Rodweek 151 De Voetbalkroeg

Door Rodney in Rodweek 0 Comment

Er gaat niets boven een voetbalkroeg. Je eigen voetbalkroeg wel te verstaan. Iedere voetbalsupporter van welke club dan ook verdient een eigen voetbalkroeg. Het liefst van de club in de stad waar je woont. Dat geluk moet je ook maar net hebben. Mijn gabber bijvoorbeeld, die is ooit voor de liefde naar Rotterdam verhuisd. Hij heeft het daar prima naar z’n zin, is van de stad gaan houden en is vrijwel volledig geassimileerd als Rotterdammer. Op één belangrijk detail na: een clubliefde kan natuurlijk nooit veranderd worden. Zijn liefde voor Ajax is meeverhuisd naar de havenstad, dat zit nou eenmaal voorgeprogrammeerd in de man! De consequentie van het wonen in Rotterdam is helaas wel dat die arme jongen dus niet naar de buurtkroeg kan gaan en vragen aan de barman of ie Ajax even gezellig op wil zetten. Laat staan er keihard voor te juichen. Dan vliegt ie met kop en kont de tent uit, in het gunstigste geval. Dat lijkt mij een verschrikkelijk groot gemis. Mijn gabber voelt zich soms als Napoleon die naar Elba en Sint Helena werd verbannen: een Ajacied in ballingschap die zijn Ajaxshirt slechts in zijn eigen huis kan dragen. Gelukkig komt hij nu en dan weer even wat Ajax-zuurstof tanken in Amsterdam en dan neem ik hem dus ook mee naar mijn voetbalkroeg.

Mijn favoriete voetbalkroeg is De Gouden Florijn. Die bevindt zich op de Rozengracht, de straat die de Jordaan letterlijk in tweeën splitst. Heel af en toe ga ik wel eens vreemd met andere voetbalkroegen, maar mijn thuisbasis is doorgaans de Florino. Een gemiddelde zondagmiddagwedstrijd gaat als volgt: je komt binnen en werpt gelijk een blik op de stamtafel. De andere ‘usual suspects’ die de stamtafel doorgaans bevolken zijn er allemaal al. Je vraagt of er nog een pooltje is vandaag. Die is er. Inzet drie piekies. Je bent laat, alle populaire en gangbare uitslagen zijn al genoemd, maar je doet toch mee. Misschien verrast je cluppie. 5-1 gok je. Kan zomaar, dus die vul je in en je tikt je 3 euro af bij degene die zich als penningmeester heeft opgeworpen.

Hoewel je na een lange zaterdagnacht soms nog niet helemaal wakker bent moet je er rekening mee houden dat de rest van de tafel al wel op standje AAN staat. De grappen aan de stamtafel gaan doorgaans gelijk vlot. En het bier en de wijn vanzelf ook wel weer. De opstellingen komen in beeld. Iedereen heeft een mening over de opstelling en de trainer.

Einde wedstrijd. ‘Ze’ waren weer vreselijk, maar hé, lelijke overwinningen tellen ook en ‘we’ doen tenminste nog mee. Of ze waren heel goed. Of ‘we’ wonnen ‘gewoon’, zoals een Ajacied dat nou eenmaal verwacht. Je hebt de pool weer niet gewonnen, maar ja, dat ben je gewend. Volgende keer beter. Of niet.

Rond etenstijd ga je maar weer eens op huis aan. Zelf koken? Chinesie bestellen voor onder Studio Sport? Je bedenkt het onderweg wel. Vaststaat dat er wat meer eten in moet dan de paar snackjes die je op hebt. Thuis flans je snel iets eetbaars in elkaar, of je bestelt wat, en precies om 19.00 plof je met je bord op schoot neer op de bank om Studio Sport te kijken. Te kijken naar de momenten die je in de voetbalkroeg gemist hebt omdat je het te druk had. Te druk met al die niet na te vertellen grappen. Die grappen die je buiten de voetbalkroeg niet kan uitleggen aan mensen: je had er bij moeten zijn.

Het is nu 14 november 2022. De winterstop valt dit jaar vroeg voor mij. Vanwege het WK in Qatar speelt Ajax pas in januari weer. En normaal gesproken vind ik een WK of een EK een prima surrogaat voor de Ajax-loze maanden, want er is tenminste voetbal op TV en ik word doorgaans heel rustig van een groen scherm met voetballers daarop. Maar dit WK stinkt zo aan alle kanten dat ik er helemaal niks mee te maken wil hebben. Van de toewijzing aan het land, het volledige gebrek aan mensenrechten tot aan de duizenden arbeiders die als direct gevolg van de stadionbouw in de Qatarese bloedhitte zijn gestorven: dan voelt het voor mij niet goed om gezellig in een oranje shirt lollig te gaan doen in de kroeg. Ik vaar in dezen op mijn eigen morele kompas. Ik zal niemand erop veroordelen die wel gezellig voetbal wil kijken in de kroeg en ik begrijp kroegen die het gewoon als lekkere extra omzet zien, maar mij zal je voorlopig niet vinden in de voetbalkroegen. Het voelt gewoon niet lekker. Ik hoef er ook niks van te zien, ook niet thuis. Maar ieder z’n ding. Leven en laten leven. Dachten ze er zo ook maar over in Qatar. Voetbal is voor mij in elk geval klaar voor dit jaar. Al scoort keeper Justin Bijlow in de WK-finale de winnende met een uittrap vanaf z’n eigen doel en wordt Nederland voor het eerst in de historie wereldkampioen: het zal mij werkelijk aan mijn derrière oxideren. Voor mij wordt het twee maanden zonder voetbal. Ik noem het mijn ‘voetbalramadan’. En die is, as we speak, vandaag ingegaan.

Het voetbaljaar 2022 zit er op voor mij. Zondag 8 januari 2023. NEC-Ajax. 14.30 in de Gouden Florijn. Dan is de voetbalramadan voorbij. Ajax kent een chagrijnige eerste seizoenshelft en eigenlijk is het wel even lekker om me even niet te hoeven ergeren aan het verschrikkelijke spel en het gezeur rond de club, maar toch: ik kan nu al niet wachten tot de voetbalramadan voorbij is en om weer gezellig in de voetbalkroeg te zijn. Juichend, lachend en klagend met met een mening, zoals het hoort in de voetbalkroeg.

