Rodweek 154 De Messias

Na vandaag zit mijn voetbalramadan er op. Dan is dat bedorven WK voetbal in Qatar voorbij en ga ik weer alles wat met voetbal te maken heb kijken op TV. Ik heb amper een balomwenteling gezien van dit WK. Hier en daar een flits op het nieuws of ik hoorde en las van alles. Helemaal uitschakelen lukt natuurlijk nooit. Maar, naar eer en geweten: ik heb geen enkele keer ingeschakeld om dit bedorven WK te kijken en mensen die weten hoeveel ik van voetbal houd weten dat dat best lastig voor me is. Ik heb mijn voetbalhonger enigszins gestild door op Sportpark de Toekomst naar de Ajaxjeugd te gaan kijken en door naar de kraker in de Tweede Divisie tussen AFC en De Treffers te gaan. Voetbal zoals het ooit bedoeld is. Omdat de beoefenaars voetballen leuk vinden. Heerlijk.

Ik kan vrij neutraal naar een WK of EK kijken, in tegenstelling tot naar Ajax kijken. Dan wil ik gewoon dat Ajax wint. Klaar. En dan kan ik oprecht even balen als dat niet gebeurt. Nederland uitgeschakeld? Jammer, maar dan gaat het leven een seconde later gewoon weer verder. En dit jaar werd Nederland dus uitgeschakeld door Argentinië. Geen seconde van gezien maar ronkende commentaren van mensen op mijn socials. Want wat waren ze toch gemeen die Argentijnen en wat is die Messi toch een naar mannetje! Heel Oranje-minnend Nederland hoopt nu dat die vreselijke Argentijnse smurf (die waren toevallig ook in lichtblauw en wit gekleed) geen wereldkampioen wordt.

Nou boehoehoe! Selectief gejank. Diezelfde Nederlanders vonden het in 1998 ‘professioneel’ toen Edwin van der Sar de Argentijn Ortega een rode kaart aannaaide door als een stervende zwaan naar de grond te gaan na een vermeende kopstoot die er niet eens op leek. Dat Van der Sar destijds niet voor de Oscars is genomineerd is een wonder. Op hetzelfde toernooi stampte die lieve Dennis Bergkamp even bewust maar ‘professioneel’ op de ribbenkast van een Joego en wie hoorde je toen Nigel de Jong in de WK-finale van 2010 als ware hij Bruce Lee het borstbeen van Xabi Alonso probeerde te splijten? Niemand toch? Als Robben die bal langs Casillas had gekregen en Nederland wereldkampioen was geworden, dan was Nigel gewoon ‘professioneel’.

Net als dat gelul dat Nederland ‘niet mooi zou spelen.’ Nogmaals, niks van gezien, maar wedden dat het hele land dat was vergeten als ‘we’ wereldkampioen waren geworden? Weinig toernooikampioenen winnen met mooi voetbal. De mooiste ploegen sterven meestal in schoonheid ergens in de kwart- of halve finales. Lelijke toernooiwinnaar: Nederland EK 88. Eerste wedstrijd tegen de Sovjets verloren, bemazzeld gewonnen van Engeland en Ierland (anders was het daarna gewoon over geweest), verdiend maar fortuinlijk gewonnen van de Duitsers en een aardige finale tegen de Sovjets met een wereldgoal. Maar mooi voetbal: verre van. Wie hoor je daar nog over? Niemand. En dat is ook prima, de kampioen is altijd terecht. Dan had de rest het maar beter moeten doen.

Maar het is natuurlijk ‘supportunisme’ ten top. Selectieve verontwaardiging, daar zijn we goed in, in ons fijne kikkerlandje. Van mij mag Messi dat WK winnen. Het maakt hem de grootste van zijn tijd. Zoals die Argentijnse held de grootste van zijn tijd was. Argentinië werd in 1986 letterlijk aan de hand van Maradona wereldkampioen en Messi maakte tegen Nederland dus ook tamelijk opzichtig hands en werd niet beboet met een kaart. Terwijl er anno 2022 toch 300 camera’s meer en een VAR bijstaan om dat vast te stellen. Maar goed, een beetje vals spelen kon er op dit van corruptie aan elkaar hangende toernooi wel bij toch? Kniesoor die er op let. Ik gun Messi de titel. Jammer alleen voor hem dat het op dit WK is, samen met het WK in zijn vaderland in 1978 het meest vieze toernooi ooit. Als Argentinië deze wint kunnen we stellen dat het land een patent heeft op het winnen van besmette titels: in 1978 in eigen land onder het Videla-regime, in 1986 in Mexico door een beroemde handsgoal in de kwartfinale en dan dit jaar in een van corruptie, gebrek aan mensenrechten en een van mensenleed aan elkaar hangend WK in Qatar. Dat is ook een prestatie, toch?

