Sinds het hele quarantainegedoe kijk ik veel films, series, docu’s en meer van die dingen waar ik normaal geen tijd voor heb of voor maak. En zo stuurde een vriend van mij de link van de prachtdocumentaire uit 2014 ‘Next Goal Wins’ door. Laatste doelpunt wint. Ouwe straatvoetbalregel. Als je door je moeder naar binnen werd geroepen voor het eten en al stond je 30-0 achter: dat maakte niet uit. Als je die laatste maar maakte, dan had je toch nog de titel van de dag gewonnen. Laatste goal wint. Was een erecode.
En over 30-0 gesproken: het kan dus erger. Next Goal Wins vertelt het verhaal over de nationale ploeg van Amerikaans Samoa. Ze weten amper of er lucht of zand in een bal zit. Hun blikvanger: de transgender in de verdediging, volgens mij de enige officiële transgender die ooit in een kwalificatietoernooi heeft gespeeld. Maar ze mogen dus meedoen aan een WK-kwalificatietoernooi en daar begint het verhaal van de docu: ze verliezen hun eerste wedstrijd met 31-0 van Australie. De grootste nederlaag dat een team ooit in een officiële kwalificatiewedstrijd heeft geleden. En de wedstrijden daarna gaven ook niet heel veel zicht op verbetering. Ze kunnen er echt geen hol van.
Nou ken ik op verschillende amateurniveaus in Nederland jongens die in vriendenteams voetballen en ze zouden uiteraard allemaal verliezen van Australie, maar zeker niet met meer dan 10-0 of 15-0. Zelfs de slechtste teams die ik ken zouden niet met 31-0 de pottenbak ingaan. 31 goals tegen: binnen elke 3 minuten eentje tegen. Dat is bijna kunst. En keeper: was er echt geen eentje houdbaar? 31 tegen: geen kroegteam dat ik ken zou het zover laten komen, laat staan de wat beter geoefende amateurteams. Hoewel mijn laatste team waarin ik speelde redelijk dichtbij het niveau van de Samoanen zat.
We schrijven het seizoen 1997/1998. Wij waren Pancratius 4. Speelden net over de grens van Amsterdam. Een stuk of twee jongens konden aardig voetballen. De rest was brandhout, zoals ik bijvoorbeeld. Ondanks dat de meeste jongens al vanaf hun jeugd samen speelden waren ze nou niet echt op elkaar ingespeeld. Onze eerste wedstrijd, thuis, kregen we gelijk met 1-13 op onze sodemieter. Dat kan een keer gebeuren, dacht ik nog in mijn onschuld. Misschien hadden we wel gelijk de sterkste van de competitie getroffen. Maar nee, dat was het niet. We konden niet beter dan dit.De wedstrijden daarna waren we doorgaans ook al blij als we het aantal tegengoals onder de 6 hielden. 4-0 verliezen was voor ons een overwinning. Net als de Samoanen konden wij er officieel geen ene klote van. We voetbalden in de periferie van Amsterdam, Amstelveen, Haarlem, de Haarlemmermeer en dorpen als De Kwakel, Kudelstaart, Aalsmeer en Uithoorn. Vaak op onmogelijke tijden als 8.30 of 9.30. En we hielden allemaal wel van een stappie doen in het weekend. Ook de avond voor de wedstrijd.
