Rodweek 158 Zegeningen in de chemokar

Mensen tellen soms te weinig hun zegeningen. Sommigen kijken alleen maar naar wat er allemaal mis gaat in hun leven. Mijn vriendin en ik staan daar anders in: wij beseffen ontzettend goed dat wij het goed hebben in veel opzichten, weten dat het niet vanzelfsprekend is en dat spreken we ook regelmatig uit. Wij kennen allebei ook die andere kant van de medaille. Wij weten allebei donders goed hoe het is om niks te hebben en waarderen het dus nu dat we het goed hebben.
En zo zaten we dus eind oktober bij ons in de buurt op het terras. We zaten heerlijk in het zonnetje. De nazomer gaf nog een laatste afscheidskus en die accepteerden we met grote graagte. We keken naar de mooie buurt waarin wij wonen, we dronken een wijntje en genoten van de laatste lekkere zonnestralen van het jaar. Genieten met een grote G. We zaten op een heerlijke wolk. Dat is dan zo’n moment dat wij daar dan weleens bij stilstaan: ‘Het leven behandelt ons goed. Wij hebben liefde, een leuk huis, we doen allebei leuk werk, we hebben geen geldzorgen en veel goede lieve mensen om ons heen. Alles gaat gewoon lekker.’

En het is ook goed dat je je dat soms realiseert, dat je niet alles maar voor lief neemt. Maar er is ook iets anders in dat tamelijk zorgeloze leven dat niet zo vanzelfsprekend is en dat is gezondheid. Enige dagen na de laatste telling van onze zegeningen voelde Mo na het douchen een knobbeltje in haar borst. Twee dagen later de check in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (AvL): diagnose borstkanker.

Ik kan je melden dat je dan even met donderend geraas van die wolk af klettert. Ik was op dat moment in Glasgow op de jaarlijkse voetbaltrip met vrienden en dan hoor je dit. En dan moet het nog gezellig worden in het stadion. Ik probeerde me er zoveel mogelijk voor af te sluiten, maar helemaal lukte het niet. Ajax won. Het was leuk, maar eigenlijk wilde ik in Amsterdam zijn. Ik kon de volgende dag pas weer terug naar Amsterdam.

Sinds 1 november zitten we dus samen in de achtbaan. En ik heb achtbanen toch al nooit leuk gevonden. Nog bizarder was dat ik mijn bloedgabber die ik al meer dan 30 jaar ken inlichtte over het nieuws en dat hij me vertelde dat zijn vrouw een dag daarvoor precies dezelfde diagnose had gekregen. Ik wist dat onze vriendschap diep ging, maar dit gaat wel heel ver! Het is op een gekke manier wel fijn om dit met iemand te kunnen delen: zijn vrouw gaat exact hetzelfde traject door maar dan steeds een paar dagen eerder. Dus we krijgen steeds een sneak preview voor de chemo’s. Maar hoe erg deze shit ook is: de eerste humor over de tumor kwam al snel. We noemen onszelf Knobbel en Bobbel. En Tram 2 naar het AvL noemen we ‘de Chemokar’. We zijn allebei niet vies van wat zwarte humor.

We zijn dus nu iets meer dan twee en een halve maand verder. Ongewild zijn we ineens behoorlijke kenners op dit terrein geworden. De eerste zware chemokuren zitten erin. Het zwaarste gedeelte zit er op. Ik heb mijn meisie bij alles bijgestaan en ben overal mee naartoe geweest. Dat is ook zo’n zegening: ik kan thuis werken. Als copywriter moet je gewoon zorgen dat je werk af is en vanaf waar je dat doet is niet zo belangrijk. Dat maakt dus dat ik mijn vriendin in alles kan ondersteunen en voor haar kan zorgen. Om er maar een cliché uit te gooien: kanker heb je samen.

Ineens hadden we kanker dus als ongenode huisgenoot. En die blijft dit jaar ook nog wel even logeren. Het vervelende aan onze nieuwe huisgenoot is dat we niet weten met wie we te maken hebben en hoe wij die punkmotherfucker de deur uitkrijgen. Nou waren die zware chemo’s bepaald geen wandeling door het park en was en is Mo bij vlagen vreselijk moe, maar het had veel erger gekund. In de tweede week na een chemo is ze dan wel weer redelijk opgeknapt en dan doen we zoveel mogelijk leuke dingen. Een paar daagjes naar Maastricht, naar de bowlingbaan, uit eten of afspreken met vrienden. Dat soort leuke dingen deden we altijd al, maar nu is het ook nog eens op doktersadvies! Mo krijgt daar veel energie van. De volgende dag is ze dan wel gesloopt, maar op dat moment is het gewoon goed en haalt ze daar positieve energie uit. Dan bestaat kanker gewoon even niet. En het is fijn dat we ook in deze mindere tijd zo ontzettend veel lieve mensen om ons heen hebben. We worden van veel kanten gesteund. Gewoon, met kleine dingen die voor ons heel groot zijn. Met lieve woorden, kaartjes, een pannetje soep, een bakkie eten of gewoon simpelweg belangstelling tonen. Ook dat is een zegening.

De komende chemo’s zijn een stuk lichter, minder bijwerkingen, die duren tot mei ongeveer. Dan hebben we even een paar weken kankerpauze en gaan we op vakantie. Daarna volgen de operatie en de bestralingen en dan hopen we in augustus of september dat onze ongenode huisgenoot is opgekankerd en dan gaan we weer verder met waar we afgelopen oktober gebleven waren: het tellen van onze zegeningen. En dan noemen we de chemokar gewoon weer Tram 2.

Volgende maand komt Rodzooi’s nieuwe boek ‘Lockdownsyndroom’ uit. Een columnbundel over de rare lockdownperiode en hoe schrijver dezes daar doorheen is gekomen. Een periode waarin veel gebeurd is, maar waarin ook nieuwe kansen en mogelijkheden zich aanboden. Een periode waarin de schrijver ook veel over zichzelf heeft geleerd. Een boek vol reflectie maar ook met veel humor. Ook een boek kopen? Stuur een privébericht op Facebook of stuur een mail naar [email protected]. Kosten: 15 euro (ex verzendkosten). Verzendkosten besparen? Ophalen of afspreken in Amsterdam kan ook. Van elk verkocht boek gaat 1 euro naar de Amsterdamse Voedselbank.