Maar terug naar het sportieve: ik heb Messi twee keer in het echie zien spelen in Barcelona. De eerste keer was in 2012 met mijn aanstaande ex. We bezochten een wedstrijd in het prachtige Camp Nou. Barcelona-Getafe. Mijn ex, totaal niet gehinderd door enige voetbalkennis, vroeg zich tijdens het kijken naar de wedstrijd af wie (en dit waren haar woorden) ‘die kleine slome’ was die alleen maar liep te wandelen. Dat was een haarscherpe observatie, want het is zo. Alle veldspelers waren in beweging en hij kuierde daar een beetje tussendoor. Alsof ie op op een verloren dag over een rommelmarkt aan het lopen was. Ik informeerde mijn vriendin over het hoe en wat van de wandelende zonderling op het veld: ‘Lieverd, dat is Messi. Die doet inderdaad geen moer. Maar let zo maar eens op.’ En inderdaad, Messi stelde me niet teleur. Het werd 4-0. Messi versnelde, als een roofdier die afgaat op zijn prooi, precies vier keer. Hij maakte er drie. De vierde gaf hij voor. Echt een fenomeen om te zien. Zeker als je twee keer 45 minuten op hem let in het stadion. Echt een roofdier.

Of hij de beste voetballer aller tijden is? Daar ga ik niet over. Pele en Cruijff waren de besten in hun tijd, Maradona in zijn tijd en Messi en Ronaldo zijn de besten in hun tijd. Ik ben benieuwd naar de opvolgers. Waarschijnlijk Mbappe die vanavond dus tegenover die verschrikkelijke Messi staat. Ik ga niet kijken. Ik hoor wel wie er wint, maar wat mij betreft zet Messi vandaag de kroon op zijn prachtige loopbaan. Dan is hij officieel de Argentijnse Messias.

Rodweek 151 De Voetbalkroeg

Er gaat niets boven een voetbalkroeg. Je eigen voetbalkroeg wel te verstaan. Iedere voetbalsupporter van welke club dan ook verdient een eigen voetbalkroeg. Het liefst van de club in de stad waar je woont. Dat geluk moet je ook maar net hebben. Mijn gabber bijvoorbeeld, die is ooit voor de liefde naar Rotterdam verhuisd. Hij heeft het daar prima naar z’n zin, is van de stad gaan houden en is vrijwel volledig geassimileerd als Rotterdammer. Op één belangrijk detail na: een clubliefde kan natuurlijk nooit veranderd worden. Zijn liefde voor Ajax is meeverhuisd naar de havenstad, dat zit nou eenmaal voorgeprogrammeerd in de man! De consequentie van het wonen in Rotterdam is helaas wel dat die arme jongen dus niet naar de buurtkroeg kan gaan en vragen aan de barman of ie Ajax even gezellig op wil zetten. Laat staan er keihard voor te juichen. Dan vliegt ie met kop en kont de tent uit, in het gunstigste geval. Dat lijkt mij een verschrikkelijk groot gemis. Mijn gabber voelt zich soms als Napoleon die naar Elba en Sint Helena werd verbannen: een Ajacied in ballingschap die zijn Ajaxshirt slechts in zijn eigen huis kan dragen. Gelukkig komt hij nu en dan weer even wat Ajax-zuurstof tanken in Amsterdam en dan neem ik hem dus ook mee naar mijn voetbalkroeg.