Rodweek 150 Fundavoyeurisme

Door Rodney in Rodweek 1 Comment

De slag om ooit een huis te kunnen kopen in Amsterdam heb ik helaas nooit kunnen slaan. En ik heb ook niet de illusie dat ik ooit een huis in mijn favoriete stad zal kunnen kopen. Tenzij de Staatsloterijballetjes natuurlijk een keer leuk vallen of dat ik eindelijk eens die bestseller schrijf. Of dat die woningmarkt echt een keer als een rotte tomaat uit elkaar spat. Dan speel je toch een heel andere wedstrijd op de woningmarkt, toch?

Maar laten we realistisch zijn, want dat voorkomt teleurstellingen: het gaat ‘m voor mij normaal gesproken gewoon niet worden in dit leven. En om een half miljoen neer te leggen voor een krot ‘’voor de handige klusser’’: nou nee. Buiten Amsterdam wonen is ook geen optie, dus ik blijf gewoon lekker in m’n huurhut aan het Waterlooplein zitten. Maar ik vind het af en toe wel leuk om me te vergapen aan woningen die ik nooit zou kunnen of willen kopen. Ik vind het grappig om af en toe de voyeur uit te hangen op Funda en om dat kruiperige makelaarsjargon dan te lezen.
Ik zal er even een aantal vertalen:

– ”Buurt in opkomst”: Nog steeds een armoedige probleemwijk

– ”Dichtbij uitvalswegen”: Je woont aan de snelweg of aan het spoor

– ”Kindvriendelijke buurt: de hele dag schreeuwende koters voor je deur

-”Alsof de tijd er heeft stilgestaan”: ouwe verwaarloosde klerezooi

-”Knus appartement”: Een kippenhok van 25 m2 voor 3 ton

-‘’Tiny House’’: De bezemkast van 8m2 die voor anderhalve ton wordt verkocht

-”Frans Balkon”: Nutteloze deur met een hekje ervoor zodat je niet uit je huis flikkert

-”Authentiek”: Een krot waar nooit iets aan gedaan is

-”Huis met potentie”: De rest van je leven klussen

-”Actieve VVE”: Bemoeizieke buren

-”Rustige wijk”: Er wonen alleen maar bejaarden

-”Bosrijke omgeving”: Er staan drie bomen voor je deur

-”Lommerijke omgeving”: je hebt geen zon in je tuin

-”Basisschool in de nabijheid”: je woont aan een schoolplein

-”Natuurlijke weelderige tuin”: Eén groot oerwoud met onkruid

-”Speelse indeling”: Rare onhandige hoekjes waar je niks kwijt kan

– ‘’Op loopafstand van het centrum’’: twee kilometer fietsen bedoelt-ie

– ‘’Op 15 autominuten van de dichtstbijzijnde stad’’: Je woont vijf dorpen verderop

-’’Voorzieningen op loopafstand’’: geen parkeerplekken

-‘’Unieke vormgeving’’: een onpraktisch huis in de vorm van een vlieger

– ‘’Gewilde locatie’’: Ja, vroeger, toen het nog betaalbaar was

– ”Vlakbij de levendige Jordaan!”: Gewoon ergens achter in Bos en Lommer dus

-‘’Een buitenkansje!’’: Hopelijk ben jij die gek die ons verlost van dit bouwval.

Rodweek 149 Overwinningscontroleurs

Door Rodney in Rodweek 0 Comment

Mijn Brabantse vriend Gert-Jan, hartstochtelijk supporter van NAC Breda, moest er gisteravond smakelijk om lachen toen bij een 0-3 tussenstand bij Ajax-Liverpool de eerste rijen supporters de Johan Cruijff Arena verlieten. Als fan van NAC is Gert-Jan in zijn leven niet met al te veel successen verwend, laat staan met mooi voetbal.
‘’Als ik telkens dat NAC slecht speelt voortijdig het stadion uit zou lopen dan zit ik elke wedstrijd na een half uur alweer in Café de Pint.‘’

Die opmerking raakt de kern van het verschil tussen een supporter van een grote club of van een kleinere club zijn. Als Ajacied ben ik een supportersleven lang al gewend om mijn favorieten veel vaker te zien winnen dan verliezen. Een gelijkspel doet bij een Ajacied al pijn. Bij NAC is dat doorgaans geen slecht resultaat als ze in de Eredivisie spelen. Een Ajacied heeft een baalseizoen als Ajax tweede wordt. Alles daaronder valt per definitie in de categorie ‘regelrecht rampseizoen’. In Breda stroomt de Grote Markt al vol als NAC er in blijft. Ik ben een aantal keren met Gert-Jan en zijn makkers mee geweest naar NAC. Het is altijd bloedgezellig daar. Maar hij en zijn vrienden beleven een wedstrijd totaal anders dan dat ik bij Ajax gewend ben. Als het bij Ajax na een uur nog 0-0 staat wordt het publiek nerveus en dan begint het gemor. Is dat dat een kwartier later nog steeds zo dan slaat de stemming al gauw om naar paniek. Dat is niet de wereld van NAC. Bij NAC slaat de paniek pas toe als de bierpomp leeg is. De paniek zal in elk geval zeker nooit komen door het resultaat van de wedstrijd.

Eerlijk is eerlijk: we zijn als Ajax-supporters gewoon verwende klerelijers. En dat kan, want het verwachtingspatroon is gewoon anders, maar er is wat mij betreft één gouden regel: je verlaat nooit voortijdig het stadion. Of je moet er een verdomd goede reden voor hebben, maar niet omdat Ajax achterstaat of omdat, want dat gebeurt ook, dat Ajax al met 6-0 voorstaat en omdat mensen het dan wel geloven. Driewerf neen! Dat doe je niet. Je blijft je ploeg tot het laatste fluitsignaal steunen! Mensen die, omdat het resultaat ze niet aanstaat, eerder vertrekken hoeven wat mij betreft ook helemaal niet meer terug te komen. Laat die kaartjes dan maar aan mensen die Ajax echt willen supporten. Laat die successupporters die bij een kampioenschap het hoogste woord hebben lekker thuisblijven. Onnodige stadionvulling.

Bij kleinere clubs, die vaak ook meer een achterban uit de eigen regio hebben, vind ik de ‘echtheid’ onder de supporters vaak groter. Voor hen gaat het ook om de eer van de stad of de regio. Ajax, waar amper 10 procent van de seizoenkaarthouders in Amsterdam woont, trekt als club met landelijke uitstraling naast echte supporters ook veel meer dagjesmensen en successupporters. Dat is een gegeven bij alle top 3-clubs. Alleen bij ons misschien nog iets meer omdat Ajax de meeste successen heeft, maar bij Feyenoord en PSV zitten ze ook.

