Rodweek 58 Quartier Putain

1989. Een populair grapje in die tijd, waar ik als twaalfjarig kotertje ontstellend om moest lachen was: ‘’Het meest geile beroep ter wereld? Postbode natuurlijk! Dan ga je van gleuf tot gleuf net zolang totdat je zak leeg is!’’ Ik had nog nooit een gleufje van dichtbij gezien en hoe ik die zak moest legen wist ook nog niet zo goed, maar ik vond het een hilarische grap.

Ik kon op dat moment nog niet bevroeden dat ik 30 jaar later, anno 2019, als 42-jarig oud fossiel, als gleuvendouwer actief zou zijn in de rosse buurt van Amsterdam. Sinds een tijdje loop ik even tijdelijk niet mijn postrondes door de Jordaan, maar over de Dam, het Rokin en de Nes aan de ene kant en de Warmoesstraat en het Oudekerksplein aan de andere kant. Bij dat laatste plein begint de rosse buurt zo’n beetje. Dames uit alle windstreken tikken er tegen de ramen en knipogen naar potentiële klandizie. Hoewel er tegenwoordig eigenlijk voornamelijk giechelende toeristen en schreeuwende proleten langslopen die de dames uitlachen en compleet over hun toeren raken als ze een knipoogje krijgen. Mensen kunnen walgelijk zijn. Lees verder

Een rondje om het hondje

Toen ik in het jaar 2000 in de woning kwam wonen waar ik nu nog steeds woon, woonde er een bejaard echtpaar onder mij, op de begane grond. Joop en Sonja heetten ze, crematorium Westgaarde hebbe inmiddels hun zielen. Joop en Sonja hadden behalve elkaar ook een valse klerelijer van een herdershond. Ik was, om het met een mooi Amsterdams woord te zeggen, pages voor dat beest. Elke keer als ik voor hun raam langs liep vloog die etter hard blaffend, grommend en klaar om mij te verscheuren tegen het raam. Ik schrok me elke keer weer een rolberoerte en ging zelfs bijhouden op welke tijden Joop met dat monster naar buiten ging. Dit om het risico te verkleinen dat we tegelijk naar buiten zouden gaan en elkaar dan zouden tegenkomen, want dat gebeurde ook wel eens. Dan wilde dat gemene kreng me gelijk aanvliegen en trok die ouwe Joop dan zowat met kunstbeen en al omver. Ik had bijna twee jaar lang echt dagelijks angst. Lees verder

In de voetsporen van Berry

berry-van-aerle-postbodeVoor wie zich de laatste dagen afvraagt waarom het internet overdag ineens een stuk sneller is: ik heb een nieuwe dagbesteding. Daar was ik naar op zoek aangezien mijn horecawerk meestal pas in de avond is en mijn dagen overdag soms al F5-end voorbij dreven als bootjes op een Amsterdamse gracht. Ik ben die buurman die altijd iedereen z’n pakketjes aanneemt omdat ik overdag toch altijd maar thuis zit te lummelen. Ik wilde mijn dagen iets zinvoller gaan invullen. Iets doen. Iets met activiteit en zo.

Ik ging eens denken.

Mijn nieuwe dagbesteding moest voldoen aan de volgende criteria: het moet overdag zijn, ik moet er bij bewegen, het moet me geen geld kosten en bij voorkeur is het buiten. Hardlopen vind ik niks. Het is doodvermoeiend, je gaat er veel te veel van zweten en dan is het ook nog eens niet de bedoeling om er een sigaret bij op te steken als je daar plotsklaps zin in hebt. Het moet natuurlijk wel leuk blijven. Ineens bedacht ik me dat twee vrienden van mij sinds de zomer als extra bijverdienste post rondlopen in de Jordaan.

En daar was mijn eureka-moment! Lees verder