Mijn favoriete voetbalkroeg is De Gouden Florijn. Die bevindt zich op de Rozengracht, de straat die de Jordaan letterlijk in tweeën splitst. Heel af en toe ga ik wel eens vreemd met andere voetbalkroegen, maar mijn thuisbasis is doorgaans de Florino. Een gemiddelde zondagmiddagwedstrijd gaat als volgt: je komt binnen en werpt gelijk een blik op de stamtafel. De andere ‘usual suspects’ die de stamtafel doorgaans bevolken zijn er allemaal al. Je vraagt of er nog een pooltje is vandaag. Die is er. Inzet drie piekies. Je bent laat, alle populaire en gangbare uitslagen zijn al genoemd, maar je doet toch mee. Misschien verrast je cluppie. 5-1 gok je. Kan zomaar, dus die vul je in en je tikt je 3 euro af bij degene die zich als penningmeester heeft opgeworpen.

Hoewel je na een lange zaterdagnacht soms nog niet helemaal wakker bent moet je er rekening mee houden dat de rest van de tafel al wel op standje AAN staat. De grappen aan de stamtafel gaan doorgaans gelijk vlot. En het bier en de wijn vanzelf ook wel weer. De opstellingen komen in beeld. Iedereen heeft een mening over de opstelling en de trainer.

Einde wedstrijd. ‘Ze’ waren weer vreselijk, maar hé, lelijke overwinningen tellen ook en ‘we’ doen tenminste nog mee. Of ze waren heel goed. Of ‘we’ wonnen ‘gewoon’, zoals een Ajacied dat nou eenmaal verwacht. Je hebt de pool weer niet gewonnen, maar ja, dat ben je gewend. Volgende keer beter. Of niet.

Rond etenstijd ga je maar weer eens op huis aan. Zelf koken? Chinesie bestellen voor onder Studio Sport? Je bedenkt het onderweg wel. Vaststaat dat er wat meer eten in moet dan de paar snackjes die je op hebt. Thuis flans je snel iets eetbaars in elkaar, of je bestelt wat, en precies om 19.00 plof je met je bord op schoot neer op de bank om Studio Sport te kijken. Te kijken naar de momenten die je in de voetbalkroeg gemist hebt omdat je het te druk had. Te druk met al die niet na te vertellen grappen. Die grappen die je buiten de voetbalkroeg niet kan uitleggen aan mensen: je had er bij moeten zijn.

Het is nu 14 november 2022. De winterstop valt dit jaar vroeg voor mij. Vanwege het WK in Qatar speelt Ajax pas in januari weer. En normaal gesproken vind ik een WK of een EK een prima surrogaat voor de Ajax-loze maanden, want er is tenminste voetbal op TV en ik word doorgaans heel rustig van een groen scherm met voetballers daarop. Maar dit WK stinkt zo aan alle kanten dat ik er helemaal niks mee te maken wil hebben. Van de toewijzing aan het land, het volledige gebrek aan mensenrechten tot aan de duizenden arbeiders die als direct gevolg van de stadionbouw in de Qatarese bloedhitte zijn gestorven: dan voelt het voor mij niet goed om gezellig in een oranje shirt lollig te gaan doen in de kroeg. Ik vaar in dezen op mijn eigen morele kompas. Ik zal niemand erop veroordelen die wel gezellig voetbal wil kijken in de kroeg en ik begrijp kroegen die het gewoon als lekkere extra omzet zien, maar mij zal je voorlopig niet vinden in de voetbalkroegen. Het voelt gewoon niet lekker. Ik hoef er ook niks van te zien, ook niet thuis. Maar ieder z’n ding. Leven en laten leven. Dachten ze er zo ook maar over in Qatar. Voetbal is voor mij in elk geval klaar voor dit jaar. Al scoort keeper Justin Bijlow in de WK-finale de winnende met een uittrap vanaf z’n eigen doel en wordt Nederland voor het eerst in de historie wereldkampioen: het zal mij werkelijk aan mijn derrière oxideren. Voor mij wordt het twee maanden zonder voetbal. Ik noem het mijn ‘voetbalramadan’. En die is, as we speak, vandaag ingegaan.

Het voetbaljaar 2022 zit er op voor mij. Zondag 8 januari 2023. NEC-Ajax. 14.30 in de Gouden Florijn. Dan is de voetbalramadan voorbij. Ajax kent een chagrijnige eerste seizoenshelft en eigenlijk is het wel even lekker om me even niet te hoeven ergeren aan het verschrikkelijke spel en het gezeur rond de club, maar toch: ik kan nu al niet wachten tot de voetbalramadan voorbij is en om weer gezellig in de voetbalkroeg te zijn. Juichend, lachend en klagend met met een mening, zoals het hoort in de voetbalkroeg.