Zo dacht mijn ome Rob, een Feyenoorder, dat hij mij wel even kon tackelen met de eeuwige dooddoener over dat zogenaamde ‘hondstrouwe legioen’ van zijn Feyenoord. Mijn oom is kennelijk al een tijdje niet in de Kuip geweest dus als hij daarover leest gelooft hij dat. Heel schattig dat hij daarin gelooft zoals een kind in Sinterklaas gelooft, maar het is onzin van de bovenste en onderste plank. Ik heb hem vriendelijk uitgelegd dat het een mythe, een sprookje oftewel compleet gelul is. En die mythe wordt in stand gehouden door mensen die zelden tot nooit in De Kuip zitten.

Ik heb zeventien klassiekers bezocht in De Kuip, een stadion dat me zeer dierbaar is. De Kuip kan echt trillen als het spannend wordt, dat maakt het zo tof daar. Als het daar loopt kan het spoken als in geen ander stadion in Nederland, eerlijk waar. En wat ik ook zo tof aan die oude mecanodoos vind: ik heb Ajax er nog nooit zien verliezen. Het slechtste resultaat dat Ajax in mijn bijzijn uit de Kuip heeft meegenomen is een gelijkspel. Maar dit terzijde. Mijn oom trok dus die belachelijke ‘hondstrouwe legioen’-kaart. Hij was er bijvoorbeeld in 2006 dus niet bij toen Ajax daar met 0-4 won. Ik wel, want ik stond in het uitvak op GG. Die 0-4 stond na een dik uur al op het bord, daarna miste Ajax nog ongelooflijk veel kansen. 0-10 in Rotterdam was mogelijk geweest die wedstrijd.

Ik heb die oude roestbak aan de Maas nooit meer sneller leeg zien stromen als op die dag. Als er bij het eindsignaal nog 15.000 mensen op de tribune zaten is het veel. De rest zat z’n verdriet al bij Café Bennie Beer, vlakbij De Kuip, weg te zuipen of met een zak over de kop in de tram. Hou toch op je ‘hondstrouwe legioen.’ Dat legioen is al heel lang met pensioen. Ook bij Feyenoord lopen er veel mensen weg als het bagger gaat. Dus mijn ome Rob heeft ook weer wat geleerd.

Mijn ergste moment in de Arena was Ajax-PSV in 2005. Ajax werd overhoop gespeeld. Ook hier stond het na een dik uur 0-4. Drie goals van die vreselijke Mark van Bommel waar we toen allemaal een hekel aan hadden. Een wedstrijd die voelde als een wortelkanaalbehandeling. Om ons heen allemaal mensen die weggingen. Ik heb dat geen seconde overwogen en had me als Ajacied kapot geschaamd als ik dat wel had gedaan. Het bleef gelukkig bij 0-4. Ajax was rijp voor de slacht, PSV was genadig. En onlangs, ik zat niet in het stadion, Ajax-Napoli. Natuurlijk is dat een hel als je daar dan zit. Maar je laat je ploeg niet vallen. Nooit.

Als er bij NAC 18.000 mensen zitten dan nadert het aantal echte NAC-fans een dichtheid van 100%. Wat er gisteren bij Ajax op de tribunes aan echte fans zat? Ik durf het niet exact te zeggen, maar ik denk dat die 100% in elk geval ver uit zicht was. Successupporters kleven nou eenmaal aan elke grote club.

Michael van Praag, de eminente Ajax-voorzitter in de jaren negentig zei het ooit mooi: ‘Bij Ajax zitten ook veel supporters die komen controleren of Ajax wel wint.’ En die overwinningscontroleurs lieten zich dus gisteren weer eens heel duidelijk zien. Het stond 0-3 na een uur. De overwinningscontroleurs hadden genoeg gezien. ‘Kom. We gaan maar eens op huus an.’


Rodweek 148 The Catfather

Door Rodney in Rodweek 0 Comment

Waar in Amsterdam of in het prachtige Napels, waar ik vorige maand was, de misdaad en godfather-achtige praktijken nooit ver weg zijn kent men in Agia Galini alleen The Catfather. Criminaliteit bestaat er niet. De straatantenne voor criminaliteit en andere hufterigheid die elke inwoner van een grote stad standaard aan heeft staan kun je in dit vredige dorpje rustig uitzetten. Het is simpelweg niet nodig. Een portemonnee die per ongeluk ergens is laten liggen komt vanzelf weer bij de rechtmatige eigenaar terug. Met inhoud. Probeer dat in Amsterdam of Napels maar eens. De kans dat je de staatsloterij wint is groter. In Agia Galini wonen amper 500 mensen die elkaar allemaal kennen. Zodra je dus iets flikt weet de hele gemeenschap het heel snel en dat maakt het leven daar niet leuker voor je.

Ook onder de toeristen is er geen rottigheid. In Agia Galini komen geen lawaaierige bralballen, doorgesnoven pubers, hossend en kotsend uitgaansvolk of anderszins sfeerverlagend tuig. Die types zitten allemaal in toeristische trekpleisers als Chersonissos en dat soort ellende, ver weg van het afgelegen Galini. Het dorp trekt doorgaans wat oudere bezoekers. Veel boomers! Maar daar hebben we geen last van. Mo en ik behoorden met onze middelbare leeftijd tot de jonkies.

De rust en de vrede in het slaperige vissersdorpje is heerlijk en weldadig voor een week, al moet ik er niet aan denken om er te wonen overigens. Vijf naamloze straatjes is me net iets te benauwend. De straatjes zijn er naamloos. Iedereen kent elkaar, dus de post komt altijd aan. Dat wordt gewoon op een centrale plek afgeleverd. En als je ergens moet wezen dan wordt er gerefereerd aan een hotel of restaurant dat er in de buurt zit.

De politie zit een aantal dorpen verderop. Dus als er al eens iets spannends gebeurt duurt het nog best een tijdje voor de kit ter plaatse is. Datzelfde geldt ook voor de brandweer en het ziekenhuis. Beter fik je je huis dus niet af en breek je niks want het ziekenhuis in Heraklion is anderhalf uur verder. En beter krijg je er dus ook geen hartklapper: de overlevingskans is niet bijzonder groot als de ziekenwagen een tijdje onderweg is of iemand moet je brengen. Dan is het maar hopen dat iemand kan reanimeren. Gelukkig heb ik altijd mijn persoonlijke verpleegkundige bij me!