Wij waren het Amerikaans Samoa in de diepste kelder van de kelder van de Amsterdamse onderbond. Al hadden we ook bijzondere kwaliteiten: zo was ik bijvoorbeeld een unieke rechtsbuiten met twee linkervoeten. En onze spits was buiten het veld aanzienlijk doeltreffender dan op het veld. Ik heb in dat ene seizoen meer vriendinnen dan doelpunten van hem gezien. Veel meer. Onze meest dramatische nederlaag was uit bij Hoofddorp. Iedereen was de nacht voor de wedstrijd weer eens op stap geweest en er kwamen slechts 8 spelers opdagen. Net genoeg om te mogen beginnen. En van de 8 die er op het veld stonden was de helft ook nog starnakel dronken van de voorgaande nacht. Een paar jongens die op het veld stonden werden slechts een uur of vier eerder de kroeg op het Leidseplein uitgedweild, samen met het andere afval. We kwamen dan ook snel achter. 1-0. Maar tot onze grote verbazing kwamen we via een flitsende aanval terug op 1-1. Maar met 8 tegen 11 hielden we helaas niet lang stand. Bij de 7-1 na twintig minuten was het moreel wel zo’n beetje geknakt en gingen we kloten en flauwe geintjes uithalen. De teller stopte bij 26-2. Toen wij weer richting Amsterdam gingen om in onze eigen kantine nog wat bier te drinken en wij lachend binnen kwamen lopen kregen we genadeloos op onze flikker van de voorzitter. Het nieuws van onze blamage was ons reeds vooruit gesneld. We hadden de club belachelijk gemaakt. Dat bier konden we vergeten. Althans, niet in zijn kantine. Of we heel snel op wilden rotten. In de krant stonden in die tijd ook alle uitslagen. Ook die van kneuzenteams als de onze. De wedstrijdsecretaris had 6-2 doorgegeven. Zodat de club niet al te veel voor lul zou staan.
Het was ook het besef dat we iets boven ons niveau waren ingedeeld. Na de winterstop werden we heringedeeld en kwamen we zowaar tegen teams te spelen waar we redelijk gelijkwaardig aan waren. Sterker nog: we werden tweede! Dus dan kun je nagaan hoe slecht de teams onder ons waren. Maar er was iets gegroeid in die tweede competiehelft: het gevoel dat we best wel wat konden. Het plezier kwam ook weer terug. Van elke week 8-0 of meer verliezen groeit de spelvreugde niet echt. Maar nu speelden we tegen teams die er net zo weinig van konden als wij, dat is toch leuker. Die tweede plaats pakten we uit bij RKAVIC in Amstelveen. Ons publiek: een hond naast het doel die uitbundig aan zijn kloten zat te likken, een oud mannetje en mijn vriendinnetje. We speelden best goed, voor ons doen. Zelfs ik. Vlak voor tijd stond het 2-2. Onze spits liep alleen op de keeper af. De keeper stopte zijn inzet, maar wie stond er op de goede plek? Juist: de piemelepoges die dit stukje schrijft. Ik knalde de bal onberispelijk tegen de touwen en rende extatisch over het veld. Alsof we de Champions League hadden gewonnen. Mijn teamgenoten renden achter mij aan. Die goal maakte dat we tweede werden. Ik ging op de schouders het veld af en ik kreeg daarna een kusje van mijn meisie. ‘’Rodney in Oranje!!’’ scandeerden mijn teamgenoten. Het was ook meteen mijn laatste wedstrijd. Veel mooier kon het toch niet meer worden. Bovendien kreeg ik na dat seizoen een vast contract bij Ajax. Goed, weliswaar als suppoost, maar toch. Op de loonlijst bij Ajax staan terwijl je niet kunt voetballen: ik heb het geflikt. Alleen Ivan Gabrich deed het beter, want die kreeg nog een miljoenencontract ook. Ik was elke week al blij met mijn paar tientjes. Maar de laatste wedstrijd die ik speelde was dus fantastisch. Er was geen mooier moment om te stoppen. Ik kon er geen reet van, maar hey, de ouwe straatvoetbalregel: next goal wins. Die heb ik altijd in ere gehouden.
Hoe het met de boys en girl van Amerikaans Samoa afloopt? Dat moet je zelf maar lekker gaan bekijken. Hiero is de link, doe maar klik. Maar ik verklap je één ding: zelfs als je niks met voetbal hebt tovert deze docu een lach op je gezicht. Een welbestede anderhalf uur.
