Hallo! Ik zal me even voorstellen: mijn naam is Eva, maar Hare Koninklijke Katheid mag ook. Ik woon samen met Rodney in Amsterdam-West. Dat wil zeggen: ik tolereer zijn aanwezigheid want hij is toch wel erg handig voor het openmaken van die zakjes eten. Rodney is nu alleen even niet thuis en daarom neem ik de honneurs waar om even een stukje te typen. Net als Rodney ben ik een autodidact, alleen schrijf ik natuurlijk wel beter dan hij.

Laat ik eerst even een unaniem belachelijk groot misverstand uit de weg helpen: ik hoor wel eens dat mensen Rodney ‘het baasje’  noemen in verhouding tot mij. Ik heb dan altijd de neiging om heel hard mijn melk uit te proesten en keihard te lachen, want niets is natuurlijk minder waar!

Kijk, hij moet werken om mijn huis te betalen. En om mijn eten te betalen. En hij staat elke dag die drollen uit de kattenbak te vissen zodat ik een schone plee heb. Kortom, hij werkt voor mij, dus wie is dan de baas? Juist, ik.

En niemand anders.

Jullie mensen zijn soms zo ontstellend dom. Jullie zijn twintig of dertig keer groter dan wij en toch  zit er maar zo verbijsterend weinig intelligentie in. Op het schokkende af.

Laatst nog, wilde Rod zijn bed verschonen terwijl ik daar lag te slapen! Dat zou die jongen toch moeten zien? Hij heeft toch ogen in z’n kanis? Hoewel hij wel -5 heeft aan beide ogen dus wellicht had hij z’n lenzen nog niet in. Maar toch, ik wist niet wat ik meemaakte. Hij weet dat ik mijn 20 uur slaap per dag hard nodig heb, dus dan moet hij me niet lastig vallen. Daarbij had hij dat bed een week geleden ook al verschoond, dus waarom zou dat weer moeten?

Gelukkig loste ik het charmant op met mijn venijnige ‘oprot’-blik en wat getergde miauwtjes. Hopelijk heeft hij er van  geleerd, maar ik ben niet heel erg hoopvol gestemd. Je hebt zomaar kans dat hij dit van de week weer doet en dat ik hem voor de zoveelste keer terecht moet wijzen. Maar goed, ik doe het wel. Ook voor hem.

Goed, volgens mij komt Rod zo thuis en ik moet hoognodig weer eens slapen.

Mazzel!

Eva