Geen godfather, maar een Catfather dus in Galini. The Catfather is onze vriend George. Samen met zijn vrouw Vicky bestiert hij een café en een restaurant aan de haven. Het is onze favoriete plek in het dorp. En niet alleen die van ons: ook van de plaatselijke straatkatten die George allemaal verzorgt. Dat zijn er een stuk of twintig. En dan zijn er ook nog een stuk of vijftien in en om het dorp die ook op eten van de Catfather kunnen rekenen. In het café staat ook een box waar mensen geld kunnen doneren zodat George zijn schone taak kan blijven vervullen.

Gisteren zijn we teruggekomen in Amsterdam. Terug naar het getoeter, de drukte op straat en de sirenes. En de straatantenne kan ook weer aan. Heerlijk opgeladen door de Griekse zon. We kunnen er weer helemaal tegen. Volgend voorjaar gaan we weer terug naar het pittoreske vlekje op de kaart van Kreta, waar het leven niet spannender wordt dan een paar vechtende straatkatten, waarna Catfather George ‘zijn’ beessies ‘an offer they can’t refuse’ geeft.

Rodweek 147 Magere Kokkies

Door Rodney in Rodweek 1 Comment

‘’Never trust a skinny cook’’, dat is de tekst die boven het doorgeefluik van de keuken van onze Griekse vriend Babis staat. Zijn restaurant bevindt zich net buiten Agia Galini, een dorp dat zo bruisend is als een glas Spa Blauw. Galini is een stipje op de kaart met een populatie van zo’n 500 inwoners in het zuiden van Kreta. De tekst boven zijn keuken getuigt van leuke zelfspot, want je kunt veel over Babis zeggen, maar de goede man is allesbehalve mager. En dus een kok die je niet hoeft te wantrouwen. Babis weet precies wat hij verkoopt. Ik vind het het altijd fijn om geld uit te geven bij mensen die echt weten waar ze het over hebben.

Babis is buitengewoon goed in zijn vak. Hij tovert de meest tongstrelende gerechten op tafel. Hij is absoluut één van de beste koks die ik ken. Het enige probleem bij Babis is alleen dat hij er van uit gaat dat andere mensen dezelfde hoeveelheden naar binnen metselen als waar hij zijn volle postuur aan heeft te danken. De eerste keer dat ik met mijn vriendin bij Babis ging eten bestelden we ‘Babis Way’, een soort verrassing van de chef. Die ‘fout’ maak je maar één keer. Je krijgt dan dus allemaal dingen die Babis ook zou eten. Voor een bijzonder schappelijke prijs. Maar op het moment dat je dan al aardig vol begint te raken blijkt dat je amper op de helft zit, want dan komt er nog van alles aan en het niet op eten is onbeleefd! Als je al dat culinaire geweld hebt overleefd moet dat naar goede Kretenzer gewoonte worden weggespoeld met een paar glaasjes raki. Want dat is goed voor de spijsvertering. Babis stookt de raki zelf. En ook dat kan hij briljant goed! De beste raki van Kreta komt bij Babis vandaan, geloof mij maar. Dus na een sessie bij Babis weet je van voren niet helemaal goed meer dat je van achteren leeft, maar wel dat je fantastisch hebt gegeten en dat je de volgende ochtend drie keer moet doortrekken voor je weer op de bril zit.

Het is dat ik niet van het complotdenken ben, maar anders zou ik Babis er serieus van verdenken dat hij de mensheid in opdracht van reptielen probeert te overvoeren en daarmee uit te schakelen. In opdracht van reptielen? Ben je gek, Rodney? Nee hoor, maar er loopt in Nederland dus een goed betaald Tweede Kamer-lid rond die gelooft dat de macht in handen van kwaadaardige reptielen in mensengedaante ligt. En dat deze Sssssssssssssjerry voor veel teveel belastinggeld een regeringszetel bevlekt met zijn kakkerige kakreet is al een gotspe, nog zorgelijker is dat hij en zijn clowneske partij ook nog een redelijke fanclub van gekkies heeft.

Weet je, het zal allemaal wel. Laat die gek maar lullen. De man is zo geschift als een pak yoghurt, presteert het om zichzelf met de dag steeds belachelijker te maken en zal daarom nooit echte macht verkrijgen. Hier in Agia Galini maakt niemand zich druk om dit soort kolderieke toestanden. Hier zijn mijn Griekse vrienden blij dat ze een geweldig vakantieseizoen hebben gedraaid en over negen dagen vijf maanden welverdiend mogen uitrusten van zeven maanden keihard werken. Galini verandert in die vijf maanden gewoon weer in het slaperige vissersdorpje dat het eigenlijk is.

Mijn meissie en ik zijn nog twee dagen weg uit de Hollandse gekte. We genieten hier even lekker van elkaar en de rust om ons heen. De vriendelijke mevrouw van het reisbureau die hier in het dorp kantoor houdt vroeg ons of we zin hadden om twintig kilometer door een bergkloof te wandelen. Daar hebben we vriendelijk voor bedankt. We werden al moe van de vraag. Wij doen bij voorkeur geen ene flikkerse moer tijdens onze vakanties. Dat is sowieso altijd ons plan tijdens elke vakantie. We werken allebei al hard genoeg voor onze centen en tijdens onze vakanties is de enige existentiële vraag eigenlijk waar we gaan eten en drinken.

Waar we vanavond gaan eten? Geen idee. We zien wel. Misschien wel bij ome Babis. Het eten van gisteren is net verteerd. Maar het kan ook ergens anders, het eten is hier overal lekker. Men doet hier namelijk niet aan magere kokkies. Want die zijn niet te vertrouwen, vinden ze hier. Maar nog altijd meer dan een politicus die in machtige reptielen gelooft, vind ik.

Rodweek 146 Lang Leve de Liefde

Door Rodney in Rodweek 1 Comment

In deze naargeestige tijd waarin de wereld in brand staat en iedereen en z’n moeder elkaar maar naar het leven staat is Lang Leve de Liefde mijn baken van hoop dat het toch ooit eens goed komt met de wereld. Lang Leve de Liefde is het datingprogramma op SBS en de nieuwe guilty pleasure van mij en mijn vriendin. We kijken het elke dag en als we het missen kijken we het de volgende dag terug. We willen geen seconde missen.

Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor datingshows op TV. Dat begon al in 1987 toen ik als 10-jarig jongetje met natte haartjes op de bank naar ‘Op Goed Geluk’ zat te kijken, de eerste datingshow van Nederland. Dat werd gepresenteerd door Carry Tefsen, die in die tijd heel erg bekend was als poetsvrouw Mien Dobbelsteen uit ‘Zeg eens AAA’. Elke woensdagavond zaten we er klaar voor. Een single kandidaat die door een waaier werd gescheiden van drie potentiële dates. En Carry stelde iedereen dan in heerlijk sappig Amsterdams voor: ‘’Nouuuuu liefe menseee, we hebbe weer drie kanjers staan achter de waaier!’’ De drie kanjers achter de waaier kregen drie vragen of stellingen voorgelegd door de single en wie de beste antwoorden gaf werd dan gekozen. Vervolgens ging de waaier open en dan schalde Carry heel Dobbelsteensiaans: ‘’Oooop Goed Geluk!!’’ door de huiskamers en dan ging zo’n koppel dan een paar dagen op reis. Een heerlijk simpel format.

De volgende aflevering kwamen de twee dan terug om te vertellen hoe de vakantie was gegaan. In een enkel geval helemaal verliefd, maar vaak ook met de meest vreselijke verhalen of zelfs ruzie. Maar het gaat om die sporadische succesverhalen. Een jaar of 35 later en vele datingshows en formats verder ben ik hedentendage dus verslingerd aan Lang Leve de Liefde. Mijn vriendin en ik leven onder het eten altijd heel erg mee met de kandidaten. Soms is het net alsof we naar een voetbalwedstrijd zitten te kijken: we kunnen dan extreem blij zijn als een koppel matcht, dan is het nog net niet alsof we het winnende doelpunt in de Champions League Finale vieren. Maar soms kunnen we ook Statler en Waldorf uit de Muppetshow zijn met opbouwende en afbrekende commentaren als:

‘’Mijn god, wat een lul’’
‘’Ik zou nu zo weg lopen’’
‘’Geen seconde langer met dat mens’’
‘’Nee, hij is ook niet echt Brad Pitt!’’
‘’Nee, zij is ook bepaald geen Doutzen!’’
‘’Die heeft ook niet het zwarte garen uitgevonden’’
‘’Ja, zij zijn leuk samen!’’
‘’Wat een hork’’ (M/V)
‘’En dan moet je nog 23 uur met die … (M/V)’’
‘’Zou je echt die hele 24 uur uit moeten zitten?’’
‘’Hij is leuk, zij is vreselijk’’ (Of omgekeerd)
‘’Hij zegt dit echt…’’
”Zij is te leuk voor hem” (Of omgekeerd)
‘’Volgens mij heeft die gozer zo’n hark in z’n broek’’
”Zij vindt hem leuk. Zaadvragende ogen”
‘’Neee! Waarom verlengen ze niet???!’’
‘’Wat een stom wijf!’’
‘’Nou, kom op, die tong er in!’’
‘’Als dat geen neuken wordt…’’

98 van de 100 keer matchen de kandidaten niet, ongemakkelijke stiltes en zo, maar het gaat me altijd om die twee goudklompjes die wel met elkaar samensmelten. Ik word daar blij van.

Wat ik me altijd afvraag is: waarom zou je meedoen aan een TV-programma waar honderdduizenden mensen zoals Mo en ik zitten te kijken naar jouw blind date gehannes. Ik ken best veel mensen, maar ik ken, bij mijn weten, niemand die aan een datingshow op TV heeft deelgenomen.
Ik heb meer dan eens het duistere en schimmige pad van het daten moeten betreden, maar aan zo’n TV-show zou ik zelf nooit meedoen. Het idee dat Piet en Riet van 3 hoog achter uit Koog aan de Greppel mij lopen te recenseren terwijl ik loop te klootviolen met iemand waarvan ik na een half uur al weet dat het niks wordt lijkt me helemaal niks. Maar toch bestaan er nog steeds datingshows op TV. Er zijn dus kennelijk mensen van buiten mijn universum die zich daar wel durven te begeven. Mij niet gezien. Zelfs als Mo op een kwade dag mij en mijn flauwe grappen helemaal zat is en mij met met een bloedend hart, als in het nummer van De Dijk, op de kasseien schopt zal ik nooit aan zoiets meedoen. Het lijkt me compleet ongemakkelijk om voor het oog van heel Nederland op date te gaan. Doe mij maar gewoon de ouderwetse kroeg. Dan zien maar een paar mensen je wel of niet gelukte poging tot een potje tongworstelen en kun je in alle geluk of stilte weer de nacht ingaan.

Maar andere mensen doe er gelukkig wel aan mee. Soms mensen waarvan je denkt… ‘Ja, daar zijn datingshows voor uitgevonden’ en soms ook mensen waarvan je denkt ‘Nou, die zouden in het echte leven toch ook wel iemand moeten kunnen vinden’. Het blijft me verrassen wat voor mensen er aan meedoen. En zo hoop ik dus nog tot in lengte van jaren mee te kunnen genieten van al die mensen die ‘en plein publique’ het pad van de liefde verkennen. Je kijkt stiekem mee. Voyeuristische smul-TV. Zo lekker als een reep chocolade opvreten als niemand het ziet. En ik zal altijd JUICHEN als Louis van Gaal als ik pril liefdesgeluk tussen mensen die ik wel of niet ken zie ontstaan. Gewoon, omdat ik een hart heb.

Zouden ze in het Kremlin trouwens ooit Lang Leve de Liefde hebben gezien? Ik weet wel zeker van niet. Daar moet je namelijk een hart voor hebben.

Rodweek 145 Natte Krant

Door Rodney in Rodweek 0 Comment

Kolere. Daar zaten we dan. In het stadion, de kroeg of voor de TV. Elke Ajacied was in totale shock. Ons Ajax met 1-6 aan stukken gescheurd door dodelijk effectieve moordenaars uit Napels. En het had nog erger kunnen zijn.

Een maand geleden was ik in Napels. Ik heb altijd een fascinatie voor de stad en de club Napoli gehad en ik vond het geweldig om er samen met mijn gabber Remi een paar dagen heen te gaan. Napels was alles en meer wat ik er van had verwacht. Mooi, maar ook vuig en ruig. Heerlijk eten. En een stad die voetbal ademt: Napoli in het algemeen en Diego Maradona in het bijzonder. De beeltenis van de man is letterlijk overal in de stad te zien. Probeer in heel Amsterdam maar eens 10 afbeeldingen van Johan Cruijff te vinden. Gaat je niet lukken. In Napels hangen er minstens 10 afbeeldingen van Maradona in een gemiddelde steeg. De man is groter dan welke god ook daar.

