Toen ik vanmorgen boodschappen ging doen zag ik twee zwanen naast elkaar drijven. Op het stille water van de Zwanenburgwal. En dat ook nog eens op dag 22 van de quarantaine. Ik verveel me zo, dat ik dat gewoon wist. Ik vond de symboliek mooi. Kijk naar het getal 22, dat lijken net twee zwaantjes als je er naar kijkt. Ze dobberden in serene rust over het water, richting Amstel. Langs de Stopera. Waar onze lokale politici nu koortsachtig overleggen hoe het nu allemaal verder moet, dreven die twee zwanen in alle chillte voorbij. Welke crisis?
Toen ik 1 april wakker werd keek ik het nieuws. Een nanoseconde hoopte ik even dat deze hele crisis een hele slechte 1 april –grap was en dat onze minister-president met zijn kenmerkende glimlach zou zeggen: ‘’Beste landgenoten, dat hele virus was maar een grapje, haha! Vanaf vandaag gaan we gewoon weer gezellig door waar we gebleven waren, sluit de tap aan en gooi de bitterballen maar in het vet!’’ Even snel als de gedachte kwam was ie ook weer weg. Ik had onze MP de avond daarvoor immers, zonder die eeuwige glimlach op z’n porum, op TV gezien en hij had geen vrolijk nieuws: we hebben nog langer huisarrest. Het zou trouwens ook wel de slechtste 1 april –grap ooit zijn.
Als je vroeger huisarrest kreeg van je ouders dan mocht je een paar dagen niet buiten voetballen en geen TV kijken. Moeder Aarde is nog een paar gradaties strenger voor ons. Die pakt je werk, je geld, je sociale leven, je kroeg, je voetbalbezoek, je concertbezoek, je feestjes, je vakanties en je fysieke contacten af. En dan heb ik het niet alleen over fysieke contacten als in seks. Een simpele knuffel, handdruk, omhelzing of een kus op de wang: ik zou er nu al een kleine misdaad voor over hebben. En mijn koninkrijk voor een tongzoen, zou ik al bijna zeggen!
Maar genoeg gejeremieerd over hoe kut alles nu is. Dat weten we nu allemaal wel. De situatie is nu eenmaal zoals die is. In alle eenzaamheid zijn we allemaal niet alleen. En nu moet ik er, net als iedereen, maar het beste van maken en mezelf een compleet ander levensritme aanmeten. Zo doe ik ineens dingen die ik al veel te lang niet heb gedaan. Zoals een boswandeling maken. Afgelopen week moest ik een voedselpakket dat ik online had aangeschaft, ophalen in Amstelveen. Net over de grens bij Buitenveldert. Naast het Amsterdamse Bos, of zoals hele fossiele Amsterdammers het nog noemen: Bosplan.
Ik was verbijsterend op tijd. Normaliter ben ik iemand die geen horloge draagt, want ik heb de tijd. Dus ik heb nog even een wandeling door het bos gemaakt. Het was al een tijd geleden en dit keer hing er, niet zoals de laatste keer dat ik er was, zo’n gore blaffende en kwijlende rottweiler die tegen me aan liep te springen, met zo’n schijnheilig baasje die standaard ‘Hij doet niks hoor!’, zegt. Nee, niks van dat soort narigheid, Het Amsterdamse Bos was van mij, deze ochtend! Echt heerlijk. De boswandeling deed me goed en op de afgesproken tijd stond ik op de afgesproken plaats om mijn etenswaren op te halen.
Maar al wie er stonden: niet de mensen die mijn spullen hadden. Daar stond ik dan met mijn goede bedoelingen. Dacht ik eens een goede daad te doen. De boeren geld, ik lekker vers eten: iedereen blij. Niemand te vinden of te bereiken. Na een dik half uur besloot ik maar weer huiswaarts te keren en een vlammende mail naar ze te schrijven toen ik ineens twee andere dolende zielen ontwaarde. Ook zij waren op zoek naar hun eten. Ik dacht al even dat het aan mij lag, maar wij stonden gewoon op het goede adres en daarbij heb ik sterke moeite mij te vergissen als ik iets echt zeker weet. Na wat belletjes kregen we dan toch degene te pakken die we nodig hadden en konden we onze pakketten een halve kilometer verderop halen. Ze hadden het niet zo handig gecommuniceerd. Dat vonden ze zelf ook wel. Mijn lotgenoten waren met de auto en boden aan om daar heen te rijden en mijn pakket ook mee te nemen. In verband met de Coronatyfus kon ik niet meerijden, maar zij pikten mijn pakket op en brachten het bij mij op die parkeerplaats langs. Dat was lief. En zo zat ik even later weer in de metro richting centrum met een zware doos vol lekker eten.
Je
maakt wat mee tijdens zo’n crisis.
Zo is ook mijn hele bioritme compleet
anders geworden. Of anders gezegd: ik heb ineens iets dat op een bioritme
lijkt. Tot drie weken geleden had ik
mijn vertrouwde nachtvlinderritme. Eén grote flipperkast. Ik weet niet beter.
Ik kan op de meest rare tijden slapen of juist wakker zijn. Ontbijten met nasi
kip van de vorige dag of waar ik maar zin in heb, alles kan. In deze rare
periode lig ik al voor 23.00 in bed. Ik lees wat, kijk een serietje, om 0.30
slaap ik en om 7.30/8.00 ben ik klaarwakker. Een soort van ‘normale
mensen-leven’. Het is niet het leven wat ik ooit heb geambieerd, maar het is nu
gewoon even zo. ‘s Avonds heb ik vrijwel niks meer te doen, dus dan maar in bed
liggen, het is wat het is. Ik ben wat betreft een kameleon die zich snel
aanpast aan de omstandigheden. Niet altijd van harte, maar als het moet dan
moet het.
Morgen dag 23 van ons collectieve huisarrest. Elke dag komt het einde van deze
ellende dichterbij, denk ik maar. Dag 22 drijft langzaam weg van ons, als twee
zwaantjes op de Zwanenburgwal.
Fraaie introspectie ofwel [in gewoon nl:] mooie gedachten ivm weemoed!
Op je eerdere verhaal over een Plantagewandeling reageerde ik met een uitnodiging voor een conversatie/balkonscene aan het immer zonovergoten Entrepotdok 41… Zo word ik van stoepiere een balconiere, being just a sucker for conversation! Ik weet alleen nooit [zwaar lijdend aan digi-betise] of mijn schrijfsels aankomen…Stiekem vind ik het opgehokt zijn wel lekker: al 1m3 knipselarchief opgeruimd en nu de resterende 3m3 nog!
En’sochtends zoenen mijn 35jarige apegatje en ik elkaar op het glas van het boograam van mijn grandioze swbouwwoning. De verhouding glazen kus tot echte knuffel lijkt wel een beetje op porno/echte sex! stai bene !