Als ik in de jaren negentig naar Ajax ging zag ik wel eens iemand met een mobiele telefoon. Model koelkast die een accu had waar je bijna een steekwagentje voor mee moest nemen. Het waren meestal drugsdealertjes, penoze, zakenmensen of andersoortige patjepeeërs die een dergelijke noviteit bezaten. Vanaf 1997, 1998 begon het steeds meer bonton te worden dat ook de ‘gewone’ burger mobiel ging bellen, al zag niet iedereen daar het nut van in.

Ik ook niet. Ik vond het patserig, aanstellerig en bovenal onnodig. Lees verder