Rodweek #3 De Zege van Appie

Nouri, Nouri en nog eens Nouri. Dat is wat er de gehele afgelopen week door mijn hoofd speelde. De foto in de Voetbal International. Op de ene foto zie je Appie uithalen op goal. Verbeten koppie. Het tijdstip staat er ook bij. De foto is een minuut voor het fatale moment genomen. Op de foto ernaast wordt Appie gereanimeerd. Ik heb de foto minimaal een keer of 150 bekeken. Ik kan er niet bij. Ik kan er niet bij dat een jonge sportman van twintig lentes een minuut na die foto ineens roerloos op het veld lag. Leven tussen hoop en vrees. Het hart was nog goed, de eerste hersenscans gaven reden tot voorzichtig optimisme en toen kwam dus die fatale donderdag de 13e. Nouri gaat zo goed als zeker niets meer kunnen. Niet meer voetballen, maar ook als mens niet meer functioneren. De beelden van de bijeenkomst in Geuzenveld. Een 20-jarig Amsterdammertje van Marokkaanse afkomst had ongewild datgene voor elkaar gekregen wat nog geen politicus is gelukt: een plein waar moslims, niet-moslims, Ajacieden en Feyenoorders allemaal door elkaar stonden. Zij aan zij. Verdriet verbroedert. Dat is de grootste zege van Appie.   Lees verder

Beste Abdelhak Nouri,

Al kennen we je beter als Appie. Iets meer dan 30 jaar geleden in 1986, nog ver voor jouw geboorte, gebeurde er in de zomer voor het nieuwe seizoen, ook iets ergs met een groot talent dat bij Ajax speelde. Rob de Wit. Prachtige linksbuiten. Die kreeg op vakantie in Spanje een hersenbloeding. Zijn medespelers stuurden een lollige kaart naar zijn ziekbed waarop stond: ‘Beterschap Robbie! We wisten trouwens niet eens dat je hersens had.’ Er gaat toch ook niks boven die fijnbesnaarde voetbalhumor, wat jij, Appie?  Lees verder

Rodweek #2 De Schaamte Voorbij

Toen ik afgelopen week naar ‘Jinek’ zat te kijken zag ik daar wat mensen aan tafel zitten die stuk voor stuk heel erg blij met zichzelf en hun unaniem belachelijk geslaagde leven waren. Ook de presentatrice was bijzonder in haar nopjes met zichzelf. Dat mag natuurlijk en je mag ook best trots zijn op dingen die je in je leven hebt bereikt. Maar om mensen die wat minder mazzel in hun leven hebben gehad met het verwezenlijken van hun dromen vanaf je gouden troon min of meer weg te zetten als ‘lui’ getuigt niet van erg veel empathie. Een van de gasten aan die tafel van mensen die het uitstekend met zichzelf hebben getroffen was Jan Smit, die ‘op kosten van de samenleving ook wel lekker thuis op z’n gitaartje zou willen tokkelen.’ Welnu, de jongeheer Smit heeft het geluk gehad om op jonge leeftijd een talent te hebben dat werd opgemerkt omdat hij de goede mensen om zich heen heeft gehad. Dat is dus geen verdienste en al helemaal geen vanzelfsprekendheid. Lees verder