We bezochten er dus ook een wedstrijd in het machtige Diego Maradona Stadion. Napoli- Lecce. Vergelijkbaar met een wedstrijd als Ajax – Go Ahead Eagles. Napoli als fiere koploper van de Serie A, Lecce als degradatiekandidaat. In Italië heb je de Gazetta Dello Sport, de beroemde roze sportkrant. Nou, Napoli voetbalde die avond als een natgeregende versie van die krant. Niet om aan te gluren. Uitslag 1-1. En daarmee kreeg Napoli eigenlijk nog iets te veel.

Ofschoon ik veel sympathie voor Napoli heb, ligt mijn liefde natuurlijk bij Ajax. En Napoli en Ajax hebben tegen elkaar geloot voor de Champions League. Een prachtig affiche. Na de wanvertoning der Napolitanen die ik daar in dat prachtige stadion zag was mijn analyse helder. Ik zei tegen mijn gabber dat Ajax niks van dit Napoli te vrezen had. Die konden er maar weinig van. Flets ploegje. En daarbij: wij zijn Ajax. Is dit nou de koploper van de Serie A? Kom op man, die vreten we op. Rauw, bij een kopje lauwe thee.

Een paar dagen later knalde Napoli ineens Liverpool aan flarden met 4-0 en sindsdien wervelen ze door de Serie A. Napoli strooide tijdens mijn bezoek een Sahara aan zand in mijn ogen met hun slechtste wedstrijd van het jaar. Een maand later weten we dus weer waar we staan. Ajax verloor terecht met 2-1 van Liverpool waar het ook 5-1 had kunnen zijn, speelde thuis 1-1 tegen Go Ahead Eagles en kreeg thuis na een vroege voorsprong als een een brutaal kind een ongenadig pak op de flikker van Napoli. 1-6, waar erger ook nog had gekund. Rodstradamus zat er naast en niet zo’n beetje ook. Napoli voetbalde fantastisch. Ajax speelde als een natte krant.

Goddank ben ik 45 en geen 20 of 25 meer. Op die leeftijd had zo’n avond als deze mijn humeur minstens een week beïnvloed. Dat lange proces van rouwverwerking heb ik niet meer zo. De teleurstelling maakt na zo’n wedstrijd plaats voor berusting. ‘Hunnie waren beter’. En niet zo’n beetje ook.

De volgende ochtend dreef er buiten een natte krant in een Amsterdamse plas. Het Parool. Ik zag nog net Ajax op de voorpagina staan. Dat beeld was de complete samenvatting van de wedstrijd.

Rodweek 144 Oranje Schaamte

Door Rodney in Rodweek 0 Comment

De eerste mensen die mij niet zo goed kennen, maar wel weten dat ik van voetbal houd, hebben zich al gemeld. Die willen dan met mij over voetbal praten. Of ik denk dat ‘onze jongens’ wereldkampioen worden op het aanstaande WK in Qatar. De teleurgestelde gezichten als ik zeg dat ik niet zoveel met het Nederlands Elftal heb en dat het me niet heel veel interesseert zijn onbetaalbaar. Hoe zo heb ik niks met Oranje? Welnu: ik ben voor Ajax, dat kan me raken. Oranje roept die intense gevoelens van blijdschap of verdriet simpelweg niet bij mij op. Ook niet als ‘we’ wereldkampioen worden? Neen. Tijdens de WK-finale van 2010 werkte ik achter de bar. Nederland-Spanje. De teen van Casillas hield Nederland van de eerste wereldtitel. Iedereen balen, de kroeg was snel leeg, maar ik heb er geen nanoseconde minder om geslapen. Ik was eerlijk gezegd blij dat ik op tijd naar huis kon. Van de halve finale Champions League waarin Ajax in de laatste seconden werd uitgeschakeld door Tottenham kan ik nog regelmatig badend in het zweet wakker worden. Dat is het verschil in mijn voetbalbeleving. Ik heb niks tegen het Nederlands Elftal, maar ik heb er ook niet echt iets mee. Ik kan er vrij onpartijdig naar kijken, in tegenstelling tot wedstrijden van Ajax.

Buiten die sentimenten om: ik vind dat ‘onze jongens’ helemaal niet in dat rare Qatar moeten voetballen in die stadions waar het bloed van duizenden gestorven arbeiders nog langs de muren druipt. Dat Qatar geen enkele voetbaltraditie heeft en ongeveer zo groot is als de Randstad vind ik nog het minst erge. Natuurlijk is het WK een prachtig platform om voetbal te promoten in landen waarin voetbal niet zo heel groot is, zoals bijvoorbeeld WK1994 in de VS of WK2010 in Zuid-Afrika. Het gaat mij om de corruptie en de verschrikkelijke arbeidsomstandigheden waaronder dit WK is mogelijk gemaakt. Daar hoef ik dus niks mee te maken te hebben.
Normaal vind ik een EK of WK wel even leuk in de Ajax-loze maanden. Er is tenminste voetbal op TV. Daar heb ik nu totaal geen last van. Ik hoef niks van dat schijt-WK in Qatar te zien. Wordt daar lekker wereldkampioen, of niet: i don’t give a shit.
Sport en politiek gescheiden houden? Ja, tot op zekere hoogte ben ik het daar mee eens. Ik vind ook niet dat je spelers daar mee moet lastig vallen. Maar als je als spelersgroep wel een statement voor Black Lives Matter maakt, waar ik ook helemaal achter sta, dan mag je je misschien ook wel uitspreken tegen een WK in een achterlijk landje waar structureel mensenrechten worden geschonden. Ik zou heel erg trots zijn als Nederland en andere grote voetballanden zouden zeggen dat ze zich terugtrekken van dat WK. Laat Liechtenstein en Malta dan maar meedoen. Nu voel ik slechts schaamte, Oranje schaamte.

