongens hebben bijna twee jaar niet kunnen optreden door alle Corona-ellende, hoeven het allang niet meer voor de ‘exposure’ te doen en daarbij: waar haalt die vreselijke Prins Rupsjenooitgenoeg het gore lef vandaan? Deze man is als lid van de Koninklijke Fam met een gouden lepel in zijn bebrilde bek geboren. Hij koopt honderden panden in Amsterdam op waardoor hij hardwerkende Amsterdammers de stad uitjaagt en de huurders die in zijn panden wonen betalen woekerhuren. En dan voor zo’n engnek en z’n enge vastgoedvrindjes gratis spelen? Ik zou nog liever de kattenbak van een heel weekend leegeten (en mijn lieve Eva kakt en pist veel uit dat kleine lijfje!) en het over zijn schoenen uitkotsen.  

Zanger Joshua Nolet van Chef’s Special zei in de talkshow van Humberto dat het natuurlijk niet de bedoeling was dat de prins nu via social media de strontkar over zich heen kreeg maar dat het nou eenmaal een soort van nevenschade van zijn domme actie is die de neef van onze koning erbij krijgt. De prins krijgt nu even die taart in z’n smoel, aldus de zanger. Nolet drukte zich uiteraard correct uit in interviews, maar off the record zal hij natuurlijk op z’n minst gegniffeld hebben. En terecht. Ik vind het niet meer dan redelijk dat zo’n schaamteloze prins die strontkar over zich uitgekieperd krijgt. Wat je zaait is wat je oogst.      

Zijne Hoogheid Bernhard Lucas Emmanuel Prins van Oranje-Nassau, van Vollenhoven heeft, niet voor het eerst in zijn leven, laten zien dat hij geen idee heeft hoe het gewone plebs leeft en die gewoon keihard moeten werken en sappelen om exorbitante huren te betalen van gore huisjesmelkers zoals hijzelf. En het interesseert hem waarschijnlijk ook niet. Hij laat een scheet in het gezicht van de muziekindustrie en van elke gewoon werkende mens. Maar helaas stond voor onze prins de wind verkeerd en dan krijg je ‘m een keer terug in je gezicht.

Het prinsje is dus geen keukenprinsje want hij probeerde een taart te bakken die nu al vies smaakt. Maar de specialiteit van de Haarlemse cheffies is goed gelukt. En wat zou ik nu graag willen dat wijlen Bob Fosko met de Raggende Manne nog één keer voor die walgelijke prins kon zingen en met zijn immer zoetgevooisde stem zou brullen dat Bernhard die taart in zijn koninklijke reet kon stoppen. Ik denk zomaar dat Bob dat gratis zou doen.

En Ome Rodzooi heeft ook een boek uit met allemaal lekkere verhalen: ”Het nut van een gebreide condoom”. Bestellen kan via [email protected] of via Facebook Rodney Rijsdijk. 15 piekies voor ophalen in Amsterdam-Centrum of voor 19,50 stuur ik de postduif naar je toe. Dus bestel maar!


 

Rodweek 108 Je krijgt er zoveel voor terug


’’Je krijgt er zoooooveel voor teruuuuug!’’ Deze heerlijke flauwe dooddoener gebruik ik altijd een beetje zuigerig als mensen uit mijn vrienden- of kennissenkring op hun sociale media weer eens lopen te zeiken over hun kinderen en hun bijbehorende gedrag. Van het dreinende gedrag tot ze eindelijk in nest liggen, de ruzies met hun broertjes en zusjes, het gezeur om een ijsje tot het vervelende pubergedrag. Weet je, als ik dat lees ben ik altijd zo blij dat ik daar allemaal niks mee te maken heb. Ik moet er niet aan denken.

Denk overigens vooral niet dat ik een of andere stomme kinderhater ben. Allesbehalve, ik vind kinderen fantastisch. Even een dagje oppassen of een nachtje bij mij logeren: ik vind het hartstikke leuk en gezellig. Lekker met ze op stap door Amsterdam. Filmpie pakken, ergens eten of voetballen in het park: ik vind het echt helemaal tof. Of gewoon lekker met ze ouwehoeren over wat ze bezighoudt, geweldig. Kinderen zijn ook zo lekker eerlijk, daar kan ik echt van genieten.

En ik ben zelf ook soms gewoon een groot kind, dus ik kan in zekere zin met ze levellen. En van mij mogen ze wat ze van hun ouders niet altijd mogen. Ze mogen van mij zoveel ijssies, patat en cola als ze willen en veel te laat naar bed omdat we nog gezellig zitten te kletsen. Kortom: ik ben dus echt de coolste oppas die een kind zich kan wensen.

MAAAAAARRRRRR……: ik wil ze graag na een dag weer terug kunnen geven aan de rechtmatige ouders. Want een kind hebben is natuurlijk niet elke dag leuk. Ik moet er niet aan denken om elke dag dat gezeik en gejengel aan m’n hoofd te hebben over bedtijden of wat ze allemaal willen. Oprotten. Ik heb daar compleet geen geduld voor. En je steeds zorgen over ze moeten maken en zo. En gedoe met school en ouderavonden of op zaterdagochtend om 8.00 rillend op een tochtig voetbalveld in Almere Muziekwijk staan: ik wil dat niet.