Rodweek 98 Bloed aan de paal

Waarom het WK voetbal van 2022 ooit aan Qatar is toegewezen? Voor elke liefhebber van de edele voetbalsport is het natuurlijk een raadsel waarom je een WK moet houden in een landje dat ongeveer zo groot is als de Randstad en dat geen enkele maar dan ook geen enkele historische binding met voetbal heeft. Dat zegt de voetballiefhebber in mij. De realist in mij zegt: geld. Qatar heeft dit WK gewoon eerlijk gekocht. Het zegt alles over de perverse macht van het geld. Het gaat de corrupte FIFA er helemaal niet om dat wij als liefhebbers een mooi toernooi zien. Nee, het gaat gewoon ordinair om geld.

En dat ze het in het olie-emiraatje niet zo nauw nemen met de mensenrechten: het mag geen naam hebben, toch? Dat afgelopen week bekend werd dat er bij de bouw van de stadions minimaal 6500 onderbetaalde en ondervoedde gastarbeiders uit landen als India, Nepal en Pakistan zijn omgekomen: dat is wisselgeld. Wat zijn immers 6500 mensen die toch al kansloos geboren zijn op een wereldbevolking van 7 miljard mensen? Winston Churchill zei ooit: ‘’1 miljoen doden is een statistiek, 1 dode is een tragedie.’’ We hebben hier dus minimaal 6500 tragedies. Jonge mannen die families en vrienden achterlaten ten faveure van Koning Voetbal.

KNVB, de Koninklijke Nederlandse Voetbalbond zou zich Koninklijk moeten opstellen en zeggen: ‘’Dit is niet ons feestje, wij doen hier niet aan mee.’’ Al vrees ik dat de hoop ijdel is dat de heren op het pluche de Hollandse leeuw ook daadwerkelijk eens laten brullen. Ze kunnen beter een struisvogel op dat shirt laten zetten in plaats van die leeuw als Nederland daar echt heengaat.

Mijn hoop is dan gevestigd op de internationals. Daar zitten een aantal zeer maatschappelijk betrokken jongens bij. Zoals een Memphis, Wijnaldum of Virgil van Dijk. Jongens die opstaan tegen racisme en discriminatie. Jongens die de Black Lives Matter-beweging een warm hart toedragen. Allemaal prima! Fantastisch zelfs, ik ondersteun die jongens en hun boodschap van harte. Maar moeten de boys zich dan ook niet uitspreken tegen de misstanden in Qatar? Het leven van een slaaf uit Bangladesh die onder erbarmelijke omstandigheden werkt in Qatar doet er toch ook toe? Of moeten we dan ineens sport en politiek gescheiden houden, zoals dat vaak zo laf clichématig in de sportwereld wordt gezegd als er naar één of andere dictatuur moet worden afgereisd.

Behalve met mensenrechten hebben ze in Qatar trouwens ook niet erg veel op met het normaal, menselijk, omgaan vrouwen. Want hoewel de heren daar volgens de laatste mode van een paar duizend jaar geleden allemaal als een stel bebaarde dragqueens in een soepjurk rondlopen hoeven vrouwen daar niet op een fatsoenlijke begroeting te rekenen zoals we laatst konden zien tijdens een ceremonie rond het voetbal. De eerste drie mannelijke scheidsrechters kregen nog een lauwe boks van zo’n jurk, de twee vrouwelijke scheidsrechters die daar achteraankwamen kregen niet zo’n laf boksje, sterker nog: ze werden niet eens aangekeken.

Moeten wij in zo’n achterlijk land waar structureel mensenrechten worden geschonden en waar de stadions, die daarna nog amper zullen worden gebruikt, doordrenkt zijn met bloed van onderbetaalde slaven? Waar vrouwen niks waard zijn en slechts dienen als legbatterijkippen? Echt waar? Willen we daar echt heen? Als Nederland en alle andere grote voetballanden gewoon zeggen dat we niet komen dan wordt het een heel karig feestje daar.