Een Oranje die zich sowieso totaal nergens voor schaamt is onze Koning Wim-Lex, voorheen Prins Pils. Terwijl het land in brand staat, de voedselbanken als paddenstoelen uit de grond schieten en veel mensen de torenhoge energiekosten niet kunnen betalen accepteert de koning een vorstelijke loonsverhoging. Wauw… dan durf je. Wat dat betreft heb ik veel meer respect voor zijn dochter Amalia die haar royale royaltysalaris afwees omdat ze nog niks gepresteerd had. Dan ben je een echte. Wim-Lex moet zich schamen. Of anders, hou die poet en drink lekker een biertje met je Russische dictator-vriendje Poetin, net als een paar jaar geleden. De man is echt alle Oranje schaamte voorbij. Schenk die salarisverhoging aan de mensen die het nodig hebben, dan zou je je populair bij het volk maken. Nu blijft hij die eeuwige gesjeesde student die elk jaar hakkelend de troonrede op stottert.

Mijn oma, die overigens zeer koningshuisgezind was, heeft het koningschap van Wim-Lex gelukkig nooit hoeven meemaken, dat vond ze namelijk toch al een flapdrol. Mijn oma maakte zich grote zorgen over de troonopvolging van Beatrix: ‘Dan komt die sukkelaar op de troon.’ Ze zou zich in haar graf omdraaien als ze zou weten met hoeveel dedain Wim-Lex met zijn volk omgaat. Gespeeld empathisch doen tijdens de troonrede en met een soeplipje oplepelen hoe erg het is dat mensen hun rekeningen niet meer kunnen betalen, maar wel je loonsverhoging die je niet nodig hebt accepteren? Ga je schamen tot je zo oranje ziet als je achternaam, ouwe dibbes.

Al is die volledige schaamteloosheid natuurlijk een familietrekje. In Amsterdam worden we geterroriseerd door zijn puissant rijke neefje Bernhard Junior die wanhopige stadsgenoten van mij die simpelweg gewoon willen wonen uitknijpt als een citroen met woekerhuren.

Ik heb 1 oranje shirt, al 20 jaar, mijn Oranje Osdorp Posse shirt. De enige dagen dat ik die draag is op Koningsdag of als ik met een voetbalwedstrijd achter de bar stond. Maar komende Koningsdag weer in mijn traditionele O.P.-Oranje shirt lopen? Ik denk het niet. Ik zou me schamen.

Rodweek 143 Derksen’s Lingo

Door Rodney in Rodweek 0 Comment

Mijn vriendin en ik hebben doordeweeks een redelijk vast ochtendritueel. Ik ben meestal het eerste wakker van ons twee, ergens tussen 6.30 en 7.30. Soms blijf ik nog even liggen, maar meestal ga ik er maar gelijk uit. Ik ben dan nog fris in het hoofd en dus begin ik dan maar gelijk een stuk voor mijn opdrachtgever te schrijven. Even later wordt mijn vriendin wakker, ik zet koffie voor haar en breng dat op bed. Een half uur later gevolgd door het tweede bakkie. Inmiddels is het dan tussen 8.30 en 9.00 en dan ga ik wandelen en omdat ik dan toch fris en fruitig ben koop ik gelijk fruit voor bij het ontbijt. Rond 10.00 ben ik terug, we gaan ontbijten en dan zetten we Vandaag Inside op van de vorige dag.

‘Wat? Vandaag Inside, met die vreselijke Johan Derksen?’
Inderdaad, die ja.

Ik volg het fenomeen Johan Derksen al zo’n 35 jaar. In die tijd was hij nog hoofdredacteur van Voetbal International, het blad waar ik tot op de dag van vandaag nog abonnee van ben. Een man van de vlijmscherpe columns. Net als wat we nu al een jaar of 20 van hem op TV zien deed hij toen ook al, maar dan alleen op papier. Hij is wat het uiten van zijn meningen een beetje zoals hij was als voetballer: met gestrekt been er in. Op het gemene af.

Ik kan het hartstochtelijk met hem oneens zijn. Zeker niet altijd hoor, maar regelmatig wel. Derksen is een beetje onze nationale foute oom. Net iets te reactionair, net iets te rechts en blijven hangen in het verleden. Derksen is opgegroeid in de jaren 50 en 60 en hij mist het Nederland uit zijn jeugd. De tijd dat begrippen als ‘woke’ nog niet bestonden en er geen Zwarte Pieten Discussie was. Het zijn dingen waar Derksen onverholen van walgt. Dat hij een kind van zijn tijd is merk je ook aan zijn taalgebruik. Hij praat vaak in termen die bijna niemand die jonger is dan 60 nog gebruikt:
‘Wat is dit voor een prietpraat?’
‘Ik ben toch geen kwajongen?’
‘Hansworst’
‘Vlerk’
‘Vlegel’
‘Blaag’
‘Domoor’
Scheldwoorden als ‘domoor’ laat hij graag voorafgaan door ‘notoire’ (spreek op z’n Johans uit als ‘notoore’). Een jonge vrouw is in Johan-lingo ‘zo’n juffrouw’, ‘dat meisje’ of een ‘hittepetit’. En als hij het heeft over een ‘notoire querulant’ bedoelt hij iemand die altijd ruzie zoekt.

Het ‘Orakel uit Grolloo’ afficheert zichzelf graag als de ultieme provinciaal. Hij heeft niks met Amsterdam, de ‘grachtengordel’, de ‘innercircle’ en ‘notabelen’ en hij zal geen gelegenheid onbenut laten om dat te vermelden. Geboren in de Betuwe, opgegroeid in de provincie, jarenlang met tegenzin in de door hem verfoeide Randstad gewoond en nu alweer een aantal jaren in het Drentse Grolloo, waar ook Cuby and The Blizzards vandaan komen en waar hij mee bevriend was. Derksen is van de blues en Americana.

De term ‘OK Boomer’, die jongeren bezigen als een oudere heel stellig is in een wat achterhaalde mening: hij zou zomaar voor Johan Derksen bedacht kunnen zijn.

Johan is rechts. Niet dom en lomp PVV- of FVD-rechts, maar wel iets aan de rechterkant van de VVD. In de Randstad ergerde hij zich aan ‘straatterroristen’ en ander tuig, ‘maar dat mag je dan weer niet zeggen’. Johan is een man die vindt ‘dat je niks meer mag zeggen’. Daar geef ik hem overigens wel deels gelijk in. Mensen zijn erg snel op het pikkie getrapt nowadays, maar niet alles kan ook gewoon meer. Tijden veranderen en daar heeft Derksen het duidelijk moeilijk mee. Hij mag ook graag afgeven op ‘de linkse kerk’ en hij hekelt de ‘politieke correctheid’. Zoals hij ook een hekel heeft aan ‘demagogen’ en ‘volksmenners’. Hij heeft ook niks met het koningshuis, dat noemt hij ‘een gedateerd sprookje’ en daar geef ik hem trouwens 100% gelijk in.