Kinderen passen simpelweg niet in mijn leven. Ik heb andere dingen te doen die ik belangrijker vind. Zoals mijn horecaleven, uit eten gaan, naar voetballen gaan, op reis gaan, met vrienden op stap gaan, leuke dingen met m’n meisie doen en nog veel meer. En dat alles in willekeurige volgorde.
‘Kinderen zijn hinderen’, zei een vriend van mij vroeger altijd als ie weer eens zuchtend over zijn energie opslurpende kroost vertelde en zijn gebrek aan tijd voor leuke dingen met z’n meisie of met z’n vrienden. Ik moet er niet aan denken. Kinderen zouden mij alleen maar ontzettend in de weg lopen. En daarbij: die wereldbol is al best vol, waarom moet er nog eentje van mij bij? Dus het voortbestaan van de mensheid laat ik mooi aan mensen over die daar wel een schone taak in zien. Veel plezier er mee. Ik houd het wel bij het proces van hoe je kindjes maakt. Dat vind ik veel leuker. ”Niet de vader, wel de dader”, dat is een van mijn lijfspreuken.

En bovendien mislukt de eerste pannekoek altijd bij mij. Zal je net zien, produceer ik per ongeluk een of andere geschifte mafkees. Zoals die rare Gooise jongetjes van rond de 18 en 20 jaar die laatst met een grote groep een jonge vent doodschopten op Mallorca. Je kind zal daar maar tussen zitten! En dan nog laf meteen naar Nederland terugvliegen ook en één van de andere ‘vrienden’ achterlaten. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig. Peter R. de Vries wordt nu al gemist.

Nou ben ik dus zeer bewust geen ouder, maar als mijn kind ook maar enige vorm van betrokkenheid zou hebben bij deze moord dan zou ik hem hoogstpersoonlijk aan z’n oorlellen meesleuren en met ‘m terugvliegen naar Spanje. En dan mag de koter daar eens haarfijn uitleggen wat er op de plaats delict is gebeurd en wat zijn betrokkenheid is. En dan moet hij me ook recht in mijn ogen aan durven kijken. Schuldig verklaard, met camerabeelden en alles erbij? Je hebt het echt gedaan? Opsluiten in de meest gore Spaanse cel voor heel lang, lekker laten wegrotten. Ik pleur zelf nog de sleutel weg als ik de kans krijg. En als ie er na een jaar of twintig dan eens een keer onverhoopt uitkomt hoef ik dat klerejong ook niet meer te zien. Die vaderliefde zou bij mij niet onvoorwaardelijk zijn. Als jij samen met je kutvriendjes iemand zo laf uit het leven hebt geschopt dan zijn we klaar. Dan ben je gewoon af bij mij.

En zeg nou niet dat ik niet weet waar ik over praat omdat ome Rodje zelf geen koters heeft, want ik heb dit even getoetst bij wat vrienden die wel nageslacht hebben en die denken daar exact zo over. Eén van mijn vrienden zei dat hij dan gefaald heeft als vader. Zo zou ik het ook voelen. Als ik mijn kind niet heb kunnen bijbrengen dat je iemand niet mag doodschoppen en al helemaal niet met tien man dan is er iets heel erg misgegaan in mijn taak als opvoeder.  

Ik hoef de mislukte pannekoek dan dus ook echt nooit meer te zien. Dan ben ik ex-papa. Ik moet geen moordenaar in mijn gezin, Daar ben ik echt heel stellig in. Want wat doe je met een mislukte pannekoek? Die gooi je weg. Gelukkig voor die Gooise jongetjes hebben zij andere ouders. Rijke ouders die met ‘een leger advocaten’ proberen om hun mislukte pannekoeken uit handen van de Spaanse justitie te houden. Want als ze schuldig zijn bevonden in Spanje rotten ze voor 15 tot 20 jaar de bak in en hier waarschijnlijk maar 3 tot 4 jaar, als papa ze al niet vrij heeft gekocht. Maar ik zou er bijna voor gaan bidden dat die knulletjes in Spanje worden berecht. In plaats van dat ze hier met een verwaarloosbare celstraf wegkomen.  

Maar goed, dit gezegd hebbende: ik en kinderen? Nee man. Ik heb ze echt nooit gewild. Teveel gedoe, gezeik en zorgen aan m’n kanis. Goeie kans dat ik, als ik een leuk kind zou hebben, best een leuke papa zou zijn. Maar ik heb er gewoon geen zin in. Ik heb een kind wat dat betreft niks te bieden. Dus ik hoef er ook nooit iets voor terug. Dat houdt mijn leven overzichtelijk. En voor de liefhebbende ouders die ik ken en die het ouderschap fantastisch vinden: geniet er van. Dan heb je er zooooveeeeel voor teruuuuug gekregen.