En is er een interviewer die Ronald de Boer eens heel serieus en kritisch kan interviewen over deze kwestie? Ronald verdedigt, als ware WK-wappie, dat toernooi in Qatar. Ronald de Boer heeft in zijn nadagen als voetballer natuurlijk nog wat miljoentjes bij elkaar geharkt in de zandbak en zal dus wellicht wat zakelijke belangen hebben in Qatar. Als redelijk denkend mens valt Qatar natuurlijk niet te verdedigen, dus hij moet wel een zakelijk belang hebben daar. Ronald deed laatst alle misstanden daar af met zo’n alles vernietigende oer-Hollandse dooddoener: ‘’Ach, in Nederland gaat ook wel eens wat mis.’’, aldus het Orakel uit de polder.
Mag hier alsjeblieft een interviewer van het kaliber Wilfried de Jong op worden gezet? Of beter: gewoon Wilfried de Jong? Die zou Ronald de Boer fileren.

Er is een petitie online gaande waarin je je stem tegen deelname van Nederland aan dat WK kunt laten horen. Of het zin heeft weet ik niet, vermoedelijk niet, maar niet geschoten is altijd mis. Dit is de link, klik hiero.

In 1978 hielden Freek de Jonge en Bram Vermeulen de campagne ‘’Bloed aan de Paal’’ om er voor te zorgen dat Oranje niet naar de dictatuur Argentinië zou afreizen. Het heeft destijds niet geholpen. Nederland ging en uiteindelijk hebben we het, als over dat WK gaat, eerder over die bal van Rensenbrink op de paal dan over bloed aan de paal. Pas 25 jaar na dato deed Nederland ineens stoer door die ouwe Zorreguieta te weigeren op de bruiloft van z’n dochter. Nou, nou, nou. Daar schrokken ze toch behoorlijk van daar.

Ik ben altijd meer een Ajax-fan dan een Nederlands Elftal-supporter geweest, maar wat zou ik nu ongelooflijk trots op het Nederlands Elftal en de KNVB zijn als ze een statement naar buiten brengen dat ze daar onder geen voorwaarde willen spelen. Ongeacht de consequenties. Dan maar gediskwalificeerd voor de eerstkomende tien toernooien. Het is nu de tijd om een statement te maken. Als voetballiefhebbers kunnen we dat al doen door van dat WK het NK te maken: Niet Kijken.

’’Bloed aan de paal’’ is weer actueler dan ooit.       

En die ouwe Rodzooi heeft ook een nieuw boek uit: ”Het nut van een gebreide condoom”. Bestellen kan via [email protected] of via Facebook Rodney Rijsdijk. Voor €15,- kun je het boek ophalen in Amsterdam-Centrum of voor €19,50 stuur ik de PostNL-duif je kant op.

Beste Ronald de Boer,

frank en ronald de boer sjeikAls voetballer en ook als voetbalanalist heb ik je hoog zitten. En onlangs zag ik je als gast bij ‘De grote hiha hondelul voetbalshow’ in Haarlem en daar was je zelfs nog ontzettend grappig ook. Kortom, je lijkt me een geschikte gozer. Maar vertel eens, Ronald: wat vind je nou echt van dat WK in Qatar? Wij weten allemaal dat Qatar jou een paar roestige stuivertjes betaalt om hun WK te promoten en jij weet op jouw beurt: niet bijten in de hand die je voedt. Helaas kleeft er nogal wat bloed aan die Qatarese handen en wassen ze diezelfde handen in het troebele water van de onschuld, maar dat wuif jij weg. Al die honderden slachtoffers uit Nepal en India die zich in ruil voor een hongerloontje letterlijk hebben doodgewerkt aan de stadions? Ronald de Boer haalt zijn schouders op. Mensenrechten? Ach. Heeft Qatar dit WK aan steekpenningen te danken? Hoe kom je er bij? Corruptie? Nooit iets van gezien. Hitte? Joh, stadions zijn gekoeld. Welnee, constant maar die blijde boodschap dat Qatar een fantastisch toernooi gaat organiseren! Joechei! Met die tactiek ruimde ik mijn slaapkamer vroeger ook op als kind: op het oog netjes om mijn  ouders tevreden te houden, maar als je even verder keek zag je dat alle rommel onder het bed was geflikkerd.   Lees verder