In discussies is hij stellig. En zijn meningen bekrachtigt hij dan nog weleens met voorvoegsels als ‘kut-’, ‘klote-’, ‘enge’ en ‘ordinaire’. Zeker als hij de discussie dreigt te verliezen, zoals laatst met columniste Angela de Jong. Dan gaat hij ineens zijn stem verheffen, verbaal om zich heen slaan en roept hij dat hij het maar een ‘kut-column’ vond. Dat Angela de Jong zijn geblaas keurig en rustig pareerde zinde ‘De Snor’ niks. Hij verloor de discussie en weigerde het toe te geven.

Derksen is een ‘voetbaljongen’ als oud-prof van clubs als Veendam, Haarlem, Cambuur en MVV. Een verdediger, of zoals hij zichzelf (en vele andere voetballers) typeert als een ‘gemankeerde voetballer’. Hoewel hij een voetballer soms ineens ‘alleraardigst’ vindt. En voetballers mogen graag wat overdreven stoere verhalen vertellen, zo weet ik uit de voetbalkringen waarin ik zelf heb verkeerd. Allemaal mannetjes en daar is Derksen geen uitzondering op, zoals met dat rare kaarsenverhaal.

Kortom, ik dacht een paar dagen geleden: laat ik eens een Johan Derksen Bingo maken, ik kom makkelijk tot 25 termen die hij vaak bezigt. Maar helaas, die bleek al een paar jaar te bestaan. Dan maar gewoon een column over Derksen’s Lingo.

En nou heeft ie weer dat relletje met die rare Baudet dat hij in plaats van ‘politiek elimineren’ het woord ‘liquideren’ gebruikte. Ik kijk er naar uit hoe het afloopt. Johan Derksen levert altijd en ik zou hem eerlijk gezegd missen als hij op een dag niet meer met zijn lompe en ongenuanceerde meningen op de buis is.

Inmiddels is het 9.15, mijn meisie heeft haar tweede bakkie gehad en ik ga wandelen en fruit scoren. En daarna Vandaag Inside kijken. Met de ‘ijdeltuit’ Genee, de hinnekende Gijp en die ouwe chagrijnige provinciaal. De dag is begonnen!

Rodweek 142 Italia (3) Van Pluisje naar Popie Jopie

Door Rodney in Rodweek 1 Comment

Het eigenlijke doel van onze trip was Napels. De stad ontdekken en een wedstrijdje van Napoli meepakken. Napels was de stad waar ik altijd al heen wilde en dat stadionbezoek stond al jaren op mijn verlanglijst. Die pelgrimstocht was dus volbracht. Maar nu we toch in de buurt waren: waarom zouden we Rome niet ook nog even meepakken? Daar was ik ook nog nooit geweest en ‘De eeuwige stad’ moet je tenslotte ook eens gezien hebben.

Van Napels naar Rome is een slordige 225 kilometer en daar hebben we gelukkig treinen voor. De ene trein doet er meer dan drie uur over en de andere een uur en tien minuten. De tweede kost minstens twee keer zoveel geld, maar liever dat dan meer dan drie uur in de trein zitten en overal stoppen op kleine stations als Napoli aan de Greppoli, Tagliatelle aan de Tibre en Rome Muziekwijk.

We hadden iets meer dan 26 uur om alle highlights van de stad te zien en als je daar de nachtrust, douchen en het ontbijt als belasting vanaf haalt dan hou je netto een goede 16 uur over. Maar goddomme we hebben het gedaan: het Colosseum, de Spaanse Trappen, de Trevi-fontein, de Bruidstaart, het schilderachtige Trastevere en het godvergeten Vaticaanstad, dus we pikten nog een extra landje mee ook, want Vaticaanstad is een officieel land. Het is ook een leuke pubquizvraag: welk land heeft het laagste geboortecijfer van de wereld? Veel mensen beginnen dan de meest exotische landen op te noemen, maar het antwoord is simpel: Vaticaanstad met welgeteld nul. Er wonen een kleine 800 mensen, allemaal geestelijken en die hebben zich aan het celibaat te houden, dus daar wordt niemand geboren. Al ben ik trouwens benieuwd of er ooit een toerist is geweest die een baby op het heilige Sint Pieters-plein heeft uitgepoept.

De rijen voor de basiliek op het Sint Pietersplein zijn bizar. Ik heb sowieso al een bloedhekel aan rijen, maar uren in de rij staan voor een kerk zou ik al helemaal niet doen. Je kunt van Napolitanen zeggen wat je wilt, maar die aanbidden met ‘Pluisje’ Maradona in elk geval een God die echt heeft bestaan. En ik kan het weten want ik heb de God van Napels ook ooit in het echt gezien. Dat kan ik van die andere imaginaire niet zeggen. Maar de door God op Aarde aangestelde bedrijfsleider van de Rooms-Katholieke Kerk, de Paus, sinds Spaan en Vermeegen in de jaren 80 ook bekend als Popie Jopie, kun je iedere zondag zien bidden vanaf z’n balkonnetje op het Sint Pietersplein.

Ik vond Rome mooi en leuk, echt een plaatje van een stad. Ik ben er net te kort geweest om echt een goed oordeel over de stad geven maar ik vond het heel tof om ‘De Eeuwige Stad’ eens gezien te hebben. Het is een stuk meer aangeharkt en veel toeristischer dan Napels. Resumerend kijk ik na 4 dagen Italië als volgt terug: als ik Rome en Napels met twee vrouwen zou vergelijken dan is Rome op het oog absoluut de knapste. Rome is het mooie meisje uit de klas dat weinig fout doet. Een lief, braaf en knap meisje. Napels is compleet anders. Stouter en brutaler. Napels is die vuige vuilbekkende tante met drie ladders in haar panty die luidkeels te laat op het feestje komt, grof en grappig scheldend op het openbaar vervoer omdat ze de tram heeft gemist. Napels is rauwer en onaangepaster. Op Napels zit wat meer ‘een kop’. Persoonlijk zou ik eerder verliefd worden op Napels. Ik hou wel van karaktertjes en Napoli heeft heel veel karakter. Al zou ik Rome zeker een knipoogje geven in het voorbijgaan. Ik zou beide steden graag in elk geval nog eens graag terug willen zien.

Italia (2) nog niet gelezen? Klik HIERO
Italia (1) nog niet gelezen? Klik DAARO